houbi.com / blog

Er lag hier zeer veel onder de kerstboom dit jaar. Stelten, een gitaar, een iPad Mini Retina, een kubb-spel, een kruimeldief, lampen voor de zolder, de Pencil van Fifty Three, skates, de Lego Mindstorms robot uit Daan's dromen, oorbel-hangertjes en parfum, een Sony RX100ii fototoestel … Maar dat waren dus allemaal dingen die wij of familie er zelf onder hadden gedeponeerd.

Er waren echter ook een tweetal “externe” verrassingen dit jaar. Eentje van Telenet – een soort VIP-pakket waarbij ik een jaar lang Rex&Rio en Sporting Telenet mag proberen, in ruil voor hier en op de sociale media af en toe wat meningen over wat er daar zoal te zien valt. Indien u mij zoekt dit jaar, grote kans dat u mij vindt in de zetel.

Een ander groot en mysterieus cadeau was een pak van Disney België dat hier weekje voor kerst werd afgeleverd. Daar bleek zeer veel in te zitten. Deze incredibles bijvoorbeeld:

En een stuk of wat Monsters,

Piraten, ook:

En cowboys:

Astronauten …

… en een hele resem Cars:

En – hoeragejuich bij de meisjes – gelukkig ook een prinses:

Dat alles zijn niet alleen zeer leuke standbeeldjes, maar ook delen van het Nintendo-spel Disney Infinity.

Wij hebben de versie voor de 3DS, en alhoewel de online kritieken op die versie van het spel in vergelijking met de Playstation, Xbox of WiiU-versie niet bepaald lovend zijn, blijkt het ondertussen al best een leuk spel. Of reeks van mini-spellen eigenlijk. Die je speelt met een team dat je samenstelt door een aantal van de bovenstaande beeldjes te “scannen” op een bluetooth platformpje. Waardoor het spel toch elke keer weer anders wordt. Nog uuuuren pret verzekerd.

Merci allemaal, dus. Infinityment.

P.S. Nog een kleine trotse vermelding dat al de foto's van de Disney-figuurtjes hierboven van eigen hand zijn. Heb er een kleine softbox voor gebouwd – zoiets als dit – die dan langs boven belicht werd met een bureaulamp, en van rechts met een off-camera flash. Verder een macro 105mm, op statief, zodat de aperture op 22 en het meeste van voor tot achter scherp geraakte.

Hoe harverwarmend schoon.
Apple heeft een filmpje uit. Voor de kerstdagen. Misverstand heet het.

Kerst met de familie. Sneeuw, samenzijn, gezelligheid, lichtjes. Maar er doet er eentje niet mee. Een jongen – laten we hem Ronny noemen – zit de hele tijd gebogen over een schermpje. Niet erbij, constant met de telefoon in de hand. Geen lachje kan eraf. Puberteit, Generatie Beu. Die zit met een probleem, denk je.

Maar nee hoor, het was een misverstand, blijkt aan het eind. De jongen heeft al die tijd een filmpje zitten maken. En toont het nu via Airplay op de televisie, voor iedereen. Sneeuw, samenzijn, gezelligheid, lichtjes, technical prowess. De tranen wellen op.

Ah ja, want dan was het goed natuurlijk. Dat Ronny de hele tijd niet meedeed. Dat Ronny daar godganse dagen verveeld en afzijdig zat. Ronny was namelijk een filmpje aan het maken. Traantjes!

Ho, ho, ho, wat een misverstand. Natuurlijk zat Ronny niet met een zwangere vriendin. Was helemaal niet vastgekleefd aan zijn gsm om er drugs of bitcoins mee te verkopen. Of probeerde niet level 147 van Candy Crush Saga uit te spelen. Nee, hij was een selfie van de familie aan het maken. Ontroering!

Natuurlijk was het goed zo. Dat hij er bij maar niet bij was op het feest. Dat Ronny opgeslorpt zat in een andere wereld in de paar inch van zijn schermpje. Want het was geen verre vreemde wereld waar Ronny zat, maar in de parallelle realiteit dat iets niet bestaat tenzij je er een selfie van neemt. En niet alleen opgenomen, maar ook meteen gemonteerd. Kerstgevoelens!

In het jaar van de selfie, is dit misschien wel de video van het jaar. Tenzij Samsung, HTC of Wout Bru nog met nog iets beters komen.

Er worden teveel foto’s gemaakt op deze wereld, akkoord. Maar toch, soms worden er niet genoeg foto’s genomen. Er blijken van het moment dat drie Belgische ministers (Peeters, Reynders en Marcourt) op handelsmissie in Hong Kong poseerden met zonnebrillen van Studio Gooris maar een foto of twee te bestaan. Te weinig.

Dat vraagt toch om een internetmeme? Maar vier dagen na datum nog niks. Ge stelt mij teleur, internet.

Nog wat andere pogingen.
Move over Ray van Mechelen.”You wonna make money? Awel, then you fuck!”:

MC Peeters in da house:

Of misschien zijn die drie wel een stel gewiekste impressario’s:

of trotse wapenhandelaars in een dor land: 

Hier is de foto, go wild.

Ik ging in heel die pietendiscussie een beetje pro piet zijn. Zwarte piet altijd sympathieker dan die statige griezel van een Sinterklaas gevonden en ongeveer elk argument contra zwarte piet strandt wel op de eenvoudige wijsheid dat piet niet zwart van huidskleur is, maar van het roet.

Ja, hij herinnert aan een koloniaal verleden.
Een snel gemaakte fout, gezien hij zwart ziet. En misschien heeft ons koloniaal plunderen zich wel op dat kinderfeest geënt. Gewoon duidelijk maken dat pieten tegenwoordig niet zwart van huidskleur zijn, wel zwart van hun vuile schoorsteenwerkje.

Ja, hij praat een beetje dom.
Hij is een knechtje, en knechtjes worden wat dommer voorgesteld dan de baas. Achter de vuilkar lopen ook niet allemaal universitairen. Zeker geen uitlachen van de donkere medemens, want hij is niet zwart van huidskleur, hij is zwart van het roet.

Ja, hij stoot mensen tegen de borst. En uw kindje zal maar eens voor zwarte piet uitgemaakt worden.
Maar hoe gaat het weghalen van zwarte piet daaraan verhelpen? Als ze niet „zwarte piet” gaan roepen tegen uw kind, gaan ze wel een ander kwetsend woord vinden. En roep dan terug „zwarte piet is geeneens écht zwart, hij is een vuile bleekscheet”.

Enzoverder.

Maar een weekje later begint dat pro-pietendom toch al te zwaar uit de bocht te gaan. En wil ik daar precies niet meer bij horen.

Die 1000 gore reacties op hln, dat geen stijl woordgebruik dat zich veralgemeent, die pro-pietenbetoging in Nederland die bijna een zwarte mevrouw te lijf ging, of gisteren nog het verhaal van zangeres Anouk. Die de euvele moed had dit op haar Facebook te plaatsen:

En dan de volgende dag enkele superfijne reacties kon optekenen.

Hier een aantal lieve berichten die ik heb mogen ontvangen de afgelopen dagen. #zwartepietmoetblijvenREALLY??!! pic.twitter.com/bGmCpjdbLI

— Anouk (@Anouk) October 28, 2013

of

Voelen jullie de liefde? pic.twitter.com/NVJnt1scUZ

— Anouk (@Anouk) October 28, 2013

of

En hierrrr komt Rob. HOU VOL ALLEMAAL pic.twitter.com/xL0wJ8PZIK

— Anouk (@Anouk) October 28, 2013

Kots.

Daarom mijn voorstel, of meer een dringende oproep: Beste racisten, verander a.u.b. van kamp. Ofwel zijt ge pro white power en zo, en dan vindt ge het misschien beter ook schandalig dat er zomaar negers een kinderfeest komen vergallen. Geef nu toe, dat lijkt toch verdacht multicultureel en zo, dat overeenkomen met die zwarte meute die hier elke december komt binnenvallen. Binnenbreekt in onze huizen en al.
Lijkt mij duidelijk, racisten switchen best naar het anti-Zwarte Pieten kamp. Afschaffen die zwarte handel.

En als zij niet van kamp veranderen, dan doe ik het wel. Pietitie ingetrokken. Ik zet me in het midden (anti-zwartepiet worden is ook geen optie, stel u voor dat ze mijn raad hierboven opvolgen, dan zit ik weer in een kamp met wie ik absoluut niet in een kamp wil zitten).

Zwarte piet zal mij voortaan worst wezen.
Al twijfel ik nog tussen een zwarte pens en een witte boudin. 

Waarover het gaat? Deze poëtisch genaamde “Bose® QuietComfort® 20 in-ear noise cancelling hoofdtelefoon”, of, gebalder maar daarom niet minder poëtisch, de QC® 20i.

Wat het doet? Het ene eind van een draadje gaat in de koptelefoon-plug van je iPhone, het andere eind met een paar rubberdopjes in je beide oren. Zodat je via de draadverbinding kan horen welk audiosignaal de iPhone uitzendt!
Fairly standard. In de Aldi te koop voor een euro of 10.
En toch kost deze versie van Bose een keer of  30 (der-tig) dat.

Omdat er nogal het een en het ander tussen steekt.

Drie dingen eigenlijk, steken er tussen, op de foto hierboven van rechts naar links:

1. Een balkje met bedieningsknoppen. Bevat een microfoon, en met een combinatie van de toetsen kan je telefoongesprekken opnemen of afsluiten, of de muziek vooruitspoelen, skippen, pauzeren etc.
   Nog steeds fairly standard, maar daarmee schuift hij toch al van de categorie Aldi naar de categorie van een setje iPhone inears met microfoontje (30$). Deze Bose kost nog een keer of 10 dat.
2. Een setje zeer hoge kwaliteit luidsprekers. “De Bose TriPort®-technologie zorgt voor diepe lage klanken en natuurlijk klinkende zang en instrumenten. De actieve equalisatie van Bose stemt de frequentiereactie af voor een beter en natuurlijk geluid, zonder kunstmatige boost of vervorming. De nieuwe StayHear®+ oordoppen hebben een kegelvormig ontwerp dat het oor afsluit zodat lawaai buitengesloten wordt. De oordoppen zitten comfortabel, zijn nauwelijks voelbaar en zorgen voor actieve ruisonderdrukking“, zei het persbericht. En, bevestigd, dat is niet gelogen.
   Al niet meer zo fairly standard daarmee, en schuift zo van de categorie gewone iPhone in-ears op naar de categorie hoge kwaliteits in-ears. Deze Bose kost wel nog zeker het dubbel van dat.
3. De besturingsmodule. 40 gram. Op te laden (een uurtje of twee opladen geeft 16 uur gebruik). Twee modussen: volledige geluidsonderdrukking of gedeeltelijke. 
   Normaal zit deze technologie bij noise-cancelling hoofdtelefoons in de oorschelpen, hier in het piepkleine en van aangenaam aanvoelend rubber gemaakte latje.
   In de oortjes zitten nog twee sets microfoons. De een meet het geluid langs de binnenkant, de andere langs buiten. Deze metingen worden naar de besturingsmodule gestuurd, die er razendsnel het signaal berekent om dit geluid geheel of gedeeltelijk te onderdrukken. Dat lukt wonderwel goed. Er komt nog geluid uit de omgeving door, maar verdomd weinig. 
   Bij de gedeeltelijke ruisonderdrukking worden gesprekken en rinkelende telefoons en taterende collega’s niet verborgen, het achtergrondgeluid wordt wel weggefilterd.
   Waarmee deze Bose dus plots in de categorie der noise-cancelling headphones komt. Misschien nog iets duurder dan een noise-cancelling koptelefoon met schelpen, maar deze kan je wel altijd bijhebben, zonder tas, gewoon in je broekzak. En hij dus misschien dan toch kost wat hij moet kosten.

Maar wat doet het echt? Ja, al dat voorgaande doet het. Muziek afspelen, telefoon bedienen, omgevingsgeluid opslorpen. En goed. Maar wat het echt doet is het transformeren van een zintuig. Niet uitschakelen, want je hoort nog, maar je hoort niet meer alles: alleen de soundtrack wordt nog doorgegeven.
De ervaring wordt door het leven te glijden als in een cocon. Alles rondom je verandert, wordt stroperiger, onaardser, lijkt verder van je af te zijn. Een simpele trein nemen lijkt een plots futuristiche beleving. Je zit er nog in, maar je bent er niet echt bij. Je bent bij je muziek. Zet je oortjes op, en elke wandeling lijkt plots een film, een roadmovie in slow motion. Of misschien had ik wat minder naar Goldfrapp en Moderat en DAAU moeten luisteren toen ik ermee rondwandelde.

De muziek stopt. Het geluid dat het kantoor en de straat en je computer en je stoel maken als je dat plots realiseert en de oortjes uitgooit is oorverdovend. Dit ding maakt stilte, maar luide stilte. 

Dat is goed dus? Ja en nee. Het is anders. Het is als naar een museum gaan kijken, nemen we voor het gemak de Mona Lisa in het Louvre, en dan een bril bij je hebben die plots alle toeristen, suppoosten, veiligheidshekkens, zitbanken en zelfs het kader van het schilderij plots voor je uitgomt. Blijft over een stralend witte ruimte met niks dan beeld, de Mona Lisa, zwevend in het niets, in het licht. Uit de reële beleving dringen enkel nog wat resten door. Een flits van een fototoestel licht het nog wat op, een duw van een voorstekende Japanner komt uit het niets…
Ja en nee, dus. Ja, je hebt de Mona Lisa beter gezien dan zonder, maar neen, je hebt het museum niet beleefd.

Ga ik hem kopen? Heb hierboven al aardig gerationaliseerd waarom deze QC® 20i zijn geld wel waard is. Maar het blijft een duur geval natuurlijk. Twee dingen stoorden me tijdens het gebruik ook.
Eentje is bij design, en dat is de batterij. Weer een ding waarvan je niet mag vergeten het op te laden. Ook met lege batterij werken de oortjes wel, maar wel veel minder mooi dan met. Er zit namelijk actieve equalisatie op het signaal met de ruisonderdrukking, en daarzonder is het allemaal toch wat minder.
Het tweede nadeel is zo banaal dat het pijn doet het neer te schrijven. Het kabeltje is niet soepel. First world problem if you ever had one, en toch. Deze kabel lijkt altijd in de weg zitten. Valt nooit juist. Voelt nooit juist. En toch zit hij even snel in de knoop als alle andere oortelefoonkabeltjes. Voor 300€ had daar nog wat meer research in mogen zitten.

The jury is out on this one. Perfecte muziekbeleving, uitsluiting van alle lelijke oostvlaamse dialecten tijdens de pendel, haast zonder extra gewicht. Versus een stroef kabeltje en de gewoonte het regelmatig aan de computer te hangen. Kerstboom here we come?

Foto assignment, een paar weken geleden. Een dikke buik en een kindje, die een kaartje voor het binnenkort ter wereld te brengen broertje Leon wilden maken. Ze wisten al wat ze wilden, een tekening op de zwangere buik:

Leek nog makkelijker op voorhand dan in de praktijk. Want met een kindje moest dat toen het erop aan kwam allemaal verdomd snel gaan. Allemaal dezelfde fout dus: de witbalans suckt door de combinatie van natuurlijk licht en een spot, waardoor het kindje aan een serieus soort geelzucht lijkt te lijden. Maar daar viel achteraf gelukkig aan te verhelpen. En deze vond ik uiteindelijk heel leuk. Foto vertelt het verhaaltje, ondeugend, grappig, vrolijk:

De opdrachtgever had nog een efffectje in gedachten. En dan werden de uiteindelijke foto’s iets als dit:

Wat ik persoonlijk wel wat cheesy vond, maar daar doen ze natuurlijk hun zin mee.

Maar niet getreurd: gisteren werd hij geboren, de inhoud der buik in kwestie. M’n vriendin is meter, dus heet ik hem langs deze weg ook officieel welkom bij de uitgebreide familie. Welkom Leon!

Werd ik hier uitgenodigd om deel te nemen aan De Grote Verkeersquiz. Een test parate verkeerskennis, waarin de provincies het tegen elkaar opnemen. Met een ambassadeur voor elke provincie (al boezemt die van Oost-Vlaanderen, tatergat Pascale Platel, me verkeerstechnisch niet dadelijk superveel vertrouwen in). Ik ging al eens kijken of ik op 30 november wel vrij zou zijn om deel te nemen aan de grote finale in het Vlaams Parlement.

Haal ik 9 op 20.

En zo werd mijn Grote Verkeersquiz dus de Grote Bijna-Alles-Verkeerdquiz. Ik zal in het vervolg via deze weg maar aankondigen als ik me nog eens in het verkeer ga begeven. Gelieve dan uw voertuigen thuis te laten, of nog beter: blijf dan thuis tout court. En zet uw huis niet te dicht langs de openbare weg.

Maar het kan altijd erger natuurlijk. Ik ga van het uitlachen van die mens nu ook geen gewoonte maken, maar toch zelden smakelijker gelachen als met de doortocht van Guy van Sande deze maandag in De Slimste Mens ter Wereld. Dat werd pas de grote Verkeerdquiz.

De mens die nadat hij uit “Zone Stad” was geschreven in een Facebookgroep de uiting zag van massale volkswoede  – tot er 20 man kwam opdagen voor de betoging van deze Facebookgroep en hij “heel die heisa rondom zijn persoon” plots een beetje moe was. Die mens, dus, die wist niks te zeggen op het trefwoord “Narcissus”. Narcissus zeg ik u.

Of de mens wiens ex-vriendin ex-Miss België Sandra Joine liet optekenen:

Ik herhaal: een man die zijn vriendin dumpte “omdat ze een man op televisie niet herkende en dus niet ‘op zijn niveau’ zat“. Die man dus, die herkende maar een of twee van de missen in de tien missen tellende fotoronde.

Eindigde de kwis met het astronomische aantal van 65 seconden (men krijgt er 60 gratis na de eerste ronde). En speelde dan wat zowat de spannendste finale uit de hele geschiedenis van De Slimste Mens moet geweest zijn:

Het kan verkeren.

Donald Muylle is weer los. Geen reclameblok of “de hoogstaande Dovy-kwaliteit” wordt in de verf gezet. Donald gebruikt voor de afboording van zijn keukenplanken natuurlijk nog altijd “geen minderwaardig ABS, PVC of laserkanten, maar het zeer sterke laminaat”. En “Hoe herken je laminaat? Aan het fijne, donkere lijntje!”

Ondertussen toch al een beetje last mee gehad, met de in die spots opgedane wetenschap. Want altijd als ik ergens denk het hoogwaardig laminaat te herkennen, vang ik bot, oorvegen of erger.

De mevrouw met weggelaserde wenkbrauwen en “permanente make-up” boven haar ogen was hogelijk verontwaardigd dat ik haar meende te herkennen aan het fijne, donkere lijntje. Geen laminaat.

De zwartharige dame in schoonheidssalon “de Brasilian” was niet content toen ik haar dacht te herkennen aan het fijne, donkere lijntje. Geen hoogwaardig laminaat.

Op het wreed vuile cocaïnefeestje dacht ik ook even: is dat geen fijn, donker lijntje. Maar nee hoor: geen laminaat.

De grens tussen onacceptabel morbide humor en nog redelijk acceptabele morbide humor. Niet van laminaat.

De Italiaan op terugweg van de kapper, die ik meende ik te herkennen aan dat fijne ding boven zijn neus. Io non sono laminaat, stronzo!

Het contract om m’n ziel te verkopen aan de duivel, dat ik dacht onderaan te herkennen aan het fijne, donkere stippellijntje. Gewoon papier.

Afijn, genoeg gelamineerd gelamenteerd. Zo gaat dat hier weer niet vooruit. Massa’s beloofde blogposten die ik achtersta en toch schrijf ik nu in de plaats weeral liever dit  fijne donkere ongeintje.

Hoe herkent men een blogger met achterstand: aan het fijne, donkere in-de-pijplijntje.

Plechtige opening der Lego-winkel.
Het is te zeggen, plechtige opening van de Lego-winkel-doos, gekregen gisteren op de plechtige opening van de eerste Lego-winkel in ons land. Lego-inception!

Daar moesten, mochten eigenlijk meer, we gisteren immers naartoe. In het Wijnegem Shopping Centrum, of all places. Een plaats waar ik normaal nog niet geschilderd zou willen vertoeven, maar voor Lego maakt een mens al eens een uitzondering.

Ze hebben daar zowat alle dozen die Lego verkoopt. En nog een paar die je nergens anders vindt. Netjes uitgestald, met tussenin allerlei displays voor gemaakte Lego-constructies. Verlichting en meubels in de vorm van legoblokjes. En speelhoeken, natuurlijk.

Je kan er je Lego gewoon per kilo kopen, dat gaat ook:

Of peetjes volledig zelf samenstellen:

Of je kan er de grotere dozen voor een camera mikken, zodat je op het scherm te zien krijgt hoe het bouwwerk er komt uit te zien:

Er was ook een Lego-bedenker op de opening, met de doos die hij bedacht/ontworpen had. De force was redelijk strong in this one.

Kortom, ideale winkel om verlanglijsten (de boot van Lego Friends!, het griezelkasteel van Lego Monsters!, Alles van Lego Technics! De robot van Lego Mindstorms! Tips om straffeloos enkele geldroven te plegen!) samen te stellen.

Al een geluk dat ik preventief mijn bankkaart geblokkeerd had, of het was daar dus verkeerd afgelopen. Mijn kinderen in toom houden dat lukte nog, maar deze vond ìk namelijk moeilijk te weerstaan:

De winkel is open voor het grote publiek vanaf vandaag, maar in het weekend van 5 oktober is er nog de extra feestelijke opening met allerlei wedstrijden, cadeautjes en de bouw van een levensgroot Lego-standbeeld …

Donderdag nog eens naar de “Sportdag voor Vlaamse Ambtenaren” geweest. Dat is een beetje als een “Sportdag voor eender wie”, maar dan raarder. Want met collega’s. En collega’s-vlaamse-ambtenaren dan nog.

Raarder, in de zin dat de trein dan ’s morgens ineens vol zit met mensen die nooit sportschoenen aanhebben, maar die dag dus wel. Nooit gedragen sportschoenen.

Raarder, in de zin dat een aantal van de mensen die er zich naartoe bewegen zodanig uitziet als een mens die zich normaal naar een bureau beweegt dat het bewegen richting sportdag er zeer onwennig uitziet.

Raarder, in de zin dat als je met iemand aan de praat geraakt, die dan meestal werkt voor een agentschap, dienst, of ding met vreemde afkorting waar je – dertien ten spijt – nog nooit van gehoord had.

Raarder, in de zin dat het een beetje vreemd aanvoelt te gaan sporten op kosten van u. In de tijd dus die de belastingbetaler ons betaalt. Het gevoel ook dat als je dezelfde activiteiten op een zaterdag zou organiseren, er geen tiende van het volk zou opdagen.

Maar – het moet gezegd – heb op de Sportdag in mijn ondertussen vijftien (aka tel kwijt) ambtenarenjaren toch ook al een paar mooie dagen beleefd. Fietstochten of wandelingen in nazomertjes. Pingpongtornooien, een keertje voetbal. Best leuk, en Bloso organiseert al de activiteiten voorbeeldig.

Het was nu wel al een paar jaar geleden dat ik er nog naartoe geweest was. De laatste vier jaar werk ik immers maar 3/5de, en dan vond mijn eergevoel het een beetje overdreven van een van die drie dagen dat ik maar op het werk ben ook nog te gaan ambtenarensporten. Maar dit jaar toch bezweken.

Had ik dus beter niet gedaan. Want het was dan wel een fietstocht in het Brusselse zoals de vorige keren – al ooit prachtig gefietst in Zoniënwoud, of richting Leuven – maar dan raarder.

Raarder in de zin dat het een fietstochtparcours was dat nooit mooi werd. Lachwekkend lelijk. Kilometer na kilometer. Kruispunt na onoverzichtelijk kruispunt. Villawijk na villawijk. 70 kilometer plainspotting.

Voor het gemak op het parcours eens de redelijk mooie stukken in het groen gezet, de erg lelijke in het rood.

Etterbeek – Sint-Pieters-Woluwe – Wezembeek-Oppem – Sterrebeek – Kortenberg – Steenokkerzeel – Elewijt – Vilvoorde – Machelen – Diegem – Zaventem – Kraainem en dan terug naar Etterbeek. Voorstadsmiserie. En veel luchthaven. En dus ook wat planespotting.

Raar.

Afijn. Dit weekend krijgt Brussel al een nieuwe kans om het goed te maken. Want dankzij de vriendelijke mensen van België Toerisme en Enchanté mogen we als “gezin met kinderen” op verkenning in Brussel: Magritte-museum, Mini-Europa, Océade, overnachten in de jeugdherberg en dan nog autovrije zondag. Hopelijk wordt het minder raar.