Waar ik ook nog kond van moest doen: dat ik met een geheel door elektriciteit opgewekte aandrijfkracht voortgedreven automobiel heb rondgereden.

Renault lanceert namelijk in januari, autosalon remember, een lijn van elektrische auto’s: Renault ZE (wat staat voor Zero Emission). Ze starten met een sedan (de Fluence ZE) en een bestelwagentje (de Kangoo ZE), maar later komen daar ook nog twee vinnige stadsautootjes bij (de smart-like Twizy ZE en de Zoe ZE). En wij (ik en andere eminente autodeskundigen zoals boskabout, janseurinck, unexx, Andrew …) mochten die proberen. In Vorst.

Het werd wat mij betreft een kennismaking die wel aan de kapstok The Good, The Bad and The Ugly kan hangen.

The Good

Dat dat wel zalig rijdt, zo uitsluitend elektrisch. Dat zoemt, in de plaats van dat dat brult. Je hoort het niet starten, je hoort het niet wegrijden.
En versnellen is geen kwestie van versnellingen, je hebt het volledige koppel op alle snelheden volledig ter beschikking. Zodat de auto die wij konden testen (de Fluence) met zijn 60pk eigenlijk aanvoelt als een veel krachtiger auto (toch iets in de buurt van de 90 pk).

Ook bij the good kan dat die Fluence waar wij mee mochten testrijden zowel langs binnen als buiten bepaald elegant voorkwam.

The Bad

De autonomie, van 160 kilometer. Dat kan ermee door, maar het zorgt in de praktijk toch voor hoofdbrekens. Dat je altijd en overal moet kunnen rekenen op oplaadpunten, dus. Doenbaar als je precies weet waar je naar toe gaat (bvb. naar mijn ouders in Genk, een 140 km, waar de auto dan meteen aan de stroom kan om op te laden voor de terugreis), maar wat met minder zekere bestemmingen (een tripje naar de zee, de Efteling, een reis naar Frankrijk …)? Alles wat dat onspannen zoemen van de rijervaring aan welbehagen meebrengt, opgeslokt door de knagende onzekerheid van het metertjevandebatterijkijken.

Een ander “The Bad” in de Fluence die wij testen was de kofferruimte. Het is een redelijk grote auto. Maar met een kofferruimte waar ternauwernood 1 koffer in past. De rest gaat op aan de batterij, een geval van 350 kilo.

Dat maakt de auto’s uit de ZE-lijn voor mij toch nog ongeschikt als eerste auto. Maar (en dat is ook een markt) wel heel geschikt als tweede auto, als stadsauto, of in carpoolprojecten. Ware daar niet “the ugly”.

The Ugly

Dat reserveer ik voor de batterij. Een kostelijk geval, zo’n autobatterij, die de kost van de auto met ongeveer 14.000€ zou verzwaren, en de auto dus wat uit de markt zou prijzen.
Daarom werd er gekozen voor een soortement leasing-formule voor de batterij. Je koopt de auto, maar huurt voor een maandelijks bedrag de batterij erbij. Inclusief pechverhelping (als je zonder stroom valt word je naar een oplaadpunt gesleept) en garantie (als de batterij onder 75% van z’n capaciteit komt te vallen wordt de batterij vervangen).

Het probleem dat ik daarmee heb is wel dat je daardoor bij de aanschaf van de auto vervalt in gsm-toestanden. (Schijnbaar) goedkoop kopen dus, maar daarna in maandelijkse schijfjes dat (schijnbaar) voordeel opsouperen en aan het eind van de rit een pak duurder uitkomen, dat principe.

Op facebook plaatste Renault zo een mooie rekenmodule, waarbij je kan uitrekenen hoeveel je kan besparen door zo’n auto uit de ZE-lijn te kopen. Voor mij (25000 km/jaar, diesel, Citroën C8) rekent de module mij zo uit dat ik met een Fluence jaarlijks 1828 euro kan besparen!

Maar bij gebruik als tweede auto verdwijnt natuurlijk een groot deel van dat voordeel. Minder kilometers, minder voordeel.

Heb de verschillende voordelen vs jaarlijkse kilometers eens in een grafiekje afgezet, de rode lijn hieronder:

Heel wat negatiever wordt dat als ik ook de batterij-lease in de kilometerkost ga meetellen, de blauwe lijn. Pas vanaf +- 19.000 kilometer per jaar wordt de Fluence Z.E. goedkoper dan mijn huidige, en veel zwaardere, dieselauto.

Als ik dan ook nog wat koffer en ruimte voor koters zou willen, moet ik vergelijken met de Kangoo. En dan valt de financiële vergelijking helemaal in het water. Een stuk duurder in aanschaf, en door de batterijhuur bij geen enkele kilometers/jaar voordeliger.

Eindconclusie: Renault had zijn Z.E. beter Z.E.N. genoemd, naar de rustgevende rij-ervaring. En de batterij lease als keuze voor de koper gedaan, niet als enige optie, z(onder) e(nge) n(asmaak).
En die afkorting had dan ineens ook kunnen staan voor Zeurt Eens Niet. Een elektrische auto, hebt ge daar niet al lang van gedroomd? Wel, hij komt eraan. Geruisloos. Zoemend. Zoekend naar een stopcontact in uw buurt.

Als ik van de Verenigde Naties was, ik zou geen migratiecijfers trekken op basis van de gegevens van Spotify. Want dat zou wel eens een vreemde immigratiepiek vanuit omringende landen naar België op en rond 16 november 2011 te zien kunnen geven.

Spotify is namelijk vanaf vandaag eindelijk ook in België beschikbaar.

Als je een jaar of wat geleden de methode voor ongeduldigen gevolgd heb kan je jezelf nu dus in regel stellen en verkassen van de UK, NL, FR Spotify naar die van België. Nog een besparing ook in mijn geval, want nu gaat mijn abonnementsgeld (premium versie) van 9,99£ (ongeveer 12€) naar nu 9,99€.

Naturaliseren in Spotify doe je zo:

Ga naar je account (via de Spotify software – rechtsboven op jezelf klikken en dan “account”, of door in te loggen op de website).

Kies hier “Betalingsmethode of Paypal account wijzigen”

Kies hier de link “je land wijzigen”

Hoera, in de dropdown “land wijzigen” is nu ook België beschikbaar. Verander dat, geef je postcode en kies wijzigen.
Nu je nieuwe betalingsgegevens nog ingeven (goodbye Engelse Paypal voor mij), en klaar.

Nog een keertje “accepteren” en doorgaan.

Op dit scherm staat nog verkeerdelijk £ ipv €, op je startscherm zal je nu wel degelijk in € worden afgerekend.

Maar zo ben je dus Belg, vanaf nu. In de software zelf moet je nog een keer de gebruiksvoorwaarden accepteren (helemaal lezen, hé!), maar verandert er op het eerste gezicht niks anders. De catalogus van songs voor België lijkt even groot als die in de UK. Al is de kolom “people” wel – met daarin je Facebook-vriendjes – wel met de minuut langer.

Vlotjes, daar kunnen de Federale Overheidsdienst Vreemdelingenzaken en het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen nog een punt aan zuigen.

Jaja, ik ben dus weer genomineerd voor de Site van het Jaar. In de categorie Twitter. Net als vorig jaar. U weet misschien nog hoe dat afliep.

Plaats 1: Google.(754545464565467 stemmen)
Plaats 2: …
…
Plaats 450: twitteraar @houbi (3 stemmen).
Einde lijst.

Ik ging mijn nieuwe nominatie van dit jaar hier dus vakkundig doodzwijgen.
Maar het loopt uit de hand.
Mensen veranderen hun avatars om op mij te stemmen. Mensen (toegegeven, dezelfde) componeren overwinningsliederen. Mensen (ja, zij weer) voeren campagne.
En zo dreigen ze mijn party te poopen.
Want ik wil weer laatste worden. Net als vorig jaar.
Mijn speech voor die blijde gelegenheid ligt zelfs al klaar.

Dankuwel, Dames en Heren, Leden van de Jury, en iedereen die niet op mij gestemd heeft natuurlijk.
Voor u staat een overgelukkige mens.
Vorig jaar, dan was ik ook al allerlaatste in de Clickx-verkiezing.
Van mijn categorie.
En van alle categorieën.
Dat voelde goed.
Maar bracht ook twijfel.
Ik merkte het aan de blik van de mensen die ik kruiste.
Zo’n blik van “Ja ja, hij is dan wel laatste geworden, maar kan hij dat opnieuw?”
Zo’n blik van “Ik heb dan wel niet op hem gestemd, maar misschien doe ik het de volgende keer lekker wel”.
Die blik.
Constant. Overal. Een heel jaar lang.
Kortom, dat van vorig jaar was een Pirosoverwinning.
(doet alsof iemand in het publiek hem verbetert)
Pi_rus_overwinning? Allez zeg, ik wist niet dat ze ook intellectuelen binnenlieten op de Site van het Jaar.
(pauze voor gelach)
Maar genoeg gek gescheerd, nu kan ik hier dus met trots staan.
En mijn titel claimen.
Kijk bijvoorbeeld naar Philippe Gilbert.
Die won dit jaar niet in de Ronde van Vlaanderen.
En dan zei men ook, “Ja, ja, maar da’s eenmalig. Gilbert wint alles”.
Maar de week daarna, dan stond hij er weer.
en won hij wéér niet, in Parijs-Roubaix.
Dat kunnen alleen de allergrootsten.
En niemand zal na dit jaar nog ontkennen dat Philippe Gilbert een grote kampioen is.
Voilà.
Merci dus.
(pinkt traan weg).
Merci.

Kortom (en voor ne keer sluit ik mij aan bij Stijn Meuris), Stem niet!
En als ge dan toch stemt (naar Stijn Meuris luisterde ook niemand), Stem dan niet op mij!
Alvast bedankt.

Donderdag: mailtje reclameregie Adhese, of ik iets zou willen schrijven (een betalende blogpost dus) over de nieuwe campagne van het BIVV (Belgisch Instituut voor de VerkeersVeiligheid):

Vandaag lanceerde het BIVV een nieuwe facebook app in het kader van hun Go For Zero acties/campagne. Het principe van die applicatie is redelijk eenvoudig, mensen loggen in op facebook en kiezen een vriend(in) die ze willen sensibiliseren. Je geeft enkele persoonlijke gegevens in (merk/kleur wagen, locatie ongeval, … ) en vervolgens genereert de app een krantenartikel met al deze info. In dat artikel krijgt je vriend(in) te lezen dat hij/zij betrokken was in een dodelijk ongeval, …

Waarop ik informeer of die organisatie het erg zou vinden als zo’n betalende blogpost redelijk kritisch voor dat idee zou zijn (wat als een derde dat “krantenartikel” onder ogen krijgt en het voor waar gaat aannemen, was het eerste dat bij mij opkwam, alsook dat degene die het mij zou sturen ipv “Go For Zero” zou gaan voor Zero Facebook Friends) of dat ze aanvoelen dat ik liever een meer creatieve invalshoek zoek zonder al te veel kritiek. En of maandag een goed moment zou zijn voor zo’n blogpost.

Cue: zondag. En het Nieuwsblad en de andere krantensites en honderd lezersbrieven (de vriendelijkste op hln.be luidt “dat BIVV?zijn dat soms een bende gekken die ze los gelaten hebben??stop die subsidies aan zulk zootje ongeregeld.“), tweets pro en contra in overvloed, het Journaal van één (er is al een zakenman gevonden die tijdelijk dood was verklaard doordat z’n secretaresse zijn krantenbericht had gelezen en naar de familie had doorgestuurd) en dat van VTM. Morgen in De Standaard naar verluidt een zeer kritisch artikel.

Controverse en animo dus, en veel, rond die campagne. Erover, morbide, té shockerend, oordelen sommigen. Ge kunt niet confronterend genoeg zijn, als er één chauffeur zijn gedrag mee verandert en één mensenleven mee gespaard raakt is het al de moeite waard, reageren de anderen. De site plat door teveel belangstelling.

Ofte, dit blogpostje meer of minder gaat de campagne nu niet meer kraken of maken. De droom, en de nachtmerrie, van elke marketeer in één. Dat het wordt opgepikt, een vlucht neemt, viraal gaat, zichzelf verkoopt, onbetaalbare gratis publiciteit krijgt in krantenkolommen en nieuwsuitzendingen. En dat het wordt neergesabeld, tenonder gaat in controverse, de boodschap verloren gaat tengevolge een een slechtgekozen woord, een fout of een verkeerde inschatting.

Wat het gaat halen, BIVV FTW of BIVV WTF hoort en leest u morgen en de volgende dagen dus wellicht op radio en de kranten. Of u het erover of erop vindt maakt u zelf maar uit. Houdt u van uw Facebook-vrienden, of houdt u van veel Facebook-vrienden…