Inleiding, waarin enig scepticisme wordt geuit over het fenomeen der QR-codes

Of het nog iets gaat worden, met de QR-code? De meningen daarover variëren immers nogal: sommigen zeggen dat het de novelty-hype niet gaat overleven, anderen dat nooit het een hype wordt en eigenlijk geen novelty was.
En dan zijn er nog degenen die er wél in geloven. In de adverteer-wereld bijvoorbeeld, denkt men haast van wel.
Meer en meer zie je dus op affiches in de stad en op papieren advertenties die opvolger van de streepjescode opduiken.

Boodschap aan de consument: haal NU uw smartphone boven (hij is peperduur en u dan heeft u hem voor iets), start NU een applicatie op die met de QR-code in kwestie om kan (of erger nog, download er eerst eentje in de appstore van uw OS), richt je phone NU op de QR-code in kwestie (beef niet, vriend), druk NU af (of hoe heet dat op smartphones als ge een foto neemt), laat de applicatie de foto NU ontcijferen, wacht NU een momentje tot je phone weet of er edge of 3G of een wifi-netwerk in de buurt is en kijk NU (of afhankelijk van de snelheid van het vorige) naar een al dan niet voor mobiel gebruik geoptimaliseerde webpagina die je meer vertelt over hetgene waar de QR-code op hing.

Middenstuk, waarin een paar fijne voorbeelden van QR-codes worden naar voor geschoven

Maar dat neemt niet weg dat er ondertussen wel fijne dingen mee gebeuren. In Japan bijvoorbeeld, is een begrafenisondernemer begonnen met het verwerken van QR-codes in grafstenen. Op die manier kunnen passanten info opvragen over het leven van wie er daaronder ligt te ontbinden. Bonus voor het kerkhoftoerisme. Het leven herleid tot URL. Gij zijt wie gij waart op het web. De archeoloog der toekomst graaft Geocities en Farmville op.

Of neem nu mijn vrienden van AXA (ik zeg nu wel vrienden, meer dat is eerlijk gezegd wel een beetje opportunistisch: de lening van mijn huis loopt immers nog een jaar of 20 bij deze Fransen, en ge weet nooit weet of dit gebaar van vriendelijkheid in die 20 jaar niet ooit van pas komt). Die gaan er voluit voor. Vorige maand bijvoorbeeld hingen ze in de Brusselse Dansaertstraat een gigantische QR-code, opgebouwd uit verfpotten, ter gelegenheid van Batibouw. En deze maand doen ze nog straffer, niet meer alleen met een QR-code dus, maar met een tv-spot met daarin een QR-code die de rappe flitser een vervolgfilm op de tv-spot laat ontdekken. En dat alles dan weer om reclame te maken voor een iphone app (de andere bleeding edge der marketing du moment). Hoeveel hipper kunt ge worden?

Of, nog in Brussel, een poepsimpel maar toch fijn initiatief om bij monumenten een QR-code voor toeristen op te hangen. Klik, bzzz, en je hebt meteen meertalige informatie over het monument/museum in kwestie, openingsuren, sluitingsdagen en the lot.

Slot, waarin een manier wordt geopperd hoe QR-codes interessanter zouden gemaakt kunnen worden. User Generated.

Toepassingen genoeg dus, misschien wordt het toch nog wat. Als er maar toepassingen genoeg bedacht worden. En waarom zouden wij, consumenten, dat niet zelf doen? QR-sabotage, het kan.

Benodigdheden: een meetlat, een computer, een printer, een papier, schaar en plakband, stapschoenen.
Werkwijze:

• men lope langs een monument met een langs de openbare weg zichtbare QR-code (bvb. Manneken Pis),
• men mete de grootte van de QR-code die er op hangt (5 op 5 cm),
• men begeve zich naar zijn computer, onderwijl een snoodaardige boodschap bedenkend (Manneken Pis g0t Hax0rd!!!)
• men make een QR-code die leidt naar bovengenoemde snoodaardige webpagina (piece of cake via http://www.qurify.com/nl/ )
• men downloade deze QR-code, en printe ze op formaat van de eerder gemeten grootte (5 x 5 cm dus)
• men knippe deze QR-code uit, en doet plakband rondom
• men begeve zich terug naar het monument in kwestie
• men plakke de snoodaardige QR-code met plakband mooi recht over de reeds bestaande
• (optionele stap) men installere zich op een terrasje aan de overkant tot er eens toerist de QR-code gebruikt (let wel: dit kan duur worden, en zat).
• (optionele stap) men gaat de weken nadien nog eens regelmatig terug langs het monument om te zien hoe lang het duurt eer men dit ontdekt
  (enkele tips voor langere levensduur: de QR-code laten leiden naar een webpagina die redelijk goed gelijkt op degene die de toeristische dienst in gedachten had. Plastifiëren.)

Have fun.

Automatic captions op YouTube. Klonk niet zò slecht als idee. Omdat het ondertitelen van video’s een beestig werkje is, waarom de computer het werk niet laten doen? Alles wat via stemherkenning op woorden lijkt gaat in de ondertitels. Beta, maar ze worden almaar accurater, claimen ze. Toegankelijkheid FTW. Right.

Een paar voorbeelden uit de trailer van de film “Bad Teacher” (een film in aantocht deze zomer, met Cameron Diaz en Justin Timerlake, over een “Teacher who doesn’t give a F***“.
Die zoals elke zelfrespecterende film z’n trailer op YouTube zet, er vervolgens weer afhaalt en op Facebook plaatst zodat je hem nog alleen kan zien als je de film al “liket” en dan door de rest van de internetgemeenschap maar terug op YouTube wordt gezet en tegen de tijd dat u dit leest daar wellicht alweer verwijderd is).

Cameron Diaz die door een leerlinge betrapt wordt op het roken van een joint en reageert met “No, it’s medicinal marihuana“, wordt in het YouTube-captionees:

“Are – You – Fucking – Kidding – Me ?” (nadrukkelijker uitgesproken kunt ge ze niet vinden), wordt:

“From now on, my full-time job is finding a man who will take care of me“, luidt:

In de film luidt haar repliek op “I love it how his eyes sparkle when he smiles”, “I wanna sit on his face“. In het Youtubistaans gaat dat:

En als ze de man op wie ze verliefd wordt probeert af te raden te vallen op een andere vrouw, gaat het in de film van “She hates cock“. Edoch, zegt de caption:

Afijn, you get the picture. Of – in ’t geval je slechthorend of doof bent en op deze captions aangewezen – you don’t get the picture.
En dan ben je nog beter af dan de niet-engels-beheersende slechthorende medemens die dit zootje ook nog eens door de zootjesmolen van “Translate captions” moet gooien. Want dat voegt nog een “layer of incomprehensability” toe.

Enkel te vergelijken met iemand die voor duiding bij de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren geheel is aangewezen op een uitleg van Carl Decaluwé.

Stemherkenning, in 2011. 10 jaar na Lernout en Hauspie. En nog altijd een farce?

Quick note. Een jaar na datum is deze post eindelijk voorbijgestreefd. Spotify is vanaf nu ook gewoon, zonder achterpoortjes en truuken van de foor, beschikbaar in België. Hier nog een opvolgpost om je “in regel te stellen” als je de onderstaande methode gevolgd hebt.

Als er één ding frustrerend is aan het internet (naast spam, malware, youtube-commentarieerders, IE6, het scrollwheel van de Applemuis en vriendschapsverzoeken van uw ex op Facebook that is) is het wel het bestaan van grenzen. In een ideale internetwereld zijn er immers geen grenzen, en vloeit de informatie vrijelijk van eender welk punt naar eender welk IP adres. Meestal is dit ook zo.
Maar ergens is er nog een Gallisch dorpje dat zich dapper verdedigt tegen de aanvallen van de Romeinse legers, en blijft vasthouden aan grenzen. Ik heb het daarbij over de industrie der intellectuele productie. Die zijn rechten beheert in elk land afzonderlijk, en daar ook aan blijft vasthouden. Verdeel en heers, hun motto.
Vandaar dat wij wij hier verstoken blijven van fijne dingen als Hulu, Pandora radio, sommige YouTube-video’s, de BBC iPlayer … en recenter nog: Spotify.

“This painting is not available in your country”
Paul Mutant, 2010.
Acrylic on canvas
12″ x 10″

Spotify is een schitterende muziekservice. Zweedse startup, met steun van de grote platenmaatschappijen. Een enorme catalogus aan muziek, een erg vlot werkend programma voor alle platformen en een paar mobiele apps. Het eerste echt goeie voorbeeld van een muziekservice met abonnement.
Je koopt dus niet langer een track of albums zoals via iTunes, Amazon of Proxisazur, maar je koopt toegang tot de catalogus, en kan je er dan zoveel je wil te goed aan doen. Het muzikale equivalent van het all-you-can-eat buffet, maar dan voor een ganse maand ineens en met muziek, zoiets. Sterker nog, de abonnementsprijs kan je ook verlagen tot gratis, als je er wat reclame tussen de tracks bijneemt.
Zowat iedere melomaan die het al zag of gebruikte, bevestigt: Spotify is een geweldig idee.

Slechts één maar, maar het is een grote: Spotify bestond alleen nog maar in Zweden, Noorwegen, Finland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Spanje en Nederland. Bestond? Ja, en bestaat eigenlijk ook.
Niet getreurd: met een gezonde dosis creativiteit en doorzettingsvermogen blijkt het al best mogelijk om van Spotify met alles erop en eraan te genieten, waar op de aardkloot de Grote IP-verdeler je ook gedropt heeft.

Trek dus een spannend lycra shortje aan rond uw welgevormde derrière, en volg mij, op de 100 meter horden Spotify-style.

Horde 1: Binnen geraken (methode NextWeb)

Al bij het eerste contact checkt Spotify of je surft vanuit een land waar ze al gelanceerd zijn. Dat kan je omzeilen via een zgn. proxy-server. We kiezen ervoor om ons voor te doen als Very British, aangezien het verzamelde werk van Julien Clerc of Jören Smörebröd ons net iets minder interesseert.

• Ga met je browser naar de engelse proxy server unblocker.biz
• Vul in het “URL”-veld “http://spotify.com/en/get-started” in en “Go”.
• Kies “Try Now”, en je komt aan op de registratie pagina van Spotify. Als land staat “United Kingdom” ingevuld. Laat dit staan. Vul alle details aan. Je hebt een geldige Engelse postcode nodig (Ik suggereer “SW1A 1AA”, zijnde het postnummer van het stulpje genaamd Buckingham Palace, of anders vind je meer postcodes via deze pagina).
• Kies de gratis versie.
• “Create account and proceed”. Gefeliciteerd!

Je kan nu (niet meer via de proxy) het programma voor je Mac of PC downloaden via http://www.spotify.com/en/download/, en vervolgens inloggen met het username en paswoord die je daarnet gekozen hebt.

De software is OK (features), een iTunes zonder crud. Sinds kort ook met de obligate sociale component voor playlist inspiratie. Als je me zoekt: ik ben er dirk_houbrechts.

Horde 2: Aan de praat houden (methode RoelandP)

Ook ingelogd ben je nog niet van de controleerdrift van Spotify af (da’s geen kritiek op Spotify trouwens, ze krijgen dit opgelegd vanwege de hogergenoemde rechtenhouders). Na 14 dagen ga je hiermee in de problemen komen. Met de gratis versie mag je de applicatie immers maximaal 2 weken gebruiken buiten je thuisland (in ons geval dus de UK).

Ook dit kan je met een proxy omzeilen

• In Spotify kies: preferences >> proxy
• Kies https
• host: 212.113.5.2 (Hier een lijst met UK proxy servers)
• poort: 80

Nadeel: Spotify kent deze proxies onderhand ook, en blokkeert ze…
Alternatieven: aan een engelsman die je kent vragen even in te loggen. Een VPN netwerk aanleggen met een computer in de UK, even de Eurostar naar Londen nemen en in een internetshop inloggen…
Het is behelpen, kortom. En dan nog voor slechts een bodempje van de taart. De pudding (hoge kwaliteitsstream, geen reclame) en de kersen (offline werken, spotify op je iPhone of Android-phone) zitten er bij de gratis versie ook niet bij. Op dus naar een Premium account (10 pond/maand of een euro of 12).

Horde 3: Betalen (methode Steffest)

Tenzij je een kredietkaart hebt die in de UK is uitgegeven (ook dat wordt gecheckt) moet je een omweg maken via Paypal. En ook op die Paypal zit een check: je kan enkel betalen met een Paypal-account uit hetzelfde land als de Spotify-account waarvoor je wil betalen. Gelukkig voor ons is Paypal niet zo fussy, en ik het maken van een UK-account waaraan we dan onze Belgische kredietkaart hangen wel makkelijk.

• Ga naar http://www.paypal.co.uk en kies er voor “Sign Up”.
• Kies op het volgende scherm voor een “personal account”
• Vul een blablabla maar geldig UK adres (kies bvb via google maps eender ’t welk winkeltje in de UK en gebruik hun adres en telefoonnummer. Of werk met http://www.fakenamegenerator.com/. Dit adres gaat verder nooit gebruikt worden dus je doet er geen kwaad mee).
• Hang een kredietkaart aan deze account (mocht je al een “gewone” Paypal account hebben waar dezelfde kredietkaart aan verbonden is, zal je daar even mee moeten inloggen, en de kredietkaart van die account weghalen. Omslachtig gaat ook.)
• Valideer de kaart: Paypal debiteert 1,5€ van je rekening vanaf en vraagt je dan de transactiecode die op je kredietkaart-afrekening komt te staan in te geven. Thank god for online banking, zodat je die transactiecode nog de dag zelf kan te weten komen. De 1,5€ krijg je trouwens gewoon terug.

Log nu opnieuw in op de Spotify site, en verander je account naar Premium. Betalen via de zonet aangemaakte Paypal.
Hoera! Vanaf nu ben je af van alle proxy’s, belemmeringen en andere hindernissen. No further questions asked. Of toch bijna.

Horde 4: Op de iPhone (Methode Tech Junkie)

Hoe het op de Android market is gesteld weet ik niet, maar in de iTunes App Store is de – gratis – Spotify app alleen te downloaden in de iTunes-Stores van landen waar Spotify al gelanceerd is. Eventjes een engelse iTunes-account maken dus:

• Log uit uw iTunes account (rechts boven, klik op uw naam en kies “sign out”)
• Verander van iTunes store: kies onderaan in de “doormat”, onder “Manage” op de link “Change Country”
• Lokaliseer de Union Jack, en kies voor United Kingdom
• Zoek nu een gratis app, zoals bijvoorbeeld Spotify dus, en koop deze.
• Bij het aankopen popt er een schermpje op voor je klantengegevens. Kies nu voor “Create New Account.
• Doorloop het registratieproces. Ook hier ga je weer een geldige postcode nodig hebben.
• Als laatste stap krijg je een keuze uit verschillende betaalmiddelen. Kies “None”.

Nu je Phone nog syncen met je computer, en de app staat erop. Inloggen (met je premium account dus, met een gratis account gaat dit niet), en al je playlists en de spotify-catalogus staan klaar.

Horde 5: Streaming Spotify naar de stereo

Mijn iTunes muziek streamde ik naar de stereo via een Airport Express. Maar dat werkt dus alleen via iTunes of de remote app van je iPhone.
Wil je ook de audio-output van andere programma’s streamen naar je Airport Express, is de software Airfoil een erg slimme oplossing. Werkt zoals geadverteerd, en foutloos.

Voor Windows/linux bestaat er hier ongetwijfeld ook een oplossing voor, maar ik vrees dat iemand me die gaat moeten vertellen, opdat ik dit spel hier vollediger kan krijgen.

Finish

Ik heb het nu een jaar, en eigenlijk nog geen moment overworgen om Spotify op te zeggen. Voor de prijs van een cd ontdek ik er elke maand een stuk of 10.
Recensie in de krant of op een blog, copy naam, paste naam in Spotify, en het staat te spelen. En de offline playlists zijn sinds de multitasking op de iPhone een genot onderweg.
De catalogus is niet compleet (dat zal op 1 plaats wel nooit lukken zeker?), maar voor de doorsnee rock/pop luisteraar wel bijkans. Maar om recente albums te leren kennen of om ongegêneerd de muziekgeschiedenis te doorkruisen (gisteren nog een ganse dag Robert Wyatt), ken ik niks beter.

Probeer het eens, en hopelijk helpt deze “how to” u. Succes, en leg u niet neer bij grenzen, toch niet op het internet.

Vanaf vandaag is de iPad ook in België te koop. De hype du jour, zum kotzen, maar voor een keer is die hype wat mij betreft ook gerechtvaardigd.
Want zelf heb ik al een een maand of drie een iPad (gekocht in de States via Borderlinx). En ben er echt wreed content van. Ik ga ermee slapen (nog een boekje lezen), en ik sta er mee op (de krant lezen zonder zelfs uit uw bed te moeten komen, een zaligheid).

En omdat er vandaag dus wellicht heel wat verse iPad bezitters bijkomen, tijd voor een lijstje van wat voor mij de beste iPad apps zijn. Wat werkt er (voor mij), en wat werkt er niet op dit nieuwe formaat apparaat?

1. Kindle (gratis, maar gaat u nadien veel geld kosten via aankoop boeken op Amazon.com)

Net iets minder in feel dan iBooks van Apple zelf, maar met een véél groter aanbod, een erg slick aankoopproces, probeerversies van boeken, whispersync waardoor je boeken en de plaats waar je er in gebleven was wordt gesyncroniseerd tussen al je computers en/of devices…
Nu bezig in At Home van Bill Bryson, over de geschiedenis van de dingen in onze woonomgeving.

2. iBooks (gratis)

Net iets “slicker” dan Kindle, maar met één groot gebrek: het aanbod in de iTunes bookstore is niet bepaald denderend groot. Wel een winnaar in combinatie met de stoute sites en het manusje van alles Calibre (software waarmee je ePubs kan maken van zowat alles).
Nu bezig in het derde deel van de Millenium-trilogie. En in All Families Are Psychotic van Douglas Coupland. En in Solar van Ian McEwan. En in The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy van Douglas Adams. Kortom mijn nachttafel is de iPad dankbaar.

3. SimplenoteApp (gratis)

Een vervanger van de Notes app die al bij de voorgeïnstalleerde apps zit. Niet door indrukwekkende opmaakmogelijkheden, audiomogelijkheden of ander toeters. Gewoon door de übersimpele sync, die maakt dat de notes die je maakt op de iPad ook meteen beschikbaar zijn op simplenoteapp.com, en vice versa. Dat Apple dit niet standaard in zijn apps (Pages, Numbers, Notes …) steekt is een dikke vette FAIL.

4. Osfoora HD (2€99)

Al een hele hoop Twitter apps geprobeerd, en pas bij deze Osfoora iets gevonden wat alles bevat wat ik wilde (ttz. alle functies van Tweetie/Twitter voor de iPhone). Twitterific, Twittelator, Tweetdeck … allemaal geprobeerd, maar die schieten schromelijk tekort.

5. Reeder (3€99)

Zeer elegante RSS-lezer voor de iPad. Werkt als een laag bovenop Google Reader, zodat je op PC of Mac gewoon met andere nieuwslezers of de interface van Google kan samenwerken. Erg snel. Wel last van “the occasional crash”, waarbij de app zonder waarschuwen afsluit.
Eerder geprobeerd, maar niet goed (genoeg) bevonden: Newsy, Early Edition, Netnewswire.
Nog niet geprobeerd: Newsrack.
Wel geprobeerd, maar nog niet overtuigd: Flipboard (de UI kicks ass, maar de inhoud heeft mij nog niet overtuigd)

6. Imdb en Wikipanion (allebei gratis)

Twee apps voor sites, die je ook gewoon in de Safari-browser perfect kunt raadplegen. Maar een goeie app blijkt fijner interageren dan een website, en dus zijn deze twee superinformatiebronnen ook must-haves.

7. Remote HD (5€99)

Om even uw mac over te nemen als ge met uw iPad in de zetel zit. Werkt zeer vlot, je kan er zelfs bijvoorbeeld een Flash website die ge tegenkomt eens mee openen, en bekijken op je iPad scherm 😉
Ook leuk aan deze app, heeft een trackpad-functie, waardoor je iPad als trackpad voor je desktop gaat functioneren.

8. iStandaard (3€99)

D’r is nog ruimte voor verbetering, maar vorige week gelanceerde nieuwe versie van de Standaard iphone app maakt het lezen van de krant op de iPad al erg doenbaar. En er wordt geluisterd naar kritiek, want bijvoorbeeld de belabberde resolutie van de foto’s, werd ondertussen al verbeterd, en nu ziet de krant er op de iPad geweldig uit.
Voor mij alvast reden genoeg om mijn abonnement op de papieren De Morgen op te zeggen, en te gaan voor een digitaal abonnement. 26,5€ voor twee maanden.

9. Comiczeal (2€99)

Striplezer. De mogelijkheid om .cbr, .zip, .pdf of .rar-files van comics – overal op het internet te vinden – te syncen maakt dit een winner. Nu aan het lezen: de Kuifje collectie.
De Marvel, DC-Comics en Comics app zijn weliswaar gelikter, maar beperkt tot een bepaalde collectie.

10. Instapaper (3€99)

Om alles wat je tegenkomt op het web en het lezen waard lijkt snel naar toe te smijten (via bookmarklets), en die dan op de Ipad later en reclameloos op het gemak te kunnen lezen. Fantastische service, en mooie app erbovenop.

11. Ook leuk en goed, maar minder gebruikt:

Voor het weer: Accuweather (gratis) of WeatherProHD (3€99), samen met de good old Buienradar (iphone app, die wel een iPad versie zou mogen krijgen).

Voor file-transfer: Dropbox (gratis)

Om te bloggen: WordPress (gratis)

IM: Aim (gratis)

Recepten: Epicurious (gratis)

Photopad (gratis)snelle fotobewerking)

Games: Naast een reeks iPhone spellen die ook op de iPad goed werkt (Angry birds, plants vs Zombies, Carcasonne …), ook een paar games gekocht: Pinball HD (flipper), Babylon Twins (arcade), Osmos for iPad (prachtig), Paddle Pong (favoriet van het kleine grut), Godfinger, Words HD (als ge een spelletje online scrabble met mij wilt spelen, nodig “houbi” eens uit).

En dan heb ik het gevoel dat de echt goeie apps – aangepast aan vorm en gebruik van de tablet, genre Flipboard, Reeder, Osmos… – pas nu beginnen toe te stromen.

Mocht ge een iPhone hebben, raad ik u levendig aan eens de applicatie Hipstamatic te proberen. And don’t just take my word, all the hip(stamatic) kids are doing it…

Het is een camera-app, zoals er ongeveer 8.000 in de appstore zijn te krijgen, en eentje die rare effecten op je foto’s toepast (zoals 7.900 van die 8.000 photo-apps). Maar met een filosofie – een minitieuze poging om een uniek foto-apparaatje te laten herleven – en een schitterende uitvoering.

“The original Hipstamatic was the invention of two Wisconsin brothers, Bruce and Winston Dorbowski. In the winter of 1982 they came up with what their big brother Richard later called “a million dollar idea for bringing photographic art to the masses cheaply” — a camera inspired by the popular Kodak Instamatic (and probably by the Russian Lomo) but made entirely of plastic, right down to the lens. The brothers set up a fabricating shop in a tiny cabin on the banks of the Wisconsin River and got to work. Over the next 18 months they produced just 157 cameras, at $8.25 retail apiece. In the summer of 1984 they were on their way home from signing the lease on a new production facility when they were killed by a drunk driver. Nine years later the family lost most of the brothers’ photos and work archives in a fire, and the Hipstamatic slipped into the half-light of photo history.” #

De app verandert je iPhone dus in een Instamatic-fotoapparaat. Met een zoeker, en een analoog gevoel. Met de mogelijkheid om een film/lens/filter/flits te kiezen. En een gevoel dat de keuzes die je maakt belangrijk zijn: de effecten van lens/flits/filter… zijn niet omkeerbaar, en bepalen dus je resultaat. Of als je dat liever hebt, met de mogelijkheid om verrast te worden (eens shaken maakt je keuzes random).

Een video’tje maakt de werking duidelijk:

Hipstamatic User Interface Demo from Synthetic on Vimeo.

Kost 1€59, maar via wat ingenieuze in-app-purchases van extra lenzen, flitsers, voorzetfilters en film kunt ge er wel nog een paar euro meer aan kwijt zijn.

Een paar van mijn eerste probeersels:

Maud en Daan op weg naar hun slaapkamer boven (Kaimal Mark II Lens / Alfred Infrared Film )

Aankondigingsbord in Brussel-centraal (Helga Viking Lens, BlacKeys SuperGrain Film )

Trein in volle vaart (Jimmy Lens, Alfred Infrared Film)

Instant love.

Voor mij trouwens nog altijd dé reden waarom iPhone-eigenaars zo vaak vol lof zijn over hun slim gerief. Een geslaagde app als deze (zie ook Tweetie, Words with Friends, Spotify, Remote, …) verandert je toestel immers totaal van functie. Alsof je Singer-naaimachine ineens ook goeie milkshakes en deftig krentenbrood zou kunnen maken na het downloaden van een paar extraatjes. Still lovin’ it.

Stel dat ge een ongelooflijke fobie hebt ontwikkeld voor spinnen. Of Iphone-spellen. Of voor de boobs van Murielle Scherre. Dan is het hier uwen besten dag niet. Vade retro. Liefhebbers van spinnen, een blote Murielle Scherre of Iphone-spellen daarintegen: schuimlik uw baard al maar.

Want de spin, dat is hier precies de constante in de veranderlijkheid van de voorbije dagen. Normaal, voor de tijd van het jaar: in de vroege herfst kan je je neus niet buitensteken of hij loopt wel tegen een versgesponnen web. De dauw parelt er ’s morgens fotogeniek op. En de spinnen trekken nu – op zoek naar een warm plekje – binnen in onze huizen. Volgens de kranten zijn er dit jaar zelfs opvallend veel spinnen, nog net geen invasie.

Minder evident zijn al de andere plaatsen waar er hier spinnen opduiken. Op de Iphone bijvoorbeeld, want daar ontdekte ik een schitterend spel: Spider. Dat je beslist eens moet proberen als je zo’n gadget hebt.

Schitterend gemaakt. Maakt gebruik van alle mogelijkheden van het platform, bevat fijne puzzels en heeft ook nog eens een erg knappe dubbele laag. Je moet immers niet enkel de schermen oplossen om niveau’s verder te raken, onderweg ontdek je ook een knap uitgewerkt verhaal, het geheim van Bryce Manor.

Hoe je van daar naar de blote borsten van Murielle Scherre geraakt, is minder duidelijk. Maar dat het kan, bewijst Murielle. In en uit haar La fille d’O-lingerie, in gevecht met een uit de kluiten gewassen achtpoot. Van karton. Enjoy the WTF:

Zoals u al wist of nu verneemt, ben ik in het bezit (of toch de illusie van bezit die wij koesteren onder de noemer ouderschap) van drie kinderen.

Floortje, 3 maanden, verkeert in de kleine Boeddha-fase. Content als ze op tijd haar eten krijgt, ververst wordt, en af en toe van animatie en rammelaars voorzien wordt. Lacht naar elk gezicht dat in haar vizier komt. Kweekt Michelin-bandjes bij de vleet.
Maud, 2 jaar en 7 maanden, zit in haar Terrible Two’s. Malcontent als ze eten moet, of “nee” hoort. Sukkelt met een blaasontsteking en hardnekkige verkoudheden. Alles is “mij” en “Kook” (Ik ook). Maar ook: enorm enthousiast. Achter met woorden, voor met ontdekken.
En dan is er nog Daantje, vier jaar en een half, en die zou ik tot voor kort in de anale fase gesitueerd hebben. Alles is kaka, pipi, en andere lichaamsderivaten die onstuitbaar op zijn lachspieren werken. Al in het bezit van een muts met twee standen: eentje voor boos/stout/geniepig, en eentje voor vrolijk/lief/open.

Maar vandaag kwam deze laatste volgens mij in een nieuwe fase terecht. De filologisch-ontologische.
Er ontspon zich namelijk volgende conversatie, tijdens het avondlijke ritueel der tandenpoets:

Daantje: “Papàaa… waarom noemen ze de mensen dit hier eigenlijk tandpasta?”
Ik: “Ah, wel ik denk dat dat komt omdat het een beetje lijkt op chocopasta, maar het dient voor de tanden. En daarom heeft men dat maar tandpasta genoemd.”
Daantje, even in de hoop dat er voor alle namen van dingen zo een logische verklaring is: “Aha. En waarom heet dat een raam?”
Ik: “Uh, dat weet ik eigenlijk niet. Soms zegt men ook venster. Ik denk dat de mensen dat een mooi woord vonden, en dat ze toen allemaal tesamen beslist hebben om dat zo te gaan noemen”.
Daantje: “Allemaal samen?”
Ik: “Hmmm, ja zo maak je woorden. Want woorden maken is gemakkelijk. Als ik zeg dat deze stoel “boebieboelala” heet, dan is dat mijn woord, maar niemand anders zou dit begrijpen, want iedereen noemt dat stoel”.
Daantje: “Boebieboelala!”
Ik: “Yes”
Daantje: “Da’s een veel mooier woord dan stoel!”
Ik “Uhu”.
Daantje: “Ja, want stoel dat is maar een beetje saai. En mijn tandenborstel zou ik Koekikoekaka kunnen noemen?”
Ik: “Tuurlijk. Maar als je dan zou gaan logeren zou niemand je begrijpen”.
Daantje: “Maar als we iedereen dan zouden uitnodigen naar ons huis?”
Ik: “Huh?”
Daantje: “Ja, dan kunnen we toch vertellen dat Koekikoekaka ons woord is?”
Ik: “Ah zo. Goed plan!”

U bent dus bij deze uitgenodigd op de eerste algemene woordvergadering, morgenvroeg om 9 uur 20 in Balegem. Op de agenda: het goedkeuren van nieuwe woorden voor stoel en tandenborstel. Breng uw Van Dale en een verbeterstift mee.