Als ge nog een tip zoekt om dit grijze winterweekend door te komen, is de nieuwe tentoonstelling Exodus 32 in Gent beslist een aanrader. Ik ging gisteren al eens kijken:

Fauvisme, Vlaamse primitieven, pop art … alle stijlen van de schilderkunst komen aan bod. Stylistisch valt er geen lijn in te ontdekken, thematisch gelukkig wel. Curatoren De Poorter, De Beule, Geirnaert en Scheire hebben op recordtijd een echt knappe tentoonstelling in elkaar gebokst.

Een van de pronkstukken van de tentoonstelling getiteld “l’adorazione del vitello Willy d’oro” door Andrea di Lione, 16de eeuw.

De pancartes bij de schilderijen, en de teksten in de zeer luxueus uitgegeven catalogus zijn ook zeer verzorgd. Bij deze illustratie bijvoorbeeld, staat er “Muurschildering uit Syrië, circa 230 AD. Een van de oudste teruggevonden Kalfken Willy’s. Links de Neveneffecten, centraal het slachthuis van Gentbrugge en ne schuune barbecue, rechts aanhangers van de rivaliserende clans Free Willy en Fret Willy die dreigen slaags te raken.”

Kortom. Een standbeeld voor dat kalf. Mest het vet, slacht het, versnijdt het, verpak het in piepschuim en cellofaan, zet het in uw plaatselijke koeltoog en als “vitello tonnato” op uw menukaart en geen haan (hmmmmm) die er naar kraait. Geef het een naam, zet het in flou artistique, en de reddingsacties springen uit de grond. ’t is als sinds Hans Otten geleden dat een kalf nog zo de Vlaamse gemoederen wist op te jutten.

En weeral hoera voor Basta. Eindelijk een programma dat mij deed schateren (met de mobistar-container-stunt) en deed nagelbijten (met de belspelletjes-undercover-stunt). Daarna werd het allemaal wat minder (greenwashing, de hendriken, sabam …) of gewoon geestig (de bankenstunt, mevrouw leemans). Een mengeling van The Yes Men, Banana Split, de jongerenafdeling van een politieke partij en Schalkse Ruiters. ’t Werd tijd.

Er waart een spook rond op internet, en het is een internetpetitie (en de vele reacties erop). Ik teken ze niet. Omdat ik ze zo lees:

De tekst van de oproep van Ben Caudron, Clo Willaerts, Jo Caudron, Jozef Schildermans, Toon Lowette enige mensen die al lang een restaurant uitbaten.

Er waart een spook door internet onze eetcultuur. Dominante Amerikaanse internetmerken zoals Apple, Facebook, Google en Amazon.com McDonalds, Subway en Starbucks leggen hun (Amerikaanse) culturele, economische, politieke en morele normen eetcultuur aan de rest van de wereld op. Moeten we dat zomaar pikken? En kunnen we er überhaupt nog iets aan doen?

Een parabel

Kan je je het volgende voorstellen? Het is 1985 en je koopt een auto. De beste wagens zijn Toyota’s. Op een dag rij je naar Amsterdam, waar je wagen plots stopt. Je mag overal naartoe, maar niet naar Amsterdam, omdat de baas van Toyota vindt dat zijn wagens niet naar zulk een oord van verderf horen te rijden. je gaat een McDonalds binnen, bestelt een steak met verse frietjes, maar je krijgt een hamburger met diepvriesfrieten geserveerd. […]
Onmogelijk ons voor te stellen, maar dat is wat vandaag dreigt te gebeuren voor gebruikers en klanten van Facebook, Apple, Google Mcdonalds, Subway en Starbucks, en een hele rits andere Amerikaanse digitale fastfood succesverhalen.

De zwarte gaten van het web

Vraag tien mensen waaraan ze denken bij het woord “zoekmachine”, “videowebsite” of “sociaal netwerk” "fastfood", "sponsbroodjes met teveel beleg" of "overprijsde slootwaterkoffie" en de kans is groot dat je maar drie namen terugkrijgt: Google, YouTube en Facebook McDonalds, Subway en Starbucks. Hoewel voor elk van deze merken enkele tientallen alternatieven bestaan, is de aantrekkingskracht van dit handvol dominerende merken zo sterk dat ze meteen alle licht van de anderen wegnemen. Uiteraard valt dit moeilijk de merken zelf aan wrijven. Deze werden immers geholpen door de grote nood aan hypes waarover mainstream media kunnen berichten, wat op zijn beurt wervend werkt. En we weten allemaal waar we graag vertoeven: daar waar de anderen zijn.

De nieuwe censoren

Dit is dan weer geen parabel, maar een collectie nieuwsfeiten van de voorbije maanden: Apple weigert een Vlaamse strip wegens te veel bloot, Suske en Wiske wegens de Zwarte Madam en een Belgische app van boekenclub ECI omwille van een dubbelzinnig woord in de titel. Facebook verwijdert regelmatig zonder enige verklaring berichtjes van gebruikers omdat die “ongewenste” inhoud bevatten. Paypal, een dochterbedrijf van eBay, blokkeert betalingen aan Wikileaks. (lees ook noot onderaan) Amazon.com verwijdert publicaties van Wikileaks uit zijn webshop, maar laat een boek dat pedofilie propageert ongemoeid omdat het onder de Amerikaanse regels voor “freedom of speech” valt. McDonalds serveert enkel hamburgers naar Amerikaanse recept, Subway verkoopt broodjes zoals ze in de States geapprecieerd worden en Starbucks vraagt prijzen voor zijn koffie die je tot hiertoe enkel in Central Park moest betalen.

Deze Amerikaanse bedrijven leggen dus hun al even Amerikaanse opvattingen over moraliteit en politiek eetgewoonten aan de rest van de wereld op. Verder propageren ze ook hun eigen opvattingen over commercie en privacy, zelfs al zondigen die soms compleet tegen bijvoorbeeld de EU-richtlijnen. Eens in Facebook van Amerikaans eten geproefd, raak je er nooit meer uit, ook niet na je dood. Facebook is en blijft eigenaar van je persoonsgegevens, foto’s, ontboezemingen. En dat is tegen de Europese privacyregels. Facebook respecteert namelijk niet de EU-regels die zeggen dat een bedrijf de consumentenwetten van het land waar het bedrijf opereert, moet volgen.

Het pleidooi

Er zijn goede redenen te bedenken om vormen van filtering van aangeboden inhoud menu te onderschrijven. In een omgeving waar mensen van divers pluimage met elkaar moeten verkeren eten, is een leidraad menu handig. Die is dan best een afspiegeling van de maatschappelijk gedragen normen en waarden biefstuk friet en broodje martino. Waarbij “waarden” die dingen zijn die we met zijn allen het nastreven waard vinden biefstuk-friet liefst met peperroomsaus; en “normen” de gedragsregels die we toepassen om deze waarden in te vullen martino zonder ansjovis alsjeblieft. Waarden en normen biefstuk-friet en een martino zijn echter geen universeel en tijdloos gegeven. Tijd en locatie zijn van belang.

Daarom is het op zijn minst bedenkelijk dat de Apples, Googles en Facebooks McDonaldsen, Starbucksen en Subways van deze wereld hun eigen – meestal niet uitgesproken – Angelsaksische waarden en normen smaak gebruiken om te bepalen wat de rest van de wereld te zien eten krijgt. Niet alleen kunnen nogal wat vragen gesteld worden bij het feit dat deze “spelregels” eetregels niet de tijdelijke uitkomst van een democratisch proces zijn, even problematisch is de ontzettende culturele culinaire verarming die daardoor dreigt te ontstaan. Het kan aannemelijk zijn dat een doorsnee Amerikaan het benauwd krijgt bij het zien van een tepel een kikkerbil, wij Europeanen, die oksels ongeschoren durven te laten die zelfs haggis zouden eten, worden er niet warm of koud van.

De ondertekenaars van deze oproep maken zich zeer ongerust over de greep waarmee grote IT-, telecom- en mediabedrijven foodsector het internet onze restaurants willen ombouwen tot eilanden waarin zij de wetten bepalen. Tot een splinternet waarin de individuele vrijheid het menu niet meer in spanning staat met de wetten de eetcultuur van het land, maar met de beslissingen uit een directiekamer in Silicon Valley Oak Brook #.

Zij roepen de beleidsmakers, vooral de Europese, op om privacy- en consumentenwetten zo aan te passen en toe te passen dat het wereldwijde web onze restaurants de vrijhaven van communicatie en creativiteit ingrediënten en types cuisson voor alle personen, verenigingen en bedrijven blijft mensen met een hongertje blijven.

De tegenreactie van lvb en co, teken ik ook niet, want dat lees ik dan weer als “Wanneer ge vanmiddag geen hamburger eet, hebben de communisten al gewonnen“.

Kortom: er is iets van (amerikaanse eetcultuur is niet gezond, puritanisme is niet leuk). Maar het is ook onzin (alsof er binnenkort alleen nog maar fastfood te krijgen gaat zijn, alsof wij ons libertaire ding niet kunnen doen op een door amerikaanse bedrijven gedomineerd internet).
I say we vote with our feet, niet met petities.
Als Facebook geen blote borsten laat zien, dan zetten we onze blote borsten niet op Facebook maar gebruiken we daarvoor Tumblr. Als Apple geen apps wil verkopen, dan maken we er webapps van. Het een sluit het ander niet uit. De ene dag fastfood, de andere dag een Michelinster. We want it all.
Als Amerikaanse online bedrijven hier succesvol willen zijn, zullen ze grotendeels liberaal moeten zijn. Anders stemmen wij met onze muis, en steken we onze online tijd in iets anders. En als wij morgen de europese puritein willen uithangen, dan vinden we de hel terug uit om de Amerikaanse verloederaars van onze zeden naar te verwensen. En zo beïnvloeden we elkaar. Common sense. Geen petitie die daar een iota aan verandert. En laat het u smaken.

“Homoseksualiteit is een evolutionair voordeel”. Niet dat ik persoonlijke ambitie in die richting heb, maar het is mijn conclusie na de gebeurtenissen van gisteren. Ik verklaar, en begin met een bekentenis.

Dat ik gisteren twee beesten heb doodgedaan. Gekeeld. Een orgie van bloed en geweld maar zonder die andere dingen die bij een geslaagde orgie te pas komen.

Om wat voor beesten ging het? Hier zie, die voorste, dat grijze, die was er bij.

Waarbij ik uw verontwaardiging als een molensteen om mijn nek voel hangen, en dus maar bijzet dat dit een foto is van het gekeelde sujet zoals het er uit zag deze zomer, toen het nog maar een week of 4 oud was. En u dus moet weten dat het er ondertussen al was gaan uitzien als links op deze foto:

Waarmee u ook kennis gemaakt heeft met het tweede slachtoffer van mijn moordpartij (Dat begint hier van langsom meer te lijken op de eerste afleveringen van De Ronde: er worden meer en meer karakters voorgesteld zonder dat u er een ander verband dan het samenkomen in een blogpost/tijdens de ronde van Vlaanderen in kan ontdekken. Maar ook daar hoop ik op beterschap), maar steeds niet veel wijzer bent geworden.

Wel, dat komt zo. Voor het eerst in ons kippehoudersbestaan hadden wij dit jaar kuikens. Drie, en alle drie groot gekregen. Leuk, echt. Tot bleek dat twee van deze drie geen broedgrage legfabriekjes waren, maar wel haantjes. Laten we ze voor het gemak Gerrit en Jan de Cock noemen (of zouden we dat wel doen, op die manier begint het van langsom meer te lijken op een aflevering van Basta, dat mensen het moeilijk hebben dingen dood te doen die een naam hebben en zo). Enfin, in totaal drie hanen in het kot dus.

Niks op tegen, dachten we, plaats genoeg. De oude haan was de baas, de twee jonge haantjes kenden hun ondergeschikte plaats. Maar het jonge volk morde. En begon stapje per stapje opdringeriger te worden. De opperhaan hield het niet meer onder controle (dat begint hier van langsom meer te lijken op de toestand in Egypte, met een dictator die niet van wijken weten wilde. En u weet hoe dat gaat met dat soort dictators, lang lijkt alles onder controle, de schrik regeert, tot op een dag de schrik plots op is en het hele dictatorkaartenhuis in elkaar stuikt). Ondertussen leurden wij al eens met onze haantjes bij vrienden en kennissen… Maar een haan dat raak je aan de straatstenen of zonder license to kill it echt niet kwijt. Het evolutionair nadeel der kukeleku en de cocq au vin en zo. Zonder succes dus.

De kippen werden meer en meer geterroriseerd. De jonge haantjes zaten voortdurend op de loer om er eentje te pakken, de oude haan moest constant tussenbeide komen om het jong grut weg te jagen.
Tot gisteren dus. Had de oude haan een slechte dag? Hadden de jonge haantjes besloten dat dit de “day of departure” was? Hing er lenteschoonmaak in de lucht? Feit is dat het een hanengevecht werd.

En we ’s avonds dus bleken te beschikken over drie verfromfraaide, bloedende, gewonde, uitgeputte hanen. Ze moeten de hele dag gevochten hebben. En we dus maar besloten dat dat ook geen doen was. Ik pikte er twee uit (de twee meest gewonde, meest verfromfraaide, meest bloedende en meest gewonde, te weten Jan De Cock en de oude haan), nam het scherpste mes dat ik kon vinden en sneed ze de keel door. Ook de eerste keer dat ik zo iets deed, en ik leerde er alleszins uit dat als ik ooit een massamoord ga plegen, een keukenmes en kelen niet the weapon and method of choice gaan zijn. It was a tough job and somebody had to do it. Taai, jom. Afijn, schup in de grond en zand erover, dood en verderf.

Kijk, en nu komen we terug tot die homoseksualiteit uit de inleiding van dit alles. Stel dat Gerrit en Jan de Cock nu eens niet belust waren geweest op domme kipjes, maar belust op elkaar? Homohaantjes. Dan was er toch geen probleem geweest.

Dan had dit hele Khadafiaanse bloedbad toch vermeden kunnen worden? Een stelletje homobroertjes in de wei, een groepje alfahaan met kipjes in de wei. Iedereen gelukkig en tevree. Leven en nog lang en gelukkig laten leven.
Ze hadden naar hartelust kunnen vogelen (kippen – vogelen – vogels, i’m on repeat), hun hanehok keischattig kunnen inrichten, megatoffe kipparty’s kunnen geven, pluim- en verenadvies voor onzekere dames kunnen verschaffen en zo meer. Ze hadden gelukkig kunnen zijn. Samen. Het heeft niet mogen zijn.

Hun homoseksualeit had een evolutionair voordeel kunnen zijn. Maar het draaide uit op het het evolutionair nadeel van de testosteron en het haantjesgedrag. Voor wie de film zag, Rundskop all over, in een weitje in Balegem.

Automatic captions op YouTube. Klonk niet zò slecht als idee. Omdat het ondertitelen van video’s een beestig werkje is, waarom de computer het werk niet laten doen? Alles wat via stemherkenning op woorden lijkt gaat in de ondertitels. Beta, maar ze worden almaar accurater, claimen ze. Toegankelijkheid FTW. Right.

Een paar voorbeelden uit de trailer van de film “Bad Teacher” (een film in aantocht deze zomer, met Cameron Diaz en Justin Timerlake, over een “Teacher who doesn’t give a F***“.
Die zoals elke zelfrespecterende film z’n trailer op YouTube zet, er vervolgens weer afhaalt en op Facebook plaatst zodat je hem nog alleen kan zien als je de film al “liket” en dan door de rest van de internetgemeenschap maar terug op YouTube wordt gezet en tegen de tijd dat u dit leest daar wellicht alweer verwijderd is).

Cameron Diaz die door een leerlinge betrapt wordt op het roken van een joint en reageert met “No, it’s medicinal marihuana“, wordt in het YouTube-captionees:

“Are – You – Fucking – Kidding – Me ?” (nadrukkelijker uitgesproken kunt ge ze niet vinden), wordt:

“From now on, my full-time job is finding a man who will take care of me“, luidt:

In de film luidt haar repliek op “I love it how his eyes sparkle when he smiles”, “I wanna sit on his face“. In het Youtubistaans gaat dat:

En als ze de man op wie ze verliefd wordt probeert af te raden te vallen op een andere vrouw, gaat het in de film van “She hates cock“. Edoch, zegt de caption:

Afijn, you get the picture. Of – in ’t geval je slechthorend of doof bent en op deze captions aangewezen – you don’t get the picture.
En dan ben je nog beter af dan de niet-engels-beheersende slechthorende medemens die dit zootje ook nog eens door de zootjesmolen van “Translate captions” moet gooien. Want dat voegt nog een “layer of incomprehensability” toe.

Enkel te vergelijken met iemand die voor duiding bij de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren geheel is aangewezen op een uitleg van Carl Decaluwé.

Stemherkenning, in 2011. 10 jaar na Lernout en Hauspie. En nog altijd een farce?