|
||||||
![]() |
|
Archief van april 2010:
apr
2
2010
Touch the FutureOf ik de toekomst eens wilde bekijken, vroegen enkele vriendelijke mensen van HP mij vorige week. Hun aanbod: een rondleiding in het Huis van de Toekomst/Living Tomorrow in Vilvoorde, met wat reclame erbij over hun nieuwste gamma printers, kinderen mochten mee. HP wilde er wat uitleg kwijt over hoe hun assortiment Photosmart-printers tegenwoordig wordt uitgerust met Touchsmart-technologie. En over dat het kinderspel is ermee te printen (vandaar dat de kinderen meemochten). En dat ge er makkelijk en zelfs zonder PC uw foto’s mee kunt afdrukken in prima kwaliteit. En al. Toch zou ik de waarheid geweld aandoen als ik alleen dààrvoor naar Vilvoorde gekomen was. De toekomst, die wilde ik zien. Dit is wat ik leerde: Het is niet uit te sluiten dat ik niet alles tijdens de rondleiding 100% correct begrepen heb – het moest nogal snel gaan – maar volgens mij staat er ons in de toekomst nog wat te wachten…
apr
3
2010
Zever, gezeverVerrassing in de bus. Nu ja, verrassing. De actie, 4 maand geleden was verrassend, en sympathiek. Dat iedereen met een kindje jonger dat 1 jaar wordt/werd in 2010, van één een gratis slabbetje kon krijgen. U herinnert zich vast nog de aankondiging: Nu ja, actie ten onder gegaan onder zijn eigen succes, zeker. Ofwel heeft één keurig gewacht tot mijn baby van minder dan één ook effectief één geworden was. Niet getreurd. En een gegeven paard moet men niet in de bek kijken, men moet er gewoon een slabbetje onderbinden. Wat me wel verwonderde was de keuze van slogan. Blijkbaar had ik destijds voor “Zever, Gezever” (naar Franky in Het Eiland) gekozen. En nu zit ik mij dus al de hele dag al af te vragen waarom. Ik wist in januari toch helemaal nog niet van Goeie Vrijdag met Roos van Acker en Sofie van Moll (feelgood-televisie voor mensen die zich dan toch wel bijzonder slecht moeten gevoeld hebben), of van Frieda (plezier met oude klasfoto’s en het occasionele grapje van Frieda van Wijck, om maar de enige grappige onderdelen van de hele “quiz” te vernoemen). Ik kende Goesting nog niet (de “a bridge too far” van de culinaire programmagolf, al herpakte deze reeks zich nog wat na een beschamend slechte start). Kortom, ik had nog geen weet van half het “zever, gezever” dat de Reyerslaan dezer dagen op ons ging loslaten. En dan zijn ze nog niet eens begonnen met de serieuze besparingen.
apr
11
2010
Hou van mijWonderbaarlijk Fotoboek, van ene Zed Nelson: Love me. Over het schoonheidsideaal dat wij er op nahouden. Over missen en hunks, stralende chirurgen en plastische pijn. Van hair extensions, implantaten, faceliften tot strakgetrokken vagina’s. Van botox naar epilering. Van anorexia naar de getatoueerde lippenstift. Soms schokkend, soms vertederend. Nip-Tuck in real life. Jef Hoeyberghs staat er niet in. Gezien bij Tante Annie, die er ook al over geschreven had in De Morgen Wax. Het ganse boek staat online (hieronder, of hier zie als ge via RSS e.d. meeleest). Kies voor “View fullscreen” (de optie verschijnt als je even je muis over de pagina laat rusten) als je ook de tekst/citaten wilt lezen: Fascinerend en afstotend. Van de rups, en de pop, en de hoop er als vlinder uit te fladderen. Maar de pop is een barbiepop. Het ideaal vals.
apr
13
2010
Van lijden en herstelEn hoe was uw dag? Ik, ik mag niet klagen. Dit in tegenstelling tot twee van mijn huisgenoten, die daar wel recht op hebben. De kat. Die herstelt. En zal het verder zonder haar melkklieren moeten stellen. En zonder baarmoeder, of eierstokken. En Floortje. Die lijdt. Aan waterpokken, windpokken en wijnpokken, al naargelang ge wilt. Varicella dus. Maar we leven dus op hoop, afijn. Op tumoren die wegblijven. En pokken die verdwijnen.
apr
14
2010
BosanemoonMijn hart bloedt. Als ik dit lees:
Aargh. Ik ken het type. Ordnung must sein, in bed en perk. Tuinieren is de natuur naar je hand zetten, maar waarom gaat men daarbij zo driest tekeer? Wieden in bosanemonen, da’s toch onvergeeflijk. Zo’n mooi plantje. Kan zelfs ik mooie foto’s van maken: Uiterst kieskeurig waar het wil groeien: enkel en alleen in oud bos. Waar jaar na jaar na jaar een dik bladerdek op de grond heeft gerot. Maar eenmaal in gang, vormt het al snel hele tapijten. Dat het hier in ons stukje bos zo mooi bloeit omstreeks deze tijd van het jaar, is elk jaar weer een prachtig geschenk. En dan komt er zo’n mislukte politieagent met groen uniform dat weghalen. Repeat after me: de enige plaats waar het zin heeft bladeren te verwijderen is op een gazon en een tuinpad. Overal elders: laat toch liggen. Rot op met uw bladblazers.
apr
18
2010
EyjafjallajoekullIs het u ook opgevallen, dat egale blauw gisteren? Staalblauw, dankzij de afwezigheid van aluminium vogels en hun witte sporen. Geen vuiltje aan de lucht. Stof tot nadenken. Over vliegverkeer, en of dat allemaal wel hoeft. Al die mensen, dingen, dieren, op weg naar ergens. Ontmoetingen met vreemde culturen, vergaderingen, optredens, weerzien met geliefden, kooien. Op weg naar lijfelijke aanwezigheid, ergens. In onze virtuele tijden. Vraag voor bij uw volgende boeking: “Isn’t there an app for that”? Een “wereld zonder vliegtuigen“, wouldn’t that be something? Over ongeduld gestrand in transitzones. Zeurpieten, op zoek naar zichzelf. Gedwarsboomd door een vulkaan met onuitspreekbare naam en het voorzichtigheidsprincipe, stel u voor. Woest over onzekerheid, het onontkoombare. Dat we stof zijn, en tot stof zullen wederkeren, zij het met een flinke vertraging vanwege stof op cruise-hoogte. Over rust, rond luchthavens en aanvliegroutes. De luxe een dag ongestoord in eigen tuin een gesprek te kunnen voeren, zonder onderbrekingen wegens onhoorbaarheid. Wie weet kunnen ze er zelfs slapen met het raam open, vanavond. Het weze hen gegund, de stakkers. Voor maandag het gehuil weer losbarst, boven hun hoofden. Over de natuur en haar wraak, natuurlijk ook. Hoe ze eens kucht en hoest. Haar fluim als een pluim laat waaien. En ons aan de grond houdt. Hoe haar uitstoot onze uitstoot in toom houdt. Een deken van as tegen de opwarming. Als Kopenhagen en Kyoto nergens naartoe gaan, doet Eyjafjallajoekull het wel.
apr
21
2010
Mag ik uw kussen?Kussen met BV’s, het lijkt het thema van de week, wel. Met de verrassende gast van Bart Peeters in het Canvasprogramma “Mag ik u kussen?” bijvoorbeeld. Waarbij de volbloed hetero’s Adriaan van den Hoof, Bart Cannaerts en Dimitri Leue naar de hand van fulltime homo showbizz Bart moesten dingen. Hilarity ensued. En iemand is zo vriendelijk geweest de integrale uitzending op YouTube te pleuren: En nu weer in de mailbox, met een oproep:
Bij deze. Als u het bed altijd eens hebt willen delen met de roos van Roos van Acker, wat rosse restanten van Erika Van Tielen, alcoholwalmen van Koen de Graeve of Werner De Smedt, bedwantsen van Antony Arandia, baardstoppels van Roel Vanderstukken, lipstickresten van Marleen Merckx, lange grijze lokken van Guy Swinnen, kwijl van Jean-Marie Pfaff, haartjes van de poes van Joyce De Troch, of wat restantjes parfum d’amour van Veerle Dobbelaere, grijp dan snel uw kans. Het is tenslotte voor een goed doel. Doen! En dan nog een derde soort kussen met BV’s. Van de soort “ge kunt ze kussen”, door B(H)V’s aan weerszijden van de uit haar diepe slaap gewekte taalgrens. Faciliteiten, uitbreidingen, benoemingen, betonneringen… en het enige dat gesplitst wordt is teveel vijandsdenken, door onze maag.
apr
24
2010
Olie op het BHV-vuurMijn naam is Alexander, alles voor mij en niks voor een ander. In his dreams, toch. Leterme naar de Koning, Prince op Werchter-Boutique (“oewij oewillen een tailleur voor Matiel kopen”), BHV geen millimeter dichter bij een oplossing, en het land naar de kloten. Memorabel feesje van de oppositie in het federaal parlement, wel: een fijne coalitie van Vlaams Belang, lijst Dedecker en N.VA vierde er al de Vlaamse onafhankelijkheid in de bar. Deze gebeurtenis kan zo de geschiedenis in als het vel van de beer(put) feesje. Niet geschoten is altijd mis. De drie D’oh’s – Bart d’oh Wever, Filip D’ohwinter en Jean-Marie D’oh Decker – verenigd in premature vreugde. Voor de aandachtige ronde van Vlaanderen kijker (kudos to @aaiboek en @mrjoestaples), er is zelfs al een vlag voor onze Vlaamsige drievuldigheid: En nu mag Reynders het oplossen: BHV in ruil voor het premierschap en Maingain aan de ketting. In his dreams, toch. Schrijf maar op: 6 juni, Belgische parlementsverkiezingen. Laat het morren der studenten een aanvang nemen. Ach, van een beetje olie op het BHV-vuur is nog niemand gestorven. Integendeel: gezellig V-vuurtje aan, BH uit, olie erop, en masseren maar!
apr
30
2010
Afwezige collegaIk zie een patroon. Week 1. Maandag (vrije dag van ouder 1): kind 1 en kind 2 op school afleveren, kind 3 bij ouder 1 thuislaten. Gaan werken. ’s Namiddags telefoon: dat kind 3 ziek is, hoge koorts ontwikkelt en morgen niet naar de crèche kan, en of ouder 2 er morgen op kan letten. Week 2: Herhaal voorgaande week. Maar dan met ouder 1 in de rol van thuisblijvende en later ziek wordende ouder 2. En bijvoorbeeld kind 2 in de rol van kind 3. Week 3: Iedereen genezen. Een ganse week peis en apothekervree. Week 4: Ga terug naar start. Herhaal week 1. Echt niet te doen. Zelfs met de bijna optimale werkregeling die wij hebben (allebei werken we maar 60%), loopt dat hier de laatste maanden danig “in de shit”, “in de puree” en “in de jus” (al naargelang welke Mijn Restaurant deelnemer je het vraagt). De zieken lossen elkaar naadloos af, als waren het 4×400 meter lopers op een WK, en dan nog meestal op dinsdag, de enige dag dat we beiden uit werken zijn. Zo is het jaar pas vier maanden ver, maar heb ik al vier dagen verlof moeten nemen om op dinsdagen op een of ander ziek kind te passen. En ben daarbij dan nog eens ongeveer even dikwijls zelf ziek geweest als in de voorgaande 10 jaar. Maag en darmdingen, niks ergs, maar een betrouwbare collega zijn is toch anders. Afwezig, des te meer. |
![]() |