|
||||||
![]() |
|
Posts in de categorie « In english»:
mrt
26
2013
Bescheiden merkenAdverteren, dat is op een hele hoge toren gaan staan en heel hard roepen dat ge de allerbeste zijt. Terwijl het ook anders gekund had: op een bescheiden trapje klimmen, en dan gewoon vertellen dat ge wel OK zijt. Bescheiden merken. Een voorzet: Nike’s "Just do it", had dan bijvoorbeeld dit kunnen zijn: Of Opel’s stoere "Wir leben Autos", had misschien zo geklonken: McDonalds "I’m lovin’ it", was in handen van een meer bescheiden adverteerder misschien dit geweest: Of Gillette, "the Best a Man can Get", was dan misschien zoiets geweest: Jazeker, beslist een uitvinding, die de wereld gaat verbeteren!
mrt
25
2013
De Bart Kaëll Spotify AppDeze morgen meerdere keren tegengekomen: dat Nick Cave, dit jaar eerder al de auteur van een geweldige nieuwe plaat, nu ook een Spotify App heeft gemaakt. Dat deed er mij aan denken: hoeveel geld laten onze Vlaamse muzikanten op deze manier alweer niet liggen? Omdat ze niet mee zijn. Geen enkele Vlaamse muzikant heeft er al een, alhoewel dat zo moeilijk nu ook weer niet is. Heb op een half uurtje zelfs al een Bart Kaëll Spotify app ineengeknutseld: Een paar thema’s kiezen, op ‘generate playlist’ drukken, en ge krijgt (wat ge ook kiest) de Mamadora, Zeil je voor het Eerst, de Marie-Louise en Kap’tein. Waar wachten Bart – en Helmut en Christoff, John en Will, Eddy en Laura … – eigenlijk nog op?
feb
16
2013
PostPosterousHet “dood” verklaren van allerlei webdiensten en technologie is een techblogtrend die wel eens dood zou mogen gaan. Maar in het geval van Posterous, is het toch eens echt en abrupt zo. Ooit het troetelkindje van het web, samen met Tumblr een verdomd handige service gericht op het bloggen van foto’s, nu dood. Opgekocht voor z’n talent door Twitter, doodgebloed, en vanaf 30 april dicht. Maar er is hoop. Misschien springt er wel hier of daar een ander bedrijf in het gat:
jan
31
2013
#vergetenvoetballersAl een paar dagen aan het rondgaan op Twitter: het uitlegkruisje (vierendeel me, hang de stukken op, laat ze drogen in de wind, vermaal ze en voer ze aan de vlaamse leeuwen als dit ooit algemeen gebruikt wordt), de hashtag dus: #vergetenvoetballers. Dat gaat daar rond van Horst Hrubesch, Manu Karagiannis, Simon Tahamata, Didier Mbuyu, Matthieu Billen (de Arsenal-killer van Winterslag!), Dirk Medved (ooit mee in school gezeten!). Een eindeloze rij Sportweekend-jeugdherinneringen. Maar voor mij is er maar één vergeten voetballer. De genaamde David Platt. In de 119de minuut. Vergeten door onze verdediging. Vlak voor de Rode Duivels Italië 90 even legendarisch zouden maken als Mexico 1986, door te winnen van Engeland met de strafschoppen. Er was daar geen twijfel over: Michel Preudhomme stond in ons doel. Ik stond in een vak tussen Engelsen, en ook zij wisten het, hadden zich al neergelegd bij de nederlaag. Wij waren baas. Tot die 119de minuut dus, en David Platt vergeten werd. Weergaloos wel zijn draai. Een hobbelbal zou nog droeviger geweest zijn. En in 1 halve omhaal was het uit. Nooit stompte een stomp in de maag stompender dan daar bovenin het stadion van Bologna. David Platt dus, de #vergetenvoetballer. Die we nooit meer mogen vergeten.
jan
29
2013
My Precious PrinceGoed nieuws van het Koninklijk Hof: het nieuwe staatsieportret van Prins Filip is ook af. Na de recente ophef over het al te gephotoshopte aspect en de wat ongelukkige lichteffecten in het officiële portret van Mathilde, werd er door de hoffotograaf nu voor geopteerd om natuurgetrouwer en in een duisterder register te werken. Al had hij daar misschien een ander moment voor moeten kiezen. Zo net na het lezen van de “Beatrix treedt af” en “Het wordt Koning Willem Alexander“-krantentitels was misschien toch niet het meest gelukkig gekozen ogenblik.
dec
7
2012
Missed High FivesEerder deze week tegengekomen: Missed High Five. Over goedbedoelde pogingen tot handjeklap die mislukken. En hoe dat heel erg dom staat. Het kan aan mij liggen, maar ik vind dat ontzettend grappig. ![]() Dat soort dingen. Die site zou ik dus eens op twitter hebben gepost, en daar was het dan bij gebleven. Tot ik gisteren de Pappenheimers zag. En een onvervalste Missed High Five ontwaarde. Met Ben Crabbé. De hele niet-erg-komische aflevering-met-Kreuners in één (gemiste) klap goedgemaakt, wat mij betreft. Ziehier de misser in kwestie, met gratis superslowmo: Missed High Five, meet Ben Crabbé.
nov
26
2012
MehdiaEen beetje de tel kwijt, maar ik ben (mede) via m’n blog voor de verandering nog eens op reis geweest deze maand. Persreis naar Oostenrijk, Club-Med-vakantie in Marrakech, autotestrit in Portugal, concert in Parijs … het is al een bijzonder jaar op dat vlak geweest. But keep ‘em vooral coming 😉 Nu heb ik een week in Mehdia gezeten. Een kuststadje in Marokko, net buiten Kenitra, dat op zijn beurt weer een soort voorstad is – een hele grote dan – van de hoofdstad Rabat. Mehdia/Mediyah/Mehdya was nogal slaperig en gezapig, enkel in de maanden juli en augustus barst het kuststadje uit zijn voegen: veel Marokkanen vluchten er dan naartoe voor de hitte van het binnenland, en ook voor “terugkeer-marokkanen” is Mehdia in de zomer een populair plaatsje (mijn advies, blijf er dan weg, ga in sept/okt of april/juni): Deze coastal town (that they didn’t forget to put down, maar wel voorlopig vergaten helemaal af te maken) ligt aan de monding van een rivier: Met daarin ook een vissershaven. Zeer indrukwekkend als de boten terugkomen met een wolk van meeuwen in het zog: Het heeft ook een zéér lang en breed fijn zandstrand. Even buiten het dorp geen bewoning of volk meer in zicht. Twee nadelen aan het strand: de zee is hier een oceaan – zeer wild en met een verraderlijke onderstroom, het is daardoor dan weer wel zeer surfbaar – en het kan zeker in de buurt van het dorp een opkuisbeurt (of drie) gebruiken. Aan de achterkant van het dorp ligt een groot meer, een natuurreservaat Sidi Boughaba, met voer voor vogelliefhebbers: Naast de pier is de grootste overige bezienswaardigheid en flaneeruitstapje van Mehdia de Kasbah (een versterkte burcht): Vlakbij ligt Kenitra, voor alle inkopen: er zijn twee grote warenhuizen à la Carrefour, maar uiteraard ook een centrum vol winkeltjes. Niet echt een souq à la Marrekech, Kenitra is geen oude stad. Ook in Kenitra: als je even naar boven kijkt, bijna op elke lantaarnpaal een ooievaarsnest, ’s avonds ooievaar incluis. En als je naar beneden kijkt zie je vast een kat. Eén grote uitstap maar gemaakt in de wijdere omgeving gemaakt wel, naar Rabat. Veel monumenten, met tombes van Marokkaanse koningen: En een heerlijke wandeling door de soeks. Want dit was zoveel leuker dan Marrakech, waar je om de vijf meter wordt aangeklampt. Hier bijna geen toerist te zien, geen “ali baba”, en bovendien had ik er drie (half)-Marokkaanse gidsen voor het pingelwerk. Goed gegeten, goed geslapen, de zon gezien, en mij eens een weekje voluit met m’n fotomateriaal kunnen uitleven, privé chauffeur, foto-assistentes…
nov
23
2012
Gelukkige verjaardag (met taart)Er was er een jarig, hoera, hoera. En toen moest er feest zijn. Maar ons huis is een puinhoop, er wordt hier zwaar gewerkt aan onze zolder door alle dagen uit het Meetjesland aangevoerde busladingen werkmannen. En dus was 1 en 1 twee, en deed Maud een feestje voor klasgenootjes in het in het nagelnieuwe culturele centrum van Oosterzele. Een wereldreis aan de hand van verjaardagsliedjes. Onverstaanbaar wegens in vreemde talen, maar natuurlijk ook universeel wegens feestmuziek. Heel mooi, oordeelde het grut, en ook vader. En was er taart in de lobby, en vieze wereldwinkelcola, achteraf. En het was allemaal wat vroeger gedaan dan gedacht, maar gelukkig ook mooi maar koud weer en de buitenspeeltuin vlakbij. En werd er daar nog een paar uur geravot. Een gelukkige verjaardag (met taart) was had by all. De zesde. Nog maar. Al. Ik vond mijn tweet erover nog wel grappig. Ik was de enige.
nov
9
2012
De trip naar de platenwinkelInteressante column in The New Yorker gelezen vandaag: Spotify and its Discontents. Daarin een argument dat je wel vaker hoort over de onbeperkte catalogus aan muziek die Spotify en consoorten zijn, als zouden zij de waarde van muziek naar beneden halen: “the Internet frees up cultural treasures while simultaneously eroding the mechanisms that endow them with value“. Mike Spies beschrijft erin hoe hij in een platenzaakje belandt, een cd’tje vindt dat hij per se wil, toch besluit het niet te kopen, het thuis op zijn computer moeiteloos op Spotify vindt … en het plots allemaal zo banaal vindt:
Hij vindt er minder aan. De uitstap naar de platenwinkel, het selecteren, de verwachting, het uitpakken, het artwork, het eindeloos luisteren, het bezitten. Geërodeerd.
In plaats van het koesteren is het samplen gekomen. In plaats van de selectie alles.
En daar verloor hij mij. Ook ik ken gevoel nochtans. Dateer van oude tijden. Maar smaak ook gulzig de nieuwe. Toen, toen was een zaterdag in de voormiddag luisteren naar een opgenomen cassetje van Domino van de week ervoor. Van het opschrijven van een paar namen. En de namiddag bestond uit het 15 kilometer met de fiets langs het kanaal naar de Kapelstraat in Hasselt rijden. Want daar was de Giga Swing (nog steeds trouwens, al dertig jaar: hulde!). Van plaatjes laten opleggen, die licht verveelde blik in de ogen van de man in z’n als je iets stoms koos, die twinkeling als je iets koos wat wel goed was. Van het eindeloos twijfelen welke LP of 12″ ik dan ging kopen met m’n gespaarde zakgeld (400 fr, dat was vier weken sparen). En dan die 15 kilometer terugrijden naar Genk, met een vervelend flapperend zakje van LP-formaat aan het stuur. Terugkomen met een juweel. Iets van Hüsker Dü, of Coil of Scraping Foetus off the Wheel of The Birthday Party of Tuxedomoon en The Triffids en The Smiths natuurlijk ook. En de vooravond dan bestond uit het 10 keer opleggen en omdraaien van die LP. En dan ’s avonds na het vreselijke Funky Town weer Domino opnemen, en opnieuw zakgeld sparen, voor over een maand nog eens hetzelfde heerlijke tripje. Muziek was schaars, en mede daardoor kostbaar. Maar het was vooral ook de levensfase waarin dingen indruk maakten. Boeken erin kerfden. En muziek mijzelf bepaalde. Nu, 25 jaar later, is die schaarsheid al bijna vergeten. Nu is er geen Domino en (mm) in Humo meer. Maar wel Pitchfork en 100 blogs en de kranten en Spotify-apps of een tweet die signaleren dat er iets nieuws, of de moeite, is. En kan ik het helemaal beluisteren. Helemaal, en meteen. En dan afdoen, of houden. Niet meer bijzetten in de verzameling in de kast, zelfs niet meer in iTunes, maar in de verzameling in m’n hoofd. Niks geen waarde ontnomen, integendeel, naar waarde geschat. Spotify (of Deezer of Google Music of kies wat je wil) past weer als gegoten bij een levensfase, die waarin ik nu zit. Laat me toe om “mee te blijven”. En terug te grijpen naar wat geweest is. Muziek misschien geen juweel meer, maar het perfecte lampje om de kamer te verlichten, elk moment van de dag. Voor op de trein en het kantoor en met de kinderen en bij het etentje en op het feestje. Alom, en alles. Ook niet slecht. Het is gewoon vooruitgang. Als oldtimers en moderne wagens. Die oldtimers waren “things of beauty”, wondertjes van hun tijd. Maar een moderne wagen is in alle aspecten beter, veiliger, goedkoper, krachtiger, minder benzine zuipend… Niet dat het verkeerd is terug te verlangen naar de oldtimer, of er eentje in je garage onder een zeil te koesteren, maar het is eveneens zot om voor je verplaatsingen geen wagen van nu te gebruiken. Ook naar onze tijd, onze wagens, en onze trip naar de onbeperkte platenzaak, gaat men nostalgisch zijn, ooit.
okt
7
2012
Solo TVPasseerde er een week of vier geleden een PR-bericht in de mailbox, dat Bose iets nieuws heeft, het “Solo TV Sound System“.
Eindelijk eens een PR-boodschap van blijde hoop waarvan ik niet dacht “Aan wie gaan ze dat kwijtgeraken“. Integendeel mijn gedachten gingen richting “dat zou bijgod iets voor mij zijn“. Want ik zit met een tv die een “plat” geluid heeft. Niet slecht hoor, maar compleet zonder diepte. Goed voor nieuws en gesproken woord. Beetje waardeloos voor muziek. Ik zit dus in de markt voor zo’n soundbar, Kerstmis komt er al bijna aan. En voor iets van Bose is deze Solo TV ook redelijk betaalbaar (399€). Dus eens mailtje naar de PR van Bose gestuurd. Of er soms testexemplaren van die Solo TV rondreisden, en of ik er eens een test mocht mee doen. Dat mocht. En zo heb ik het twee weken kunnen uitproberen, of het dit was wat ik wilde. Spoiler alert: Dat is het. In de doos, een zwarte, platte luidspreker. 7 centimeter hoog, 52 centimeter breed, 30 centimeter diep. Om onder de voet van een flatscreen televisie te zetten. Bij mij gaf dat zoiets: Zeer discreet dus, toch op mijn zwart tv-tafeltje en onder mijn zwarte tv. Zodanig discreet zelfs, dat ik misschien beter een foto uit een andere hoek toon. Hierop is ook te zien dat voor mijn setup de Solo TV gerust een centimeter of 5 dieper en breder had mogen zijn. Maar het was wel stabiel op deze manier, dus dat reken ik niet bij de minpunten. Ook in de doos: Stroomkabels. Een mini-afstandsbediening , met vier knopjes: aan/uit, volume up, volume down en mute. Deze drie kabels (een gewone stereo-plug (witte en rode draad), digital audio (gele aansluiting) of optical audio) geven allicht wel een aansluitmogelijkheid op elk systeem. De handleiding vermeldt dat de kwaliteit van optical audio het best is, die van gewone stereo het minst. Vanuit mijn tv audio-out kon ik enkel de gewone stereo-plug gebruiken. Prima. Wat ook werkte was de optical audio aansluiten op de digibox van Telenet. Dit was kwalitatief inderdaad iets beter, maar zorgde dan wel voor een kleine de-synchronisiatie van geluid en beeld. Geluid van televisie uit (niet mute, maar vol 0), Bose aan, en … wohow! Mijn vraag, of de audio daadwerkelijk zoveel beter zou zijn, al de eerste minuut positief te beantwoorden. Die “een helder en evenwichtig geluid vol details. Het systeem geeft een levensecht en helder geluid, zelfs bij een laag volume” van de PR, geen woord gelogen. Programma’s die ik vroeger nogal luid moest zetten om ze te kunnen verstaan, nu ook bij lage volumestand prima verstaanbaar. En muziek, mijn tv-manco, nu echt goed. Test geslaagd, want meer dan dit is er eigenlijk niet aan te testen. Dit is dus zeker niet het product voor wie in de zetel auditief weggeblazen wil worden. Het is géén 5.1, 7.1 of hoeveel.1 tegenwoordig in zwang is, dat de kogels vanachter naar voor laat fluiten, de glazenkast doet daveren en het salontafeltje trillen. Goed, want dat wil ik namelijk ook helemaal niet. Twee maar’s ontdekt ook. Maar dat zijn wat mij betreft toch eerder kleine details. De hoofdzaak is dat dit ding één ding doet, en dat het dat ene ding erg goed doet. Nu het apparaat ondertussen is teruggegeven, een gemis in huis. De verlanglijst voor Kerst is niet meer blanco. |
![]() |