Pap. Als in ik kan geen pap meer zeggen.
Moe. Als van moedeloos over een burenruzie over een paplaurier. Onze paplaurier. Die ze stonden te kortwieken toen we thuiskwamen van een dagje aan zee en de speeltuin bij Gustave Siska in Knokke-Heist. Dat hij over de schutting groeide. En het nemen van een bocht bemoeilijkte. En wij van dat ze dat ook gewoon hadden kunnen zeggen tegen ons. In plaats van het heft (een kettingzaag) in eigen hand te nemen. En zij van dat wij onze borders niet goed verzorgen. En dat er netels groeien. En wij dat wij dat echt wel aanpakken, maar dat wij twee jaar geleden een neteltuin gekocht hebben. En zij van dat ik zeker ne groene ben? En zij van dreigen met de vrederechter, en wij van dreigen met de pliesie te bellen. En wij van bol het nu maar af en we zullen er werk van maken en dat ze het de volgende keer dat er iets hen hindert het alstublieft komen zeggen in plaats van er met de botte bijl in te vliegen.

Moe als van doodmoe na een slapeloze nacht. Bloeddruk. Ruzie maken, woorden wisselen: het is aan mij niet besteed. En dat over een paplaurier, begod. Ik vind dat dus domme planten. Zeker geen ruzie waard.

Moe van toe te geven. En gisteren dan de paplaurier te vellen, want op dat punt hadden ze gelijk: hij was al 2 meter over de schutting uitgegroeid. Dat was op een uurtje geklaard. En dan de takken te hakken in kleine mootjes. Aanmaakhout. Met een alligator (een soort elektrische mini-kettingzaag met klauwen van Black&Decker – lag in de Gamma in aanbieding – die takken tot 10 centimeter moeiteloos vermaalt) en de hakbijl. Geen einde kwam er aan. Aan het einde van de avond kwam buur zijn excuses maken. Dat hij te driest is. En impulsief. En dingen gezegd had die hij niet moest zeggen. En dat er in ons straatje maar vier mensen wonen, en dat het te zot is daar ruzie mee te hebben. En kwam het toch nog een beetje goed.

Pap ook van pap als in papfles. Het enige was Maud (nu 1 jaar en 6 maanden) nog eet. Geen patatjes, fruitjes, zelfs geen koeken of godbeware snoep. Alles behalve pap is momenteel nee en njet en vooral “da!”. Want ze wil al zoveel zeggen en hebben en krijgen en doen. En ze kan het nog niet zeggen. Frustratie.
Moe gelukkig nog niet moe als in blogmoe. Aleen een beetje druk met al die pap in en om het huis om de blogpostfrequentie op peil te houden.