Ongeveer een jaar geleden brandde er voor de deur van mijn werk een auto uit. Ik trok twee foto’tjes, met de crappy camera van de iPhone. En deed eens een experimentje door er een valse tilt-shift effect op los te laten.

Een jaar later zijn deze twee foto’s van mijn meest bekeken foto’s op Flickr (2455 en 6353 keer and counting), en worden ze regelmatig rondgeblogd en in favorieten gestoken.

Straffer nog, onlangs kreeg ik deze vraag:

I was looking at a friend of mine’s blog and saw she
re-blogged a photo of yours that I really like. It’s the picture called “brand! fire! – the tilt/shift version”. This picture is amazing and I want to ask you something: I’m going to be recording an ambient album with a friend of mine and we wanted to know if we could use that picture as the album artwork. We’re going to be putting the album on a net-label to be given out for free, so there won’t be any sort of royalties to it, but you will be credited for the pictures.

Waarop ik uiteraard antwoordde:

Go ahead, you can use it for that.
Once your album goes multi-platinum worldwide megaselling, you’d come back to me on that royalties bit, right?

En als antwoord ontving:

Hahah, of course!
We’ll be sure to give you a t-shirt or something.
Thanks a lot.

Binnenkort dus misschien in een verlaten en nog net niet failliet gegane cd-winkel in uw buurt.

Maar het kan altijd nog straffer. Zo werd ik attent gemaakt op volgend filmpje, waarin Nick Harmer – bassist van de Amerikaanse mega-groep Death Cab for Cutie – door Current TV aan het woord wordt gelaten over het leven “on the road” en zijn passie voor het genre der tilt-shift:

Dat waar hij tussen minuut 1:40 en 2:10 zo passievol over spreekt, dat is dus mijn foto’tje, genomen met een crappy iPhone-camera, een jaar geleden.

En dat vind ik dus Woot!, dat dat zo’n mens aan de andere kant van de wereldbol inspireert en enthousiasmeert. En dat ge geen dure apparatuur of lenzen moet hebben om effect te sorteren.

Bij deze wens ik mij te excuseren bij de eigenaars van Club Z in Zingem. Voor de brand in hun parenclub. Ik zal het nooit meer doen, beloofd.

’t Was de eerste keer dat ik er kwam,
want om te paren in een parenclub,
moet ge met twee zijn.
En die van mij, die wilde daar niet van.
Tot ik op een zwak moment
het nuttige wist te paren aan het aangename
en ik haar bij een bezoekje aan tante Zulma
in Zingem mee wist te lokken naar club Z.

De inkomprijs was niet van de poes,
maar omdat er vanalles wenkte
betaalde ik met flair
een beetje opgewonden, en benieuwd en bang
voor wat ik nog niet kende
maar altijd al van gedroomd had.
De gastheer en hostess,
glad en met big smile
stonden klaar met bubbles en een handdoek
Vlei u neder, zeiden ze,
maak het u gemakkelijk, doet alsof ge thuis zijt,
dit is een droomwereld, eentje waar
ge overal moogt aanzitten waar ge wilt
en moogt tasten waar het trilt
en je mag kiezen: kijken of zelf doen
hier geen valse schaamte, geen fatsoen.

Ik moet zeggen dat ik dat helemaal zag zitten,
zelfs al waren de mensen die er al waren om te paren
nogal middelbaar
met cellulitiskonten, vetrolletjes
en hier en daar al grijze haren.
Maar daarover ging ik toch niet treuren,
dan was ik eens in een parenclub,
ging ik toch niet over een jaar of een grammetje
meer of minder gaan beginnen zeuren?

Maar die van mij, die werd wat dol
want er zat al een lelijke vent
met zijn tengels aan haar hol
en langs alle kanten werd zij besprongen
door geile bokken, met geile tongen.
En dus vroeg ze mij, kom we zijn hier weg,
dit is hier niet pluis, wat ik je zeg.
Maar zo makkelijk gaf ik mij niet gewonnen,
ik was nog geeneens niet goed begonnen,
en had zoveel betaald, dus vroeg ik haar
mag ik alsjeblief, mijn liefste mijn,
even in de darkroom gaan
dat schijnt ook heel leuk te zijn.

Ik stapte binnen poedelnaakt,
in het pikke donker
maar werd al onaangenaam geraakt
door een weëe geur, uit veel te veel lichaamsopeningen
waar dingen zich in binnendringen.
Na wat tasten had ik touche
vreemde handen streelden mij, wreven,
omarmden, aaiden, en al de rest
kortom deden heel erg hun best,
om mij een hoogtepunt te laten beleven.
Maar toch kon ik er niet van genieten,
zo anoniem, dat vond ik vreemd,
ik wil kunnen zien wie er mij neemt.
Dus in plaats van mij te laten gaan
greep ik mijn aansteker, knipte hem aan
wilde haar gezicht verlichten,
en schrok me dood, het donker kleurde zeker rood
het was geen zij, het was een hem
(hoe zoudt ge zelf zijn, het was Pieter De Crem).

Misschien is bij het vluchten,
van zijn grijpgrage handen, zijn geile zuchten,
bij het sjotten in zijn ballen,
de aansteker op de grond gevallen?
Het werd er alleszins te heet voor mij,
ik maakte me weg, naar buiten, vrij.

We liepen in ons ondergoed,
naar Zingem, de brandweer tegemoet.
En lieten om Club Z geen traan,
dat spel heeft voor ons wat afgedaan.
Dat “Lieu de rencontre érotique”
vonden wij toch wat al te ziek.

Daarstraks een aardig pyrotechnisch spektakel vlak voor onze deur op de Keizerslaan in Brussel meegemaakt. Ongeveer voor de ingang van de VDAB was er namelijk een Franse auto tot stilstand gekomen en in brand gevlogen.

Toen ik en m’n collega’s het zagen waren er al een paar voorbijgangers en politieagenten aan het blussen.
Het leek even hachelijk te worden, zeker toen de chauffeur in een vlaag van verstandsverbijstering terug in zijn auto dook om iets erg waardevols te redden. Het bleek om zijn jas te gaan.
Gelukkig was daar Harry Van Barneveld (vroeger judoka – brons ooit op de Olympische spelen! – en nu blijkbaar agent in het Brusselse politiekorps) om de fransoos er weer uit te zwieren en met brandblussers van andere auto’s en de VDAB-brandslang de brand te blussen.
Wat dus totaal niet lukte, want het vuur laaide telkens weer hoog op en dreigde de boel te laten ontploffen.

De brandweer was echter ook snel ter plekke en wist de zaak in de kiem te smoren. Brand geblust. Auto pakot, toch zeker nadat ze de motorkap openwrikten met een koevoet en tang.
Harry de held rookte een sigaretje, vulde de verzekeringspapieren (en een briefje voor onder de ruitenwisser van de grijze auto die erlangs stond), het wrak werd weggetakeld, en we konden weer verder werken.

Allez werken, ’t is te zeggen. Ik zag dat de foto’tjes die ik van het gebeuren gemaakt had (met de iPhone) eigenlijk uit een prima hoek waren genomen om eens te experimenteren met het tilt-shift effect.

Een cool truukje in Photoshop, en nog simpel om te reproduceren ook (een prima tutorial hier). Flickr puilt er van uit. Er duiken de laatste tijd zelfs übercoole tilt-shift video’s op.

Update:
Tilt-shift foto’s zijn blijkbaar nog steeds erg in trek. De foto’tjes hierboven kregen al meer dan 1000 views op de paar uur dat ze nu op Flickr staan (en da’s al niet meer gebeurd sinds ik Juan Pablo de Pace zijn bloot pietje, of de naaktkalender van de Chiro van Wespelaar erop zwierde). Ik citeer een van de reacties:
“Brilliant. Everything about this is great – the subject, the lighting, the angle, the brightness. Easily one of the best tilt-shift minis ever.“.
Woeha!