houbi.com / blog

Ik bracht zonet in de auto, de eerste werkdag na een fijne vakantie, een versie van de kutklassieker “’t Is alweer voorbij die mooie zomer”.

Terzijde: Ik beschouw het als een serieuze constructiefout van de natuur dat de dagen korten in de zomer: zo dragen wat de mooiste dagen van het jaar zouden kunnen zijn al de onvermijdbare melancholie van de vergankelijkheid in zich mee. Dat, en muggen, en zonnebrand.

Een opname van mijn grunt-versie bestaat niet, maar de tekst ging zo:

(Roept) ’t Is alweer voorbij, die mooie zomer.
(Kreunt) Het begon… wanneer was het nu ook alweer?
(Jammert) Ooooooh, ik wist dat er een einde aan moest komen,
(Schuimbekt) maar moest dat … met een machinegeweer?

Daar had ik in de eerste zin bijna “deugddoende vakantie” in plaats van “fijne vakantie” geschreven. Maar bij nader inzien was de moordlust waarop het voorbijzijn van zo’n vakantie inspireert toch niet helemaal bij de deugden te klasseren.

’t Is alweer voorbij, die mooie zomer. Het begon wel ergens op een mooie dag
Ooooooh, ik wist dat er een einde aan moest komen,
maar het eind is toch nooit een lach.