|
||||||
![]() |
|
Posts in de categorie « music»:
nov
25
2010
Das Pop in OostendeVroeg Bent: “Zijn er soms nog vragen?“ Voilà, dan zijn we over het onderwerp der recente bovenlipbegroeiing van de Das Pop-zanger alvast uitgesproken. – – – – – – – De opzet was gisteren naar “A Lovely Evening With Das Pop” te gaan in het Kursaal van Oostende. Gewonnen met een wedstrijdje op visitoostende.be. Wij dus naar Oostende gesnord. De opzet is een kleine tour langs een paar theaterzalen (nog te zien in Turnhout, Menen, Sint-Niklaas, Gent, Sint-Lievens-Houtem en Roeselare in de komende 2 weken). Das Pop semi-akoestisch en aangevuld met strijkers. Schone versies van popsongs. Oud en nieuw werk, van hun debuutsingle en The Little Boy naar recente songs als Underground of Never Get Enough en Telephone love en tussenin nog wat onverwachte uitstapjes naar film en theatermuziek die ze schreven. Dat zat snor. De opzet was een intieme sfeer, een warme setting, gezelligheid en aaibaarheid. Een poesje dat op de schoot ligt te snorren, dat gevoel. De opzet van zo’n tournée was een nieuw licht op de band te laten zetten. De opzet was a lovely EVENING with Das Pop. Maar er werd duchtig in geschoren. Van kwart na acht tot half tien, dan toch gegeven bissen incluis. Echt lang is het niet. (insert vergelijking met de broeklengte van Bent here) – – – – – – Voor wat foto’s kan je terecht bij Marieke Stulens en Pauline Poelmans, die naar A lovely evening with Das Pop gingen voor jongerenmagazine Stampmedia. Meer foto’s in hun Complete Set.
nov
17
2010
OnvergetelijkZij “Oh!” Zij “Oh, ja” Hij en Zij “Jaaaaaaaaa!!!!!” Zij “Mmmm, dat was heerlijk” Zij “Onvergetelijk” —- Of zoals de briljante Craig Damrauer het op zijn More New Math zou zeggen: Nee, the Beatles op Spotify, dàt zou nieuws geweest zijn.
okt
23
2010
The SuburbsEr belde een hond aan. Hij vroeg “Heeft u even tijd?” Hij vroeg “Heeft u eigenlijk al een encyclopedie in huis, een papieren encyclopedie bedoel ik?” Hij vroeg “Of ik soms koffie dronk?” Hij vroeg “Wie maakt die mooie muziek die er hier staat te spelen?”. Hij zei “Dan ga ik maar weer eens.” Ik stak een kind in bad en dan in bed, keek drie minuten Flikken Maastricht en dommelde in.
aug
22
2010
Leonard Cohen in GentPerfect dagje, tweeterde ik vrijdag: Voor Antwerpenaren: de reuzen. Voor jongeren: mooi weer. Voor oudere jongeren: Pukkelpop. Voor oudere ouderen: Leonard Cohen. Perfect dagje.
Goed en wel, maar dan wel een perfect dagje, dat eindigde in tranen. Van straattheater-chauvinisme voor A’pen, van zonnebrand zonder zonnecrème, van zelfmoordartiesten op parkings in Kiewit. En van ontroering bij het concert van de Canadese dichter/muzikant in Gent. Het begon nochtans allemaal redelijk geriatrisch. Een 100% gezeten publiek (mét kussentjes van De Standaard voor onder de uitgezakte poep), een superstatische setting op het podium, het volume op “zachtjes”, en ticketprijzen voor babyboomers. Maar zodra Leonard begon te zingen, waren de ouderdomstwijfels weg. Hoe kan het ook anders, als je opent met “Dance me to the end of love“, “The future“, “Bird on the wire“, “Everybody knows“, “In My Secret Life” en “Who By Fire” en ook op vijfenzeventig nog een stem heb die harten doet smelten. En een groep bijhebt met zéér straffe muzikanten. Kleine inzinking wel, met “The Darkness” en “Born in Chains“, maar toch mooi de pauze in met een straf “Chelsea Hotel” en “Anthem“, en een in het verdwijnende licht steeds sprookjesachtiger worden Sint-Pieters-plein.
Profetische woorden, want na de pauze was het dus niet bepaald perfect (“forget your perfect offering”), met erg kabbelende versies van “Tower Of Song“, “Suzanne“, “Sisters Of Mercy“, “The Gypsy’s Wife“, en “Feel so good“. De achtergrondzangeressen irriteerden met hun onophoudelijk ooeeeh’en, als een kok die chocoladesaus op àl zijn gerechten giet. En dan de bissen nog (“So Long Marianne“, “First We Take Manhattan“, “Famous Blue Raincoat“, “Closing Time“) en de hemel helemaal openging. Om L. Cohen op te nemen, ze leek het wel bij “If it be your will“. En tranen vloeiden. Kortom: of hoe een kranig concertje een kraan van een concert werd.
jun
3
2010
At The Indie DiscoOh right, d’r is een nieuwe cd van The Divine Comedy. Getiteld “Bang goes the Knighthood” (hier op Spotify, of hier tijdelijk op VPRO’s luisterpaal). Neil Hannon strikes again. Stilaan de de Randy Newman van onze dagen. Schitterende lyrics, in combinatie met vanzelfsprekende muziek. Van ontroerend naar hilarisch, en weer terug. Zeker eens te proberen, zelfs als ge The Divine Comedy niet kende, is het lichtvoetige “At The Indie Disco”. Wat mij betreft het grappigste nummer sinds “Take the Skinheads Bowling” van Camper van Beethoven. Een ode aan het tegeldansen. De lyrics: We go out to the Indie Disco At the Indie Disco, We got a table in the corner We drink and talk about stupid stuff At the Indie Disco, Give us some Pixies and some Roses At the Indie Disco And when it’s over and I’m freezing At the Indie Disco,
mei
16
2010
Ronnie James DioRonnie James wijlen Dio. ’t Was dan toch geen hoax, de voormalige Black Sabbath zanger en hard rockende Dio-man is komen te sterven aan maagkanker. Ik ben geen kenner. Maar ik denk dat die mens bij leven iets duidelijk probeerde te maken. Na het zien van de Tomtesteron uitzending van vanavond (Tom Waes maakt een schlager en de bijhorende Sam Gooris choreografie) weet ik ook wat: Dos … bom bom … cervezas por favor. Hopelijk voor Ronnie James staan er nog een paar koud in de hel. Update: lap, nog maar pas heb ik het hier over bier in de hel, of daar komt Bobbejaan Schoepen te gaan. R.I.P. onze schoonste fluiter, cowboy en pretparkbouwer. Het café bloedt dood. Moge le temps des cérises lang en zoet smaken, vriend:
mrt
18
2010
Alex ChiltonIn de reeks “helden die sterven”, vandaag de beurt aan Alex Chilton. Zanger/gitarist van de Box Tops en het terecht legendarische Big Star. Kent u van dit lied: of van dit: En dan zijn eigen post-Big Star solo-werk natuurlijk ook, Bangkok: Leren kennen in de jaren tachtig, via de al even verknipte Paul Westerberg en zijn Replacements. Die – toen al – de definitieve ode schreef aan Alex Chilton:
Later – 2004 – nog eens gezien, op De Nachten in Antwerpen, met een Belgische begeleidingsband (o.a. Pascal Deweze, Karel Debacker en Mauro Pawlowsky) die het met een ei in de broek en een iets te vol mandje respect voor “de meester” toch niet slecht van af brachten. Schone herinnering weeral, onder de grond.
mrt
15
2010
Lady Gaga à GogoVeel te doen omwille van de “ban” die een aantal tv-stations uitvaardigen tegen de nieuwe Lady Gaga featuring Beyoncé video voor “Telephone”. Waarbij meestendeels onvermeld wordt gelaten over welke televisiestations het dan wel gaat. Indien u hem nog niet gezien heeft – Hello, earth calling, with a telephone made out of hair -, het gaat over dit werkstuk – volgens het in deze gezaghebbende De Standaard “de strafste videoclip sinds Thriller” en “dé gebeurtenis in de wereldwijde popcultuur”: Ik kan er in komen. Dit is volkomen onaanvaardbaar!
Nee, echt, wat een hoop onzin die video, maar wat een visueel spektakel. “Lady gaga is not a brand, she’s a platform” schreef een wijze mens op Twitter. Een kanaal, waarop we met z’n allen geabonneerd zijn. Eén spraakmakende verschijning per dag. Popcultuur in hapklare brokken voor de internetgeneratie: één schaamlip per maand, één zotte outfit per week, één nieuwtje per dag. Beheerst de media anno 2010, niet alleen de nieuwe, uiterst behendig. Zorgvuldig geochestreerd. Perfect gemodelleerd.
jan
31
2010
Sade vs the iPadNieuws 1: Apple lanceert een uit de kluiten gewassen iPod Touch. De iPad, die uit vrouwvriendelijkheid misschien wel beter de iKnowUwant1 had geheten. Nieuws 2: Sade is terug van lang (en nooit helemaal) weg geweest. Met een cd genaamd “Soldier of Love”. En ik was vorige week dinsdag via de Talking Heads en Sony Music Belgium uitgenodigd om er als blogger samen met de pers (think Bart Steenhaut en consoorten) in avant-première eens naar te luisteren in een chique nieuw Brussels hotel. Een Sade-album in 2010, da’s gelijk 25 jaar na haar debuut. Enig historisch perspectief: En dat er gelijkenissen zijn.
En een verschil:
Don’t take my word for it: de andere bloggers/zines die uitgenodigd waren hebben ook al lang gepubliceerd: Cutting Edge, Tender Feelings, en Da Music.
jan
23
2010
HallelujahDe meningen zijn verdeeld, over het duet van Gabriel Rios en Natalia ten voordele van de 1212.be actie voor Haïti: ze variëren van “een goed idee“, via “een sterke versie“, over “een aanfluiting“, tot een “hadden die mensen in Haïti nog niet genoeg miserie genoeg misschien?“. Oordeel zelf: Ik vond het properkens gedaan en schoon gezongen en zolang K’s Choice maar van het podium gehouden werd met hun benefietsingle voor Music for Life is het mij allemaal best, maar ik vraag mij ook af waarom er uitgerekend deze song werd uitgekozen tot campagnelied voor 1212? Vanwaar die “Hallelujah” bij een van de ergste rampen van de laatste jaren? Na de tsunami werd er toch ook niet voor pakweg “Surfin’ Bird” of “Echo Beach” als themasong gekozen? Leonard Cohen, schrijver van het nummer, maakte meerdere versies van de tekst: een met tal van bijbelfiguren, eentje meer “seculier”. En toen John Cale het nummer enkele jaren nadien wilde coveren en Leonard de tekst vroeg, kreeg hij 15 bladzijden vol “Hallelujahs”. Cale pikte er dan maar de meest “cheeky” verzen uit. “Natalia en Gabriel brengen een akoestische versie van het nummer. Ze kozen ervoor de originele versie van Cohen te zingen, want die heeft een meer universele boodschap” zegt het persbericht van VTM. “Het nummer gaat heel diep en klinkt universeel“, vindt Natalia. “Mensen kunnen zich optrekken aan zo’n nummer“, vervolledigt DeRedactie. Pax Media Universalis. Die originele versie gaat over Koning David, en Samson, en lust, en songschrijven, en klaarkomen, en liefde, en geloof. En gelukkig – voor benefietdoeleinden – ook over wanhoop. Sinds John Cale het van de brommende versie van Cohen had losgemaakt, is het nummer alleszins op op de rand van volledig platgecoverd, van Bon Jovi tot kd lang, Bob Dylan tot Bono. Met als hoogtepunt natuurlijk de fantastische versie door en Jeff Buckley. Ook in de Amerikaanse telethon ten voordele van Haïti werd ten andere een cover van Hallelujah gebracht, door Justin Timberlake en Matt Morris. Deze deden geen cover van de Buckley-versie zoals Gabriel Rios & Natalia, maar maakten er iets zeemzoeterigers van: Het laatste woord, aan de bard zelf: Leonard Cohen over het gerokken leven van dit lied in een interview, vorig jaar.
De meester heeft gesproken. |
![]() |