Al een paar dagen aan het rondgaan op Twitter: het uitlegkruisje (vierendeel me, hang de stukken op, laat ze drogen in de wind, vermaal ze en voer ze aan de vlaamse leeuwen als dit ooit algemeen gebruikt wordt), de hashtag dus: #vergetenvoetballers.

Dat gaat daar rond van Horst Hrubesch, Manu Karagiannis, Simon Tahamata, Didier Mbuyu, Matthieu Billen (de Arsenal-killer van Winterslag!), Dirk Medved (ooit mee in school gezeten!). Een eindeloze rij Sportweekend-jeugdherinneringen.

Maar voor mij is er maar één vergeten voetballer. De genaamde David Platt. In de 119de minuut. Vergeten door onze verdediging.

Vlak voor de Rode Duivels Italië 90 even legendarisch zouden maken als Mexico 1986, door te winnen van Engeland met de strafschoppen. Er was daar geen twijfel over: Michel Preudhomme stond in ons doel. Ik stond in een vak tussen Engelsen, en ook zij wisten het, hadden zich al neergelegd bij de nederlaag. Wij waren baas.

Tot die 119de minuut dus, en David Platt vergeten werd. Weergaloos wel zijn draai. Een hobbelbal zou nog droeviger geweest zijn. En in 1 halve omhaal was het uit. Nooit stompte een stomp in de maag stompender dan daar bovenin het stadion van Bologna.

David Platt dus, de #vergetenvoetballer. Die we nooit meer mogen vergeten.

Gisteren is Frédéric Chichin overleden. De man was de ene helft van het duo, Les Rita Mitsouko, dat hij samen vormde met de flamboyante ex-pornoster Cathérine Ringer.

Les Rita Mitsouko – Fred Chichin. Picture by hi-tekznologik on Flickr.

Andy, Marcia Baila, Singing in the Shower, allemaal nummers uit 1985, van hun – wat mij betreft – legendarische CD “Les Rita Mitsouko”. Later ook nog één keer fantastisch op “The no comprendo” album “Les histoires d’A” en met C’est comme ça. Nadien vooral visueel nog sterk, maar muzikaal wat meliger. In Frankrijk bleven ze aan de top.

Een groep die heengaat, een muzikant die sterft. Op zo’n moment past het niet te zeggen: ze waren fantastisch. Op zo’n moment past het te vertellen wat zij voor jou betekend hebben.

Voor mij vallen ze samen met Sylvie.

Ik schrijf 1986. Met Erasmus in Bologna, Italië. Internationaal gezelschap van studenten. Veel gezelligheid ver van huis. Lieve Portugezen, stugge Italianen, sensuele Spanjaarden, knappe Françaises. Eentje waarvan ik zot liep: Florence. Eentje die bij haar op de kamer sliep. Sylvie. Allebei goeie vriendinnen geworden, alleen jammer genoeg nèt niet goed genoeg naar m’n zin met die Florence. Maar Sylvie, dat was het omgekeerde. Die liep een beetje zot van mij. Kunststudente, specialiteit fresco’s. Best wel knap, maar met een iets te grote kin en een schilferende huid. Erg onzeker, zenuwachtig.

In totaal had ik op mijn Italiaanse avontuur 10 cassetjes meegenomen, en één walkman. En die 10 zijn stuk voor stuk erg bepalende lappen muziek geworden in mijn persoonlijk muziekgeschiedenis. Misschien omdat de wanhoop van ver van huis te zijn, de euforie van dat het er ongelooflijk goed meeviel, het dansen op het ritme van de zonovergoten dagen in Bologna en de steden in de buurt, kortom Italië, de impact van dingen groter maakte. De liefde wanhopiger. De dagen zoeter.

Les Rita Mitsouko zat erbij. David Bowie’s Best Of. David Byrne’s verzamelaar Beleza Tropical vol 1. Iets van The Smiths. The Replacements. Nick Cave’s “From her to Eternity”. Paolo Conte.

Maar dat die Rita Mitsouko daar bij zaten, daar kon ze niet aan uit. Les Ritas goed vinden, dat was in Frankrijk het ultieme bewijs van cool zijn. Only the incrowd, de illuminati, the intheknow vonden dat goed. De rest zat aan de Patrick Bruel. Dat zoiets cools tot in la Belgique was doorgedrongen. Daar kon ze niet bij. En van weeromslag was ik – petit Belge – dus cool. En werden we buddies. En werd ik – nadat de Erasmus al was gedaan en ons vrolijke gezelschap zich alweer in Europa had verspreid, op weg naar diploma’s, werk, levens en liefdes – uitgenodigd naar haar kunstenaarsloft in Orléans. Paar wilde feestjes. Zot als de muziek van Les Rita Mitsouko. Loirekastelen. En naar haar miniflat in Parijs. Mooie dagen. En ze zichzelf een paar keer naar België uitnodigde, en we naar Leuven gingen, Brussel, Antwerpen, Maastricht (Màstrisjtttt, beter dan dat kreeg ze het niet gezegd). Kunst kijken.

Later – zo gaat dat vanop afstand – elkaar weer uit het oog verloren. Alles gaat voorbij, c’est comme ça. Maar als ik Les Ritas Mitsouko hoor, dan denk ik dus nog eens terug aan Sylvie.

Adieu dus Fred. En met hun zowat laatste hit “Même si”

Si quelque vent lunaire m’emportait
Mouiller sur une étoile, je reviendrais
Même si, même si tout s’effondrait
Je serais près de toi
Même si, même si…
Même si, même si tout disparaissait
Je serais près de toi