houbi.com / blog

Als ik van één nieuws wel helemaal warm en zacht en week vanbinnen wordt, is het wel van de aangekondigde terugkeer in 2008 van Portishead. Een nieuw album “Third” (inderdaad het derde, meer dan 10 jaar na het vorige), een tour, een concert in Brussel.

Wat was…

Bristol 1991, multi-instrumentalist Geoff Barrow en zangeres Beth Gibbons besluiten samen te gaan werken. Barrow werkt tot dan toe vanuit The Wild Bunch, het collectief waar ook Tricky, Nellee Hooper en Massive Attack’s Daddy G en Mushroom deel van uitmaken. Jazzgitarist Adrian Utley sluit zich bij het duo Barrow/Gibbons aan en samen beginnen ze muziek te schrijven. Ze dopen hun nieuwe groep Portishead (naar een dorp vlakbij Bristol). Portishead creeërt een muzikaal tijdloos imago. Duistere, bezwerende ritmes worden vermengd met zware baslijnen en sombere gitaren. De donkere sound wordt opgelicht door de stem van Beth Gibbons die er elementen van blues, hiphop, jazz en electro in verweefd. Met hun 2 albums Dummy (1994) en Portishead (1997) worden mooie pagina’s in de muziekgeschiedenis geschreven. Portishead wordt door de media als drijfveer achter de trip-hop beweging gecatapulteerd. In 1998, na de release van Roseland NYC Live, een live-registratie van een magistraal concert aldaar, besluit de 3 protagonisten hun samenwerking te beëindigen. Beth Gibbons timmert aan haar eigen weg, wat resulteert in een prachtig album Out of Season (2002).

For ol’ times sake: Glory Box uit 1997, met symfonisch orkest en sigaretje en al:

of “Sour Times”:

Kortom, zoals mrmotherfucker666 in de comments bij “Wandering Star” gisteren op YouTube terecht opmerkt: “dude awesome band, but the chick singing is the best part.” 😉

En nu komen ze dus terug, met een hertimmerd geluid.

Dat ze het nog steeds kunnen, bewijst deze video. Een lage-licht opname van een intiem verrassingsconcert dat ze gaven in Bristol, in februari 2007. “Is er hier iemand die kan zingen?” vraagt Geoff, Beth klimt op een krukje, lijkt eerst wat onzeker, maar herpakt zich en pakt iedereen in, de rumoerige club valt stil… Knap. Nog steeds grootdistributeurs van kippenvellekens, die Portishead:

Minder knap vind ik een live versie van wat de eerste single van het nieuwe album gaat worden “Machine Gun”. Doet een beetje pijn aan mijn oren…

Wat te verwachten? Mark Stewart (van Mark Stewart & The Maffia), mocht er als een van de eersten naar luisteren en vertelt erover in het Duitse blad Spex.

“Similar to Massive Attack’s recent experimentation with stern electronics, throwing open the doors to a musical perspective far beyond their towering hits, Portishead, too, readjust the parameters on »Third«, their new album. More noise, more eclecticism, embedded in a sound that fosters continuity…. once artists reach the status of Portishead or Massive Attack, they spend most of their time battling expectations and preconceptions. What could be easier than a straightforward rehash of their well-loved, trademark sound – a record made for the coffee table? On »Third«, Portishead deliberately reject this approach in favour of an old technique, known as crate digging in DJ circles: the quest for those weird and wonderful sounds nobody else has ever used.”

Uncut heeft er ook al eens mogen naar luisteren.

“I always liked Portishead, but in the initial trip-hop wars, I was always keener on Tricky. By some weird coincidence, Tricky is also making a comeback this spring, though one that’s much less anticipated after his past decade or so of such uneven and disappointing material. One of the great things about “Third” is that it doesn’t sound like Portishead have been wasting their time away. There are no huge rethinks of how music can sound, but there is a sense of how a captivating formula can be refined and discreetly expanded, and how every detail, every grind and hiss, can be shaped so exquisitely. It’s a fascinating record.”

De tracklist staat al bij Pitchfork, releasedatum is 25 april. Doortocht in Brussel (Vorst-Nationaal): 8 mei.

Ge moest al op weg zijn.