Waar ik u nog kond van wilde doen, een uitvinding die hier sinds kort resideert en proefonervindelijk de beste blijkt sinds de uitvinding van het gesneden brood: een machine om brood te snijden. 

Wij vinden het geweldig: zelf gesneden heb je veel langer lekker vers brood. Tenzij we in de bakkerij vergeten snel  “niet gesneden alstublieft” te vermelden tegen de bakkersvrouw.

De kinderen, alhoewel zij zeer ver van dit cirkelzagend gevaar moeten blijven, vinden het al even geweldig. Zij kunnen hun boterhammen nu immers volledig gepersonaliseerd bestellen in diktes van 5 tot 15mm. Dat kan je met dit machine immers traploos regelen (Minder dan 5, zoals Floortje constant bestelt, is wel niet doenbaar). Het effect blijf na een maand toch duidelijk: ze eten gewoon meer boterhammen op deze manier.

Het is nog een wreed handig ding ook: bij niet gebruik kan je de snijgeleider en de voet inklappen en het geheel dan wegbergen, het is dan nog ongeveer twee snijplanken dik.

Je kan er in principe ook kaas, charcuterie of carpaccio-achtige dingen mee snijden, maar van die mogelijkheid maken we niet veel veel gebruik: dat betekent na elke snijbeurt heel wat afwas. 

Neem het van ons aan: uw leven is niet compleet zonder. Ons leven is nu dermate compleet dat enkel nog het kwijtraken van een onzer vingerkootjes onder het mes van ons Graef broodsnijmachine daar weer enige leemte in kan brengen.

There’s a paaaaarty(d) in my garden pond, en er zijn er heel wat op pad gegaan om daarbij te zijn. Project XXX.

Wel de indruk dat de paaarty(d) nog maar pas op gang is gekomen, want vooral veel eenzame en onwennige muurbloempjes. Maar hier en daar is er toch al wat actie. You know the (kikker)drill.

Een jaar geleden ongeveer schreef ik alhier over het zware dilemma van mijn zoontje: te kiezen voor een Nintendo 3DS of een iPod Touch. Hij koos Mario, en keek niet om. Verzamelde in dat jaar al ijverig spellen (New Super Mario Bros., Mario Kart 7, Mario Tennis en New Super Mario Bros. 2, waarvan het meeste spelplezier trouwens nog altijd van dat eerste spel leek te komen). Ontwikkelde zelfs een lichte Mario-obsessie (zijn tekeningen zijn vaak krankzinnig uitgewerkte Mario-levels, hij heeft Mario poppetjes …).

Tot deze week, want nu maakten we kennis met Luigi’s Mansion 2. Zeer schattige spoken jagen met het broertje van Mario. En nu is hij week van Luigi. Dekselse PR.

Net voor de paasvakantie viel er hier namelijk een uitnodiging van Nintendo in de mailbox, of ik en mijn kinders zin hadden om te komen spoken vangen, ter ere van de lancering van hun nieuwe spel. En dus stonden we, 10 lange dagen wachten later, op de laatste frisse avond van het jaar in Antwerpen, met dit gezelschap:

Gebroed van Appelogen, en Atog, en Vierenveertig, en Gudrun en Nettooor en van mij. En twee Luigi’s, waarvan er een sukkelde met een niet al te fameus plakkende snor.

Eerst was er een spokenwandeling. Een goedgehumeurde rondleiding door het lekker rustige centrum van Antwerpen, met haltes voor verhalen van Lange Wapper en Sus Antigoon. Heus niet zò heel griezeling (dat Wikipedia verhaal over die vier dode vrijers bijvoorbeeld, dat werd niet verteld). Behalve dat lachje van de verteller, daar kreeg Maudje het toch wel benauwd van.

En toen de Lange Wapper was verslagen, was het tijd voor het jagen op spoken. In een lekker griezelig keldertje lagen er zeker 20 Nintendo’s klaar om het spel te testen. Er werden chips en drankjes rondgedeeld, maar veel minderden die niet: daarvoor waren ze veel geabsorbeerd door hun schermpjes. En dat het spannend was:

Luigi’s Mansion bleek een soort first persion shooter, behalve dat je hier niet schiet maar spoken zuigt met een daartoe voor Luigi voorziene stofzuiger. Je moet ook flink veel puzzelen om je doorheen de levels te navigeren, met af en toe dus een stevige adrenalinestoot als er een spook opduikt.

En bijzonder geslaagde avond dus, maar het beste nieuws van alles kwam nog bij het vertrek: we kregen een Nintendo 3DS XL mee! (het spel werk ook op de 3DS gewoon formaat trouwens, maar komt wel wat beter tot zijn recht op het grotere scherm van de XL). En Het Spel! En een poster, die nu al hangt te blinken op hun speelkamer. En spookpoppetjes, die nu al bij de rest van de verzameling staan. Schot in de roos.

Ondertussen hebben we ons hier al met succes door de eerste vier levels van het spel geworsteld. Ook al een keer kort de multiplayer mode van het spel getest . En de eerste indruk van de avond blijft: dit is een verdikke leuk, en schattig, en spannend spel. 

Pro’s:

• De missies nemen je mee in het spel: eerst leren wandelen en dingen oppakken, dan met een stofzuiger spoken opzuigen, je stofzuiger gebruiken voor ontdekken van dingen, raadsels oplossen, steeds moeilijker spoken, verborgen dingen zichtbaar maken met een hulpstuk …
• Verdikke spannend bij momenten
• Mechaniek van het spoken zuigen geeft telkens stevige adrenalinestoot (je hebt er zowat alle knoppen en veel gevoel voor timing en loopkunst voor nodig. Ik geef de Nintendo als ik een spook moet verslaan dan ook snel door aan iemand die daar beter in is, aka de achtjarige).
• Spelduur (we zitten met een week elke dag een uurtje Luigi nog niet aan de helft) is beslist niet mis
• Thank God for Luigi walkthroughs op YouTube (anders zaten we nu nog maar aan niveau A-3, vrees ik)
• Veel multiplayer mogelijkheden (je kan online spelen, of tussen twee Nintendo’s via Download Play, en dan in groep de spoken te lijf gaan)

Contra’s:

• De missies zijn behoorlijk lang, wat betekent dat bij je bij doodgaan een behoorlijk lang stuk weer moet herhalen
• De professor (die de opdrachten aan Luigi uitdeelt) is nogal babbelziek (zeker als je de missie al eens gespeeld hebt)
• Zoals gezegd: bediening is behoorlijk complex. Maudje (6) geraakt er nog wat moeilijk weg mee. Meer geschikt voor 8 jaar of meer (44, bvb), lijkt me. 
• Er zijn in het spel maar twee werelden: en we zijn nu al zeker dat we dat véél te weinig gaan vinden tegen de tijd dat we ons daar door geworsteld gaan hebben 😉

Afijn, om terug naar het begin te grijpen. Niet alleen het zoontje werd na een week Luigi dus wel wat week van Luigi. Het is gewoon een ferm spel, en het eerste 3DS spel waar ook ik wreed enthousiast van ben geworden.

U heeft ze ongetwijfeld gezien, de beelden van Femen die op bezoek ging bij Bisschop Leonard vorige week. Er waren veel borsten, veel wijwater, veel fotografen, veel slechte slogans, en dan veel meningen over vanalles.

Maar toch bleven ze hangen bij mij, die beelden. Ik vroeg me al af waarom, want zo bijzonder waren die borsten nu ook niet. En toen daagde het: iconografie. Dit zijn gewoon 3 iconische beelden:

 

1. Dat is een klassieke illustratie, al talloze keren weergegeven in de kunst. De verzoeking van de Heilige Antonius. De heremiet, kluizenaar, in zijn piëteit aan het wankelen gebracht door blote vrouwen:

 

(“Femen op bezoek bij Sint Antonius”, Jan Wellens De Cock, circa 1520, Museo Thyssen-Bornemisza, Madrid )

Leonard werd geroemd om zijn stoïcijnse reactie, maar ook andere reacties waren daarom niet minder exemplarisch geweest. Hij had bijvoorbeeld ook zo kunnen reageren:

 (“Femen verzoekt Sint Hilarion, Dominique-Louis-Féréal Papety. 1843)

Of zo:

 (La visite de Femen à Saint Antoine; 1897; Lovis Corinth; München, Bayrische Staatsgemäldesammlungen)

2. Dat is recenter, maar ook al klassiek. De Harlem Shake mogelijk, maar The Ministry of Silly Walks zeker. Nog een klein beetje werken op de houding van de armen en het was een perfecte uitvoering geweest.

 

Of ouder, dat kan ook, iets van “Jezus verjaagt de Farizeërs uit de tempel” of zo.

3. Dat is een moderne klassieker, te zien na elke hedendaagse triomf. Het kussen der trofee. Dit kon nog wat iconischer/uitbundiger van Leonard, maar dat komt misschien bij een volgende overwinning op de verleiding.