|
||||||
![]() |
|
Posts in de categorie « personal»:
feb
18
2017
VaderEen mens is veel momenten. Een mens is veel rollen ook. Ergens in die maand van dat jaar kwam ik, bijna 12 jaar toen, naar beneden, omdat ik me moest gaan inschrijven in het secundair. Achteraf bekeken had ik, daar en dan, aangegeven dat ik wilde zijn als hij. En hij, hij gaf – even achteraf bekeken – daar en dan aan dat hij _niet_ wilde dat ik werd als hij. Het is onmogelijk te zeggen of het iets zou geworden zijn, met mij in de Hout & Bouw, in Sint-Lodewijk. Dank je wel, voor alles wat je geweest bent. Voor je grote momenten en rollen, en voor de kleine. Dank je wel voor je grote rol op dat klein moment, voor wat je was voor mij, vader. Heb ook een lied gevonden dat voor mij ditzelfde sentiment goed uitdrukt.
aug
19
2013
VoorbijIk bracht zonet in de auto, de eerste werkdag na een fijne vakantie, een versie van de kutklassieker “’t Is alweer voorbij die mooie zomer”. Terzijde: Ik beschouw het als een serieuze constructiefout van de natuur dat de dagen korten in de zomer: zo dragen wat de mooiste dagen van het jaar zouden kunnen zijn al de onvermijdbare melancholie van de vergankelijkheid in zich mee. Dat, en muggen, en zonnebrand. Een opname van mijn grunt-versie bestaat niet, maar de tekst ging zo: (Roept) ’t Is alweer voorbij, die mooie zomer. Daar had ik in de eerste zin bijna “deugddoende vakantie” in plaats van “fijne vakantie” geschreven. Maar bij nader inzien was de moordlust waarop het voorbijzijn van zo’n vakantie inspireert toch niet helemaal bij de deugden te klasseren. ’t Is alweer voorbij, die mooie zomer. Het begon wel ergens op een mooie dag
nov
9
2012
De trip naar de platenwinkelInteressante column in The New Yorker gelezen vandaag: Spotify and its Discontents. Daarin een argument dat je wel vaker hoort over de onbeperkte catalogus aan muziek die Spotify en consoorten zijn, als zouden zij de waarde van muziek naar beneden halen: “the Internet frees up cultural treasures while simultaneously eroding the mechanisms that endow them with value“. Mike Spies beschrijft erin hoe hij in een platenzaakje belandt, een cd’tje vindt dat hij per se wil, toch besluit het niet te kopen, het thuis op zijn computer moeiteloos op Spotify vindt … en het plots allemaal zo banaal vindt:
Hij vindt er minder aan. De uitstap naar de platenwinkel, het selecteren, de verwachting, het uitpakken, het artwork, het eindeloos luisteren, het bezitten. Geërodeerd.
In plaats van het koesteren is het samplen gekomen. In plaats van de selectie alles.
En daar verloor hij mij. Ook ik ken gevoel nochtans. Dateer van oude tijden. Maar smaak ook gulzig de nieuwe. Toen, toen was een zaterdag in de voormiddag luisteren naar een opgenomen cassetje van Domino van de week ervoor. Van het opschrijven van een paar namen. En de namiddag bestond uit het 15 kilometer met de fiets langs het kanaal naar de Kapelstraat in Hasselt rijden. Want daar was de Giga Swing (nog steeds trouwens, al dertig jaar: hulde!). Van plaatjes laten opleggen, die licht verveelde blik in de ogen van de man in z’n als je iets stoms koos, die twinkeling als je iets koos wat wel goed was. Van het eindeloos twijfelen welke LP of 12″ ik dan ging kopen met m’n gespaarde zakgeld (400 fr, dat was vier weken sparen). En dan die 15 kilometer terugrijden naar Genk, met een vervelend flapperend zakje van LP-formaat aan het stuur. Terugkomen met een juweel. Iets van Hüsker Dü, of Coil of Scraping Foetus off the Wheel of The Birthday Party of Tuxedomoon en The Triffids en The Smiths natuurlijk ook. En de vooravond dan bestond uit het 10 keer opleggen en omdraaien van die LP. En dan ’s avonds na het vreselijke Funky Town weer Domino opnemen, en opnieuw zakgeld sparen, voor over een maand nog eens hetzelfde heerlijke tripje. Muziek was schaars, en mede daardoor kostbaar. Maar het was vooral ook de levensfase waarin dingen indruk maakten. Boeken erin kerfden. En muziek mijzelf bepaalde. Nu, 25 jaar later, is die schaarsheid al bijna vergeten. Nu is er geen Domino en (mm) in Humo meer. Maar wel Pitchfork en 100 blogs en de kranten en Spotify-apps of een tweet die signaleren dat er iets nieuws, of de moeite, is. En kan ik het helemaal beluisteren. Helemaal, en meteen. En dan afdoen, of houden. Niet meer bijzetten in de verzameling in de kast, zelfs niet meer in iTunes, maar in de verzameling in m’n hoofd. Niks geen waarde ontnomen, integendeel, naar waarde geschat. Spotify (of Deezer of Google Music of kies wat je wil) past weer als gegoten bij een levensfase, die waarin ik nu zit. Laat me toe om “mee te blijven”. En terug te grijpen naar wat geweest is. Muziek misschien geen juweel meer, maar het perfecte lampje om de kamer te verlichten, elk moment van de dag. Voor op de trein en het kantoor en met de kinderen en bij het etentje en op het feestje. Alom, en alles. Ook niet slecht. Het is gewoon vooruitgang. Als oldtimers en moderne wagens. Die oldtimers waren “things of beauty”, wondertjes van hun tijd. Maar een moderne wagen is in alle aspecten beter, veiliger, goedkoper, krachtiger, minder benzine zuipend… Niet dat het verkeerd is terug te verlangen naar de oldtimer, of er eentje in je garage onder een zeil te koesteren, maar het is eveneens zot om voor je verplaatsingen geen wagen van nu te gebruiken. Ook naar onze tijd, onze wagens, en onze trip naar de onbeperkte platenzaak, gaat men nostalgisch zijn, ooit.
apr
4
2012
GekraaktKijk waar ik gezeten heb: In het midden van een opnameset. Camera’s klaar om te draaien. Bejaard publiek klaar voor een beleefd applausje. Vier tafels en een roterend plateau in het midden. Achter mijn rug Herman Van Molle die zich stond af te vragen wat ik in hemelsnaam met mijn gsm aan het doen was. Ik doe dat namelijk wel eens graag, quizzen. Eén keer per jaar of zo. En zo deed ik vorig jaar eens mee met een online versie van deze quiz met Herman Van Molle, en antwoordde ik “tuurlijk” op de vraag of ik eventueel geïnteresseerd zou zijn om ook in real life mee te doen, en ging ik naar een preselectiedag in de VRT-gebouwen en doorstond ik daar de test en het gesprek met de productie en kwam ik op de lijst van kandidaten voor dit seizoen en was ik vrij op de opnamedatum die ze voorstelden en ging ik dus naar het Amerikaans Theater in Brussel. Heh. Naar de Heizel dus, met veel twijfel, al wat track en een tas met vier zomerhemdjes. Want dat wordt in een serieus tempo van vier afleveringen per opnamedag ingeblikt, en in de zomer en najaar uitgezonden. Door het concept van de quiz weten ze op voorhand ook niet hoeveel kandidaten ze die dag gaan opgebruiken (kan schommelen tussen 5, als er altijd ex-aequo’s worden gespeeld, en 17, als er een “crack” is die al zijn tegenstanders naar huis speelt). Lotjetrek maakte mij kandidaat 12 van die dag. Lang niet zeker dus dat ik aan beurt zou komen. Een lange dag dus van opnames bijwonen, van grote twijfel over de eigen capaciteiten als je in het publiek andere afleveringen ziet en de vragen hoort, en van langzaam maar zeker het moment voelen naderen waarop jij in de stoel moet gaan plaatsnemen. Groeiende stress, schmink, enkele raadgevingen, voorgesprekje met Herman (Is het hoebrechts of houbrechts? Kent gij als balegemmer iets van jenever? En gij hebt een sauna thuis, kunt ge daar iets over zeggen?) en hoppa. Of ik de aflevering doorkom, of meerdere afleveringen, of canvascrak wordt, dat mag daar mag ik (wil ik ) geen “publieke verklaringen” over afleggen. Ik kom erin dus, op het scherm op 11 september. Supercrack (als je 20 afleveringen overleeft, en dan ook 25.000€ verdient) word ik niet, dat kan ik wel verklappen. En al goed ook: bleek immers dat de setleider van het gebeuren daar in handen is van Ruud, een neef van mij. En familieleden van personeel mogen natuurlijk niet aan de quiz deelnemen. Nu, we wisten het niet van elkaar (dat hij voor dat programma werkte en dat ik kandidaat ging worden) dus niks ergs, maar als ik er lang in had gezeten was dat misschien toch een issue geworden. Ben wel blij dat ik het gedurfd heb, al weet ik nu hoe die quiz eigenlijk aan z’n naam komt: aan het eind van zo’n dag wachten/quizzen/zenuwen ben je als kandidaat immers serieus gekraakt.
feb
4
2012
Leven met spijtElvis Costello schreef een paar jaar geleden een lied. “I dreamt of my old lover” heet het. En het kan me in één zin aan het janken krijgen. Aan het woord, een oud mevrouwtje, in haar bed ’s morgens bij het ontwaken:
Eén zin, en je zit in een leven. Een leven met iemand. Samen grijs geworden. Kinderen, werk, gedoe, goede en slechte dagen. Doorgedaan.
Ik speel het opnieuw, en opnieuw. Het raakt een snaar, een gevoelige, ergens. Niet omdat ik zelf met die spijt zit, maar die spijt herken. In veel mensen, in vrienden, of in mezelf, diep weggestoken? Aanleiding van deze droeve gedachten, een artikel in The Guardian “Top five regrets of the dying“. Een Australische verpleegster op een palliatieve afdeling van een ziekenhuis blogde en schreef een boek over de laatste woorden en wensen van stervenden. En waarover ze spijt hadden in hun leven. De spijt top vijf:
De raad van de verpleegster is niet te leven met spijt. “Life is a choice. It is your life. Choose consciously, choose wisely, choose honestly. Choose happiness.“ Of is dat zinsbegoocheling? Zal er niet altijd spijt zijn, als je laatste uur slaat? De aard van het beestje. Als je de spijt over een leven van te hard werken weggetoverd hebt door op de carrière-rem te gaan staan, ga je dan op je doodsbed niet liggen met de gedachte dat je je leven verkwanseld hebt aan nietsdoen, aan kansen die je gemist hebt. Ik worstel er mee. Voer het aan gedachten. En koester het als tranen met Elvis Costello.
mei
25
2011
Warts and allEr bestaat een theorie, dat de beste blogs geen terughoudendheid kennen. Alles open en bloot. De emotie, de vrije loop. De minder mooie kantjes van de schrijver niet verhullend. “Warts and all”, wratten en alles, is een staande uitdrukking in het engels.
Er bestaat ook een theorie, dat een blog beter toch misschien af en toe een heel klein beetje terughoudendheid kent. De emotie in toom. De minder mooie kantjes van de schrijver niet verzwijgen, maar een beetje wegmoffelen, of er wat mee wachten tot het ergste voorbij is. Zeker als er wratten in het spel zijn. En toch zeker als die wratten op mij stonden. Het is dan ook met gepaste trots dat ik u voor het eerst in een jaar of 3 een foto van mijn duim op mijn blog kan zetten. Wrattenvrij, nu. Eindelijk. Geen idee wat het veroorzaakt had, maar de voorbije jaren groeide er op mijn duimen het ene wratje na het andere. En sommige van die wratjes werden wrat. Vies. En onsmakelijk. En misschien had ik er over moeten bloggen, toen. Een noodkreet slaken: “Help, mijn duimen zijn eraan”, “Kent iemand tips om je duimen te verstoppen in sociale context?”, “Ik durf niet meer onder de mensen komen”. “Alles gaat kapot”, “Ik wil dood”. Ja, misschien. Ik geef de thumbs up toch maar aan de tweede theorie.
jan
8
2011
StilteNiemand retweet stilte. Omdat niemand stilte leuk vindt? Of omdat de retweet knop onder de niet geposte tweet ontbreekt? Omdat de “vind ik leuk” onder de niet gemaakte statusupdate zo moeilijk te vinden valt? Ook aan appreciatie voor mijn niet geposte blogposts, lijkt het vaak te ontbreken. Nochtans, ik hou van de stilte. De stilte van een leeg huis. Van een wandeling in een leeg bos. De stilte die je conversatiegenoot tot wanhoop drijft. Het stille van een lege dag, het wit van de lege agenda. Het geluid van een leeg hoofd. Mijn soundtrack, the sound of silence. Cage 4’33”, in een magistrale uitvoering: Nooit was de ovatie terechter. Of minder op zijn plaats.
jul
27
2010
FotoshootVoor in de rijtjes “voor alles een eerste keer” en “dat hebben we ook weer meegemaakt”: de fotoshoot. Van het hele gezin. Door Eugene Hertoghe, een professionele fotograaf uit Gent die de opdracht kreeg voor het maandblad Goed Gevoel (en wel ter illustratie van een interview over vaders die deeltijds werken voor hun kinderen, normaal gezien in het septembernummer). En dus poseerden wij happy family-gewijs op de tuintafel: Riskeerden we ons leven (of toch een natte broek) op de stapstenen van de vijver: Wurmden wij ons op het bankje aan de vijverrand: En etaleerden onszelven in de klim/speelboom: Na afloop wel last van enige kramp in onze kaken. Maar het was voor Goed Gevoel, en – zoals Eugène kwam te zeggen als hij een paar planten in het zicht van zijn Canon platlegde – alles voor de kunst … Zo vijf mensen tesamen fotograferen blijkt toch geen sinecure. Van de meer dan 200 foto’s toch amper een handvol waar iedereen van het gezin “goed op staat”. Eindelijk snap ik waarom zoveel fotografen zich toeleggen op het fotograferen van schaarsgeklede nimfen in lingerie. Dat onderwerp zit tenminste stil. Ook meteen een première, want ik meen dat dit in het 3-jarig bestaan van deze blog de eerste keer dat ik er op sta met mijn façade. Kortom: (u bent een) illusie armer, (ik een) ervaring rijker.
mrt
25
2008
[Wijvenweek]: Mijn WijflijfOntboezemingen in het kader van wijvenweek. Niet aan te ontsnappen. “If you can’t join them, read them”, is een reactie. “If you can’t join them, do it anyway” een andere. “Mijn wijflijf” is de opdracht van dag 1. 1 uur. Zoiets. Zolang is mijn lijf een wijflijf geweest.
Afijn. Wij genoten van de verbaasde blikken van het verzameld publiek (in feite zaten wij maar in de Chiro om met de Chiro te lachen). Ondanks dit “succes” heb ik mij later nooit in de verleiding gevoeld om mijn manlijf in een wijvenlijf te transformeren. Vrouwenkleren aan te trekken. Nooit aandrang gevoeld om te travestieten (of hoe zet je dat in een werkwoord?), laat staan de oljsterse voil jannet uit te hangen. Niks voor mij. Vrouwen trekken teveel aandacht. Zuigen ogen naar zich toe. Hun lijven zijn er om te bewonderen, aan te raken, te strelen, te beminnen, in te kruipen… niet om te imiteren. En ook niet om onder ongenadig neonlicht te analyseren en masochistisch te zelfbekritiseren, zoals gisteren gebeurde. 70 vrouwen die als ze horen over “mijn wijflijf” prompt in een schrijfkramp schieten en onderdelen waar ze ongelukkig mee zijn beginnen op te sommen aan een tempo waarbij zelfs een autist schichtig van zou worden.
nov
22
2007
Zamu Awards worden MIA’sPersmededeling van En & Vlaams Muziekcentrum vandaag: de Zamu Awards veranderen niet alleen van formule (dat was eerder al in de pers verschenen), ze gaan ook van naam veranderen. “De naam MIA staat voor Music Industry Award en is een knipoog naar het gelijknamige nummer van Gorki, d Vlaamse song die zowel door luisteraars van Radio 1, Radio 2, Donna als Studio Brussel gekoesterd wordt.” Daar gaat mijn kans om aan mijn kleinkinderen ooit nog te vertellen: “Opa, jongen, die heeft nog ooit zo’n Zamu Award gewonnen. Echt waar. En hij kon geen noot muziek spelen!” Flashback naar maart 2000
Presentator van de avond Jan Leyers roept me het podium op. ‘k Krijg een schoon beeldje in de pollen geduwd. Kussen van Gella Vandecaveye en Jan van Rompaey. Jan Leyers duwt me een microfoon onder de neus en vraagt “En zeg nu eens Dirk, waar kunnen de mensen jouw waarlijk fantastische website terugvinden?“. Ik stamel iets als “Euhm, ja, euhm, dat is wee wee wee punt houbi punt com, maar misschien kunnen de mensen beter op het programmaboekje kijken, daar staat het adres geloof ik wel op. En ik wil iedereen hier heel erg bedanken om voor mij te stemmen. Als je bedenkt dat ik dat in mijn eentje vanop een eenzaam zolderkamertje doe en hier win van professionele radioprogramma’s en magazines en zo. Heel erg bedankt!“. Tot zover mijn kans om iets zinnigs te zeggen tegen de verzamelde muziekindustrie. Iets la: “Is dat hier niet erg incestueus een prijs toe te kennen in de categorie “media” aan een website die jullie op zijn beurt in het zonnetje zet? De pers die exclusief en positief over jullie schrijft, da’s goeie pers? Aaitje over de bol, zodat deze gek nog wat verder gaat met jullie promo op internet te doen. In plaats van eens zelf een goeie site in elkaar te boksen voor jullie artiesten. Zet bijvoorbeeld eens zelf muziekfragmenten op het internet , in plaats van deze neut SABAM te laten betalen om met miezerige real-audio stukjes te illustreren waar jullie mee bezig zijn.“. Niet dus, ik was verguld (net als dat beeldje trouwens, dat van zweethandjes vreselijk afging). Eind 2001 stopte ik met de site, om terug een leven buiten het onderhouden van die verdomde website te krijgen (dat leven moet vanavond laat werken, en slaapt nu boven in hun bedjes, en luistert naar de namen Annemie, Daan en Maud btw). Terug naar de toekomstNu worden de Zamu-awards dus MIA’s. De VRT en Muziekcentrum Vlaanderen hebben 12 categorien voor de MIAs vastgelegd. Negen prijzen worden uitgereikt door de kijkers en luisteraars van En, Canvas, Radio 1, Radio 2, Donna en Studio Brussel. Dat zijn: beste song, beste soloartiest, beste groep, beste pop, beste dance/elektronica, beste rock/alternative, beste videoclip, beste populair (lichtere pop, levenslied,) en beste wereldmuziek (folk, etnisch, rootsmuziek). De Vlaamse professionele muzieksector zelf heeft het laatste woord bij het toekennen van drie prijzen: beste album, beste nieuwkomer en beste live-act. Live in prime-time, dus. Misschien een goeie impuls, net nu de belpop in het slop zit… |
![]() |