Of ik de toekomst eens wilde bekijken, vroegen enkele vriendelijke mensen van HP mij vorige week. Hun aanbod: een rondleiding in het Huis van de Toekomst/Living Tomorrow in Vilvoorde, met wat reclame erbij over hun nieuwste gamma printers, kinderen mochten mee.

HP wilde er wat uitleg kwijt over hoe hun assortiment Photosmart-printers tegenwoordig wordt uitgerust met Touchsmart-technologie. En over dat het kinderspel is ermee te printen (vandaar dat de kinderen meemochten). En dat ge er makkelijk en zelfs zonder PC uw foto’s mee kunt afdrukken in prima kwaliteit. En al.
Omdat ik vorig jaar nog maar pas een printer – de C8100 – heb gekocht, wist ik dat eigenlijk al. Wel plezant was om hun iphone print-applicatie eens uit te proberen in een draadloos netwerk met 8 naamloze printers. Spannend waar je foto dan uit gaat komen. Printerroulette, binnenkort ook in uw kantoor?

Toch zou ik de waarheid geweld aandoen als ik alleen dààrvoor naar Vilvoorde gekomen was. De toekomst, die wilde ik zien. Dit is wat ik leerde:

	In de toekomst gaat al uw keukenmateriaal eerst 400 jaar in een woestijn gezandstraald worden. Of worden gerecycleerd uit oude decors van Star Trek.
	In de toekomst gaat men een televies inbouwen in uw keukengerief. En krijgt ge er gratis een gepensioneerde bij die komt bijklussen en alle functies kent! In de toekomst gaat trouwens iedereen op pensioen op zijn 45ste, maar blijft daarna verplicht doorwerken aan halve prijs.
	In de toekomst gaat men nog steeds eetkamers hebben. Vergeet dat van die pillekes of tubes met driegangenmenu’s.
	In de toekomst gaan uw kinderen opgroeien in een ei. Met ingebouwde playstation 4, 5 of 6 console, al naargelang hoever in de toekomst u die kinderen gaat maken.
	In de toekomst gaat men de douche vanuit het bed kunnen aanzetten. Nog nooit was uw one-night-stand een hint geven dat het tijd is om te vertrekken zo makkelijk!
	In de toekomst gaat het probleem van de met vingernagels, haar en tandpasta verstoppende afvoerputjes van lavabo’s definitief uit de wereld geholpen worden!
	In (het huis van) de toekomst gaat uw Living Tomorrow heten. Schone naam voor een living, vonden wij.
	In de toekomst gaat ge alleen nog gesimuleerd op computerschermkes aan gemotoriseerde voortbeweging doen! En komt er een persfotograaf kijken als ge aan dat “driving tomorrow” doet.
	In de toekomst is het aanbod in de hypermoderne supermarkt om de hoek bepaald schaars te noemen. Als ik van u was zou ik nu al hamsteren.
	In de toekomst gaat er software en machinerie uitgevonden worden die vanzelven een appel kan herkennen, wegen, en het etiket voor de kassa afdrukken. Gepensioneerden zullen hiervan nog jarenlang paf staan.
	In de toekomst zal de bankier in het kantoor om de hoek u nog enkel te woord staan via webcam, die hij aanzet vanuit zijn kantoor op de Malediven waar hij geniet van zijn welverdiende bonussen.

Het is niet uit te sluiten dat ik niet alles tijdens de rondleiding 100% correct begrepen heb – het moest nogal snel gaan – maar volgens mij staat er ons in de toekomst nog wat te wachten…

Verrassing in de bus. Nu ja, verrassing. De actie, 4 maand geleden was verrassend, en sympathiek. Dat iedereen met een kindje jonger dat 1 jaar wordt/werd in 2010, van één een gratis slabbetje kon krijgen. U herinnert zich vast nog de aankondiging:

Nu ja, actie ten onder gegaan onder zijn eigen succes, zeker. Ofwel heeft één keurig gewacht tot mijn baby van minder dan één ook effectief één geworden was. Niet getreurd. En een gegeven paard moet men niet in de bek kijken, men moet er gewoon een slabbetje onderbinden.

Wat me wel verwonderde was de keuze van slogan. Blijkbaar had ik destijds voor “Zever, Gezever” (naar Franky in Het Eiland) gekozen. En nu zit ik mij dus al de hele dag al af te vragen waarom.

Ik wist in januari toch helemaal nog niet van Goeie Vrijdag met Roos van Acker en Sofie van Moll (feelgood-televisie voor mensen die zich dan toch wel bijzonder slecht moeten gevoeld hebben), of van Frieda (plezier met oude klasfoto’s en het occasionele grapje van Frieda van Wijck, om maar de enige grappige onderdelen van de hele “quiz” te vernoemen). Ik kende Goesting nog niet (de “a bridge too far” van de culinaire programmagolf, al herpakte deze reeks zich nog wat na een beschamend slechte start).
Ik had al lang niet meer naar de Zevende Dag gekeken (het zondags laxeermiddel dat steevast uitmondt in een journaal met een herhaling van de interessantste laxeermomenten uit de uitzending van net ervoor). Ik had nog niet in het snotje dat men amper 1 jaar na de oorspronkelijke uitzending met Voorbij de grens al serieus voorbij de grens van het welvoeglijke inzake herhalingen ging gaan.
In januari had ik zelfs De Kinderpuzzel van Bart de Pauw nog niet gezien (en wist dus nog niet dat de doelgroep van zondagavondprogramma’s op één tegenwoordig mensen met een autismestoornis van het type “idiot savant” zijn, die kunnen volgens mij wél goed volgen). Noch had ik mij toen al blauw geërgerd aan de wel bijzonder ongeïnspireerde plotontwikkelingen in Thuis van dit seizoen (ok, dat is een leugen, ik had me er toen wél al blauw aan geërgerd).

Kortom, ik had nog geen weet van half het “zever, gezever” dat de Reyerslaan dezer dagen op ons ging loslaten. En dan zijn ze nog niet eens begonnen met de serieuze besparingen.
Franky Loosveld, gij zijt ne visionair.

Wonderbaarlijk Fotoboek, van ene Zed Nelson: Love me. Over het schoonheidsideaal dat wij er op nahouden. Over missen en hunks, stralende chirurgen en plastische pijn. Van hair extensions, implantaten, faceliften tot strakgetrokken vagina’s. Van botox naar epilering. Van anorexia naar de getatoueerde lippenstift. Soms schokkend, soms vertederend. Nip-Tuck in real life. Jef Hoeyberghs staat er niet in.

Gezien bij Tante Annie, die er ook al over geschreven had in De Morgen Wax.

Het ganse boek staat online (hieronder, of hier zie als ge via RSS e.d. meeleest). Kies voor “View fullscreen” (de optie verschijnt als je even je muis over de pagina laat rusten) als je ook de tekst/citaten wilt lezen:

Fascinerend en afstotend. Van de rups, en de pop, en de hoop er als vlinder uit te fladderen. Maar de pop is een barbiepop. Het ideaal vals.

En hoe was uw dag? Ik, ik mag niet klagen. Dit in tegenstelling tot twee van mijn huisgenoten, die daar wel recht op hebben.

De kat. Die herstelt. En zal het verder zonder haar melkklieren moeten stellen. En zonder baarmoeder, of eierstokken.
Vorige week zagen we immers dat ze met een serieuze hangbuik rondliep. Een vriendin/dierenarts die op bezoek was, merkte dat er iets ergers dan wintervet aan de hand was: een gezwel – de grootte van een kleine appel, onderaan haar buik. Tumor op de melkklieren. Onmiddellijke operatie, en sterilisatie. Operatie vakkundig uitgevoerd door schoonbroer en -zus (ook al dierenartsen).
Nu natuurlijk een jaap van een litteken op haar buik. Lopen is pijnlijk, maar het gaat ondertussen toch al wat vlotter.

En Floortje. Die lijdt. Aan waterpokken, windpokken en wijnpokken, al naargelang ge wilt. Varicella dus.
En ze heeft er last van. Maud had het twee weken geleden ook al, maar die was ervan af met een blaasje of 20 en een weekje thuisblijven. Floortje, die is er zondag mee begonnen, en staat intussen zo vol met blaasjes als een wei in Werchter in het eerste weekend van juli. Van kop tot teen dus, waarbij zelfs haar ogen en de binnenkant van haar mond niet gespaard werden. We zijn nu de derde dag, dus normaal is het nu ongeveer gedaan met nieuwe blaasjes krijgen. En intussen: arm kind.

Maar we leven dus op hoop, afijn. Op tumoren die wegblijven. En pokken die verdwijnen.

Mijn hart bloedt. Als ik dit lees:

De tuin waar we nu nog twee weken in wonen is in het bezit van een tuinman, of liever een tuin-onderhoud-man. Ik kan het niet aanzien wat die man allemaal aanricht. Het is er één van de oude stempel die vindt dat een tuin “proper” moet zijn. Hij harkt en veegt dan ook alles bij elkaar wat op de grond valt met alle gevolgen van dien. … Nu gisteren zag ik de prachtige tere bosanemonen onder de oude bomen en op dit eigen moment is de sukkelaar alles weer bij elkaar aan het vegen inclusief de bosanemonen. 

Aargh. Ik ken het type. Ordnung must sein, in bed en perk. Tuinieren is de natuur naar je hand zetten, maar waarom gaat men daarbij zo driest tekeer? Wieden in bosanemonen, da’s toch onvergeeflijk. Zo’n mooi plantje. Kan zelfs ik mooie foto’s van maken:

Uiterst kieskeurig waar het wil groeien: enkel en alleen in oud bos. Waar jaar na jaar na jaar een dik bladerdek op de grond heeft gerot. Maar eenmaal in gang, vormt het al snel hele tapijten. Dat het hier in ons stukje bos zo mooi bloeit omstreeks deze tijd van het jaar, is elk jaar weer een prachtig geschenk.

En dan komt er zo’n mislukte politieagent met groen uniform dat weghalen. Repeat after me: de enige plaats waar het zin heeft bladeren te verwijderen is op een gazon en een tuinpad. Overal elders: laat toch liggen. Rot op met uw bladblazers.

Is het u ook opgevallen, dat egale blauw gisteren? Staalblauw, dankzij de afwezigheid van aluminium vogels en hun witte sporen. Geen vuiltje aan de lucht. Stof tot nadenken.

Over vliegverkeer, en of dat allemaal wel hoeft. Al die mensen, dingen, dieren, op weg naar ergens. Ontmoetingen met vreemde culturen, vergaderingen, optredens, weerzien met geliefden, kooien. Op weg naar lijfelijke aanwezigheid, ergens. In onze virtuele tijden. Vraag voor bij uw volgende boeking: “Isn’t there an app for that”? Een “wereld zonder vliegtuigen“, wouldn’t that be something?

Over ongeduld gestrand in transitzones. Zeurpieten, op zoek naar zichzelf. Gedwarsboomd door een vulkaan met onuitspreekbare naam en het voorzichtigheidsprincipe, stel u voor. Woest over onzekerheid, het onontkoombare. Dat we stof zijn, en tot stof zullen wederkeren, zij het met een flinke vertraging vanwege stof op cruise-hoogte.

Over rust, rond luchthavens en aanvliegroutes. De luxe een dag ongestoord in eigen tuin een gesprek te kunnen voeren, zonder onderbrekingen wegens onhoorbaarheid. Wie weet kunnen ze er zelfs slapen met het raam open, vanavond. Het weze hen gegund, de stakkers. Voor maandag het gehuil weer losbarst, boven hun hoofden.

Over de natuur en haar wraak, natuurlijk ook. Hoe ze eens kucht en hoest. Haar fluim als een pluim laat waaien. En ons aan de grond houdt. Hoe haar uitstoot onze uitstoot in toom houdt. Een deken van as tegen de opwarming. Als Kopenhagen en Kyoto nergens naartoe gaan, doet Eyjafjallajoekull het wel.

Kussen met BV’s, het lijkt het thema van de week, wel.

Met de verrassende gast van Bart Peeters in het Canvasprogramma “Mag ik u kussen?” bijvoorbeeld. Waarbij de volbloed hetero’s Adriaan van den Hoof, Bart Cannaerts en Dimitri Leue naar de hand van fulltime homo showbizz Bart moesten dingen. Hilarity ensued. En iemand is zo vriendelijk geweest de integrale uitzending op YouTube te pleuren:

En nu weer in de mailbox, met een oproep:

Ik wil je graag om een gunst vragen: Ik werk voor het reclamebureau Happiness Brussels en we doen een campagne tvv SOS Kinderdorpen ism Sleepy. Een kleine 30 BV’s veilen hun kussen. De opbrengst van die veilingen gaan integraal naar kansarme Belgische kinderen die uit hun gezin weggehaald zijn. Die BV’s zijn onder andere Virginie Claes, Erika Van Tielen, Jean-Marie Pfaff, Lady Linn, Jonas Geirnaert en nog een heel deel anderen. De actie is bezig van vandaag en loopt nog tot 29 april. Het zou fantastisch zijn moest je iets op je blog zetten over deze actie. De URL van de site is www.mijnkussen.be

Bij deze. Als u het bed altijd eens hebt willen delen met de roos van Roos van Acker, wat rosse restanten van Erika Van Tielen, alcoholwalmen van Koen de Graeve of Werner De Smedt, bedwantsen van Antony Arandia, baardstoppels van Roel Vanderstukken, lipstickresten van Marleen Merckx, lange grijze lokken van Guy Swinnen, kwijl van Jean-Marie Pfaff, haartjes van de poes van Joyce De Troch, of wat restantjes parfum d’amour van Veerle Dobbelaere, grijp dan snel uw kans. Het is tenslotte voor een goed doel. Doen!

En dan nog een derde soort kussen met BV’s. Van de soort “ge kunt ze kussen”, door B(H)V’s aan weerszijden van de uit haar diepe slaap gewekte taalgrens. Faciliteiten, uitbreidingen, benoemingen, betonneringen… en het enige dat gesplitst wordt is teveel vijandsdenken, door onze maag.
Mag ik uw kussen? ik wens door deze politieke crisis te slapen, maak me wakker als het land gesplitst is.

Ik zie een patroon.

Week 1.

Maandag (vrije dag van ouder 1): kind 1 en kind 2 op school afleveren, kind 3 bij ouder 1 thuislaten. Gaan werken. ’s Namiddags telefoon: dat kind 3 ziek is, hoge koorts ontwikkelt en morgen niet naar de crèche kan, en of ouder 2 er morgen op kan letten.
Dinsdag: ouder 2 blijft thuis om op de zieke van gisteren te letten.
Woensdag (vrije dag van ouder 2): ouder 2 krijgt geen klop uitgevoerd in en om het huis omdat hij op het zieke kind 3 + vanaf 11:30 op de schoolgaande kinderen 1 en 2 moet passen.
Donderdag (vrije dag van ouder 1): Kind 3 is er bovenop. Hoera. Probleem: ouder 2 heeft inmiddels de ziekte van kind 3 overgeërfd. Ouder 1 zorgt voor ouder 2.
Vrijdag (vrije dag van ouder 2): Ouder 2 is al wat beter (maar krijgt toch geen klop uitgevoerd in en om het huis omdat de schoolgaande kinderen 1 en 2 al vanaf 15:00 weer voor de deur staan).
Weekend: iedereen genezen! Hoera.

Week 2:

Herhaal voorgaande week. Maar dan met ouder 1 in de rol van thuisblijvende en later ziek wordende ouder 2. En bijvoorbeeld kind 2 in de rol van kind 3.

Week 3:

Iedereen genezen. Een ganse week peis en apothekervree.

Week 4:

Ga terug naar start. Herhaal week 1.

Echt niet te doen. Zelfs met de bijna optimale werkregeling die wij hebben (allebei werken we maar 60%), loopt dat hier de laatste maanden danig “in de shit”, “in de puree” en “in de jus” (al naargelang welke Mijn Restaurant deelnemer je het vraagt). De zieken lossen elkaar naadloos af, als waren het 4×400 meter lopers op een WK, en dan nog meestal op dinsdag, de enige dag dat we beiden uit werken zijn.

Zo is het jaar pas vier maanden ver, maar heb ik al vier dagen verlof moeten nemen om op dinsdagen op een of ander ziek kind te passen. En ben daarbij dan nog eens ongeveer even dikwijls zelf ziek geweest als in de voorgaande 10 jaar. Maag en darmdingen, niks ergs, maar een betrouwbare collega zijn is toch anders. Afwezig, des te meer.