Het “dood” verklaren van allerlei webdiensten en technologie is een techblogtrend die wel eens dood zou mogen gaan. Maar in het geval van Posterous, is het toch eens echt en abrupt zo. Ooit het troetelkindje van het web, samen met Tumblr een verdomd handige service gericht op het bloggen van foto’s, nu dood. Opgekocht voor z’n talent door Twitter, doodgebloed, en vanaf 30 april dicht.

Maar er is hoop. Misschien springt er wel hier of daar een ander bedrijf in het gat:

Goed nieuws van het Koninklijk Hof: het nieuwe staatsieportret van Prins Filip is ook af.

Na de recente ophef over het al te gephotoshopte aspect en de wat ongelukkige lichteffecten in het officiële portret van Mathilde, werd er door de hoffotograaf nu voor geopteerd om natuurgetrouwer en in een duisterder register te werken.

Al had hij daar misschien een ander moment voor moeten kiezen. Zo net na het lezen van de “Beatrix treedt af” en “Het wordt Koning Willem Alexander“-krantentitels was misschien toch niet het meest gelukkig gekozen ogenblik.

Een beetje de tel kwijt, maar ik ben (mede) via m’n blog voor de verandering nog eens op reis geweest deze maand. Persreis naar Oostenrijk, Club-Med-vakantie in Marrakech, autotestrit in Portugal, concert in Parijs … het is al een bijzonder jaar op dat vlak geweest. But keep ‘em vooral coming 😉 

Nu heb ik een week in Mehdia gezeten. Een kuststadje in Marokko, net buiten Kenitra, dat op zijn beurt weer een soort voorstad is – een hele grote dan – van de hoofdstad Rabat.

Mehdia/Mediyah/Mehdya was nogal slaperig en gezapig, enkel in de maanden juli en augustus barst het kuststadje uit zijn voegen: veel Marokkanen vluchten er dan naartoe voor de hitte van het binnenland, en ook voor “terugkeer-marokkanen” is Mehdia in de zomer een populair plaatsje (mijn advies, blijf er dan weg, ga in sept/okt of april/juni):

Deze coastal town (that they didn’t forget to put down, maar wel voorlopig vergaten helemaal af te maken) ligt aan de monding van een rivier:

Met daarin ook een vissershaven. Zeer indrukwekkend als de boten terugkomen met een wolk van meeuwen in het zog:

Het heeft ook een zéér lang en breed fijn zandstrand. Even buiten het dorp geen bewoning of volk meer in zicht. Twee nadelen aan het strand: de zee is hier een oceaan – zeer wild en met een verraderlijke onderstroom, het is daardoor dan weer wel zeer surfbaar – en het kan zeker in de buurt van het dorp een opkuisbeurt (of drie) gebruiken.

Aan de achterkant van het dorp ligt een groot meer, een natuurreservaat Sidi Boughaba, met voer voor vogelliefhebbers:

Naast de pier is de grootste overige bezienswaardigheid en flaneeruitstapje van Mehdia de Kasbah (een versterkte burcht):

Vlakbij ligt Kenitra, voor alle inkopen: er zijn twee grote warenhuizen à la Carrefour, maar uiteraard ook een centrum vol winkeltjes. Niet echt een souq à la Marrekech, Kenitra is geen oude stad.

Ook in Kenitra: als je even naar boven kijkt, bijna op elke lantaarnpaal een ooievaarsnest, ’s avonds ooievaar incluis. En als je naar beneden kijkt zie je vast een kat.

Eén grote uitstap maar gemaakt in de wijdere omgeving gemaakt wel, naar Rabat. Veel monumenten, met tombes van Marokkaanse koningen:

En een heerlijke wandeling door de soeks. Want dit was zoveel leuker dan Marrakech, waar je om de vijf meter wordt aangeklampt. Hier bijna geen toerist te zien, geen “ali baba”, en bovendien had ik er drie (half)-Marokkaanse gidsen voor het pingelwerk.

Goed gegeten, goed geslapen, de zon gezien, en mij eens een weekje voluit met m’n fotomateriaal kunnen uitleven, privé chauffeur, foto-assistentes… 
Wat wil een mens nog meer? Meer! Meer!, dat wil een mens dan 😉

Er was er een jarig, hoera, hoera. En toen moest er feest zijn. Maar ons huis is een puinhoop, er wordt hier zwaar gewerkt aan onze zolder door alle dagen uit het Meetjesland aangevoerde busladingen werkmannen.
En er was een voorstelling, op ongeveer dezelfde dag. Die heette “Gelukkige verjaardag (met taart)”.

En dus was 1 en 1 twee, en deed Maud een feestje voor klasgenootjes in het in het nagelnieuwe culturele centrum van Oosterzele. 
En speelden als hetpaleis Wannes Capelle (die van het Zesde Metaal), Riet Muylaert (die van Jackobond) en Tom Pintens (die van het lang vervlogen Flowers for Breakfast en heel lang bij Zita Swoon en nu vooral bij Roosbeef) verjaardagliedjes voor haar (Maud) en een andere jarige (Wout).

Een wereldreis aan de hand van verjaardagsliedjes. Onverstaanbaar wegens in vreemde talen, maar natuurlijk ook universeel wegens feestmuziek. Heel mooi, oordeelde het grut, en ook vader.

En was er taart in de lobby, en vieze wereldwinkelcola, achteraf. En het was allemaal wat vroeger gedaan dan gedacht, maar gelukkig ook mooi maar koud weer en de buitenspeeltuin vlakbij. En werd er daar nog een paar uur geravot.

Een gelukkige verjaardag (met taart) was had by all. De zesde. Nog maar. Al.

Ik vond mijn tweet erover nog wel grappig. Ik was de enige.

Morgen eerst een man of 4 over de vloer, en dan een kinderfeestje. Ga ik ook eens weten hoe het voelt Josje van K3 te zijn.
— houbi (@houbi) november 13, 2012

Interessante column in The New Yorker gelezen vandaag: Spotify and its Discontents.

Daarin een argument dat je wel vaker hoort over de onbeperkte catalogus aan muziek die Spotify en consoorten zijn, als zouden zij de waarde van muziek naar beneden halen: “the Internet frees up cultural treasures while simultaneously eroding the mechanisms that endow them with value“.

Mike Spies beschrijft erin hoe hij in een platenzaakje belandt, een cd’tje vindt dat hij per se wil, toch besluit het niet te kopen, het thuis op zijn computer moeiteloos op Spotify vindt … en het plots allemaal zo banaal vindt:

This was supposed to be a victory of sorts, but I was quickly overcome by the blunt banality of the moment. In front of me was not only the album I desired, but also every other Butterfield recording ever made. And once I sampled and sated my hunger for Paul Butterfield’s blues, I could locate just about any recording ever made. But what, I wondered, were the consequences?

Hij vindt er minder aan. De uitstap naar de platenwinkel, het selecteren, de verwachting, het uitpakken, het artwork, het eindeloos luisteren, het bezitten. Geërodeerd.

And the function of fugitive salesmen (de platenwinkel, red) is to slow the endless deluge, drawing our attention to one album at a time, creating demand not for what we need to survive but for what we yearn for. Because how else can you form a relationship with a record when you’re cursed with the knowledge that, just an easy click away, there might be something better, something crucial and cataclysmic? The tyranny of selection is the opposite of freedom. And the more you click, the more you enhance the disposability of your endeavor.

In plaats van het koesteren is het samplen gekomen. In plaats van de selectie alles.

I don’t think it’s a coincidence that, over the last half decade, very few new albums have stuck with me—I just don’t spend the time with them anymore. Sure, I’ve enjoyed lots of stuff, but I lose interest after a couple listens, bowing to my waning attention span, my anxiety that there’s too much to listen to, and not enough time to take it all in. It’s like going to a large foreign country for a week, and, instead of getting the feel for one glorious city, trying to hit all the sites so you can prove you saw them.

En daar verloor hij mij. Ook ik ken gevoel nochtans. Dateer van oude tijden. Maar smaak ook gulzig de nieuwe.

Toen, toen was een zaterdag in de voormiddag luisteren naar een opgenomen cassetje van Domino van de week ervoor. Van het opschrijven van een paar namen. En de namiddag bestond uit het 15 kilometer met de fiets langs het kanaal naar de Kapelstraat in Hasselt rijden. Want daar was de Giga Swing (nog steeds trouwens, al dertig jaar: hulde!). Van plaatjes laten opleggen, die licht verveelde blik in de ogen van de man in z’n als je iets stoms koos, die twinkeling als je iets koos wat wel goed was. Van het eindeloos twijfelen welke LP of 12″ ik dan ging kopen met m’n gespaarde zakgeld (400 fr, dat was vier weken sparen). En dan die 15 kilometer terugrijden naar Genk, met een vervelend flapperend zakje van LP-formaat aan het stuur. Terugkomen met een juweel. Iets van Hüsker Dü, of Coil of Scraping Foetus off the Wheel of The Birthday Party of Tuxedomoon en The Triffids en The Smiths natuurlijk ook. En de vooravond dan bestond uit het 10 keer opleggen en omdraaien van die LP. En dan ’s avonds na het vreselijke Funky Town weer Domino opnemen, en opnieuw zakgeld sparen, voor over een maand nog eens hetzelfde heerlijke tripje.

Muziek was schaars, en mede daardoor kostbaar. Maar het was vooral ook de levensfase waarin dingen indruk maakten. Boeken erin kerfden. En muziek mijzelf bepaalde.

Nu, 25 jaar later, is die schaarsheid al bijna vergeten. Nu is er geen Domino en (mm) in Humo meer. Maar wel Pitchfork en 100 blogs en de kranten en Spotify-apps of een tweet die signaleren dat er iets nieuws, of de moeite, is. En kan ik het helemaal beluisteren. Helemaal, en meteen. En dan afdoen, of houden. Niet meer bijzetten in de verzameling in de kast, zelfs niet meer in iTunes, maar in de verzameling in m’n hoofd. Niks geen waarde ontnomen, integendeel, naar waarde geschat.

Spotify (of Deezer of Google Music of kies wat je wil) past weer als gegoten bij een levensfase, die waarin ik nu zit. Laat me toe om “mee te blijven”. En terug te grijpen naar wat geweest is. Muziek misschien geen juweel meer, maar het perfecte lampje om de kamer te verlichten, elk moment van de dag. Voor op de trein en het kantoor en met de kinderen en bij het etentje en op het feestje. Alom, en alles. Ook niet slecht.

Het is gewoon vooruitgang. Als oldtimers en moderne wagens. Die oldtimers waren “things of beauty”, wondertjes van hun tijd. Maar een moderne wagen is in alle aspecten beter, veiliger, goedkoper, krachtiger, minder benzine zuipend… Niet dat het verkeerd is terug te verlangen naar de oldtimer, of er eentje in je garage onder een zeil te koesteren, maar het is eveneens zot om voor je verplaatsingen geen wagen van nu te gebruiken.

Ook naar onze tijd, onze wagens, en onze trip naar de onbeperkte platenzaak, gaat men nostalgisch zijn, ooit.

Passeerde er een week of vier geleden een PR-bericht in de mailbox, dat Bose iets nieuws heeft, het “Solo TV Sound System“.

NIEUW VAN BOSE: HET SOLO TV SOUND SYSTEM – Slechts één luidspreker en één aansluiting voor een totaal nieuwe kijkervaring

30 augustus, 2012 – Vandaag laat Bose het Solo TV Sound System op de wereld los: een geluidssysteem met één subtiele, onopvallende luidspreker die speciaal werd ontworpen om onder de meeste TV’s te passen en die het TV-kijken thuis aangenamer maakt. Gesprekken, muziek, actie, geluidseffecten … met het Bose^® Solo TV sound system klinkt je dagelijkse portie nieuws, film, comedy of drama plots een stuk beter.

Dankzij de digitale signaalverwerking en array luidsprekertechnologie die Bose speciaal ontwikkelde, vult het Bose^® Solo TV sound system je ruimte met een helder en evenwichtig geluid vol details. Het systeem geeft een levensecht en helder geluid, zelfs bij een laag volume. Naar welk programma je ook aan het kijken bent, je beleeft het nu zoals het hoort. 

Eindelijk eens een PR-boodschap van blijde hoop waarvan ik niet dacht “Aan wie gaan ze dat kwijtgeraken“. Integendeel mijn gedachten gingen richting “dat zou bijgod iets voor mij zijn“. Want ik zit met een tv die een  “plat” geluid heeft. Niet slecht hoor, maar compleet zonder diepte. Goed voor nieuws en gesproken woord. Beetje waardeloos voor muziek. Ik zit dus in de markt voor zo’n soundbar, Kerstmis komt er al bijna aan. En voor iets van Bose is deze Solo TV ook redelijk betaalbaar (399€).

Dus eens mailtje naar de PR van Bose gestuurd. Of er soms testexemplaren van die Solo TV rondreisden, en of ik er eens een test mocht mee doen. Dat mocht. En zo heb ik het twee weken kunnen uitproberen, of het dit was wat ik wilde. Spoiler alert: Dat is het.

In de doos, een zwarte, platte luidspreker. 7 centimeter hoog, 52 centimeter breed, 30 centimeter diep. Om onder de voet van een flatscreen televisie te zetten. Bij mij gaf dat zoiets:

Zeer discreet dus, toch op mijn zwart tv-tafeltje en onder mijn zwarte tv. Zodanig discreet zelfs, dat ik misschien beter een foto uit een andere hoek toon. Hierop is ook te zien dat voor mijn setup de Solo TV gerust een centimeter of 5 dieper en breder had mogen zijn. Maar het was wel stabiel op deze manier, dus dat reken ik niet bij de minpunten.

Ook in de doos: Stroomkabels. Een mini-afstandsbediening , met vier knopjes: aan/uit, volume up, volume down en mute.
En drie kabels, om de verbinding te maken tussen de audio-out van de televisie en de Solo TV.

Deze drie kabels (een gewone stereo-plug (witte en rode draad), digital audio (gele aansluiting) of optical audio) geven allicht wel een aansluitmogelijkheid op elk systeem. De handleiding vermeldt dat de kwaliteit van optical audio het best is, die van gewone stereo het minst.

Vanuit mijn tv audio-out kon ik enkel de gewone stereo-plug gebruiken. Prima. Wat ook werkte was de optical audio aansluiten op de digibox van Telenet. Dit was kwalitatief inderdaad iets beter, maar zorgde dan wel voor een kleine de-synchronisiatie van geluid en beeld.

Geluid van televisie uit (niet mute, maar vol 0), Bose aan, en … wohow!

Mijn vraag, of de audio daadwerkelijk zoveel beter zou zijn, al de eerste minuut positief te beantwoorden. Die “een helder en evenwichtig geluid vol details. Het systeem geeft een levensecht en helder geluid, zelfs bij een laag volume” van de PR, geen woord gelogen. Programma’s die ik vroeger nogal luid moest zetten om ze te kunnen verstaan, nu ook bij lage volumestand prima verstaanbaar. En muziek, mijn tv-manco, nu echt goed. Test geslaagd, want meer dan dit is er eigenlijk niet aan te testen.

Dit is dus zeker niet het product voor wie in de zetel auditief weggeblazen wil worden. Het is géén 5.1, 7.1 of hoeveel.1 tegenwoordig in zwang is, dat de kogels vanachter naar voor laat fluiten, de glazenkast doet daveren en het salontafeltje trillen. Goed, want dat wil ik namelijk ook helemaal niet. 

Twee maar’s ontdekt ook.
1: Er zou een knop op het toestel zelf mogen. De afstandsbediening is bijzonder klein, en dus ook snel kwijt. En erzonder  geen mogelijkheid de Solo TV aan/uit te zetten.
En 2: Geen settings? Dat is durven van Bose. Maar toch ook wel een beetje knudde, want soms zou je met zo’n fijne audio onder je televisie ook wel eens wat willen/kunnen bijregelen/equalizen. 

Maar dat zijn wat mij betreft toch eerder kleine details. De hoofdzaak is dat dit ding één ding doet, en dat het dat ene ding erg goed doet. Nu het apparaat ondertussen is teruggegeven, een gemis in huis. De verlanglijst voor Kerst is niet meer blanco.