houbi.com / blog

Een mens is veel momenten.
Een ja-woord, een geboorte, een laatste zucht. Grote momenten.
Misschien was het moment van u met mijn vader iets kleiner.
Misschien was uw moment met hem een zinderende zomerdag in Kuringen, de laatste slag met de zeis in een veld met koren.
Of was uw moment die keer dat u hem opraapte langs de weg omdat hij veel langer dan verantwoord koppig bleef weigeren dat ver wandelen misschien geen goed idee meer was.
Of een keer dat hij u affloot voor buitenspel en het godverdomme geen waar was en ge achteraf moest toegeven van wel.
Mijn moment?
Mijn moment was toen hij, ergens in juni van het jaar 1980, kromgebogen op de grond bezig was aan de reparatie van een droogzwierder.
Ik kom er op terug.

Een mens is veel rollen ook.
Echtgenoot van, zoon van, broer van. Grote rollen. Misschien was het bij u iets kleiner.
Misschien kende u hem in de rol van collega. Tijdens een zenuwslopende revisie van de ketel in de EBES, een race tegen de klok, tegen de tegenstribbelende mechanica, tegen het weekend dat wou beginnen, tegen de uitputting.
Misschien kende u hem in de rol van klant, bij een werk aan de bouw van zijn huis. Die kans is klein want hij deed ongeveer alles zelf.
Mischien was hij uw medebiljarter. Sleutelde u samen met hem aan auto’s in het leger. Kende u hem in zijn rol van reisgenoot.
Zijn rol voor mij werd duidelijk toen hij, ergens in juni van het jaar 1980, kromgebogen op de grond bezig was aan de reparatie van een droogzwierder.
Misschien moet ik dat toch eens uitleggen.

Ergens in die maand van dat jaar kwam ik, bijna 12 jaar toen, naar beneden, omdat ik me moest gaan inschrijven in het secundair.
Twijfelde tussen Hout & Bouw. Of iets algemeens.
En hij was bezig aan de reparatie van de droogzwierder.
“Papa, wij zijn weg, we gaan ons gaan inschrijven, hé”.
“Wat ga je nu gaan doen?” vroeg hij.
“Ik denk hout en bouw, in Sint-Lodewijk”, zei ik.
Hij stond niet op. Zat in zijn eeuwige blauwe overall achter zijn droogzwierder die kapot was en gerepareerd moest worden en nog zeker 10 jaar is meegegaan voor de droogkast zijn intrede maakte.
“Ga gij maar Latijnse doen”.
Unk! Latijnse? Maar waarom? Tranen.
“Omdat gij dat kunt”, zei hij. En daarmee was het voor hem afgedaan. Terug naar de reparatie. Op naar het college.

Achteraf bekeken had ik, daar en dan, aangegeven dat ik wilde zijn als hij.
Zijn voorbeeld wilde volgen, in zijn voetsporen wilde treden. Ik, een zwak ventje met twee linkse handen. Dan ben je goed bezig geweest als vader.

En hij, hij gaf – even achteraf bekeken – daar en dan aan dat hij _niet_ wilde dat ik werd als hij.
Hij was een kind van sterke ouders, maar hij was ook een kind van zijn tijd. Van vooruitgangsdenken. En dus moest een kind vooruit.
Hij moest zich ontworstelen uit de boerderij.
En ik moest mij ontworstelen uit de fabriek.
Ook dan ben je goed bezig geweest als vader.

Het is onmogelijk te zeggen of het iets zou geworden zijn, met mij in de Hout & Bouw, in Sint-Lodewijk.
Maar het is zéker dat ik onmogelijk zou zijn wie ik ben, met een ander vader dan hem, een andere vader, kromgebogen op de grond achter de droogzwierder, in de lente van 1980.

Dank je wel, voor alles wat je geweest bent. Voor je grote momenten en rollen, en voor de kleine. Dank je wel voor je grote rol op dat klein moment, voor wat je was voor mij, vader.

Heb ook een lied gevonden dat voor mij ditzelfde sentiment goed uitdrukt.
Over hoe hij Kuringen moest achterlaten.
En ik Genk.
En mijn kinderen Balegem, allicht, ooit.

Achtenveertig zeg, vandaag.

Mooie leeftijd wel. Als je me zou vierendelen, zou je zo maar even 4 prachtige vitale slimme jongens van twaalf kunnen maken van me.
Of twee prachtige vitale slimme jongens van twaalf en twee prachtige en even vitale en slimme meisjes van dezelfde leeftijd, gesteld dat dit kunsttrucje met geslachten in de huidige stand der vierendeeltechnologie mogelijk zou zijn.
Al bij al is mijn kennis van het vierendelen duidelijk iets te beperkt om 4 prachtige twaalfjarige slimme jongeren te zorgen. Hoogstens één twaalfjarige met een beperkte kennis van vierendelen en drie absolute nitwits op dat gebied.

Achtenveertig zeg.

Gisteren in (het doodsaaie) Café Corsari: een (doodsaai) gesprek met Maaike Ouboter en de (inmiddels ook doodsaaie) Joost Zweegers over de debuutcd van het nederlandse meisje.
En (noem me nu gerust ook doodsaai en hope to die vandaag al op Spotify): tranen, meteen – bij de eerste keer luisteren naar “En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt”. Het kan raar gaan.

Het zijn liedjes. En ze zijn mooi, Maaike, mooi.

En als u mij nu excuseert, ik ga een zomer lang touren over zonbezaaide Franse landwegen in een décapotable met de Joe Dassin melodie van “Smoor” en hoop van u hetzelfde.

Waarom ik gisteren terug op publish duwde, na meer dan een jaar afwezigheid, werd gevraagd.
Omdat het besef kwam. Inkeer. De tocht door de woestijn die inzichten leverde. Zoveel levenslessen voor de mensheid nog in petto, en geen kanaal om het te delen. Al mijn opgebouwde wijsheid zocht een uitlaatklep. Kuch.

Alhoewel, ik had het ook op instagram kunnen zetten, natuurlijk.

Nee, het antwoord op de vraag waarom is gewoon weeral daarom. Het was gestopt met jeuken. En nu jeukt het weer. Een beetje.

Wat ik hier dus liggen had:

Godverdegodver.
Weet ge wat: Karma, wees een bitch. Maak dat alle groepen die Herman Schueremans vraagt ter vervanging van Foo Fighters die week nog met examens zitten. Doen, Karma!