Mijn hart bloedt. Als ik dit lees:

De tuin waar we nu nog twee weken in wonen is in het bezit van een tuinman, of liever een tuin-onderhoud-man. Ik kan het niet aanzien wat die man allemaal aanricht. Het is er één van de oude stempel die vindt dat een tuin “proper” moet zijn. Hij harkt en veegt dan ook alles bij elkaar wat op de grond valt met alle gevolgen van dien. … Nu gisteren zag ik de prachtige tere bosanemonen onder de oude bomen en op dit eigen moment is de sukkelaar alles weer bij elkaar aan het vegen inclusief de bosanemonen. 

Aargh. Ik ken het type. Ordnung must sein, in bed en perk. Tuinieren is de natuur naar je hand zetten, maar waarom gaat men daarbij zo driest tekeer? Wieden in bosanemonen, da’s toch onvergeeflijk. Zo’n mooi plantje. Kan zelfs ik mooie foto’s van maken:

Uiterst kieskeurig waar het wil groeien: enkel en alleen in oud bos. Waar jaar na jaar na jaar een dik bladerdek op de grond heeft gerot. Maar eenmaal in gang, vormt het al snel hele tapijten. Dat het hier in ons stukje bos zo mooi bloeit omstreeks deze tijd van het jaar, is elk jaar weer een prachtig geschenk.

En dan komt er zo’n mislukte politieagent met groen uniform dat weghalen. Repeat after me: de enige plaats waar het zin heeft bladeren te verwijderen is op een gazon en een tuinpad. Overal elders: laat toch liggen. Rot op met uw bladblazers.

Paasbloem.
Traditioneel de narcis.
Maar ik vind ze “te”.
Te geel. Te groot. Te geweldig. En hier ten huize: Te veel.

Liever nomineer ik deze:

Speenkruid.
Misschien ook iets te geel?

Of, deze lentebrenger:

De bosanemoon (hopelijk wordt AnneTanne nu niet te jaloers). Vormt prachtige tapijten onder de oudste bomen in ons bos.
Te wit?

Of deze:

De slanke sleutelbloem.
De juiste paaskleuren. Maar niet zo opdringerig. Fijn. Vrolijk maar niet te.
Yep. Deze heeft mijn stem.