Als ge nog een tip zoekt om dit grijze winterweekend door te komen, is de nieuwe tentoonstelling Exodus 32 in Gent beslist een aanrader. Ik ging gisteren al eens kijken:

Fauvisme, Vlaamse primitieven, pop art … alle stijlen van de schilderkunst komen aan bod. Stylistisch valt er geen lijn in te ontdekken, thematisch gelukkig wel. Curatoren De Poorter, De Beule, Geirnaert en Scheire hebben op recordtijd een echt knappe tentoonstelling in elkaar gebokst.

Een van de pronkstukken van de tentoonstelling getiteld “l’adorazione del vitello Willy d’oro” door Andrea di Lione, 16de eeuw.

De pancartes bij de schilderijen, en de teksten in de zeer luxueus uitgegeven catalogus zijn ook zeer verzorgd. Bij deze illustratie bijvoorbeeld, staat er “Muurschildering uit Syrië, circa 230 AD. Een van de oudste teruggevonden Kalfken Willy’s. Links de Neveneffecten, centraal het slachthuis van Gentbrugge en ne schuune barbecue, rechts aanhangers van de rivaliserende clans Free Willy en Fret Willy die dreigen slaags te raken.”

Kortom. Een standbeeld voor dat kalf. Mest het vet, slacht het, versnijdt het, verpak het in piepschuim en cellofaan, zet het in uw plaatselijke koeltoog en als “vitello tonnato” op uw menukaart en geen haan (hmmmmm) die er naar kraait. Geef het een naam, zet het in flou artistique, en de reddingsacties springen uit de grond. ’t is als sinds Hans Otten geleden dat een kalf nog zo de Vlaamse gemoederen wist op te jutten.

En weeral hoera voor Basta. Eindelijk een programma dat mij deed schateren (met de mobistar-container-stunt) en deed nagelbijten (met de belspelletjes-undercover-stunt). Daarna werd het allemaal wat minder (greenwashing, de hendriken, sabam …) of gewoon geestig (de bankenstunt, mevrouw leemans). Een mengeling van The Yes Men, Banana Split, de jongerenafdeling van een politieke partij en Schalkse Ruiters. ’t Werd tijd.

Things nobody (real) says about advertising:

of

True dat, true dat, en nog veel meer.

En toch, en toch, adverteren werkt.
Case study 1: het verjaardagsfeestje van Chelsea Bedano:

Case study 2: De katholieke kerk.

Eat that, ongelovigen.

Een vervolg, op wat hier twee blogposten geleden aangekondigd werd. Te weten een wandeling door Grimbergen, de abdij, en Grimbergen, zijn biersoorten:

Een Nederlandse Amerikaan, die zie je al van verre staan
Een abt met een wit pij’ken aan, die zie je al van verre staan (x2)

Van voor naar achter: een altaar, en een ding waarvan de naam maar niet uit mijn religieus verleden wil opduiken. Koor? Architraaf? Oksaal? Retabel? Archivolt? Apsis?

Van links naar rechts: abt Erik en een afbeelding van hoe de abdij van Grimbergen er vroeger uitgezien heeft. Daartussen lichte melancholie naar pre-franse revolutie-tijden en de onuitgesproken vraag of een abt (in de katholieke kerk op gelijke hoogte met een bischop) in die tijden ook een stel bloggers zou rondgeleid hebben om een bier met de naam van zijn abdij te doen verkopen.

Van boven naar onder: een magnifieke en pas gerestaureeerde plafondschildering, eiken lambrizeringen en toekijkend volk.

Van links naar rechts: “het verborgene” (aka een gang waar we niet in geweest zijn), een vuurvogel (aka de fenix, het steeds weer opduikend symbool van Grimbergen, abdij en bier) en de Heer M. Vuijlsteke (aka die kwiet van het Wikipedia artikel in De Morgen van vandaag).

Van voor naar achter: een abdijgang in neo-romaanse stijl (de abdij zoals die er nu staat dateert maar van vlak voor WOI) en het eerder genoemde groepje mensen, abt incluis.

Van onder naar boven: genoemde abt, zijn niet erg katholieke handgebaar, steigers voor de restauratie, en God die het niet erg katholieke handgebaar ook gezien had.

van links naar rechts: blogvolk (Michel weer, en ntone, en Michael, en Vromant) en de vriendelijke mens die ons daar uitgenodigd had. En het échte onderwerp van het bezoek: Grimbergen blond, dubbel, goud, trippel en optimo bruno. Geserveerd in kleine 15 cl proefglaasjes. En dat dat smaakte. Naar nog, bijvoorbeeld.

Kortom: het was van begin tot einde (en van boven naar onder, van links naar rechts enz…) een interessante avond. En plezant nog ook.

Talrijk zijn de speculaties over het enigmatische zinnetje dat Johan Vande Lanotte op zijn afscheidspersconferentie als bemiddelaar liet optekenen: “You can lead the horse to water, but you cannot make it drink“.

Waarom precies dat spreekwoord? Vanwaar dat paard? Wat zat er in dat water?

Eerst werd gedacht aan een cryptische boodschap richting een van de deelnemers aan de formatiegesprekken: ging het hier over een of andere vrouwelijke onderhandelaarster, waarop Johan Vande’s verleidingscapaciteiten hadden gefaald, een hinde die geweigerd had zich aan zijn bron te laven? Of ging het gewoon over Caroline Gennez, aan wie ook al eens enkele paardachtige eigenschappen worden toegedicht? Betekende “Di Rupo” in het dialect van zijn Italiaanse geboortstreek misschien niet “het druppeltje”?

Of moesten we het misschien begrijpen als een verdoken pleidooi pro drastischer maatregelen? (In uw beste Alex Agnew stem) “Waterboarding BDW! We zullen eens zien hoelang ze hem zenne Vlaamse poot stijf houdt. Drink or die, bitch!“.

Die taal ook, zorgde voor kopbrekens: was het in het Engels opdat de Franstalige deelnemers er niks van zouden begrijpen, maar toch nog gemakkelijker dan die dekselse Latijnse citaten van De Wever die ook de Vlamingen moeten opzoeken? Een erudiete citaten in vreemde talen compromis? Of was het gewoon in het Engels omdat citaten in vreemde talen toch altijd het enige is dat journaals uit persconferenties oppikken.

Niet langer. Het paard in kwestie liet gisteren immers een korte mededeling op de redactie van de grootste Belgische kranten toekomen.

Dat het wel degelijk had willen drinken. Dat het naar het water was meegegaan in de hoop aan de rand van dat water een fijn terras of zo aan te treffen. Dat het van een Belgische preformateur of whatever wel iets klassevollers had verwacht dan slootwater. Een Merlot uit 1992 of zo. Dat water drinken trouwens gevaarlijk is, ge kunt daar hyponatremia van krijgen en al. En een klotsbuik.
Dat het open blijft staan voor nieuwe uitnodigingen om eens te gaan drinken met wie dan ook met een opdracht van de Koning wordt belast, maar dat het toch een waarschuwing wil meegeven: de eerstvolgende die hem de Johan Vande Lanotte waterbehandeling geeft, kan aanschuiven in het rijtje Alexander de Croo en Kris Peeters. En dat het erg gesteld is met de huidige generatie Belgische politici, bende Beotiërs.

Niemand retweet stilte. Omdat niemand stilte leuk vindt? Of omdat de retweet knop onder de niet geposte tweet ontbreekt? Omdat de “vind ik leuk” onder de niet gemaakte statusupdate zo moeilijk te vinden valt?

Ook aan appreciatie voor mijn niet geposte blogposts, lijkt het vaak te ontbreken.

Nochtans, ik hou van de stilte. De stilte van een leeg huis. Van een wandeling in een leeg bos. De stilte die je conversatiegenoot tot wanhoop drijft. Het stille van een lege dag, het wit van de lege agenda. Het geluid van een leeg hoofd.

Mijn soundtrack, the sound of silence. Cage 4’33”, in een magistrale uitvoering:

Nooit was de ovatie terechter. Of minder op zijn plaats.

Weet ge wat geweldig is: biermerken die zich herpositioneren. Zo eerst in een vat, of een fles, of een glas … en daarna ergens tussen neus en kin.

Alhoewel ze het bij brouwerij Grimbergen misschien over een licht ander soort positionering hadden, in het marketingplan. Want ze hebben er een nieuw logo, en een nieuw verhaal (alles is een verhaal tegenwoordig):

Het verhaal, dat van de feniks. Over de abdij van de Norbertijnen die al driemaal in as werd gelegd, maar altijd verrees en daarom maar de legendarische vogel als logo koos. Een campagne met Jan Decleir:

Beter nog: ze nodigen enige bloggers uit om die rondleiding met abt Erik in de Abdij eens zelf mee te maken. Met een hapje vooraf, en een drankje (ik vermoed Grimbergen) achteraf. Volgende week dinsdag, om een uur of 7 ’s avonds. En ik mag mee.

Sterker nog: en gij dus ook, misschien. Want ik mag iemand mee uitnodigen. Liefst met een blog, maar een indrukwekkende sociale mediapersoonlijkheid in het algemeen of een bierkundige interesse in het bijzonder zal ook wel mogen.
Geef als je mee wil en kan een indrukwekkende sociaalmediapersoonlijke of bierkundige gil in de comments hieronder, en ik kies er eentje uit volgens de goesting van het moment. Bijvoorbeeld aan degene met het indrukwekkendste argument waarom precies hij of zij een verrijking van het sociale mediapersoonlijke annex bierkundige gebeuren in Grimbergen zou zijn. Comment met verstand.

In 2011 ga ik zijn zoals een roofvogel. Een sperwer zoals er hier een in de tuin zat.

Met een arendsoog loerend naar prooi; op het juiste moment vertrekkend met m’n klauwen en vlijmscherpe bek al in aanslag; laag maar pijlsnel zwevend naar het nietsvermoedend vogeltje op de mezenbol; keihard toeslaand en … beng … tegen de ruit vliegend en dan enigszins versuft op een tak nadenkend over wat er zonet gebeurd is. Ja, een roofvogel ga ik zijn. Een schele.

Onlangs liet Marc Didden, in een van zijn fijne columns voor De Morgen waarin hij het had over explosie aan cuisson op de treurbuis, volgende memorabele zin op de mensheid los:

Gastronomie is seks voor mensen die niet meer neuken

Onweerlegbaar, komende van een mens die het gezien zijn embonpoint kan weten.

Nooit om een test verlegen, zetten ik en mijn vriendin ons de voorbije maanden dus op een dieet van geheelonthouding, water en brood, en trokken met het gespaarde geld naar de twee grootste culinaire tempels die België rijk is: het Hof van Cleve in Kruishoutem en De Karmeliet in Brugge. Want als ge seks voor mensen die niet meer neuken wilt, dan toch de best mogelijke seks voor mensen die niet meer neuken, toch?
En kunnen nu dus met gepaste trots en op droog zaad antwoorden op de vraag “Wie is het driesterrendst van de Belgische driesterrenrestaurants?“.

Peter Goossens in zijn Hof van Cleve bleek een virtuoos. In seks uitgedrukt een lover die de Kamasutra van voor naar achter kent, zich toespitst op de spectaculairder bladzijden en er dan nog een standje of 5 bij uitgevonden heeft. En die àl zijn standjes in één wilde nacht wil etaleren. Weet dus moeiteloos een orgasme te bezorgen, maar: je weet the day after eigenlijk al niet meer wàt hij precies deed, of wanneer, of waarmee. En je loopt een beetje moeizaam.

Geert van Hecke in zijn Karmeliet, dat is een vakman. In seks uitgedrukt een minnaar die al de atletisch haalbare bladzijden van de Kamasutra kent en een stuk of 5 voetnoten over de finesses van de techniek aan elk van die standjes kan toevoegen. Gaat dus iets langzamer richting orgasme, maar kiest zijn momenten en bezorgt het aan het einde. En je kan het de dag nadien nog navertellen.

Het Hof van Cleve is een belevenis, iets dat je eenmaal in je leven wil meegemaakt hebben (en gezien de prijzen ook wellicht maar eenmaal gaat meemaken).
Terwijl De Karmeliet een ervaring is, iets dat je zodra je het meegemaakt hebt eigenlijk elke dag zou willen (en gezien de prijzen allicht niet haalbaar is).
’t Een is een evenement. ’t Ander perfectie. In niks goedkoop.

Wat ze zeker niet zijn: de mooiste restaurants van België, of de enige manier om culinair klaar te komen. Er zijn gezelliger gelegenheden, restaurants met betere websites, gelegen op fijnere locaties, ontspannener manieren om uitgebreid te tafelen dan met 4 knipmessen aan uw tafel… Maar op het bord: een welgemeend amai en chapeau voor zoveel meesterschap.

En dan nu? Sparen, en misschien eens uitwijken naar Nederland of Frankrijk – daar hebben ze naar ’t schijnt ook geile gerechjes.

Ach, pakjes onder kerstbomen, dat is toch ontzettend passé. Het nieuwe gebruik dat iedereen dichter bij elkaar en de wereldvrede binnen bereik gaat brengen is het geven van een boek met nieuwjaar. En alhier is het perfecte materiaal om dit nieuwe gebruik in praktijk te brengen:

Oftewel, qua ongelukkige timing na de kerstcadeauhausse en de boekenbeursmanie kan het tellen (doeme toch) maar het boek van An Olaerts ligt bijna helemaal en eindelijk in de winkel. En dat mag ook buiten Limburg geweten zijn.

Wie haar blog leest, of wie al eens de papieren Vacature doorbladert zijn het geen geheimen: haar spitse wekelijkse stukjes over alles wat van ver of dicht naar werk ruikt. En die zijn nu uitgeselecteerd op een of ander criterium, gebundeld, opgeleukt met illustraties van Klaas Verplancke, en van de titel “Achterwerk” voorzien. Qua kick-ass idee kan dat tellen.

Het is u aangeraden.