Ik zat erop te wachten, op 4 oktober, want ik ben “in de markt” voor een opvolger voor mijn 3 1/2 jaar oude iPhone 3G. Hij kan nog een tijdje mee, maar hwat drie jaar geleden snel leek, lijkt nu sloom. De iPad of iPhone 4 om eens vast te hebben zoveel vlotter en sneller dat het bijwijlen frustreert.

Ik heb het gevolgd, gedeeld in de aanvankelijke teleurstelling: veel cijfers, enkele dingen die backfromthepast in plaats van backfromthefuture lijken (Cards!, klokken voor de iPod Nano!), geen nieuwe vorm, geen niet-aangekondigde verrassingen uit de zak van Tim Cook. En al goed gelachen met Siri-grappen (Siri, Y U no iPhone5?)

Maar ik heb het daarna eens rustig bekeken, gelezen, en eens nagedacht.

En ik ben al over de streep: ik koop er gewoon een, als de iPhone 4S na 28 oktober ook in België beschikbaar komt. May the 4S be with me.

Niet voor Siri dus, want daarover ben ik sceptisch. Zolang autocorrect op tekst nog niet eens geweldig werkt, denk ik dat stemherkenning alleen maar voor nog meer misverstanden gaat zorgen. Al zeker als ge dat al joggend – hijg – gaat – hijg – willen gebruiken:

Wel voor IOS5 in combinatie met iCloud, want als dat allemaal een beetje werkt als geadverteerd, is dat een geweldige verbetering ten opzichte van het huidige.

En voor de camera, want dat lijkt ook een straffe verbetering.

En voor de chip, natuurlijk, want dat maakt al een wereld van verschil tussen de iPhone 3G die ik heb en elke iPhone 4 die ik heb mogen vasthouden. En deze is dus nog beter.

En al die Android phones dan? Misschien is de iPhone 4S hardwarematig geen reuzesprong die Apple weer voorsprong geeft op de concurrentie (Samsung Galaxy SII?), maar een smartphone is natuurlijk is ook een ecosysteem (alle gekochte apps in het verleden), en mijn ervaringen met Android tot nu toe waren echt niet van die aard om mij naar die (dark) Side over te halen.

Dat ik dat fijn vond, zo’n smartphone een maand te mogen uittesten, behalve:

• dat ik na die maand natuurlijk een zeer doordachte mening dien te hebben, en dat ik u die mening middels een blogpost moet verkondigen, terwijl de belastingen ook nog binnenmoeten en het nu opeens wreed mooi weer is en… en…
• dat de smartphone in kwestie nu natuurlijk terugmoet, en dat ik daarbij eens heel lief ga moeten lachen want er staat een ferme kras op het scherm
• dat de eindconclusie – spoiler alert – al na 1 week intensief gebruik van het slimme speeltje al bereikt was en die is dat ik verbazend blij was terug te kunnen werken met m’n iPhone (3G, waar bij de 3 staat voor “jaren dat ik hem al heb”, en de G weldra voor “generaties achter op de nieuwste iPhone”).

Is de Sony Ericsson Xperia Play dan een slecht toestel? Nee, dat is het niet, want:

• het is een smartphone anno 2011, dus eentje waar je een paar jaar geleden alleen maar van zou kunnen dromen.
• hij speelt flash, iets wat van een zekere andere phone nog altijd niet gezegd kan worden. Onbelangrijk? Heus? Probeer anders eens een restaurant te reserveren op een iPhone.
• het scherm is OK, behalve in omstandigheden met veel licht
• hij draait Android als een zonnetje, snel en “responsive”
• foto en video zijn bepaald acceptabel
• het is een game-gadget en een phone in 1. Zij het een matig game gadget en een goeie phone in 1.

Meest teleurstellende aspect van de XPeria Play is nog zijn unieke feature, die waar ik het meest naar had uitgekeken: de ingebouwde en open te schuiven Playstation console, want:

• de games die meegeleverd worden stellen teleur, en het aanbod is niet dàt
• de snelheid van de telefoon blijkt voor games toch niet zò snel
• er zijn vier manieren om naar je games te navigeren, en geen ene makes sense of is volledig
• het koopproces van een game gaat via een sms naar je mobiele provider, en de game die ik kocht (need for speed) wilde nadien dan ook enkel werken als je op het netwerk van de provider zat.
• het extra bedieningspaneel maakt de foon toch wel erg dik en zwaar.
• de uitgebreide spelbediening is enkel een voordeel bij vrij ingewikkelde games met veel combinaties. Maar voor die games bestaan er toch betere platformen (PS3, PSP …)

En dan de Android- vs iOS-experience nog:

• Grosso modo evenwaardig aan iOS. Met enige punten waarop het beter scoort (vooral in de settings en sync’en), en enige punten waarop het minder scoort (UX)
• Dacht dat de aanpasbaarheid van de startschermen (widgets) een voordeel zou kunnen zijn, maar die feature bleek ik te haten (slordig, massa’s slechte widgets),
• Android heeft zijn naam niet gestolen: het maakte me op den duur volkomen paranoïde over welke app nu weer zat te connecteren of de batterij leeg te zuipen
• een groot minpunt vind ik de 4 fysieke buttons (back, home, opties en zoek) omdat die een touchscreen-bediening vaak in de weg lopen. Then again, dat vind ik ook van de ene button op de iPhone.
• fijnste feature vind ik dat de “back”-functie ook werkt tussen apps. van Twitter naar de browser naar mail en back,back je bent terug in je Twitter-timeline.
• Zoals ik het nu zie heb je voor Mobile devices 2 opties: ofwel verkoop je je ziel en je centen aan het gesloten systeem van Apple, ofwel verkoop je je ziel aan Android en je centen aan je Mobile Phone Provider, die dan met je Android nog doet wat hij wil (updates niet aanbieden, features op en af zetten, games verkopen …). Ik (haterz gonna hate) weet nu wat ik verkies.

Goed geprobeerd, Sony Ericsson. Interessante poging om de Sony (playstation) en de Ericsson (gsm) te combineren. Maar – in the end – niet helemaal geslaagd, dus.

Related: How would you change Sony Ericssons Xperia Play” op Engadget.