De woordvoerder van André-Joseph Léonard, de heer Jurgen Mettepenningen, neemt dus ontslag. Ik zeg dat het niet waar is. Of toch zo niet bedoeld. Verdraaid door de media. Uit zijn context gerukt. Te interpreteren in theologische betekenis van het woord. Afijn, ik zwijg tot Kerstmis.

Nee, dat hele Zwijgen tot Kerstmis, dat was duidelijk Vijgen na Pasen. Léonard had het kalf al verdronken, en dus trok het kalf nu eindelijk zijn conclusies.

Maar ge werkt bij de VDAB of niet, nu maak ik mij toch wat zorgen, of Jurgen Mettepenningen die onstlag neemt niet Jurgen Zondercenten gaat zijn. Zeker nu hij nog flink natrapte (“Léonard is een spookrijder die denkt dat hij de enige is die juist rijdt“. Bingo!) en misschien nog wat schadeclaims aan zijn broek krijgt. En doe ik hem – niet in VDAB hoedanigheid, maar als flauw-plezante blogger – graag wat openstaande vacatures aan de hand, jobs die wonderwel passen bij zijn profiel en werkervaring:

• Manager van de acteercarrière van Pico Coppens
• Verkoper van Bose-luidsprekers in de sector “door het OCMW gefinancierde doveninstituten”
• Lijnbewaker van Bart de Wever, Lijnbewaker in de cité van Beringen, of Lijnbewaker in de buurt van de neus van Hans Otten
• Ambassadeur van Venezuela bij de Verenigde Naties, met rechtstreekse lijn naar Hugo Chavez
• Bewaker van het budget van de Lange Wapper, versie tunnel
• Conversation Manager bij de NMBS
• Boekhouder bij de Pfaffs
• Bedenker van een nieuw logo voor The Gap
• Bedenker van nieuwe internettoepassingen bij de NOS of publieke omroepen in Nederland (#)
• Leider van de campagne “Palin 2012”
• Woordvoerder van SABAM
• Organisator van teambuilding events voor een team bestaande uit Peter Goosens, Herwig Van Hove, Phaedra Hoste en Véronique De Kock.
• Mental coach van Jef Vermassen
• Iets bij BP

Hopeloze gevallen genoeg, Mettepenningen to the rescue. Tot het volgende ontslag, Jurgen.

Waarom bestaat het niet? Een expohal of vijf met standjes van Vlaamse verkopers van broeken, die ge kunt laten signeren en al. De broekenbeurs. Een organisatie van broek punt be, ter promotie van het Vlaamse broekenwezen.

Het zou er ongetwijfeld retedruk zijn.

BV-broeken, heel veel kookbroeken, doe-het-zelf-broeken, science-fiction-broeken, voorleesbroeken, groteletterbroeken, braillebroeken, stripbroeken, reisbroeken, onderbroekenhumor, broeken vol goesting … het aanbod zou overweldigend zijn.

De rijen voor een handtekening zouden weer het langst zijn voor het nieuwe broekje van Evy Gruyaert, maar ook Goedele Liekens zou op veel belangstelling kunnen rekenen voor haar “SOS Piet (de gevaren van een leven achter de rits)”. Mensen zetten zich al eens graag in de zetel met een broek van een van deze dames op de knieën.

Veel te lange broeken zou ge ter plaatse kunnen laten innemen.

De bestseller aller tijden is natuurlijk nog altijd de Bijbel – de Vader, de Geest en de Heilige Zoom – maar dit jaar zou de best verkopende auteur op de broekenbeurs wel eens Harry Mulisch kunnen zijn. De pijp aan Maarten geven loont in het broekenvak.

Humo zou een bijlage uitgeven met als thema de “Week van de Spannende broek”. De rest van de pers zou speciale broekenbijlages uitdelen. De broekenbijlages van Ché, P-Magazine en Menzo zouden weinig om het lijf hebben.

Ik zou het lastig kiezen vinden op de broekenbeurs: paperbacks zijn wel handig en licht maar ze verslijten zo makkelijk; hardbacks zitten dan weer zo ongemakkelijk.

Broekenverkopers die zouden vinden dat de broekenbeurs een al te commercieel spektakel is geworden, zouden een paar maanden nadien een meer hoogstaande “Het andere broek” kunnen organiseren. Voor de betere broekenliefhebber.

Het ergerlijkste aan de broekenbeurs zouden ongetwijfeld weer die bomvolle gangen zijn vol ongeïnteresseerde kinderen die met hun vieze vingertjes aan de broeken zitten. Nu ja, jong geleerd, oud gedaan?

Come to think of it: Priesters zouden persona non grata zijn op de afdeling kinderbroeken. Ook Guy Laenen, een jeugdauteur die al te gretig kinderbroeken signeerde, zou worden geweerd.

Heel vervelend zou de chaotische verkeerssituatie en het gebrek aan parkeerruimte in de buurt van de broekenbeurs kunnen zijn. Promotie voor ritsen zou kunnen helpen.

Mensen met gezond verstand zouden dat hele broekenbeursspektakel links laten liggen en hun gerief gewoon in de betere broekhandel kopen. Het hele jaar door open. Niet te druk. Zelfde prijzen (ge scheurt er uw broek niet aan). Gezellig.

(Voor wie me volgt op Twitter of Faceb(r)oek is het meeste hierboven al eens gepasseerd. Waarvoor excuus. Ook wie bijvoorbeeld @rentawriter, @braempje, @ToJans, @sarazao, @nilsgeylen, @studiomuscle, @dirtyJos, @roelvangils en/of @appelogen volgt – mensen wier reacties hierboven zijn verwerkt – zou stukken kunnen herkennen. Waarvoor dank)

Over die keer dat ik naar Brussel gelokt werd met gratis tickets voor de speel(goed)beurs Playtown in Brussel.

De theorie, aka de persmededeling:

Van 4 tot 7 november verenigt de beurs Playtown in Tour & Taxis voor het eerst de leveranciers, merken en culturele instellingen rond eenzelfde project: een interactieve speel- en belevingsbeurs op nationaal niveau.

Playtown is een uniek speel- en belevingsevenement rond de wereld van spel en kinderen, vier dagen voor de ganse familie. Voor de ouders en grootouders is het dé gelegenheid om creatieve ideeën en oplossingen op te pikken. De kinderen vinden er een reusachtig speelterrein, verspreid over maar liefst 4 zalen en meer dan 9500 m2, waar ze nieuwe spelletjes en speelgoed kunnen uitproberen. Ze kunnen er in avant-première kennismaken met de laatste nieuwigheden.

De praktijk, aka na een bezoek op donderdagnamiddag:

• Het aanbod van speelgoedfabrikanten was OK, van de “beleving” had ik iets meer verwacht. De beurs zelf doet daar namelijk niks zelf voor (zoals ik verkeerdelijk dacht), alles is afhankelijk van de stands van de exposanten. De meesten voorzien inderdaad een speelhoekje, een paar zijn geheel op spelen ingesteld. Niet zo leuk als een bezoek aan een pretpark dus, maar wel leuker dan een bezoek aan een speelgoedwinkel (want je kan heel wat zelf proberen).
• Het eten was op. Niet supererg, maar wel niet fijn dat je daar eerst twee keer een half uur voor had moeten aanschuiven om dan te horen dat er bijna niks meer was.
• Het was er wreed druk. Niet dat ge in de gangen niet meer kon bewegen. Wel in de zin dat telkens ge ergens langs kwam waar iets te beleven viel, het vrij lang aanschuiven was. Vanaf vier uur werd het wel plots een stuk rustiger, en konden we nog heel wat “doen”.
• Ik ben er de eerste keer in mijn leven een kind verloren. Daantje (5) en Maud (3) wilden graag op een reuzegroot avonturen-opblaas-parcours, waar de kinderen in groepen van een stuk of vijftig tegelijk in werden gelaten. Aanschuiven dus. Waarna Maud plots niet meer wilde. We Daantje op de eerste plaats in de rij achterlieten. En toen we een paar minuten later terugkwamen om te zien of hij nu al was binnengelaten in het speelparcours, was hij nergens meer te bekennen. Lichte paniek, maar niet lang. Want daar werd “Daantje, 5 jaar, wacht op zijn papa en mama in de infostand” al omgeroepen. Hij was het wachten beu geraakt, naar ons op zoek gegaan en uiteraard de verkeerde kant opgelopen.
• Sinterklaas was er, en daar geraakten we dan weer wel zonder enige wachttijd bij. Redelijk vroegskens op het jaar, en de goedheilige man had zijn “act” dan ook nog niet helemaal “together”: hij had geen pieten bij (wel enkele bevallige groene elfjes om hem te helpen) om een snoepje uit te delen, had geen boek om het goed/slecht gedrag van de kinderen eens op te zoeken, en hij sprak frans. Ter zijner verdediging: Sint moet op zo’n beurs in Brussel natuurlijk beslissen om frans of nederlands te spreken op basis van wat kindergemompel. Bij de onze koos hij dus mis.

Afijn, niet allemaal kommer en kwel. Het was al bij al een redelijk leuk dagje uit, zij het van de vermoeiende soort.

• Favoriete ding van Daantje (5): de Lego-stand, en meer in het bijzonder een hindernissenparcours waarop trucks met zeer onafhankelijke wielen en een afstandsbediening zich voorzichtig een weg baanden. Knap van de mannen van de Belgische Lego User Group (belug). Ook de Lego-spellen, waarover ik hier al eens schreef, stonden er.
• Favoriete ding van Maud (3): een exposant met Hello Kitty materiaal (stylo’s, mappen, tasjes en meer van dat).
• Favoriete ding van Floor (1): de V-Tech stand, en meer bepaald de loopautootjes die ter plaatse konden worden geprobeerd. Waar ik dus bijna een tweede kind kwijt raakte, ware het niet dat haar ontsnapping werd stopgezet door de benen van voorbijgangers.

Playtown kunt ge dit weekend nog bezoeken. Het is te doen in het “Tour & Taxis”-gebouw in Brussel, tussen 10 en 18 uur. Inkom voor volwassenen: 10€. Kinderen (3-14): 7€. Alle praktische info op playtown.be

OMG, bekijk anders dit eens, een filmke over “Onze sloeber”:

Denk dat dit – gezien de stem van Roos – niet komt uit het dan zeer ontoepasselijke getitelde Man Bijt Hond maar uit De Hondenfluisteraar. Komt dat tegen, of beter, laat het zover komen dat ge dat tegen komt.

Hier zijn wij – voorlopig toch nog altijd – baas over de hond, en gaan we ook met zijn toestemming nog steeds gewoon naar de wc in een kamertje dat daar voor gemaakt is.

Al lang niet meer het beestje dat hier 2 jaar geleden kwam binnenstormen:

Ondertussen een bijna volwassen Golden Retriever met een slofmentaliteit. Hier in De Haan, vorige week, met een Beaufort of 5 tegenwind:

Beetje té angstig van nature, té onderdanig. Trekt in contact met andere honden ook altijd aan het korste eindje. Een underdog. Zou ook een hondenfluisteraar kunnen gebruiken, om hem wat meer zelfvertrouwen in te fluisterern. Maar ondertussen wel doodbraaf dus, en dat is ook een gemak.

Onze sloeber. We ziên ‘èm, zellevest mè da allemoele, zoe geire.

Oeps… misverstandje. Staakt maar al uw verontwaardiging over de pesters van Mactac. ’t Was allemaal voor de film. Er werd daar een remake van een horrorklassieker uit 1967 gedraaid:

Was ’t orgineel nog sexploitation, de remake is meer factory-floor-exploitation. Het gevaar niet langer een gekke dokter, maar de makkers van uw vakbond.

What the hell. Laat het openen der paraplu’s een aanvang nemen. Van het bedrijf, van de rechter, van de vakbond, van de pesters. In deze zaak met beschermde werknemers wordt de verkeerde werknemer beschermd. Ik gruw.

Nog een deuk in mijn mensbeeld. Die hyena-mentaliteit, dat pikken op de zwakste. Van de duw in de crèche naar de BIR op het schoolplein naar de grap op de werkvloer. Altijd verschieten, hoeveel bovenkamers ingericht zijn als folterkamers.

– – – – – –

Eerder verschenen remakes:
E.T. – Tarzan – Star Trek – Taxi Driver – Jaws – You’ve Got Mail.

Ik geef toe: ook ik heb een beetje gekwijld, die week dat Lesley-Ann Poppe kwam eten. Waren het de extra grote porties, de smeuïge dressing, de fijne vleeswaren, de appetijtelijke presentatie? Geen idee. Maar de dagelijkse afspraak met Komen Eten had die week gewoon dat beetje meer.

En ik was niet alleen: Lesley-Ann zorgde voor een ongeziene piek in het aantal VT4-voyeurs. Thuis èn Familie overschaduwd, er is vast in menig huisgezin een hartig woordje gewisseld over de 10 die de vader des huizes wilde toekennen.

Maar daar hield het op, of toch in een goed geschapen wereld. Maar niet in deze, want nu moet Lesley-Ann uitgemolken.

Lesley-Ann op de cover van P-Magazine, Lesley-Ann die zich tijdens deze fotoshoot even slechts hult in slagroom (de fles was dopless zeker?) en clint.be die deze foto’s lekt, Lesley-Ann in de krant die het Streisand-effect even in het blond steekt (“We gaan proberen ze zo snel mogelijk van het internet te laten halen”), Lesley-Ann op de schoot van Goedele Liekens (het kan niet elke week Angelina Elander zijn). Citaat van de dag: “O nee, gaat ge die foto tonen? Allez zeg, mijn bomma kijkt mee”. De bomma in kwestie zit zonder twijfel morgen in “Vlaanderen vandaag”.
De media drukken haar aan de borst, en ja, we moeten de hand in eigen boezem durven steken, zelfs deze blog, nu dus. Allemaal opgeklopt.

Ik heb mijn portie Lesley-Ann nu al gehad. Die remake van “10” met Lesley-Ann Poppe in de rol van Bo Derek, ik sla een paar gangen over. Burps. Indigestie.

Ik vrees dat het kwaad geschied is. Wendy, Jean-Marie, Phaedra, Goedele, Sergio, Betty, Romelu, Lesley-Ann. Als een voornaam een bel doet rinkelen, zit ge in BV-land 20 jaar gebeiteld. Lesley-Ann slagroom, ’t is een kwestie van weken.

Quick note. Een jaar na datum is deze post eindelijk voorbijgestreefd. Spotify is vanaf nu ook gewoon, zonder achterpoortjes en truuken van de foor, beschikbaar in België. Hier nog een opvolgpost om je “in regel te stellen” als je de onderstaande methode gevolgd hebt.

Als er één ding frustrerend is aan het internet (naast spam, malware, youtube-commentarieerders, IE6, het scrollwheel van de Applemuis en vriendschapsverzoeken van uw ex op Facebook that is) is het wel het bestaan van grenzen. In een ideale internetwereld zijn er immers geen grenzen, en vloeit de informatie vrijelijk van eender welk punt naar eender welk IP adres. Meestal is dit ook zo.
Maar ergens is er nog een Gallisch dorpje dat zich dapper verdedigt tegen de aanvallen van de Romeinse legers, en blijft vasthouden aan grenzen. Ik heb het daarbij over de industrie der intellectuele productie. Die zijn rechten beheert in elk land afzonderlijk, en daar ook aan blijft vasthouden. Verdeel en heers, hun motto.
Vandaar dat wij wij hier verstoken blijven van fijne dingen als Hulu, Pandora radio, sommige YouTube-video’s, de BBC iPlayer … en recenter nog: Spotify.

“This painting is not available in your country”
Paul Mutant, 2010.
Acrylic on canvas
12″ x 10″

Spotify is een schitterende muziekservice. Zweedse startup, met steun van de grote platenmaatschappijen. Een enorme catalogus aan muziek, een erg vlot werkend programma voor alle platformen en een paar mobiele apps. Het eerste echt goeie voorbeeld van een muziekservice met abonnement.
Je koopt dus niet langer een track of albums zoals via iTunes, Amazon of Proxisazur, maar je koopt toegang tot de catalogus, en kan je er dan zoveel je wil te goed aan doen. Het muzikale equivalent van het all-you-can-eat buffet, maar dan voor een ganse maand ineens en met muziek, zoiets. Sterker nog, de abonnementsprijs kan je ook verlagen tot gratis, als je er wat reclame tussen de tracks bijneemt.
Zowat iedere melomaan die het al zag of gebruikte, bevestigt: Spotify is een geweldig idee.

Slechts één maar, maar het is een grote: Spotify bestond alleen nog maar in Zweden, Noorwegen, Finland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Spanje en Nederland. Bestond? Ja, en bestaat eigenlijk ook.
Niet getreurd: met een gezonde dosis creativiteit en doorzettingsvermogen blijkt het al best mogelijk om van Spotify met alles erop en eraan te genieten, waar op de aardkloot de Grote IP-verdeler je ook gedropt heeft.

Trek dus een spannend lycra shortje aan rond uw welgevormde derrière, en volg mij, op de 100 meter horden Spotify-style.

Horde 1: Binnen geraken (methode NextWeb)

Al bij het eerste contact checkt Spotify of je surft vanuit een land waar ze al gelanceerd zijn. Dat kan je omzeilen via een zgn. proxy-server. We kiezen ervoor om ons voor te doen als Very British, aangezien het verzamelde werk van Julien Clerc of Jören Smörebröd ons net iets minder interesseert.

• Ga met je browser naar de engelse proxy server unblocker.biz
• Vul in het “URL”-veld “http://spotify.com/en/get-started” in en “Go”.
• Kies “Try Now”, en je komt aan op de registratie pagina van Spotify. Als land staat “United Kingdom” ingevuld. Laat dit staan. Vul alle details aan. Je hebt een geldige Engelse postcode nodig (Ik suggereer “SW1A 1AA”, zijnde het postnummer van het stulpje genaamd Buckingham Palace, of anders vind je meer postcodes via deze pagina).
• Kies de gratis versie.
• “Create account and proceed”. Gefeliciteerd!

Je kan nu (niet meer via de proxy) het programma voor je Mac of PC downloaden via http://www.spotify.com/en/download/, en vervolgens inloggen met het username en paswoord die je daarnet gekozen hebt.

De software is OK (features), een iTunes zonder crud. Sinds kort ook met de obligate sociale component voor playlist inspiratie. Als je me zoekt: ik ben er dirk_houbrechts.

Horde 2: Aan de praat houden (methode RoelandP)

Ook ingelogd ben je nog niet van de controleerdrift van Spotify af (da’s geen kritiek op Spotify trouwens, ze krijgen dit opgelegd vanwege de hogergenoemde rechtenhouders). Na 14 dagen ga je hiermee in de problemen komen. Met de gratis versie mag je de applicatie immers maximaal 2 weken gebruiken buiten je thuisland (in ons geval dus de UK).

Ook dit kan je met een proxy omzeilen

• In Spotify kies: preferences >> proxy
• Kies https
• host: 212.113.5.2 (Hier een lijst met UK proxy servers)
• poort: 80

Nadeel: Spotify kent deze proxies onderhand ook, en blokkeert ze…
Alternatieven: aan een engelsman die je kent vragen even in te loggen. Een VPN netwerk aanleggen met een computer in de UK, even de Eurostar naar Londen nemen en in een internetshop inloggen…
Het is behelpen, kortom. En dan nog voor slechts een bodempje van de taart. De pudding (hoge kwaliteitsstream, geen reclame) en de kersen (offline werken, spotify op je iPhone of Android-phone) zitten er bij de gratis versie ook niet bij. Op dus naar een Premium account (10 pond/maand of een euro of 12).

Horde 3: Betalen (methode Steffest)

Tenzij je een kredietkaart hebt die in de UK is uitgegeven (ook dat wordt gecheckt) moet je een omweg maken via Paypal. En ook op die Paypal zit een check: je kan enkel betalen met een Paypal-account uit hetzelfde land als de Spotify-account waarvoor je wil betalen. Gelukkig voor ons is Paypal niet zo fussy, en ik het maken van een UK-account waaraan we dan onze Belgische kredietkaart hangen wel makkelijk.

• Ga naar http://www.paypal.co.uk en kies er voor “Sign Up”.
• Kies op het volgende scherm voor een “personal account”
• Vul een blablabla maar geldig UK adres (kies bvb via google maps eender ’t welk winkeltje in de UK en gebruik hun adres en telefoonnummer. Of werk met http://www.fakenamegenerator.com/. Dit adres gaat verder nooit gebruikt worden dus je doet er geen kwaad mee).
• Hang een kredietkaart aan deze account (mocht je al een “gewone” Paypal account hebben waar dezelfde kredietkaart aan verbonden is, zal je daar even mee moeten inloggen, en de kredietkaart van die account weghalen. Omslachtig gaat ook.)
• Valideer de kaart: Paypal debiteert 1,5€ van je rekening vanaf en vraagt je dan de transactiecode die op je kredietkaart-afrekening komt te staan in te geven. Thank god for online banking, zodat je die transactiecode nog de dag zelf kan te weten komen. De 1,5€ krijg je trouwens gewoon terug.

Log nu opnieuw in op de Spotify site, en verander je account naar Premium. Betalen via de zonet aangemaakte Paypal.
Hoera! Vanaf nu ben je af van alle proxy’s, belemmeringen en andere hindernissen. No further questions asked. Of toch bijna.

Horde 4: Op de iPhone (Methode Tech Junkie)

Hoe het op de Android market is gesteld weet ik niet, maar in de iTunes App Store is de – gratis – Spotify app alleen te downloaden in de iTunes-Stores van landen waar Spotify al gelanceerd is. Eventjes een engelse iTunes-account maken dus:

• Log uit uw iTunes account (rechts boven, klik op uw naam en kies “sign out”)
• Verander van iTunes store: kies onderaan in de “doormat”, onder “Manage” op de link “Change Country”
• Lokaliseer de Union Jack, en kies voor United Kingdom
• Zoek nu een gratis app, zoals bijvoorbeeld Spotify dus, en koop deze.
• Bij het aankopen popt er een schermpje op voor je klantengegevens. Kies nu voor “Create New Account.
• Doorloop het registratieproces. Ook hier ga je weer een geldige postcode nodig hebben.
• Als laatste stap krijg je een keuze uit verschillende betaalmiddelen. Kies “None”.

Nu je Phone nog syncen met je computer, en de app staat erop. Inloggen (met je premium account dus, met een gratis account gaat dit niet), en al je playlists en de spotify-catalogus staan klaar.

Horde 5: Streaming Spotify naar de stereo

Mijn iTunes muziek streamde ik naar de stereo via een Airport Express. Maar dat werkt dus alleen via iTunes of de remote app van je iPhone.
Wil je ook de audio-output van andere programma’s streamen naar je Airport Express, is de software Airfoil een erg slimme oplossing. Werkt zoals geadverteerd, en foutloos.

Voor Windows/linux bestaat er hier ongetwijfeld ook een oplossing voor, maar ik vrees dat iemand me die gaat moeten vertellen, opdat ik dit spel hier vollediger kan krijgen.

Finish

Ik heb het nu een jaar, en eigenlijk nog geen moment overworgen om Spotify op te zeggen. Voor de prijs van een cd ontdek ik er elke maand een stuk of 10.
Recensie in de krant of op een blog, copy naam, paste naam in Spotify, en het staat te spelen. En de offline playlists zijn sinds de multitasking op de iPhone een genot onderweg.
De catalogus is niet compleet (dat zal op 1 plaats wel nooit lukken zeker?), maar voor de doorsnee rock/pop luisteraar wel bijkans. Maar om recente albums te leren kennen of om ongegêneerd de muziekgeschiedenis te doorkruisen (gisteren nog een ganse dag Robert Wyatt), ken ik niks beter.

Probeer het eens, en hopelijk helpt deze “how to” u. Succes, en leg u niet neer bij grenzen, toch niet op het internet.