Ongeveer een jaar geleden brandde er voor de deur van mijn werk een auto uit. Ik trok twee foto’tjes, met de crappy camera van de iPhone. En deed eens een experimentje door er een valse tilt-shift effect op los te laten.

Een jaar later zijn deze twee foto’s van mijn meest bekeken foto’s op Flickr (2455 en 6353 keer and counting), en worden ze regelmatig rondgeblogd en in favorieten gestoken.

Straffer nog, onlangs kreeg ik deze vraag:

I was looking at a friend of mine’s blog and saw she
re-blogged a photo of yours that I really like. It’s the picture called “brand! fire! – the tilt/shift version”. This picture is amazing and I want to ask you something: I’m going to be recording an ambient album with a friend of mine and we wanted to know if we could use that picture as the album artwork. We’re going to be putting the album on a net-label to be given out for free, so there won’t be any sort of royalties to it, but you will be credited for the pictures.

Waarop ik uiteraard antwoordde:

Go ahead, you can use it for that.
Once your album goes multi-platinum worldwide megaselling, you’d come back to me on that royalties bit, right?

En als antwoord ontving:

Hahah, of course!
We’ll be sure to give you a t-shirt or something.
Thanks a lot.

Binnenkort dus misschien in een verlaten en nog net niet failliet gegane cd-winkel in uw buurt.

Maar het kan altijd nog straffer. Zo werd ik attent gemaakt op volgend filmpje, waarin Nick Harmer – bassist van de Amerikaanse mega-groep Death Cab for Cutie – door Current TV aan het woord wordt gelaten over het leven “on the road” en zijn passie voor het genre der tilt-shift:

Dat waar hij tussen minuut 1:40 en 2:10 zo passievol over spreekt, dat is dus mijn foto’tje, genomen met een crappy iPhone-camera, een jaar geleden.

En dat vind ik dus Woot!, dat dat zo’n mens aan de andere kant van de wereldbol inspireert en enthousiasmeert. En dat ge geen dure apparatuur of lenzen moet hebben om effect te sorteren.

Als Pietel – gelukkig weer on a (blog)roll lately – zich mag ergeren aan trage linkerrijstrookrijders, en de rest van zijn commentatoren aan middenvakrijders, mag ik er ook misschien mijn pet peeve op verkeersgebied aan toevoegen.

Het gaat om een redelijk nieuw verschijnsel. Maar ik vrees dat het een trend wordt. Het gaat om de ingebeelde te snelle. De flitspaalbibberaar.

U komt de ingebeelde snelle tegen op een autostrade. Druk of niet druk, maakt niet uit. Komt voor bij alle types bolides. Sterker nog, hij komt ook voor op alle rijstroken. En tegen alle snelheden. U herkent hem aan het rood oplichtende remlicht zodra er in de verte een flitspaal opdoemt.

De ingebeelde snelle denkt namelijk dat hij te snel rijdt. Geeft niet aan welke onderreglementaire snelheid hij aan het cruisen is. Hij/zij houdt zijn hart vast voor een snelheidsovertreding, zelfs de imaginaire. Bij 140 km/u remt hij af naar 100 aan de flitspaal. Dat valt nog te begrijpen, al is het overdreven. Maar bij 120 km/h vertraagt hij tot 90. Zelfs aan 50 km/u in de file zie ik hem/haar nog in staat zijn/haar zware voet op de rempedaal te rammen.

’t Moet iets zijn met een onverwerkt verleden in verkeersovertredingen, een gebrek aan vertrouwen in de technologie van de snelheidsradar of de eigen snelheidsmeter, misschien een gaspedaal dat regelmatig al eens aan de controle van voet en hersenen ontsnapt. Ofwel vermoeden deze zondagrijders dat de waarschuwingsborden voor flitscontrole duiden op schokgolven waar hun voertuig elk moment in onzachte aanraking mee gaat komen.

Gisteravond bijvoorbeeld had ik een prachtexemplaartje in het vizier. Ik reed rechts, aan 110 of zo (dat doe ik wel eens, zeker ’s avonds op de terugweg van een of ander familie-uitje als de rest van mijn volk op de achterbank collectief naar dromenland vertrokken is).
Links van mij steekt er eentje voorbij, ik denk aan de formidabele snelheid van 115. En ter hoogte van de flitspaal van Merelbeke gaat meneer zijn Pavlov-reflex aan het werk. Hij vol in de remmen. Maar vol, ik met mijn 110 zie hem van naast mij ineens zeker 200 meter achter. Waarna hij zijn 115 rustigjes hervat en mij ongeveer ter hoogte van Wetteren pas voorbij komt rijden. Al die tijd middenstrookrijdend, natuurlijk, dat spreekt. Achter zich een rijtje boze Pietel-commentarieerders.

Op een rustige autostrade is deze ondersoort der chauffeurs niet echt een reuzegroot gevaar op de weg. Goed voor een meewarige glimlach.
Op een drukke autostrade evenwel, zijn ze levensgevaarlijk. Dat pompt maar op zijn rem in de angstreflex een kilometer te snel te rijden, en de rest kan accordeon spelen. Te snel voorbij een flitspaal rijden wordt technisch onmogelijk, omdat het verkeer er op die manier zowiezo vertraagt tot 20 kilometer onder de toegestane snelheid.

Ik hou mijn hart vast als de snelheidsmeting over een heel traject (zoals nu al op het viaduct van Gentbrugge op de E17 tussen Gent en Antewerpen) veralgemeend gaat worden. Ik vrees voor de collectieve stand-still. Wel zonder snelheidsboete.

Wie het weet, mag het zeggen. Want wij, en met ons de wetenschap, weet het precies niet meer zo goed.

Het probleem situeert zich ergens in Floortje. Al een week of drie snotterend en lichtverkouden, maar sinds deze week met een vreemde ziekte onder de leden. Het symptoom (want er is er eigenlijk maar één): koorts. Hoge koorts, altijd in de buurt van de 40 graden. Die niet wil wijken (Perdolan of Junifen krijgen de koorts wel tijdelijk naar normalere waarden).

En dat duurt nu al zes (6) dagen.

Twee doktersbezoeken aan de kinderdokter brachten geen uitsluitsel. Eerste diagnose was een griepje (ay caramba?), de tweede de driedagenkoorts. Maar die kunnen niet meer kloppen. Tenzij de driedagenkoorts overuren met recup klopt dezer dagen.

Vandaag kon Annemie het niet meer aan (slapeloze nachten, er is een grens aan), en in plaats van nog eens naar de dokter morgen, is ze met zieke Flo naar het UZ getrokken.
Daar vinden ze het alarmerend genoeg om haar aan een grondige doorlichting te onderwerpen. Foto’s van de longen (niks te zien), urineonderzoek (geen ontsteking), bloedonderzoek (zowel waarden die wijzen op een virale ontsteking als op een bacteriële onsteking). En dus ligt Floortje aan het infuus. In het hospitaal. Moet minstens een nachtje daar blijven, om verder uit te zoeken wat er scheelt.

Niks om zware zorgen over te hebben. Maar toch, we willen het nu onderhand wel eens weten.
En morgen wordt het wel puzzelen. Zonder auto, zonder moeder, terug school na een week herfstvakantie.

Veel al gezegd en geschreven, over het jaar schorsing dat de aanstormende en uitbollende tennistalenten Yanina Wickmayer en Xavier Malisse kregen opgelegd door het Vlaamse dopingtribunaal wegens het niet goed invullen van hun whereabouts.
Onzin zoals “Dat is enkel in Vlaanderen mogelijk” of “ocharme da meiske“. En zinnige praat als “onrechtvaardig hoge straf“. Veel heb ik er niet aan toe te voegen.

Dit misschien?

Mijn vijf cent: ik vind het systeem van de whereabouts voor atleten zeker niet onrechtvaardig of fout. Hoort bij de job. Tough, but live with it, en de valsspelers eruit halen is in het belang van elke (cleane) atleet. Maar de wetgever moet dringend enige vorm van proportionaliteit in de dopingstraffen inschrijven, en alle atleten Google Latitude of zo laten gebruiken.

Meer meningen, ze zijn gratis …

Gaat nu allen heen in de vrede en vermenigvuldigt uw Facebook-support groepen.

Oh ja, en liefste Yanina, als je dan toch een jaartje vrij hebt:

Nic Balthazar strikes again. Dans voor het klimaat, zijn nieuwe klimaatbewustmakingsmassadansvideoclip op het strand van Oostende is klaar, en gelanceerd:

Enigste opmerkingen (en ge moogt op uw twee oren slapen, Nic, ik ga het niet over uw waanzinnige CO²-uitstoot die vrijkomt in hoedanigheid van filmprijzenontvanger en Vlaanderen Vakantieland-reporter en allround overenthousiaste mens hebben):

• "Underwhelming" was het eerste woord dat bij mij opkwam. Zoals in "Was daar al die ophef en U2-medewerking en 12000 vrijwilligers voor nodig?" (En nee, Nick, ik ga het maar niet hebben over de waanzinnige CO²-uitstoot die er daarbij moet vrijgekomen zijn).
• How do you spell "verzameling van clichés" in 26 languages?
• Effectief clipke, niemand zal er zich een bult aan vallen, kwam ook wel bij me op.
• Het Dutch in de "Dutch version" van de clip lijkt (voorlopig?) verdacht veel op Engels.
• En, als ge regeringsleiders bij het vertonen van uw clip in Kopenhagen aan het dansen wil krijgen, had je dan niet beter een dansbaarder muziekske gekozen? Iets minder triomfantelijks ook dan "Magnificent". "La valse des souris grises", of zo?

Maar eigenlijk is dat detailkritiek. Ik ben het helegans eens met de boodschap in deze clip. ’t Is tijd dat op de Klimaatconferentie in Kopenhagen een definitieve halt wordt toegeroepen aan de opwarming van de aarde. Dringend! Anders komt Geena Lisa Peeters zoals op 0:12 in de clip elke dag voor uw deur staan schreeuwen:

Dat ge allemaal gewaarschuwd zijt, zeg ik u.

Hoor, hoor. Studio Brussel vierde de Belpop, met een lijst van de beste Belgische platen sinds de nipte ontsnapping aan de rampen der milleniumbug.

50. Magnus – Summer’s here
49. Arid – You are
48. The Van Jets – What’s going on
47. Sioen – No conspiracy at all
46. Lady Linn and her Magnificent Seven – I don’t wanna dance
45. Flip Kowlier – Min moaten
44. Fixkes – Kvraagetaan
43. Ozark Henry – These days
42. Novastar – When the lights go down
41. The Subs – Kiss my trance
40. Zita Swoon – Hot hotter hottest
39. Shameboy – Rechoque
38. Das Pop – You
37. Soulwax – E-talking
36. The Blackbox Revelation – Gravity blues
35. Goose – Bring it on
34. Stash – Sadness
33. Ozark Henry – Sweet instigator
32. Customs – Rex
31. Arno – Je veux nager
30. Arsenal – Longee
29. Triggerfinger – Is it
28. Goose – British mode
27. Milow – You don’t know
26. Soulwax – NY Lipps
25. Zita Swoon – Thinking about you all the time
24. The Blackbox Revelation – High on a wire
23. Arsenal – Lotuk
22. The Hickey Underworld – Future words
21. The Blackbox Revelation – Set your head on fire
20. Monza – Van god los
19. Milow – Ayo technology
18. Zornik – Scared of yourself
17. Gabriel Rios – Broad daylight
16. Arsenal – Estupendo
15. Novastar – Wrong
14. Arsenal – Saudade Pt. 2
13. Funeral Dress – Party on
12. Novastar – The best is yet to come
11. A Brand – Hammerhead
10. Admiral Freebee – Oh darkness
9. Millionaire – Champagne
8. Admiral Freebee – Rags ’n run
7. The Blackbox Revelation – Never alone, always together
6. Hooverphonic – Mad about you
5. Daan – Swedish designer drugs
4. dEUS – The architect
3. dEUS – Nothing really ends
2. Daan – Housewife
1. Absynthe Minded – My heroics part one

Ferm lijstje. Ge valt er u geen buil aan. Zeer terechte nummer 1, 3, 5, 7 en 8 ook.
En – vliegt de blauwvoet, zwaai de vendels – 98% Vlaams (als ik Arno als Brusselaar tel, anders is het 100%). Altijd fijn ook voor een lijstje dat zich op het etiket Belgisch wil beroepen. Maar dat ligt aan de luisteraars zeker?

Deze luisteraar vond het wel wat jammer zijn eigen favorietje niet in de lijst terug te vinden.
Zap Mama, uit 2004, met Bandy Bandy. Al van het sensueelste dat er ooit uit een Belgische vrouwenstrot kwam gegalmd.

En voor de nitpickers die zeggen dat ze het zo ook kunnen, met de hulp van Erykah Badu… Marie Daulne kan het ook zonder. Hier Live in Philadelphia:

Wat een madam.

Beste Florence Welch,

Als ik niet kom naar uw concert, op 21 februari van het jaar 2010, weet dan dat ik geprobeerd heb. Maar Proximus Go for Music punt bee ee, op mijn weg naar u tegenkwam.

’t Zit zo: ik zag de aankondiging van uw optreden op Vooruit punt be. Florence + The Machine, komt dat zien. Tickets, 22€. Schappelijk. Allen daarheen, vaneigens.

Kleine domper op de feestvreugde, Florence. Het concert wordt georganiseerd door Live Nation, en bijgevolg is de ticketafhandeling niet die van de Vooruit (works like a charm), maar is het te doen bij Proximusgoformusic.be.

Allez hop, Florence, ik daarheen, beetje zoeken, de concertpagina gevonden (een rechtstreekse link vond Vooruit niet nodig) en voilà, “bestel online!“…
Ik begin aan de wizard. Hoe toepasselijk, een wizard voor een entreekaartje tot het Florence + The Machine universum.

Stapke 1, en de feestvreugde krijgt opnieuw een kleine inzinking. De prijs is al gestegen naar 24 euro. En ’t is een concert met zitplaatsen (as if).

Stapke 2, ik kies betalen met Visa, en ze mogen de tickets gewoon opsturen. Ik geloof nog in de eerlijkheid van den postmens. Soms.
Stapke 3, nog een kleine financiële tegenslag. Maar niet getreurd, het is tenslotte maar 1,1 euro afleverkosten. En de servicekosten – whatever they may be – zijn geheel gratis.

Bevestigen, dus. Waarna ik in stapke 4 beland, en me kan aanmelden, of me registreren als nieuwe gebruiker.

Stapke 4 – Poging 1: aanmelden. Want ik peins dat ik al ooit een ticket via Proximus Suck At Music heb gekocht.

Oei, de combinatie van mijn gsm en meestgebruikte paswoorden kent hij niet.

Dan maar “paswoord vergeten” proberen.

Oei, “geen referenties gevonden” voor mijn e-mail.

Conclusie: ik ben hier dan toch nog nooit geweest. My bad.

Dan maar eens proberen via “nieuwe gebruiker”. Waar ik kan geraken door de hele wizard van voor af aan opnieuw te doen.
Drie minuten later, dus Stapke 4 – Poging 2: registreren. Dan kan ik meteen genieten van de “talloze voordelen” die Proximus Shit for Brains me gaat bieden.

Piece of Cake. In ruil voor het ingeven van luttele persoonlijke gegevens ga ik eindelijk toegang hebben tot de betalingsmodule. Allemaal om u te zien, Florence.

Oei, “kan de useralias niet toevoegen”. En als ultieme “Go Fuck Yourself” van Proximus Go for Fail nog de boodschap krijg mijn browser te sluiten. Right.

En dat hele proces een keer of vier doorlopen. Met alternatieve emailadressen, of ’t GSM-nummer van mijn madam. Maar nougatbollen.

Ik had het ook telefonisch kunnen proberen, Florence. Maar ik heb niet zo’n vertrouwen in telefonische procedures die een halve euro per minuut kosten als uit de online procedure al zo duidelijk blijkt dat er bij de bestemmeling utter chaos heerst. Ze mogen er trots op zijn, daar bij Proximus en Belgacom, dat ze hun naam verbinden aan een dusdanig competente en imagobevorderende onderneming als Go For Music en hun Tele Ticket Service.

Ik heb het dus opgegeven, Florence. Ik ga er niet zijn. De dag dat gij van Dog Days Are Over gaat doen, daar in de Vooruit, ga ik thuis zitten treuren, dat het vandenondzijnkloten is.

Dé trend van 2009? Misschien wordt het wel “enorme onzin die de geschreven pers haalt“. Toch zeker nu Belga de floodgates wijd openzet en iedereen gratis en ongefilterd toegang krijgt tot de telexen. Wie bedenkt er nu zoiets als www.ihavenews.be, zonder enige redactionele controle? Vijf minuten na de fiere opening is Koningin Fabiola alweer dood en laat Dardinaal Kanneels “Tetten” weten. Het belang van bronnen checken, dat kent zelfs kabouter Wesley toch al lang:

Maar ook zonder de genieën van Belga lukt het verspreiden van valse berichten al aardig. Neem nu het grote artikel op pagina 3 van De Morgen en De Standaard van vandaag. Een nieuwe Rubens opgedoken uit de mist der tijden. “Portret van een jonge vrouw”, heet het werk. Men laat een aantal experten van het Rubens-museum in Antwerpen aan het woord, speculeert over de Italiaanse periode waarin het gemaakt kan zijn, en geeft redenen waarom deze Rubens zo lang onbekend is kunnen blijven. Over dit werk gaat het:

Vergeefse moeite, want zeg nu zelf, dat dit schilderij een regelrechte vervalsing is ziet toch het kleinste kind.

Bewijs 1: zoom ne keer in. Op de ogen, bijvoorbeeld.

Antialiasing, JPEG-artifacts, pixels. Volgens mij bestond het allemaal niet in PP Rubens zijn tijd. Even nog gedacht dat het misschien aan het drukprocédé zou kunnen liggen, maar De Morgen heeft een dusdanig geavanceerde kleurendruk – internationaal gelauwerd en alles – dat dit natuurlijk niet de reden kan zijn.
Dus tenzij PP zijn tijd ver vooruit was, weten we nu al dat dit “Portret van een jonge vrouw” niet uit de Middeleeuwen kan komen, maar vermoedelijk ergens in het digitale tijdperk moet gesitueerd…

Bewijs 2: Die kraag, is dat …? Jazeker, het is …

Ligt dat nu aan mij, of ziet u dit ook? Deze begijn haar kraag is toch gewoon een vag … eh … een oester? Dus ofwel had Pieter Paul bijzonder foute gedachten aan een vismaal tijdens het schilderen van dit “Portret van een jonge vrouw”, ofwel heeft er hier een vervalser flink lol gehad.

Bewijs 3: Die hand. Kijk eens goed naar die hand.

Onze dame houdt een bidsnoer of parelnoster vast, voor wie oppervlakkig kijkt. Maar dat houdt ge toch zo niet vast? Het enige dat je op die hoogte op die manier vasthoudt is een pe … eh … een banaan. Toch?

’t Is al duidelijk: de daders moeten gezocht in de Photoshop-hoek van Thisisphotobomb, 4chan, Fark, Reddit of Geenstijl. I rest my case. Ze hebben De Morgen en De Standaard en de hele kunstwereld eens goed bij hun pietje gehad, zoveel is zeker.

A dirty mind is a bloginspiration for ever, zou ik anders zo mijn blogmotto niet eens aanpassen?

Sinds ik “aanrijding in Moskou” gezien heb, zijn er gewoon megakeiveel dingen schaamtelijk, jom. Gisterenmorgen bijvoorbeeld, 4.

Ik kwam uit het Centraal station, op een grijze maandag. Buiten (uitgang aan de kant waar het altijd naar Quick-hamburgers, hondenpis, Panoskoeken en fietssmeer ruikt) is er iets aan de hand. Een bedelaar in rolstoel is in zware discussie met twee agenten van de NMBS-politie, vermoedelijk omdat die hem vroegen op te krassen. De gehandicapte is woedend, en begint stukken van zijn rolstoel te demonteren om er mee naar de agenten te zwaaien. Ik stap voort, ’t zijn mijn zaken niet, en hoor achter mij een hoop gekletter.

‘k Heb het niet gedaan, maar eigenlijk had ik het moeten doen:

Van te zeggen tegen de meneren agenten van “vous n’avez pas honte, messieurs?“, van hier een paar arme bedelaars het leven zuur te maken, en die mensen doen geen vlieg kwaad, en of ze het wel gaan kunnen halen van zo’n gehandicapt dwergje, en van of ze niks beters te doen hebben zoals bijvoorbeeld mijn fokking trein een keer op tijd te laten aankomen in plaats van met de 15 minuten vertraging van vandaag.

Vervolgens te zeggen van “vous n’avez pas honte, monsieur” tegen de bedelaar, van welke planeet hij eigenlijk komt om te denken dat zijn plaatske hier aan de uitgang een God-given right is, en van of hij zich niet schaamt van fysiek geweld te gebruiken tegen de dienders van de wet want dat die toch niks gaan terugdoen tegen een machteloze gehandicapte, en van dat hij dringend eens een bad moet gaan nemen van de volgende 2 euro die hij krijgt in de plaats van die hier ter plekke op te zuipen en weer uit te pissen.

Vervolgens tegen de omstaanders te roepen van “vous n’avez pas honte, messieurs dames?“, van hier zo te staan koekeloeren zonder partij te kiezen, en of ze dat ook gaan doen als er weer jodenvervolgingen worden georganiseerd en de onschuldigen worden weggesleept en ze dan ook nog gaan zeggen van “wir haven es nicht gewusst”.

Om dan tenslotte te zeggen van “vous n’avez pas honte, vous, oui vous” tegen mezelve, van dat allemaal te denken, van al dat denken, en van niks te doen.

Omdat er vraag naar is, een overzicht van alle genomineerden in de Site van het Jaar verkiezing. Zodat ge eerst rustig uw keuze kunt maken, vóór ge uw gegevens al moet prijsgeven in het registratieformulier.

Met gratis stemadvies (in het vet) erbij, wegens goed bevonden, al eens gebruikt, sympatico, nuttig, mooi, houdt de kinderen stil, een fijne uitdager voor de MSM, contractuele verplichting, vrouwen aan de top, verrèkte handig, of onder het motto dan heb ik toch al één stem.

Een halve verstaander heeft aan een vreselijk lange lijst genoeg. Gaat heen, en stem uw stem.

Hoera, hij is af. De eerste kamer, van onze hoogstpersoonlijke The Block “De verbouwing van de zolder”-edition.
En dus werd wat hier van de zomer eindelijk begon met de installatie van dakramen, ondertussen stillekens maar zekerkens afgewerkt van dit (een kamer met planchetten boven en opzij, en zonder raam, ongeïsoleerd):

naar dit (een kamer met een gapend gat en algehele wanorde erin):

naar dit (onze slaapkamer, nu):

Zelfs al is dat dezelfde kamer, het maakt nogal een verschil. En voor geen geld. De planchetten zijn dezelfde als voorheen, met lik verf. De nieuwe vloer zijn een laag isolatie en OSB-platen die liggen boven de lelijke balatum. De plafond is dezelfde als voorheen. Het grootste verschil komt door de afwerking rond de Veluxen. Doe-het-zelf gedaan, en al!

Al een geluk dat we in onze “The Block” niet af te rekenen hebben met deadlines, concurrerende koppels, Hans Otten noch Sanchez, schreeuwerige bellemannen, talloze onderbrekingen voor reclame, lelijke dialecten, keuringen op het “loftgevoel”, Prot noch Bie.
Want zo maak zelfs ik – Roger van het derde knoopsgat – kans op een kamerprijs.

Amai, Herman Van Rompuy, President van de Europese Unie? Dat we dat nog mogen meemaken.
Hoera voor de vaderlandsliefde! En ik ga morgen zeker en vast nog eens bij hem op zitdag, eens vragen of hij geen schoon europees postje heeft voor mijne jongste. Waar is mijn CVP-lidkaart, nu ze nog eens van pas kan komen?

Maar wat ik me dan afvraag: wat zouden de Hermannen daar eigenlijk van vinden? Dat een Herman het zo ver schopt.
En ook wel, of er eigenlijk nog iemand zich de Hermannen herinnert?

Allez, De Hermannen, weet ge nog? Een terugkerend item in Villa Tempo, het onovertroffen muzikaal programma op toendertijd nog de VRT, of was ’t zelfs nog BRT toen? Die Hermans-gewijs de wereldproblemen oplosten waar ze bijstonden. Met hun witte pruiken en zwarte zonnebrillen.

Het internet geeft niet thuis, op wat losse vermeldingen in de biografieën van Bart Peeters, Hugo Mathyssen en Marcel Vanthilt na. Wel een Humo-cover, uit 1985:

Uit de tijd dat de covers van Humo nog wat cultureel verantwoorder mochten: de Hermannen als Janssen, Janssen en Janssens. In een decor van Di Chirico. Van de hand van de legendarische illustrator Ever Meulen. Met Eddy Wally (met een kraag die me een beetje aan dat Rubensschilderij van 3 posten terug doet denken), toen al.
Nog nergens een herfstsymphonie met Marie Vinck te bespeuren.

Come to think of it, Marie Vinck was toen niet eens geboren. Of wel, ze is geboren in 1983, en de Hermannen zijn van 1984-1986. Dus als Marie Vinck toendertijd al naakt tussen de herfstbladeren lag te krioelen, kraaide er geen haan naar. Of ’t moet een pedofiele haan geweest zijn.

Verplicht af te sluiten met: Zucht, we worden out.

Treinen zijn monsters. Mastodonten die niet kunnen uitwijken en remafstanden hebben die eerder in kilometers dan in meters zijn uit te drukken. Logisch dan ook dat je op overwegen, perrons en in de buurt van treinsporen je gedachten er beter bij houdt. Tenzij je graag een morsdode kandidaat voor de Darwin Awards wordt.
Dacht ik. Maar er duikt de laatste maanden zoveel bewijs op van het tegendeel, dat ik begin te twijfelen.

Neem deze nu, stomdronken vrouw valt op het spoor van de metro: :

Enige schade: een kater, van jewelste.

Of deze, vrouw op perron met buggy. Buggy doet wat buggy’s doen, te weten: rollen. Van het perron dus:

Baby komt er naar verluidt met niks meer dan een buil van af.

Of deze, idioot steekt na het neergaan der overweg-slagbomen nog rustig even over. Waarna hij wordt gevolgd door een nog idiotere idioot:

Een schoen. Gewoon een schoen kwijt.

En nu vandaag weer deze, een dubbele narrow escape, een close shave in het kwadraat. Van een spoor-controleur die er zich blijkbaar nauwelijks van bewust is dat op de sporen die hij controleert af en toe ook treinen rijden:

Geen andere schade dan een acute hartstilstand, voor hem en voor iedereen die ernaar kijkt.

Darwin heeft afgedaan, denk ik. ’t Is niet langer “survival of the fittest”. Eerder “survival van klojo’s met hoerenchance”.

België haalt weeral het nieuws. Van Londen tot Karachi op de nieuwstelexen. En deze keer niet omdat een domme gans 53 sterretjes meer op haar gezicht getatoëerd kreeg dan ze achteraf wilde, noch omwille van een haiku-schrijvende premier die gebombardeerd werd tot president van een half continent. Deze keer, schrijnender nog, door een medische fout genaamd Rom Houben.

Rom kreeg een auto-ongeval – in 1983. Raakte daarbij volledig verlamd, werd onderzocht en bestempeld als comateus. Geen activiteit. Diagnose: plant. In leven gehouden.
Tot een onderzoeker van de universiteit van Luik hem in 2006 eens aan de hersenscanner legde. En activiteit in de hersenkamer vaststelde. Rom was dus al die tijd bij bewustzijn geweest, had die 23 jaar daar gelegen, zonder mogelijkheid om dit duidelijk te maken aan zijn omgeving. Geen beweging met de vinger, geen knipper met de ogen. Locked-in.
Kreeg na de ontdekking eindelijk gepaste hulp, en kan nu eindelijk uitschreeuwen (eerder uittypen op een speciale computer met de hulp van een assistente, eigenlijk), wat een vreselijk lot het zijne was.

Gruwelijk.

Alhoewel het verhaal van Rom in “To Walk Again”, de film van gehandicapte triatleet Marc Herremans, wel anders klinkt:

Rom was een actieve jonge gast, 2de jaars student in HEC, Luik. Hij was altijd bezig, deed veel sport, sprak 4 talen, had zijn eigen zaak opgericht… Velen noemden hem hun vriend. Rom was een judokampioen: sterk, lenig en beheerst. In 1983 kreeg Rom, toen 20 jaar oud, een ongeval met de wagen. Zijn lichaam was ongedeerd maar zijn hart stond stil, niemand weet hoelang. Hij was klinisch dood. In het ziekenhuis slaagde men er toch in Rom te reanimeren. Hij was wel in comateuze toestand. Langzaam aan trad er beterschap op, en Rom begon tekenen “van wakker worden” te vertonen. Tijdens een onderzoek onder de scanner bewoog hij te veel. Hij kreeg een sedatif, met als gevolg dat hij in een diepe coma viel. Sindsdien heeft hij geen controle meer over zijn lichaam: hij is locked in syndroom (opgesloten in zijn lichaam), terwijl zijn geest helder is. Hij communiceert momenteel via “gefaciliteerde communicatie”. 

En hier en daar is er ook twijfel over die “gefaciliteerde communicatie” – hier bvb. te zien in een interview van Rom en zijn begeleidster Linda Wouters met het één-journaal. Zo zegt AP:

Arthur Caplan, a bioethics professor at the University of Pennsylvania, said he is skeptical of Houben’s ability to communicate after seeing video of his hand being moved along the keyboard. “That’s called ‘facilitated communication,'” Caplan said. “That is ouija board stuff. It’s been discredited time and time again. When people look at it, it’s usually the person doing the pointing who’s doing the messages, not the person they claim they are helping.”

Of hier in Wired: “Reborn Coma Man’s Words May Be Bogus”

“I believe that he is sentient. They’ve shown that with MRI scans,” said James Randi, a prominent skeptic who during the 1990s investigated the use of facilitated communication for autistic children. But in the video, “You see this woman who’s not only holding his hand, but what she’s doing is directing his fingers and looking directly at the keyboard. She’s pressing down on the keyboard, pressing messages for him. He has nothing to do with it.” According to Randi, facilitated communication could only be considered credible if the facilitator didn’t look at the keyboard or screen while supporting Houben’s hand, and helped him type messages in response to questions she had not heard, thus ensuring that Houben’s responses are entirely his own. The James Randi Educational Foundation has offered a million-dollar prize to a valid demonstration of facilitated communication, and Randi invited Houben to participate. “Our prize is still there,” he said.

En dat 23 jaar liggen, dat blijkt ook iets anders verlopen, blijkens dit interview in The Daily Mail met de moeder van Rom:

My husband and I always knew instinctively that he was there as a human being. But the doctors were always doubtful and said he was a vegetable. But my husband and I knew he wasn’t. If I asked him to move his eyes in a certain direction he did so. The doctors weren’t impressed and they said it was a nervous tic or a coincidence. They didn’t believe us.
We tried to give him as normal a life as possible although he could hardly see. He wasn’t blind but his sight was very limited because of the brain damage he suffered in the crash.
We took him often on holiday with us to the south of France. I fed him with a spoon and we talked to him and treated him in every way as if he was a normal person. When my husband died in 1997 I went to the hospital to tell him that his father was dead. He shut his eyes. There were no tears but he understood everything.

Afijn, veel minder schrijnend is dat toch niet.
Terug dus naar ons angstbeeld, dat wereldwijde weerklank vindt. 23 jaar liggen, dus. Dag en nacht. Zonder zelfs maar een krimp te kunnen geven. Levend begraven, in een kist met neonlicht en rare apparaten die bliep zeggen. Je mag er niet aan denken, denk je dan.

Tenzij je er dit van zou denken: is dat niet de ultieme zenmeditatie? Het doel van elke boeddhist. Finaal loskomen van je lichamelijke zelf. Yoga-meesterschap. Een geestelijk leven, ongestoord door de besognes van futiele lichaamsprocessen als eten, zweten, grote of kleine boodschappen. Geen verleiding, geen afleiding. Niks dan denken.
Wat zou Rom Houben ondertussen allemaal niet bedacht hebben, daar in zijn bed in Zolder? Heeft hij zich kunnen concentreren op het oplossen van grootse filosofische vraagstukken? Wiskundige problemen – de man was ingenieur – of de ultieme moves – hij deed aan judo? Of is zijn denken juist achteruit gegaan, verschrompeld zonder input en feedback. Zijn z’n gedachten in cirkeltjes gaan lopen? Heeft hij 23 jaar lang het laatste liedje op de radio (Girlfriend in a coma, I know, I know, it’s serious), de laatste kus, de laatste keer klaarkomen, het laatste boek, het bijna fatale ongeluk … eindeloos herbeleefd?

Het is niet voor te stellen.
Of zouden we daar allemaal niet eens deugd van hebben? Een jaar ertussenuit, met dat lichaam. Een jaar voor je gedachten. Een comatical sabbatical. Bedlegerdienst.

Na u.

Er is een regel op internet, voor als ge early adopter wilt bevonden worden. Luidt “Link nooit naar een youTube video als er al meer dan een miljoen views van zijn geweest, als hij op de voorpagina van Digg heeft gestaan, of als u de link via uw oudtante Zulma op Facebook bent tegengekomen“.
Wel, ik ga die regel eens carrément met de voeten treden. Voor een kwartetje Bohemian Rhapsody.
Reden, deze schitterende comeback van de Muppets, die als zot de ronde doet:

Ze hadden mij al bij de kippen die een impersonatie van Brian May en consoorten doen, maar het kon niet meer stuk vanaf die “Mama!” van Animal. Geweldig, zeg nu zelf.

Maar er zijn nog meer. Deze bijvoorbeeld, geheel old-school geprogrammeerd op allerlei aftandse computerapparatuur:

Of deze, van Weird Al Jankovic, die Queen eens door de Polka-molen haalde:

Of deze, door “manualist” Gerry Phillips:

En dan pas ik nog voor de Lego-versie, de Wayne’s World versie, de Flaming Lips cover, of de originele video, die anders ook om te lachen zijn.

Mama!

Hoera, hoera. Weer een hoedanigheid erbij. Want na Balegemmenaar, pendelaar, geek, vader, ambtenaar, fotograafken van mijn botten, zoon, broer, viezentist, oom, peter, vriend, halftijds Roger, kennis en contact, is er deze week weer iets nieuws bijgekomen. Energieproducent!

Serieus. Move over, gijlie vuile Fransozen van Suez, Electrabel, Luminus, Essent en Nuon. Want er is een nieuwe speler op de markt. Met 27 zonnepanelen op zijn dak.

Ze – Ecostream – zijn hier deze week en weekend namelijk een paar stukken van onze daken komen volleggen met zonnepanelen, en een paar electriciteitskasten komen volhangen met omvormers en tellerkes.
En ze produceren al. ’t Is te zeggen, nog niet geheel officieel wat de installatie moet nog gekeurd worden, en officieus feitelijk ook nog niet, want het was hondeweer vandaag. Maar toch. De eerste 3 kilowatt-uur zijn geproduceerd. Genoeg om een keteltje water te koken en dit berichtje uit te tikken. Hoop ik.

Leuk moment alleszins, als je bij een schaarse streep zonlicht in de electriciteitskast kruipt, en voor het eerst ziet dat je dagteller terugdraait. Winst!

Nadeel: het zicht. Ik vind dat namelijk op niks trekken, al die daken vol zonnepanelen. Op de garage valt het nog mee, want dat dak ligt bijna compleet vol. Maar aan de zijkant van het huis is het in combinatie met de dakramen estetisch niet echt een verbetering.

Maar Kopenhagen is nabij, het milieu moest dringend gered, en de financiële regeling was nog gunstig (laatste jaar groenestroomcertificaten aan 450€ per 1000 kWh geproduceerde electriciteit, en de VDAB deed een samenaankoop) dus ben ik gezwicht.
En produceer ik nu dus – naast de op deze blog al gebruikelijke wind -stroom.

Marie-Rose Morel, gevraagd naar haar reactie op het ontslag van maatje Frank Vanhecke uit het partijbestuur van het Vlaams Belang, in De Standaard vandaag:

‘Ik heb geprobeerd hem op andere gedachten te brengen. Want als alle gedegouteerden weggaan, blijven alleen de degoutanten over.’

Leuke toepassing van een Frans spreekwoord. Nog leuker ware geweest dat het ook aan de hoofdrolspelers was aangepast:

‘Ik heb geprobeerd hem op andere gedachten te brengen. Want als alle gedegouteerden weggaan uit de partij, dan blijft er niemand over. En als alle degoutanten weggaan, evenmin.’

Zoiets.

Beetje teleurstellend ook, de krantenkoppen, the day after. "Bom barst bij Vlaams Belang" (Gazet van Antwerpen), "Vanhecke wakkert crisis bij Vlaams Belang aan" (De Standaard), "Vanhecke stapt uit VB-partijbestuur" (De Morgen)… Beetje weinig creatief, zo weinig zout in de wonde. Had minstens gehoopt op iets als:

• Vanhecke en Morel: samen thuis, samen uit
• Het Vanhecke is van de dam of Het Heck is van ’t Belang
• Frank doet het hek dicht
• Vanhecker moet het niet worden
• Witte zondag
• Als twee honden vechten om een been, loopt de lachende Dewever ermee heen
• Vlaams Belangenconflict!

Afijn, nu "de lucht gezuiverd is" (dixit Filip Dewinter in Gazet van Antwerpen), kan het Vlaams Belang weer ongehinderd schoppen. Filip Dewinter zag al meteen zijn kans schoon, door likkebaardend in te haken op de Zwiterse volksraadpleging over het verbod op het bouwen van minaretten. "De Zwitsers gedragen zich als Wilhelm Tell die zich eveneens verzette tegen vreemde overheersing en vocht voor een Zwitsers Zwitserland. De islam hoort inderdaad niet thuis in Europa."

Eigen katholiek klokkenspel eerst dus, in onze lieve vrouwen-toren.
Ofte, na De Winterkür (in Winterthur) van het partijbestuur, mogen we ons weer verwachten aan bergen Zürich ge-Basel van Vlaams Belang Kloten.