Er belde een hond aan.
Hij vroeg “Is Mevrouw thuis?”
Mevrouw was niet thuis.

Hij vroeg “Heeft u even tijd?”
Ik had tijd.

Hij vroeg “Heeft u eigenlijk al een encyclopedie in huis, een papieren encyclopedie bedoel ik?”
Ik vroeg of de Geïllustreerde Encyclopedie van de Menselijke Voortplanting ook telde.
Hij vroeg “Hoeveel delen beslaat dat naslagwerk?”
Ik antwoordde dat er in mijn boekenkast maar 1 deel stond en dat er weliswaar in dezelfde reeks ook andere naslagwerken waren verschenen (de Geïllustreerde Encyclopedie van de Bevalling, de Geïllustreerde Encyclopedie van de Eerste Kinderjaren …), maar dat in de tijd dat ik dat boekwerk aangeschaft had enkel het genoemde mijn interesse had gewekt.

Hij vroeg “Of ik soms koffie dronk?”
Ik antwoordde bevestigend.

Hij vroeg “Wie maakt die mooie muziek die er hier staat te spelen?”.
In antwoordde dat het hier ging om The Arcade Fire, en wel hun nieuwste werkstuk The Suburbs en dat dat naar mijn mening met grote voorsprong de beste plaat is die er dit jaar al is uitgebracht maar dat er in mijn mening hierover geen hond geïnteresseerd is.

Hij zei “Dan ga ik maar weer eens.”

Ik stak een kind in bad en dan in bed, keek drie minuten Flikken Maastricht en dommelde in.

Perfect dagje, tweeterde ik vrijdag:

Goed en wel, maar dan wel een perfect dagje, dat eindigde in tranen. Van straattheater-chauvinisme voor A’pen, van zonnebrand zonder zonnecrème, van zelfmoordartiesten op parkings in Kiewit. En van ontroering bij het concert van de Canadese dichter/muzikant in Gent.

Het begon nochtans allemaal redelijk geriatrisch.

Een 100% gezeten publiek (mét kussentjes van De Standaard voor onder de uitgezakte poep), een superstatische setting op het podium, het volume op “zachtjes”, en ticketprijzen voor babyboomers.
Het leverde een publiek waar ik graag een enquête onder gehouden had, met twee vragen:
a) was u erbij in Woodstock?
b) was u erbij vorige week op Rimpelrock?
Waarbij ik zou verwachten dat de twee vragen samen bij ongeveer driekwart van de aanwezigen een “ja” had opgeleverd.
En een vijfenzeventigjarige met een hoedje aan de micro.

Maar zodra Leonard begon te zingen, waren de ouderdomstwijfels weg. Hoe kan het ook anders, als je opent met “Dance me to the end of love“, “The future“, “Bird on the wire“, “Everybody knows“, “In My Secret Life” en “Who By Fire” en ook op vijfenzeventig nog een stem heb die harten doet smelten. En een groep bijhebt met zéér straffe muzikanten.

Kleine inzinking wel, met “The Darkness” en “Born in Chains“, maar toch mooi de pauze in met een straf “Chelsea Hotel” en “Anthem“, en een in het verdwijnende licht steeds sprookjesachtiger worden Sint-Pieters-plein.

“The weather has healed. It’s a great honor to play for such a warm public sitting in grace of the weather, in peace. Thank you so much friends, we are so privileged to be able to gather in moments like this when so much of the world is plunged in darkness and chaos and suffering. So ring the bells that still can ring, forget your perfect offering, there is a crack in everything, that’s how the light gets in.“

Profetische woorden, want na de pauze was het dus niet bepaald perfect (“forget your perfect offering”), met erg kabbelende versies van “Tower Of Song“, “Suzanne“, “Sisters Of Mercy“, “The Gypsy’s Wife“, en “Feel so good“. De achtergrondzangeressen irriteerden met hun onophoudelijk ooeeeh’en, als een kok die chocoladesaus op àl zijn gerechten giet.
Met een valse noot (“there’s a crack in everything”) in de vorm van “Bourbon Street“.
En met het licht, stralend licht (“that’s how the light gets in”), in de vorm van “The Partisan” en “Take this waltz“.

En dan de bissen nog (“So Long Marianne“, “First We Take Manhattan“, “Famous Blue Raincoat“, “Closing Time“) en de hemel helemaal openging. Om L. Cohen op te nemen, ze leek het wel bij “If it be your will“. En tranen vloeiden.

Kortom: of hoe een kranig concertje een kraan van een concert werd.

Oh right, d’r is een nieuwe cd van The Divine Comedy. Getiteld “Bang goes the Knighthood” (hier op Spotify, of hier tijdelijk op VPRO’s luisterpaal).

Neil Hannon strikes again. Stilaan de de Randy Newman van onze dagen. Schitterende lyrics, in combinatie met vanzelfsprekende muziek. Van ontroerend naar hilarisch, en weer terug.

Zeker eens te proberen, zelfs als ge The Divine Comedy niet kende, is het lichtvoetige “At The Indie Disco”. Wat mij betreft het grappigste nummer sinds “Take the Skinheads Bowling” van Camper van Beethoven. Een ode aan het tegeldansen.

De lyrics:

We go out to the Indie Disco
every Thursday night
Dance to our favourite Indie Hits
until the morning light

At the Indie Disco,
The Indie Disco.
At the Indie Disco,
Yeah!

We got a table in the corner
that is always ours
Under the poster of Morrissey
With a bunch of flowers

We drink and talk about stupid stuff
And hit the floor for Tainted Love
You know I just can’t get enough

At the Indie Disco,
The Indie Disco,
At the Indie Disco,
Yeah!

Give us some Pixies and some Roses
and some Valentines
We dance forever
Give us some Blur and some Cure
and some Wannadies
We dance forever
And now we’re moving to the beat
And staring at each other’s feet
I wonder if she fancies me

At the Indie Disco
At the Indie Disco
At the Indie Disco,
Yeah!

And when it’s over and I’m freezing
on the night bus home
I think of her and I sing the words
to my favourite songs
She makes my heart beat the same way
as at the start of Blue Monday
Always the last song that they play

At the Indie Disco,
the Indie Disco
At the Indie Disco,
Yeah, Yeah, yeah, yeah, yeah yeah, uhu, ah.
At the Indie Disco
the Indie Disco
At the Indie Disco,
Yeah!

Ronnie James wijlen Dio. ’t Was dan toch geen hoax, de voormalige Black Sabbath zanger en hard rockende Dio-man is komen te sterven aan maagkanker.

Ik ben geen kenner. Maar ik denk dat die mens bij leven iets duidelijk probeerde te maken.

Na het zien van de Tomtesteron uitzending van vanavond (Tom Waes maakt een schlager en de bijhorende Sam Gooris choreografie) weet ik ook wat: Dos … bom bom … cervezas por favor.

Hopelijk voor Ronnie James staan er nog een paar koud in de hel.

Update: lap, nog maar pas heb ik het hier over bier in de hel, of daar komt Bobbejaan Schoepen te gaan. R.I.P. onze schoonste fluiter, cowboy en pretparkbouwer. Het café bloedt dood. Moge le temps des cérises lang en zoet smaken, vriend:

In de reeks “helden die sterven”, vandaag de beurt aan Alex Chilton. Zanger/gitarist van de Box Tops en het terecht legendarische Big Star. Kent u van dit lied:

of van dit:

En dan zijn eigen post-Big Star solo-werk natuurlijk ook, Bangkok:

Leren kennen in de jaren tachtig, via de al even verknipte Paul Westerberg en zijn Replacements. Die – toen al – de definitieve ode schreef aan Alex Chilton:

If he was from Venus, would he feed us with a spoon?
If he was from Mars, wouldn’t that be cool?
Standing right on campus, would he stamp us in a file?
Hangin’ down in Memphis all the while.

(chorus:)

Children by the million sing for Alex Chilton when he comes ‘round
They sing “I’m in love. What’s that song?
I’m in love with that song.”

Cerebral rape and pillage in a village of his choice.
Invisible man who can sing in a visible voice.
Feeling like a hundred bucks, exchanging good lucks face to face.
Checkin’ his stash by the trash at St. Mark’s place.

(chorus)

I never travel far, without a little Big Star

Runnin’ ‘round the house, Mickey Mouse and the Tarot cards.
Falling asleep with a flop pop video on.
If he was from Venus, would he meet us on the moon?
If he died in Memphis, then that’d be cool, babe.

(chorus)

Later – 2004 – nog eens gezien, op De Nachten in Antwerpen, met een Belgische begeleidingsband (o.a. Pascal Deweze, Karel Debacker en Mauro Pawlowsky) die het met een ei in de broek en een iets te vol mandje respect voor “de meester” toch niet slecht van af brachten.

Schone herinnering weeral, onder de grond.

Veel te doen omwille van de “ban” die een aantal tv-stations uitvaardigen tegen de nieuwe Lady Gaga featuring Beyoncé video voor “Telephone”. Waarbij meestendeels onvermeld wordt gelaten over welke televisiestations het dan wel gaat. Indien u hem nog niet gezien heeft – Hello, earth calling, with a telephone made out of hair -, het gaat over dit werkstuk – volgens het in deze gezaghebbende De Standaard “de strafste videoclip sinds Thriller” en “dé gebeurtenis in de wereldwijde popcultuur”:

Ik kan er in komen. Dit is volkomen onaanvaardbaar!
Waar ik wel een probleem mee heb is de reden voor de ban die deze televisiestations aanhalen. Teveel bloot? Puh-lease. Er zijn tenminste 5 argumenten te bedenken die méér slagkracht hebben dan “teveel bloot” om deze video in de ban te doen:

• Excessive product placement (een lijstje met screenshots alhier)
• Bad stereotyping (lesbo bitches, venten…)
• Bad music (hierover wordt niet gecorrespondeerd)
• Bad Lady Gaga penis joke. (iedereen heeft mevrouw haar private bits inmiddels toch al gezien, niet dan?)
• En last but not least: een stuitend gebrek aan (RAH)² (AH)³ + RO (MA + MAMA) + (GA)² + OOH(LA)²

Nee, echt, wat een hoop onzin die video, maar wat een visueel spektakel.

“Lady gaga is not a brand, she’s a platform” schreef een wijze mens op Twitter. Een kanaal, waarop we met z’n allen geabonneerd zijn. Eén spraakmakende verschijning per dag. Popcultuur in hapklare brokken voor de internetgeneratie: één schaamlip per maand, één zotte outfit per week, één nieuwtje per dag. Beheerst de media anno 2010, niet alleen de nieuwe, uiterst behendig. Zorgvuldig geochestreerd. Perfect gemodelleerd.

Nieuws 1: Apple lanceert een uit de kluiten gewassen iPod Touch. De iPad, die uit vrouwvriendelijkheid misschien wel beter de iKnowUwant1 had geheten.

Nieuws 2: Sade is terug van lang (en nooit helemaal) weg geweest. Met een cd genaamd “Soldier of Love”. En ik was vorige week dinsdag via de Talking Heads en Sony Music Belgium uitgenodigd om er als blogger samen met de pers (think Bart Steenhaut en consoorten) in avant-première eens naar te luisteren in een chique nieuw Brussels hotel.

Een Sade-album in 2010, da’s gelijk 25 jaar na haar debuut. Enig historisch perspectief:

En dat er gelijkenissen zijn.

• Zowel de iPad als de nieuwe Sade hebben “desirable features”. Schoon gerief, zelfs na al die jaren.
• Tussen hun keynotes / cd-releases schuwen ze de openheid (Sade in haar privé-leven, Apple in haar design-proces). No Flash!
• Beiden zullen miljoenen keren over de toonbank gaan
• Geen van beide hebben ze een USB-aansluiting, noch update-mogelijkheden via Wifi, en aan de leesbaarheid van het scherm in sterk zonlicht kan men van zowel Sade als de iPad twijfelen.
• Apple én Sade zijn een sterk merk. Smooth operating OS, No ordinary Love/Think Different, The Sweetest Ta-Mac-boo-k
• Sade kunt ge aanbrengen op de iPad. En vice versa. Denk ik.
• Developers kunnen hun iPhone-apps herschrijven als ze ten volle van de capaciteiten van het nieuw gerief willen gebruik maken, maar ze moeten niet. Want het werkt zo ook. En Sade had na 10 jaar radiostilte een geheel andere muzikale richting kunnen kiezen, maar ze deed het niet. Want het werkt zo ook.
• Beide hebben ze sterke punten: Op “Soldier of Love” zijn dat op het eerste gehoor “Be That Easy” (Sade goes Norah Jones met een mooi zoemende Hammond), “Babyfather” (Sade goes India.Arie), “Soldier of Love” (de single met militarisch ritme, een nummer dat een Atrak-remixbeurt zou kunnen gebruiken), “Bring me Home” en “Skin”. En de tablet is wellicht de ideale bedcomputer en/of het ideale gerief voor uw moeder. Maar beiden missen enige killer features/geheide hits (geen Smooth Operator gehoord).
• Ik snap mensen die de iPad zouden kopen, en ik snap mensen die de nieuwe CD in huis halen. Maar ik peins niet dat ik het zelf ga doen. Want de verwachtingen (voor een revolutionair tablet en een erg knappe nieuwe CD) waren er, maar ze werden op het eerste gehoor/op het eerste zicht niet helemaal ingelost.
• Y’r momma will probably love it

En een verschil:

• De iPad kost 499€ of meer, te verkrijgen vanaf eind maart of ten vroegste juli voor de 3G-versie in België. Sade is al van u voor een luttele 10€, en ligt vanaf 10 februari in uw downloadwinkel.

Don’t take my word for it: de andere bloggers/zines die uitgenodigd waren hebben ook al lang gepubliceerd: Cutting Edge, Tender Feelings, en Da Music.

De meningen zijn verdeeld, over het duet van Gabriel Rios en Natalia ten voordele van de 1212.be actie voor Haïti: ze variëren van “een goed idee“, via “een sterke versie“, over “een aanfluiting“, tot een “hadden die mensen in Haïti nog niet genoeg miserie genoeg misschien?“. Oordeel zelf:

Ik vond het properkens gedaan en schoon gezongen en zolang K’s Choice maar van het podium gehouden werd met hun benefietsingle voor Music for Life is het mij allemaal best, maar ik vraag mij ook af waarom er uitgerekend deze song werd uitgekozen tot campagnelied voor 1212? Vanwaar die “Hallelujah” bij een van de ergste rampen van de laatste jaren? Na de tsunami werd er toch ook niet voor pakweg “Surfin’ Bird” of “Echo Beach” als themasong gekozen?

Leonard Cohen, schrijver van het nummer, maakte meerdere versies van de tekst: een met tal van bijbelfiguren, eentje meer “seculier”. En toen John Cale het nummer enkele jaren nadien wilde coveren en Leonard de tekst vroeg, kreeg hij 15 bladzijden vol “Hallelujahs”. Cale pikte er dan maar de meest “cheeky” verzen uit.

“Natalia en Gabriel brengen een akoestische versie van het nummer. Ze kozen ervoor de originele versie van Cohen te zingen, want die heeft een meer universele boodschap” zegt het persbericht van VTM. “Het nummer gaat heel diep en klinkt universeel“, vindt Natalia. “Mensen kunnen zich optrekken aan zo’n nummer“, vervolledigt DeRedactie. Pax Media Universalis.

Die originele versie gaat over Koning David, en Samson, en lust, en songschrijven, en klaarkomen, en liefde, en geloof. En gelukkig – voor benefietdoeleinden – ook over wanhoop.

Sinds John Cale het van de brommende versie van Cohen had losgemaakt, is het nummer alleszins op op de rand van volledig platgecoverd, van Bon Jovi tot kd lang, Bob Dylan tot Bono. Met als hoogtepunt natuurlijk de fantastische versie door en Jeff Buckley.

Ook in de Amerikaanse telethon ten voordele van Haïti werd ten andere een cover van Hallelujah gebracht, door Justin Timberlake en Matt Morris. Deze deden geen cover van de Buckley-versie zoals Gabriel Rios & Natalia, maar maakten er iets zeemzoeterigers van:

Het laatste woord, aan de bard zelf: Leonard Cohen over het gerokken leven van dit lied in een interview, vorig jaar.

Q: Let me ask you about Hallelujah for a moment because it’s been an interesting year for Hallelujah. If it hadn’t been a song Canadians and people around the world have been singing versions by Jeff Buckley, Rufus Wainwright, k.d. lang, it took on a whole new energy – a song that you wrote in 1984. This past Christmas it appeared, number one and number two on the U.K. bestseller charts… These were cover versions and your own version was also on the top 40 from 1984. What did you make of that?

A: Well I was happy that the song was being used of course. … I was happy about it but it’s I was just reading a review of a movie called Watchmen that uses it and the reviewer said – “Can we please have a moratorium on Hallelujah in movies and television shows?” And I kind of feel the same way.

De meester heeft gesproken.