houbi.com / blog

Soms, soms heb ik het idee dat ik in een reclamefilmpje leef. Eentje dat de jeugd corrumpeert.

Het begon nochtans onschuldig. Met een telefoontje, van het vierjarig telefoonverslaafde Daantje naar mijn werk.
"Ppaaa", zei hij: "er is een doos van jou!"
Ik: "Een doos?" (denkt, denkt) "Wat voor een doos?"
Daantje "Gewoon, een doos."
Ik: "Owkee. Geef je anders mama eens?"
Mie: "Hallo?"
Ik "Daantje zegt dat er een doos van mij is?".
Mie "Ja, wij komen net terug thuis, en er staat hier een doos voor de deur"
Ik "Staat erop van wie hij komt?"
Mie: "Buzzparadise, Luxemburg".
Ik: "Ha, dat gaat die witte koptelefoon zijn, die ik heb gewonnen door iets te posten op mijn blog over de Madame van Jean-Paul Gaultier. Geef Daantje maar terug."
Ik: "Daantje, ge moogt die doos gerust openmaken, zunne. Veel plezier ermee, en tot straks!"
Daantje: "Joepi!"

Een uur of vijf later, kom ik thuis van een lange warme werkdag, en tref ik volgend tafereel aan:

Mijn bloedjes van kinderen. Aan den drank!

De doos van Buzzparadise bleek immers geen koptelefoon te bevatten. Wel de ingrediënten voor een zogenaamde "Passoã-party": een fles Passoã, twee dozen fruitsap, glazen, rietjes en roerstokjes, een shaker, een mandje, een t-shirt, een bloemenkrans, een sleutelhanger… Dus waren ze maar aan het party’en geslagen. Als de kat van huis is…

Maar mijn ouderlijk gezag was daarmee nog niet genoeg ondermijnd, blijkbaar. Want er zat nog een gadget in: een blazertje. Wellicht bedoeld om verkoeling te geven tijdens warme dagen met Passoã-party’s. Met een LED-lichtje dat "PASSOA" projecteert op het waaiertje. Gezien de lol die de jeugd daaraan beleefde, maakte ik daar dus maar wat foto’s van:

Pas bij de nabewerking van de foto’s op de computer werd me duidelijk welke boodschap daar werkelijk was uitgestraald. ASS? SOA? ASSO?
Komaan zeg. Eerst de jeugd dronken voeren, en hen dan dan de ouders nog een beetje laten uitlachen. U bent bedankt, “les agences de pub machiavéliques”. 😉

Overigens, en vandaar ook mijn enthousiasme om mee te doen met deze Buzzparadise-actie, heb ik het nogal voor Passoã. Ik drink het graag (en met mate, wat u ook beter zou doen) en vind het wreed lekker.
Waarbij ik wel niet uitsluit dat ik in de toekomst neerbuigend ga neerkijken op bovenstaand statement.
Er is namelijk een tijd geweest, een jaar of 20 geleden, dat ik volgaarne in dergelijke positieve bewoordingen zou gesproken hebben over Pisang Ambon. Pi-Sang-fucking-Ambon! Heden ten dage zou ik nog niet in een straal van 25 kilometer rond een halflege fles van dat groene vergif gezien willen worden. Zo’n bocht, jong, snap niet dat ik het ooit door mijn keel heb kunnen krijgen.