De Heilige Clara werd geboren in 1989 en stichtte de orde der Clarissen.

Clarissen kan men herkennen aan hun rode salopet met niks eronder.
Leden van deze kloosterorde wachten tot hun 19de om ontmaagd te worden.
Wiens leer voorschrijft dat je het doet met 18 jaar oudere mannen omdat het perfect moet zijn.
Een claris wil variatie en vindt routine in bed het ergste wat haar kan overkomen.
Men denkt er net zo vaak als mannen aan seks.
Leden van deze orde vinden het prettig hun partner te verrassen met jarretellen, hoge hakken en make-up.
Een van hun geloofspunten is alles eens geprobeerd willen hebben, ja, ook de rare dingen.
In deze kloostergemeenschap maakt men af en toe wel gebruik van hulpstukken maar wil men het niet nodeloos ingewikkeld hebben.
In de geloofsleer van de clarissen is men geboeid door porno als die maar niet fake is (en liever geen dikke dames van boven de zestig die het beste van zichzelf liggen te geven, dank u vriendelijk).
In het clarissenklooster kan men er ook van genieten zonder klaar te komen.
Clarissen masturberen als ze droevig zijn.

Waar, o waar, is de eerste vestiging van dat soort clarissen in Vlaanderen? Dat ik er mijn eieren eens naartoe kan dragen.

De reden van mijn enthousiasme is uiteraard de Humo-cover met Clara Cleymans vandaag, en de bijhorende vuile praat in de 7 hoofdzonden.

Je zou er begod nog van naar Thuis beginnen kijken.
Alhoewel. Er zijn toch grenzen.

Come to think of it: willen we anders iets beter afspreken. Volgende keer laten we Jelle Cleymans de bijrolletjes in Witse en Code 37 en Vermist en Rupel en Samson en Assepoester doen.
En Clara doet naakt de afwas.
Niet omgekeerd.

Een nieuwe dag, een nieuwe taalrel.

Gisteren nog met de hoogstaande mening van de kersverse (en toch zeer oudgediende) N-VA’er Vic Van Aelst over het afschaffen van Frans als tweede taal.

De Vlamingen moeten ophouden met de Franse lessen op school, de Vlamingen moeten ophouden met de zweep te weven die hen al 180 jaar slaat’, stelt Van Aelst. ‘Waarom zouden we in Vlaanderen niet doen wat in Wallonië al 180 jaar gebeurt? Daar onderwijzen ze toch ook Engels als tweede taal? Dat wij Frans geven, wordt door de Franstaligen als excuus gebruikt om hier Frans te spreken. De Franstaligen zullen hun strijd pas staken als de kabeljauw voor de kust van Oostende Frans spreekt.’

Gelijk heeft hem. Vette vissen Vlaams, goddorie.

En vandaag weer over het eisenpakket van de N-VA voor de nieuwe beheersovereenkomst van de VRT:

De VRT moet, aldus de N-VA-tekst, ‘een helder standaardnederlands gebruiken en propageren, ook in het fictie-aanbod’. Vandaele: ‘Dialecten hebben hun plaats, en bijvoorbeeld in de reeks De Ronde kan het functioneel zijn. Maar dat tussentaaltje dat we horen oprukken, dat is nergens goed voor”.

Awel zunne, ik durf daarover een ander meningske hebben.

Dialect dat zijn plaats heeft, dat klinkt zo:

En standaardnederlands in fictie, dat klinkt zo:

Of, recent nog, een film die voor mij bijna compleet de mist inging door het tegennatuurlijk aanvoelend taalgebruik, Noordzee-Texas:

Geef mij dan toch maar de tussentaal en de regiolecten. Het tussenin, vlaams compromis om met Antwerpenaren samen in één taalgebied te kunnen leven. Algemeen beschaafd dialects, mooi in het midden tussen de vettigheid en bekaktheid in.

Afijn, wat deze discussies voor mij nog het meest bewijzen, is dat de N-VA met elk media-optreden van een figuur uit de 2de rang duchtig gaten kapt in het voetstuk waarop Bart de Wever zich met elk (wel geslaagd) media-optreden heist.

Groot is het genoegen dat we voortaan Adobe Systems Incorporated uit het Amerikaanse San Jose, California, niet enkel meer blij kunnen maken met een gigantische hap uit de spaarrekening voor het aankopen van hun software, maar er nu ook voor kunnen kiezen om maandelijks een gat in onze zichtrekening te delven door dezelfde software te huren.

Een voorbeeldje van de prijszetting:

Adobe Master Collection Suite CS 5.5, nederlandse versie:

• Aankoop: 3,099€
• Huur: 229€ / maand
• Huur bij minimumcontract van 12 maanden: 155€

Hmm, wat zou ik eens doen deze maand? Zou ik de gebruikelijke maandelijkse schijf van mijn hypotheekrente betalen, of zou ik een maandje extra toegang tot Adobe Web Premium Suite betalen? Choices, choices. Weet je wat, doe maar die Adobe Web Premium Suite, de bank wacht wel. Leningaflossingen dienen toch maar voor die schandalige bonussen, en pixels zijn sowieso schoner dan bakstenen.

Of niet? Want na bijvoorbeeld een jaar of 2 huren, heb ik 155 x 12 x 2 = 3720 euro op de bankrekening van Adobe Systems Incorporated gestort . En heb ik niks. Of niks meer, want zodra je stopt met betalen stopt ook de toegang tot de software. Huurkoop is duurkoop, zegt de volkswijsheid, maar dan heb je tenminste nog iets aan het eind.
Zelfs al had ik na 2 jaar eigendomsrechten op de Suite via het nieuwe huursysteem dat ze nu voorstellen, dan had ik er nog 720 euro meer voor betaald dan als ik de software gekocht had. En ongeveer een slordige euro of 2000 meer dan indien Adobe zijn producten "redelijk" geprijsd had.

Creatieve dieven zijn het, daar bij Adobe. Neem ook eens die regionale verschillen.
Adobe Creative Suite 5 Design Premium, prijs in Amerika: 1,899 $. Met de dollarkoers van vandaag: 1,313 euro.
Prijs in Europa, van hetzelfde ding: 2,781,79 euro.
2781 euro (wat je zou betalen in Europa) – 1313 (wat je betaalt in de USA) – 560 euro (de prijs van een vliegtuigticket Brussel-New York-Brussel) = 908 euro winst.

Waar wacht u nog op?
Ah, de keygen – serial – crack – torrent – warez – download voor CS 5.5 zoals al de rest, ah.

Van to rent naar torrent, ’t is maar een letter verschil.

Kijk, wat er daar aankomt in de biscopen, Red Riding Hood:

Hollywood herontdekt de sprookjes… en hoe! Morgen marcheert Roodkapje onze bioscopen binnen, binnenkort gevolgd door Sneeuwwitje, Hans en Grietje, Pinocchio en de Schone en het beest. Voor alle duidelijkheid: het gaat niét om lieflijke kindertekenfilms à la Walt Disney, maar om hervertellingen voor tieners die niet vies zijn van een potje horror en seks. Je kunt er niet naast kijken: Red Riding Hood is duidelijk gebaseerd op het sprookje van Roodkapje, het argeloze meisje dat haar oma in het bos een mand vol lekkers brengt, maar zich onderweg door de boze wolf laat ompraten. Een onschuldig filmpje om met uw zoontje of dochtertje van zes naartoe te trekken? Niet echt. In Red Riding Hood zitten scènes die flirten met horror en erotiek, waardoor dit verhaal bestemd is voor een ouder publiek. Tieners bijvoorbeeld, en dan vooral de 15-jarigen die smulden van Twilight maar de vampiers een beetje beu zijn. (bron)

De trailer:

Roodkapje in combinatie met horror, weerwolven en een snufje erotiek, dat deed een bel rinkelen. Had ik dat niet ooit al eens gezien?

Het zat al ver weg, onder een laagje jaren-tachtig stof, maar ja: dat had ik al eens gezien. En dat heette toen “The Company of Wolves“. Ook het sprookje van Roodkapje, maar dan op een weergaloze manier vermengd met een parabel over de eerste keer sex, vampieren, onbetrouwbare mannen en unibrows.
Een van de eerste films van Neil Jordan, een mens aan wie we later onder anderen The Crying Game, The End of the Affair, Interview with the Vampire en Michael Collins te danken hebben.

Als ik daar de trailer van terugkijk, dan lijkt het te dateren uit de tijd dat special effects nog slechte effecten waren.
De film staat integraal op youTube, in een deel of 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 , maar ik herinner me vooral dit stuk – een bijverhaal uit de film, over een wolvin die als wild wolvenmeisje ronddwaalt:

En – als ge bezig zijt aan een Ride door Memory Lane Hood moogt ge ook tot het einde van het steegje gaan – dat meisje dat daar naakt door het dorp sluipt, dat was Danielle Dax. Een goth-avant-la-lettre uit de jaren tachtig die een paar esthetisch zeer verantwoorde platen (solo en met The Lemon Kittens) maakte die in mijn platenkast zaten (ergens tussen Siouxsie en Lydia Lunch in, denk ik, als ik mijn hormonen uit die tijd nog goed inschat, of tussen Sonic Youth en Jim – Scraping Foetus off the Wheel – Thirlwell als ik mijn muzikale smaak van die dagen nog goed herinner). Jesus Egg That Wept, haar knapste…

Valt bij het herbeluisteren (te) licht uit, zoals veel van de dingen uit die dagen.
Net als de remake, wellicht.

Ik maak mij zorgen. Want mijn iPhone houdt bij waar ik was. Al in ’t lang en ’t breed bediscussieerd en al een item in het journaal geweest en ontkend door Steve Jobs en goed voor een partijtje vingerwijzen naar Android en wat meer.

Maar ik maak mij daar nu toch zorgen over. Want ik heb dat tooltje natuurlijk eens gedownload. En het spoor van mijn iPhone eens bekeken. En de omzwervingen van “Dirk Houbrechts’s iPhone” zien er zo uit:

En nu maak ik mij dus zorgen, dat ik het binnenkort ga kunnen gaan uitleggen.

“Waarom ik nooit thuis ben?“, bijvoorbeeld. Want het stikt van de waarnemingen van mijn iPhone in Gent (waar ik al eens kom, toegegeven), en Brussel (waar ik al eens werk, toegegeven), en alles daartussen. Maar onder de as tussen die twee plaatsen, op de plaats waar ik ingeschreven sta bij de bevolking en mijn kinderen en mijn lief wonen, daaronder blijft akelig leeg.

En “of ik soms een maîtresse heb zitten in Kortrijk of Brugge?“. Want ik heb (schoon)familie in Turnhout en Genk en Gierle en Retie, waar mijn iPhone al eens gezien wordt, maar blijkbaar kom ik ook vaak Kortrijk en Brugge dus. En als mijn vriendin dat onder ogen krijgt, ga ik met een goeie verklaring mogen afkomen.

Eens opzoeken ook, met een bang hartje, of er in Aarschot, of Luik of Mons of La Louvière of Wanze op de tijdstippen dat ik daar dus blijkbaar was, geen wrede moorden zijn gebeurd. Want blijkbaar ben ik daar al gesignaleerd, zelfs al kan ik het mij met de beste wil van de wereld niet herinneren.

En dan nog al die plaatsen waar ik van verteld heb dat ik er ben geweest, maar waarvan mijn iPhone-log het carrément weigert met data te ondersteunen. Antwerpen, de Zee (Oostende, de Panne, De Haan …) Mechelen, Herentals, Friesland …

Afijn, mijn iPhone weet dus waar ik geweest ben, maar hij weet blijkbaar meer, en minder, dan ik.
En maak ik mij dus zorgen, niet zozeer omdat bijgehouden wordt waar ik uithang, maar omdat dat blijkbaar bijzonder onbetrouwbaar bijgehouden wordt.

Politiestaat en Big Brother en nowhere to hide en every move you make, OK, maar dan wel een beetje een JUISTE politiestaat, toch?

—- UPDATE —

Mijn woorden waren hier nog niet koud, of daar kwam eindelijk de officiële mededeling van Apple over Location Gate. Het bestand waarover de controverse ontstond is dus een cache van locaties van wifi-netwerken en gsm-masten waar de iphone langskwam – in het geval van gsm-masten zelfs ver uit de buurt van de eigenlijke locatie. Dat die cache meer dan een jaar aan data bevat blijkt “een bug” die gaat rechtgezet worden.

In Planckendael en de Zoo van Antwerpen wil men abonnementen aan de man brengen. De tuin van het leven, de campagne. Een uurtje vroeger toegang tot het park, het nieuwe voordeel dit jaar. En daarom werden er her en der ook wat tickets aan bloggers uitgegedeeld. U voelt het mogelijk al aan uw water, ook in mijn richting dus.

Over Planckendael kunnen we kort zijn. Het zit daar nog steeds vol met beesten, en speeltuinen. Een zeer fijn dierenpark, daar waren wij al lang van overtuigd. Maar was er ook iets nieuws, vroegen wij ons af. Kai Mooks en babysneeuwluipaardjes en babygiraffen, dat soort dingen.

Maar Kai Mook die zit dus nu nog in Antwerpen, het babysneewluipaardje van vorig jaar bleek al een hele sneeuwluipaard, en de babygiraf is schielijk overleden.

Gansch Planckendael hebben wij zo afgelopen. We hadden de hoop al opgegeven. Even dachten we een nieuwigheid gevonden te hebben, een miniwitwanggibbon:

Maar dit bleek bij nader inzien een replica van “de denker” van Rodin, met E.T.-vingers.

Tot we belandden tussen een groep in het geel uitgedoste kleuters. Buitenschoolse Kinderopvang Laarne en Kalken, stond er op hun t-shirtjes. We liepen ertussen toen we langs dit zenuwachtig heen-en-weer schuifelend beest kwamen:

De dame belast met de Buitenschoolse Kinderopvang te Laarne en Kalken gaf ook uitleg. “Dat is nen hygiena“, sprak zij didactisch tot haar gekleuterte.
Ik vroeg me af of ik dat goed gehoord had, maar ja, op de simpele vraag “Wawasda juffra?” van een van haar slechter horende volgelingen in pocketformaat, verklaarde zij weder “Dat is nen hygiena“.

Wel, ik vind dat dus een gemiste kans. Als ge nen hygiena rond hebt lopen, dan ga je als marketingafdeling van Planckendael en de Zoo van Antwerpen toch geen reclame maken voor een uurtje vroeger of later binnenmogen van uw abonnees? Dat is toch uniek in de wereld. Daar liggen toch kansen, met hopen.

“De hygiena, altijd goedlachs, en proper op zijn eigen“. Merchandising galore. “Met nen hygiena voel ik me veel zekerder in die moeilijke periode van de maand“.

Een bedankje nog richting Planckendael voor het initiatief, richting adhese voor de selectie, richting kinderen voor de goedgemutstheid, richting lenteweer voor z’n zomerachtigheid, richting alle moeders die hun kinderen vergezellen op de apenbrug en daarbij vergeten dat ze eerder op de dag door de zomerachtigheid van het lenteweer een rokje hebben aangedaan, en uiteraard ook richting begeleidingsdame van de Buitenschoolse Kinderopvang te Laarne en Kalken.