En dat van dat ge nog van mij gaat horen, bedoel ik niet zozeer in figuurlijke zin, dat ik het nog ver ga schoppen, want verder dan het nu en dan een deuk schoppen in een pakje boter en daarbij jammerlijk falen reiken mijn ambities niet meer.

Maar letterlijk. Dat ik sinds vandaag minstens zoveel dB produceer als Michael Schack op zijn drums ten strijde tegen het geluidsdecreet. En wel met behulp van dit hulpmiddel:

Een hakselaar. Niet ter ere van de Oscaroverwinning van The King’s Speech, over hakkelaar George, wel ter ere van de uit de hand lopende situatie inzake takken in onze tuin, en het versnipperen van deze takken tot kleine houtdeeltjes in het bijzonder.

En nog een goeie ook (zo denk ik na de eerste dagen, maar als u inzake het merk ELIET en het type Major, of de verkoper Kumetko in Melle andere ervaringen heeft, ik hoor het graag, nu kan ik hem nog terugbrengen).

Ik had al een electrisch geval dat ook tot houtversnipperen uitnodigde, maar daar was de lol altijd snel van af: een motor op electriciteit is sowieso minder krachtig dan eentje op benzine en liep in mijn geval dan ook voortdurend vast, soms zelfs bij takjes die zelfs met veel goeie wil slechts als twijgjes. Wordt vervolgd op Ebay.

En hield ik hier zelf nog ooit pleidooien inzake de rust van het platteland, dan doe ik inzake het sporadisch versnipperen van het teveel nu dus lustig en gemotoriseerd mee. Integratie FTW. Met oordoppen.

Mensen vragen me wel eens of ik ook af en toe iets serieus doe, zo tussen dat speculaaspasta-verkopen of toekomstvoorspellen of quizzen met blote bv’s in. Het zal u verbazen, maar het antwoord is: ja. Of toch: soms.

Om maar te zeggen dat hier de voorbije weken volop is geboord, gezaagd, geschroefd en geschaafd. Dat er werd gemeten en gepast. Gaten in de grond geboord, en weer opgevuld met snelbeton. Gezeuld werd met zware houten balken en planken. En dat het doel van al dat hard labeur spel en vertier voor de volgende generatie was.

Jazeker, huize H. heeft nu ook een speeltuig. Gemaakt met de balken en planken die een jaar of 15 geleden dienden voor nichten en neven. Getransporteerd vanuit de Kempen (Gierle) naar de Vlaamse Ardennen (Balegem).

Het oorspronkelijke speeltuig was een toren met dak en glijbaan, een loopbrug, een klimrek en een dwarwsbalk met schommels aan. Niet alle grote palen waren echter nog in even goede staat, daarom hebben we hier maar zelf een ontwerp bedacht. Een huisje onder een eerste platform (1 meter 10 hoog), een tafel met banken onder een tweede platform (1 meter 40 hoog) met daaraan de glijbaan. Daartussen een loopbrug.

Dicht bij het huis, want het doelpubliek van dit bouwsel is voorlopig nog wat te klein om al volledig ongesuperviseerd te klimmen en te glijden.

Een schommel hebben we al hangen in het bos. Volgende plan: een takkenhuis of -hut in de fruitboomgaard. En zo wordt dat hier ook langzaamaan een tuin annex kinderparadijsje

Een paar leuke voorbeelden van waar we naar toewillen vind je in AnneTanne’s reeks over kindvriendelijke tuinen, of bij Eigenwijze Tuinier Bart …

I’ll keep you posted…

Paasbloem.
Traditioneel de narcis.
Maar ik vind ze “te”.
Te geel. Te groot. Te geweldig. En hier ten huize: Te veel.

Liever nomineer ik deze:

Speenkruid.
Misschien ook iets te geel?

Of, deze lentebrenger:

De bosanemoon (hopelijk wordt AnneTanne nu niet te jaloers). Vormt prachtige tapijten onder de oudste bomen in ons bos.
Te wit?

Of deze:

De slanke sleutelbloem.
De juiste paaskleuren. Maar niet zo opdringerig. Fijn. Vrolijk maar niet te.
Yep. Deze heeft mijn stem.

Dauwdruppels op een wasdraad, dauwdruppels op de draad die een ondernemende spin erover heeft gegooid. Soms moet dat niet meer zijn…

Dewdrops on a washing line, dewdrops on a thread a busy spider has thrown over it. Sometimes these kind of simple things can hold so much beauty!

Tried quite a few shots, but it’s the one with least focus and the smallest DOF (depth of field) that captured the poetry of the moment best.

Ongeïdentificeerd kruipend voorwerp. (zie update onderaan deze blogpost)

Ik weet niet wat het al gegeten heeft of nog van plan was op te gaan eten in de tuin, maar positief is alleszins zijn keuze van kleuren.
Rood en Zwart, dat blijven voor mij immers de kleuren van KFC Winterslag, de club waarvoor ik supporterde in de lagere school (1974-1980), net voor ze hun glorietijd beleefden met de memorabele Europese campagne.
Rood en zwart, dat was het tegengestelde van geel en zwart, het verfoeide Thor Waterschei, een bende jeanetten die niet konden voetballen. Met een rood-zwarte dan wel een geel-zwarte sjaal naar school gaan was in Genk een noodzakelijke en existentiële keuze, en de aanleiding voor heel wat vechtpartijen op de speelplaats. Waar is den tijd?

An Unidentified Creeping Object (UCO) in my garden. Don’t know what it has eaten or will eat, but certainly positive is his choice of colours (black & red, just as my favourite – longtime forgotten – club KFC Winterslag).

update 28 september: thanks to Bart of Eigenwijze tuin, the little critter has been identified as a “Graphasoma lineatum”, dutch name “pyamawants“, english name “Stripes shield bug“. Apparently it is a member of the “Stinky bug” family, and although this member of that family smells of apples and is thus the least foul smelling of the lot, birds still won’t get anywhere near it …