houbi.com / blog

Gesignaleerd: Infogr.am, een site/service waar men op eenvoudig click- en typverzoek heuse infografieken kan ineensteken. Je weet wel, infographics, die dingen die je overal ziet op het web op de plaatsen waar vroeger al eens een argument of een begrijpelijk stuk journalistiek stonden. Maar die er wel cool uitzien, en zelfs met weinig inhoud toch een gans artikel schijnen, en inzicht lijken te verschaffen (maar dat zelden doen), en 30 tot 40 keer meer gezien en geshared en gepinterested en geherpost worden dan gewone tekst. En die dus vooral wegens dat laatste nog altijd welig tieren.

Dat wordt dus wel wat, die infogr.am. Denk ik wel.

Ge doet maar, maar weet dat goeie infographics maken een kunst, of toch zeker een talent, en wellicht ook een wetenschap is. Veel meer dan een tool. Gerelateerd: Tips voor het maken van goede infographics.

Een nieuw meldpunt, in Nederland. Daar zijn ze ginds nog wel gidsland in, in het openen van meldpunten allerhande:

Nieuwe moskeeën, halal voedsel, dierenmishandeling, mensen met grassprieten in hun gazon die verdacht richting Mekka buigen, allemaal eenvoudig aan te geven bij Voorpost.

Dan kan Vlaanderen niet achterblijven. Vreemde voedselgewoontes, dierenleed, bloedvergieten, het loopt ook hier de spuigaten uit. Tijd voor een meldpunt van ons eigen:

Ik geef alvast Facebook aan. Stikt gewoon van de communiefoto’s en onschuldig gekeelde lammetjes dezer dagen. Eens zien wat dat met hun aandelenkoers (en die van IJsboerke en de frambozencoulisfabrikanten) doet.

Of misschien wordt het wel tijd voor een “meldpunt dynamitering”, een site waar je eenvoudig ongewenste meldpunten kunt aangeven. Want al dat clicken en klikken, dat is toch maar bah.

Spelen. Speel. Speeltuin. Subiet bijvoorbeeld, mag ik gaan spelen in Parijs. Een soort random act of kindness van Sony Belgium. Ze deden een paar weken geleden een luistersessie voor de nieuwe cd van Gossip. Twunch-style. En ik kon niet. En dus tweette ik

Dju, kan niet: twunch.be/twunches/gossi… #twunch #gossip

— houbi (@houbi) April 24, 2012

Omdat ik dat ik dacht dat andere mensen die misschien wel konden gaan dat misschien interessant zouden vinden.

Kreeg ik toch wel een week daarna de vraag via enchanté

Het is Sony opgevallen dat je tweette dat je vanavond niet kon aanwezig zijn op de Gossiptwunch. Ze vroegen zich dan ook af of je het misschien ziet zitten om binnen twee weken naar hun concert in Parijs te gaan. Er zal vervoer heen en terug zijn. Laat maar iets weten of je interesse hebt.

Hoe zou ge zelf zijn qua antwoord? Het mijne was ja.

En mag ik dus subiet op de Thalyss stappen. Voor Gossip live. La Cigale. Hotelovernachting erbij. En morgen nog een dagje Parijs aan breien. Tim Burton tentoonstelling denk ik, of Matisse, of gewoon wat parkzitten, flaneren en terrasjes doen.

Playground. Play. U meenemen naar dat concert kan ik niet. Maar u al eens laten luisteren al wel natuurlijk. Press Play. Spotify play (ge moet dan Spotify zelf geïnstalleerd hebben staan, en de muziek begint dan via Spotify te spelen – Alternatieven: Deezer, of Music Unlimited van Sony zelf, of ineens in iTunes), bijvoorbeeld.

Mijn eerste indruk is natuurlijk dat er niet te ontsnappen is aan de pop-feel. En dat het (misschien daardoor) geen klassieker als "Music for Men" is. Maar dat er toch al minstens vijf geweldige songs op staan: Melody Emergency, Perfect World, Move in the Right Direction, Horns en mijn favoriet Love in A Foreign Place. En dat ik zéér benieuwd ben hoe dat straks in La Cigale gaat klinken.

En avant. Jouer. Jouet. Aire de jeux.

Ik ging subito presto een post schrijven over mijn deelname aan operatie Active Trip. Grootscheepse evacuatieoefening van het Belgisch Leger en Buitenlandse Zaken. Maar ik heb dan nog even gewacht. Dat ging zo.

6:00 – Men staat om op, en begeeft zich naar Brasschaat. Get to the place to get the hell outta that place. En komt er met een honderdtal mensen – merendeels gepensioneerde Kempenzonen – terecht in een sporthal van het militair domein aldaar. Bijna iedereen keurig mooi op het afgesproken tijdstip van 8 uur. Voor de briefing.

9:00 – En men wachte daar dan tot 9 uur tot de briefing begint.

9:00 – Men verneemt dat wij inwoners van de fictieve staat Baltonia gaan spelen. Expats aldaar. En het is onrustig in Baltonia. Een zittende president die niet wil wijken, een verkozen president die de macht niet krijgt, onrust, anarchie. Baltonia blijkt in het echt de Provincie Antwerpen te zijn, geen wonder dat er het hoog tijd is om dat te evacueren. Naar Florennes. Daartoe gaan wij ingedeeld worden in groepen. Wel positief aan deze briefing: op geen enkel moment werd er gedreigd dat Pieter De Crem ergens te velde kon opduiken.

9:30 – Men wachte dan een half uur vooraleer men in een groep wordt ingedeeld. Ine (van Matuvu) en ik loodsen onszelf naar de groep met de cameracrew erbij, in de verwachting dat dat de meeste actie te beleven gaat zijn.

ACTIE – Wij worden naar Zoersel gestuurd. Omdat het vluchtelinggewijs realistischer is met bagage en te voet op het Point of Contact aan te komen, nemen wij dus zeer realistisch onze bagage uit de bus om de hoek, en wandelen tweehonderd meter tot het Zoerselse Jeugdhuis Zoezel.

10:00 – Er is een blauwe baret ter plaatse, die ons vertelt dat hij “non-play” is, en dat de mensen van “play” straks gaan komen. 

12:00 – Men wachte dus een uur of twee, terwijl langzaam aan wat meer legerpersoneel arriveert. Vrijwilligers krijgen een schminkbeurt om straks “gewond” te zijn. Een ploeg van Man Bijt Hond, die een reportage draait over twee broers die meedoen aan de oefening, laat de hoop om de reportage vandaag nog in het programma te krijgen maar varen.

12:30 – Men vermeent mondjesmaat dat er straks 50 para’s naar hier komen. En dat er een incident gaat zijn. En een persconferentie.

13:30 – Daar wachten wij dus op. 

14:00 – Meer uitleg. De pers komt in drommen toe. De para’s kunnen hier elk moment zijn. Dat het misschien iets realistischer zou zijn om binnen in het Jeugdhuis te wachten op onze bevrijding. En onze bagage dichtbij te houden. Het kan voor elk moment zijn.

16:00 – Daar wachten wij, de pers, de non-play militairen, de play-militairen, de jeugd van Zoersel en het yoga-klasje in een zaaltje boven de bibliotheek  van Zoersel dan op. De Quick Reaction Force die ons gaat komen halen gaat koude hamburgers en frietjes bijhebben, denk ik.

ACTIE – De para’s zijn daar. Ze proberen hun cool te bewaren terwijl een paar van ons een rolletje spelen (een paar zijn gewond, eentje is zo verward dat hij de indringers wil buitensteken, een paar hebben geen papieren …). Controleren onze papieren binnen, beginnen onze bagage te doorzoeken. Terwijl de eerste mensen naar buiten worden gebracht om in vrachtwagens te steken, het “incident”. Twee snipers nemen de vluchtelingen en para’s onder vuur. Meer gewonden. Papieren en bagage controleren op wapens kan weer herbeginnen. De para’s zien af. Maar slagen er dan toch iedereen op de vrachtwagens te krijgen.

17:00 – We zijn op de militaire luchthaven van Zoersel (het lag om de hoek). C 130’en vliegen af en aan. Militaire voertuigen in allerlei maten en gewichten rijden af en aan. Tenzij ze bleven vaststeken in het zand.

17:30 – We wachten daar dan wat.

18:30 – Diplomatiek personeel controleert onze papieren (3de keer), onze bagage (3de keer) en check ons in op vliegtuig 13. We worden in groep verzameld per vlucht en wandelen dan over de tarmac naar een andere loods. Om daar te wachten op de vlucht.

19:00 – C-130 komt aan en vertrekt. Zonder ons. Er gaan er subiet nog 2 komen. Wij wachten daar dan op.

21:00 – C-130 komt aan en vertrekt. Zonder ons. Er gaat er subiet nog een komen. Wij wachten daar dan op.

22:00 – C-130 komt aan en vertrekt. Zonder ons. Er gaat er subiet misschien nog een komen. Wij wachten daar dan op.

ACTIE – een C-130 komt aan, en wij mogen er op. Parkeert achteruit op de runway, motoren blijven aan, en wij worden in het donker, onder dat oorverdovend geraas en wind, langs de ramp aan de achterkant instappen. Onmogelijk een stabiele foto te trekken in dat geraas, blijkt achteraf. Indrukwekkend moment, dat inschepen. Eenmaal ingestapt wordt je vastgegespt in netten aan de zijkant. Zicht op buiten heb je niet. 

23:30 – Aankomst in Florennes, na bijzonder zacht vluchtje. Wij worden in een shuttle-bus met Katastroof-soundtrack naar nieuwe formaliteiten geleid. Weer controle van de bagage (4de keer). Weer controle van de papieren (4de keer). Bussen om de expats terug te brengen worden georganiseerd.

2:00 De eerste bus naar Brasschaat vertrekt. Ine zit er op. Ik niet. Achteraf een goed zaak, blijkt, want deze bus had een soundtrack van The Strangers.

3:00 De tweede bus vertrekt. I’m on it. Gaat wel nog een ommetje maken naar Grobbendonk vooraleer naar Brasschaat te rijden. On the plus side, deze bus had geen soundtrack.

5:30 – Aankomst in Brasschaat. Er was gevraagd hier nog te gaan “debriefen”, maar uit vrees dat hier een vijfde papierencontrole en/of bagagecheck zou volgen en weigerend nog een minuut langer tussen de gepensioneerde Kempenzonen door te brengen, meteen in de auto gesprongen.

7:00 – Aankomst in Balegem. Operatie Active Trip ten einde. Operatie Inactive Day At Home begint.

– – – 

24 uur bij het Belgisch Leger dus. Ik zou gezworen hebben dat ik het nooit meer ging doen (ik stam nog uit de tijd van de legerdienst, en had al eens 10 maanden gewacht op het einde daarvan).

Maar ik ben ontzet dus. Een tikje ontzet over het teveel wachten – wat had ik anders verwacht, maar alle actie samengebald had in een uurtje of 10 gekund, het was vooral die 3 uur wachten op de bus naar Brasschaat die er teveel aan was. Maar vooral ontzet uit Baltonia!

Onze expats in het Antwerpse “Baltonia” en daarbuiten mogen op twee oren slapen, BuZa en ABL staan er klaar voor. Als “Balt” de verkiezingen wint, we komen u redden. Gewoon even geduld hebben.

Gezien in de Metro van gisteren in de trein van vanmorgen. Reclame van de Lidl. Plezier op het strand spatie uitroepteken.

Beachvolleybal, OK. Complete “professionele duik- en snorkelset”. OK. Maar dat opblaasbaar zwembad, ik weet het toch zo nog niet. Hoop eigenlijk dat het geen trend wordt.

Graaf Lippens broedt allicht al op een anti-frigobox-opblaaszwembadtoeristen gemeentereglement in Knokke. De andere kustgemeentes kunnen al beginnen stekkers voor de opblaaspomp te voorzien. Misschien ook ineens voldoende kraantjes voor zoet water zetten. En doe en passant ook eens iets aan die meeuwen, Vlaamse kuststeden.

Al bloggend komt men op de vreemdste plaatsen, gisteren bijvoorbeeld was ik een “vriend van Red Bull”. Mocht ik met Daantje naar de zeepkistenrace in Brussel. Heel erg geamuseerd en in schoon gezelschap gekeken naar de zeepkistenracers vanop een mooie, droge, goed van nat en droog voorziene plek langs het parcours aan de Kunstberg.

Er was snelheid:

Er waren grappige deelnemers, en halflollige, en jolige, en karnavaleske.:

Er was schoon vertier:

Hoedjes:

Er was een miss België, en Tom Waes aan de micro, Pieter Loridon in de VIP, Jim TV aan de aankomst:

Er was muziek en champagne, vuurwerk en rook:

Er was slapstick rond het parcours:

Er waren grappige crashes. En spijtig genoeg ook een valse noot op het einde, toen de voorlaatste deelnemer bijzonder hard crashte in de laatste bocht en de ambulance mocht uitrukken. Hopelijk heeft die mens zijn nek niet gebroken.

En er was lekkers voor Daantje (uit het blote hoofd som ik even op: broodjes met worst, een suikerwafel, een bordje fruit met chocolade, een suikerspin, een frambozenijsje, cake, afijn #goodparenting) en voor mij (Red Bull, Desperados, en Corona à volonté, afijn #goodparenting). Perfect dagje uit met zoonlief, eigenlijk. Grijs en koud weer, de enige smet. De zeepkisten duidelijk niet van het merk Sunlight.

En ik denk dat ik mijn blogposts de volgende weken maar d’office ga beginnen met “Al bloggend komt men op de vreemdste plaatsen, gisteren bijvoorbeeld“, want er zit nog het een en ander aan te komen. Om van de achterstand in nog niet te spreken.

Was ik vorige week nog bereid lang en hard te lachen met de “citymarketing” van Genk, was ik gisteren toch weer gecharmeerd.

Vorige week, dat was het stadsmagazine. Dat stonk.

Ook vorige week, een grootse lipdub, 1000 deelnemers en een regie van Dominique Deruddere bij de opening van de binnenplaats van het geweldige project C-mine. Een lipdub die helaas niet deugde (de woorden van het lied aan de deelnemers leren, enigermate synchroon met het lied meelippen, en doorgaan in 2009, het zijn maar enkele van de ingrediënten der geslaagde lipdub)

2 keer minder geslaagd, dus. Maar gisteren, de verzoening, door de 1 mei stoet. Vroeger een bloemenstoet, met 1 mei koningin en een paar fanfares. Maar tegenwoordig serieus onder handen genomen. Gerestyled (nu een plezante parade) en gerenamed (nu O-Parade, met de O van verwondering). Nog nooit zoveel volk in Genk geweten (200.000 man, blijkbaar). En het was leuk, Zinnekesparade leuk.

Een paar foto’s, de volledige set staat op Flickr:

En toen was de oudste al zeven. Een leeftijd waarop te lande van communie gedaan wordt, maar niet bij ons. Wij zijn het beu, doen niet meer mee, springen op de kar van het “lentefeest”. Omdat het kind een naam moet hebben, en dat zonder feest blijkbaar niet kan, zeven worden. De diepere zin van dat alles gaat aan mij ietwat voorbij. Maar feest it will be. En cadeautjes, natuurlijk ook.

In mijnen tijd ging de twijfel tussen een verlichte aardbol, een polshorloge en een mondmuziek. Tegenwoordig gaat dat tussen een iPod Touch en een Nintendo DS.

Eerst wilde meneer een Nintendo. Want daar kunt ge Mario op spelen.
En toen wilde meneer een iPod Touch. Want daar kunt ge veel meer mee.
En toen wilde meneer terug een Nintendo. Want dat “veel meer” was toch niet wat hij echt wilde, hij wilde Mario.

Al mijn voors en mijn tegens tegen het een en voor het ander, mijn bevraging van de twittervrienden, de googlezoektocht door de techblogs, ze zijn ondertussen alweer nutteloos. Tenzij om nog eens in een blogpost op te lijsten, ter informatie en lering van wie ooit in dezelfde twijfelfase komt te zitten: