Jammer genoeg niet Maria in een grot, of Jezus op een toast, maar toch een verschijning gehad, zonet:

Een gans continent in mijn gras, begod.
Altijd al geweten dat ze daar teveel aan de paddestoelen zitten, down under.

Van opzij, of van boven ziet deze Australische paddestoelensamenscholing er zo uit:

7 miljard mensen, daar staan de gazetten vol van. Maar de invasie der paddestoelen, nogal eens geen stukske meer dan 7 miljard, hoort ge daar ooit iemand over?

1 model (Maud), 1 kleedje met verwisselbare kraag, zoom en zakje (van Juggle Angels). Fotoshoot!

Erg slim idee van deze twee brusselse dames. En dan bedoel ik niet alleen dat ze ons dit kleedje bezorgden, maar ook het hele concept dat ze bedachten: ze verkopen er maar 1 kleedje (in vier kleuren) en 11 kits die het kleedje een heel andere sfeer geven. En in 1 klap 44 mogelijke combinaties. Voor elk meisje wat wils.
De kwaliteit van de kleedjes (fleece stof) en de kraagjes is zeer goed. We (moeder de vrouw, Maud het model, en vader de fotograaf) <3 it.

De iPad en foto’s bewerken on the road, gaat dat samen? Jazeker, dat gaat samen, via dit omweggetje:

Komt tot bij u via de Apple Store (in ruil voor 29 euro, gratis verzonden):

Met daarin een pakje:

Met daarin twee connectors die passen in de iPad. Een waarin je SD-kaartjes kan steken. Een waar je een USB-kabel op kan aansluiten:

Start je de iPad met zo’n dongle eraan en een kaartje erin of een kabel naar je fototoestel eraan, komt er een tab “Camera” bij in de foto-applicatie van je iPad:

Een of meer foto’s aantikken en importeren:

En enkele seconden erna staat er een kopie van de foto’s in een album “all imported” en “last import” op je iPad. Als je in RAW werkt, naast die kopie ook nog jpeg-versie van de foto’s waarmee je op de iPad verder aan de slag kan.

Als je verder werkt op de iPad (bijvoorbeeld opladen naar Flickr), werk je met de jpeg van de foto. Ook de andere EXIF-informatie van de foto is veranderd:

Je kan er ook aan met de andere applicaties op je iPad. Hier bijvoorbeeld met de gratis fotobewerkingsapp PhotoPad (snelle tool om bvb te croppen, roteren, contrast of brightness wat bij te werken of aan levels te sleutelen):

Zo kwam ik dus tot foto 1 in deze blogpost.

Daarnaast kan je de iPad ook gebruiken als opslagmedium voor de RAW-files. Als je de iPad aan een computer hangt, zijn de bronbestanden er immers ook nog. Hier in Aperture, waar de preview van de NEF’s (het RAW formaat op mijn Nikon) wel niet lukte:

Maar eenmaal geïmporteerd zijn de foto’s dus wel de originele fotobestanden (met dus de oorspronkelijke bestandsgrootte, resolutie, EXIF informatie en the lot):

Deze “iPad Camera Connection Kit” is dus voor mij pretty much exactly what the doctor ordered. Werkt foutloos en goed, tot dusver. Alhoewel het natuurlijk nog een stapje beter ware geweest als die aansluitingen gewoon standaard in de iPad waren ingebouwd.

Dat er twee dongles in zitten (USB en kaartlezer) is voor mij dubbel, maar dat komt nog wel ooit van pas. Het zijn immers maar kleine dingen, en ik kan me voorstellen dat er wel eens eentje gaat verdwijnen. De SD-lezer is trouwens interessanter om op reis mee te nemen: spaart de batterij van je fototoestel.

En weer een stap richting iPad als ideale tool om mee op vakantie te nemen: in plaats dus van een laptop om email te lezen, wat sites te bekijken en aan ter-plekke-fotobewerking van de vakantiefoto’s te doen, in plaats van een stapel boeken, een stapel dvd’s voor de kinderen, een stapel cd’s voor kinderen en ouderen, in plaats van nagestuurde kranten, én in plaats van een stapel spelletjes voor onderweg).

Voor in de rijtjes “voor alles een eerste keer” en “dat hebben we ook weer meegemaakt”: de fotoshoot. Van het hele gezin. Door Eugene Hertoghe, een professionele fotograaf uit Gent die de opdracht kreeg voor het maandblad Goed Gevoel (en wel ter illustratie van een interview over vaders die deeltijds werken voor hun kinderen, normaal gezien in het septembernummer).

En dus poseerden wij happy family-gewijs op de tuintafel:

Riskeerden we ons leven (of toch een natte broek) op de stapstenen van de vijver:

Wurmden wij ons op het bankje aan de vijverrand:

En etaleerden onszelven in de klim/speelboom:

Na afloop wel last van enige kramp in onze kaken. Maar het was voor Goed Gevoel, en – zoals Eugène kwam te zeggen als hij een paar planten in het zicht van zijn Canon platlegde – alles voor de kunst …

Zo vijf mensen tesamen fotograferen blijkt toch geen sinecure. Van de meer dan 200 foto’s toch amper een handvol waar iedereen van het gezin “goed op staat”. Eindelijk snap ik waarom zoveel fotografen zich toeleggen op het fotograferen van schaarsgeklede nimfen in lingerie. Dat onderwerp zit tenminste stil.

Ook meteen een première, want ik meen dat dit in het 3-jarig bestaan van deze blog de eerste keer dat ik er op sta met mijn façade. Kortom: (u bent een) illusie armer, (ik een) ervaring rijker.

Altijd gedacht dat een libel een libelle was. Gebrainwashed door een jeugd vol rondslingerende damesbladen, wellicht. Maar dat in het Frans een libel een libelulle is, dat staat wel vast. Toch zeker als ge ze op deze manier in de tuin aantreft, op knuffeldag:

Wie van de twee hier de lul is, weet ik nog niet. Het mannetje, on top, of het vrouwtje, dat hier zo liefdevol wordt vastgehouden.

De theorie:

De paring verloopt bij libellen niet zachtzinnig. Vrouwtjes die zich in de buurt van het water wagen, worden direct door een mannetje gegrepen voor de paring. Dit doet hij door met zijn achterlijfsaanhangselen het vrouwtje beet te pakken bij het halsschild (juffers) of achter de kop (libellen). Vaak gaat dit gepaard met een worsteling in de lucht. Als het mannetje hierin slaagt ontstaat de zogenaamde tandempositie, waarbij het vrouwtje dus achter het mannetje aanbungelt. Samen vliegen ze verder, om de paring in bomen of in de oevervegetatie te voltooien. Bij sommige soorten wordt de paring in de lucht voltooid.
Vrouwtjes lijken weerloos tegen het paringsgeweld van het mannetje, maar schijn bedriegt. Vrouwtjes die niet tot paring bereid zijn, slagen er meestal wel in om de tandempositie of copula te verbreken.

Het standje dat daarna volgt en waarin ik deze twee doing the dirty aantrof is wel bekend, dat heet het paringsrad.

De theorie:

Vóór de paring brengt het mannetje zijn sperma over naar zijn secundaire geslachtsorgaan. Hij doet dit omdat het primaire orgaan aan het uiteinde van het achterlijf op een onbereikbare plaats voor het vrouwtje gesitueerd is. Dit gedeelte wordt namelijk bij het begin van de paring gebruikt om het vrouwtje met de achterlijfaanhangsels vast te pakken bij het halsschild (juffers/gelijkvleugeligen) of achter de kop (ongelijkvleugeligen), waardoor ze in tandem gaan vliegen. Vervolgens wordt het paringswiel gevormd doordat de onderlijven bijeen gebracht worden. Het vrouwtje neemt dan het sperma over van het mannetje; bevruchting vindt pas plaats bij de eiafzet. Deze paringsmanier is uniek voor libellen. Copulatie kan plaatsvinden in de vlucht of in rust. De duur van de paring is zeer verschillend, van enkele seconden tot meerdere uren.

De soort libel is na enig zoekwerk volgens mij de Bruinrode Heidelibel (Sympetrum striolatum). Een veel voorkomende soort. Een échte libel, geen waterjufferke. Meer info hier of hier.

Dat ze in deze tijd van het jaar – voor de meeste insecten toch al een periode waarin ze op de terugweg zijn – nog druk bezig zijn aan nageslacht, blijkt ook normaal. Als ze in de herfst eitjes leggen overwinteren die in het water of de modder. Op naar een nieuwe generatie libellekens voor volgend jaar dus.

Zo, genoeg ge-libel-luld.