houbi.com / blog

Wij wonen rustig. Ik denk wel dat je dat mag stellen als je woont in Balegem, een dorpje tussen Oosterzele en Zottegem en Zwalm, de rand van de Vlaamse Ardennen. En dan nog op een rustig plekje in Balegem: in een straal van 500 meter rond ons huis liggen er niet meer dan 10 andere huizen. Wel veel velden, bos. Aan een baantje waar maar één auto tegelijk door kan. Een stiller baantje dan die op het Oost-Vlaams fietsknooppuntennetwerk. Vaak is het hier dan ook zalig stil, niks meer dan een vogeltje dat de stilte doorbreekt met z’n gefluit….

Maar soms, soms wil dat niet zo lukken. Zeker niet op een zaterdag, want dan lijkt iedereen tegelijk zijn best te doen om zijn voorgenomen karweien snelsnel af te werken.

Zo waren deze zaterdag onder andere bezig:

• Twee mannen met kettingzagen, een stuk of 10 knotwilgen aan het kortwieken.
• Het zoontje van de buren die zijn voorliefde voor minitractors met motor een halve dag liet merken.
• Een andere buurman die de randen van zijn weides met de bosmaaier te lijf ging.
• Een boer die een maïsveld rooide.
• Heelder meutes jagers die de ganse dag onophoudelijk knallen op elke patrijs en fazant die uit maïsvelden als bovenstaande komt gevlucht.
• De honden van heel het dorp die als een gek begonnen te blaffen als er weer eens een ballonvaarder kwam overvliegen of landen in de buurt (rustig weer + zon = gegarandeerd minstens 5 balonnen die hier in de Balegemse weides komen landen).
• Een stuk of 10 overvliegende parasailors (of hoe die dingen ook mogen heten, ’t is een deltavlieger met een motor eraan).

En toen iedereen dan toch bezig was, heb ik zelf maar aan het kabaal meegeholpen: eerst een paplaurier en twee vlierstruiken verhakseld (daarover later meer), en daarna dan ook nog eens het gras gemaaid. Ah ja, want het was nu eens droog na een zonnig dagje…

’t Was ’s avond 7 uur eer hij daar terug was. De rust. De stilte. Een uil riep om meer.