houbi.com / blog

Interessante column in The New Yorker gelezen vandaag: Spotify and its Discontents.

Daarin een argument dat je wel vaker hoort over de onbeperkte catalogus aan muziek die Spotify en consoorten zijn, als zouden zij de waarde van muziek naar beneden halen: “the Internet frees up cultural treasures while simultaneously eroding the mechanisms that endow them with value“.

Mike Spies beschrijft erin hoe hij in een platenzaakje belandt, een cd’tje vindt dat hij per se wil, toch besluit het niet te kopen, het thuis op zijn computer moeiteloos op Spotify vindt … en het plots allemaal zo banaal vindt:

This was supposed to be a victory of sorts, but I was quickly overcome by the blunt banality of the moment. In front of me was not only the album I desired, but also every other Butterfield recording ever made. And once I sampled and sated my hunger for Paul Butterfield’s blues, I could locate just about any recording ever made. But what, I wondered, were the consequences?

Hij vindt er minder aan. De uitstap naar de platenwinkel, het selecteren, de verwachting, het uitpakken, het artwork, het eindeloos luisteren, het bezitten. Geërodeerd.

And the function of fugitive salesmen (de platenwinkel, red) is to slow the endless deluge, drawing our attention to one album at a time, creating demand not for what we need to survive but for what we yearn for. Because how else can you form a relationship with a record when you’re cursed with the knowledge that, just an easy click away, there might be something better, something crucial and cataclysmic? The tyranny of selection is the opposite of freedom. And the more you click, the more you enhance the disposability of your endeavor.

In plaats van het koesteren is het samplen gekomen. In plaats van de selectie alles.

I don’t think it’s a coincidence that, over the last half decade, very few new albums have stuck with me—I just don’t spend the time with them anymore. Sure, I’ve enjoyed lots of stuff, but I lose interest after a couple listens, bowing to my waning attention span, my anxiety that there’s too much to listen to, and not enough time to take it all in. It’s like going to a large foreign country for a week, and, instead of getting the feel for one glorious city, trying to hit all the sites so you can prove you saw them.

En daar verloor hij mij. Ook ik ken gevoel nochtans. Dateer van oude tijden. Maar smaak ook gulzig de nieuwe.

Toen, toen was een zaterdag in de voormiddag luisteren naar een opgenomen cassetje van Domino van de week ervoor. Van het opschrijven van een paar namen. En de namiddag bestond uit het 15 kilometer met de fiets langs het kanaal naar de Kapelstraat in Hasselt rijden. Want daar was de Giga Swing (nog steeds trouwens, al dertig jaar: hulde!). Van plaatjes laten opleggen, die licht verveelde blik in de ogen van de man in z’n als je iets stoms koos, die twinkeling als je iets koos wat wel goed was. Van het eindeloos twijfelen welke LP of 12″ ik dan ging kopen met m’n gespaarde zakgeld (400 fr, dat was vier weken sparen). En dan die 15 kilometer terugrijden naar Genk, met een vervelend flapperend zakje van LP-formaat aan het stuur. Terugkomen met een juweel. Iets van Hüsker Dü, of Coil of Scraping Foetus off the Wheel of The Birthday Party of Tuxedomoon en The Triffids en The Smiths natuurlijk ook. En de vooravond dan bestond uit het 10 keer opleggen en omdraaien van die LP. En dan ’s avonds na het vreselijke Funky Town weer Domino opnemen, en opnieuw zakgeld sparen, voor over een maand nog eens hetzelfde heerlijke tripje.

Muziek was schaars, en mede daardoor kostbaar. Maar het was vooral ook de levensfase waarin dingen indruk maakten. Boeken erin kerfden. En muziek mijzelf bepaalde.

Nu, 25 jaar later, is die schaarsheid al bijna vergeten. Nu is er geen Domino en (mm) in Humo meer. Maar wel Pitchfork en 100 blogs en de kranten en Spotify-apps of een tweet die signaleren dat er iets nieuws, of de moeite, is. En kan ik het helemaal beluisteren. Helemaal, en meteen. En dan afdoen, of houden. Niet meer bijzetten in de verzameling in de kast, zelfs niet meer in iTunes, maar in de verzameling in m’n hoofd. Niks geen waarde ontnomen, integendeel, naar waarde geschat.

Spotify (of Deezer of Google Music of kies wat je wil) past weer als gegoten bij een levensfase, die waarin ik nu zit. Laat me toe om “mee te blijven”. En terug te grijpen naar wat geweest is. Muziek misschien geen juweel meer, maar het perfecte lampje om de kamer te verlichten, elk moment van de dag. Voor op de trein en het kantoor en met de kinderen en bij het etentje en op het feestje. Alom, en alles. Ook niet slecht.

Het is gewoon vooruitgang. Als oldtimers en moderne wagens. Die oldtimers waren “things of beauty”, wondertjes van hun tijd. Maar een moderne wagen is in alle aspecten beter, veiliger, goedkoper, krachtiger, minder benzine zuipend… Niet dat het verkeerd is terug te verlangen naar de oldtimer, of er eentje in je garage onder een zeil te koesteren, maar het is eveneens zot om voor je verplaatsingen geen wagen van nu te gebruiken.

Ook naar onze tijd, onze wagens, en onze trip naar de onbeperkte platenzaak, gaat men nostalgisch zijn, ooit.