De inleiding over de magnifieke hotelkamer in Portugal waar ik begin deze week belandde is al geleverd, de terugkeer onterdussen al lang een feit. Tijd voor een verslag van de rest van de reis en een “Obrigado, Peugeot”, hetgeen zoveel betekent als “Bedankt, Frans automerk dat de redelijk geweldige ingeving had mij naar Portugal uit te nodigen ter voorstelling en uitproberen van hun nieuwste automobilistische uitvinding“.

Niet dat ik alleen was. 6 weken lang al worden er uit de meest verscheiden windstreken busladingen journalisten overgevlogen naar Cascais. In mijn geval een gezelschap van de Australische, Zuid-Amerikaanse en Israëlische autopers, aangevuld met een stel “blogeurs” uit Spanje, Portugal, Duitsland, Frankrijk en Nederland (te weten mezelf, al bleek ik redelijk Belgisch, en Evy, die ook Belgisch bleek).

Een post met de harde autotechnische bevindingen komt er, deze keer doe ik van fotoalbum en reisverslag.

Op dag 2 was er tijd voor gezegde blogpost, een fijn ontbijt, een morgenwandeling in en rond het hotel in de duinen en een blik op de hemel, die niet bijzonder veel Mediterraans weer beloofde. Wat nog vrij logisch was, eigenlijk, want Cascais ligt aan de Atlantische Oceaan. Buiten stonden de 208’en al in een grote groep (meute? vlucht? kudde? parking?) op ons stonden te wachten.

Maar eerst naar de perszaal, voor de eerste kennismaking van kortbij met de 208,

en een infomoment over de opzet van het gebeuren. Er zou een testrit gemaakt worden van ongeveer 100 km heen, en via een andere weg weer terug, over een heel wisselend parcours (een beetje snelweg, landweg, heuvel, kust …)

De Nederlanders (Belg blijkend) vonden elkaar, en vormden team. Evy bleek een halve BV nog ook – ze heeft er al een tv-carrière als cultuurjournalist bij TV-Brussel en verbouwster bij bvb “Bouwen aan Geluk” en “Chef in Nood” opzitten (lees anders Evy Puelinckx haar bio). Natuurlijk mocht zij dan ook de kleur van de auto kiezen.

Een testrit van 100km in sterk wisselend weer volgde, nu eens met ondergetekende, dan weer met Evy aan het stuur(tje).

Hoe hoger we klommen, hoe mistiger het werd, anders zouden de vergezichten vast geweldig geweest zijn

Bestemming was Quinta do Convento, de boerderij van het klooster, waar deze groepsfoto van de bloggers werd genomen door Elodie van Buzzparadise (haar smulblog). U ziet onder andere Alex (der Probefahrer), Stefano en Daniele (10.it) met tussen hen in Evy (voor Ziezozon),  Arild (auto.germanblogs.de) en Ludovic (blogosports).

Team Holland Belgium deed pitspoesgewijs natuurlijk ook zijn ding:

Hier kwam Evy haar tv-ervaring ook even boven drijven om een tussenfilmpje op te nemen. De ratelende Chileense reporter moet u er maar bijnemen:

Er werd daar lekker gegeten in groep (dju, vergeten te informeren naar de prijs van dat stulpje, het leek mij anders uitstekend geschikt voor het lentefeest van Daantje, dat er over een maand aankomt)

Dan autowissel, en via een zeer mooie weg de terugtocht. Er was tijd te over, dus konden we een lange stop in Sintra (geen enkele gelukte foto, maar wel genoeg gezien om dat daar zeer de moeite te vinden – niet voor niets Unesco werelderfgoed – en er eens ooit naar terug te willen). Volgende stop was Cabo de Roca, de meeste westelijke punt van Portugal en continentaal Europa.

Op eenvoudig verzoek vormde deze helft van team Belgium met enkele Duitse testpiloten een (gelukkig mislukte) boysband

Ternauwernood terug in het hotel, al tijd voor cocktails bij het zwembad (black mojito)

en dan een persconferentie waarin de verzamelde pers in een taal of 5 en een keer of 3 per taal kon vragen of er ook een GTI-versie van de 208 gaat komen.

Daarna nog eens (matig lekker) eten aan de rand van de oceaan. Hetgeen beter klonk dan het was want het eten was niet echt super en van de oceaan was door de pikzwarte nacht ook niks te zien. Nadien terug naar het hotel en tot een uur of 3 een nachtelijk polyglotte groepsbabbel over auto’s en design en moeders op Facebook.

Op dag 3 een ontbijt met slaapogen en een vrije solorit met nog meer 208’s (andere motoren). Met eentje deed ik een toertje in Cascais, met de tweede ging ik terug naar Sintra (en reed er nogal verloren door een falende GPS, maar gelukkig geraakte ik na een tijd op het parcours van de dag ervoor en kon m’n weg terug naar het hotel min of meer herinneren).

Daarna wilde ik nog eens in de Spa van de Oitavos duiken, maar de checkout moest voor 12 uur  gebeuren en de Spa mocht niet na de checkout. Nu ja. Wat rondhangen in de lobby dan maar, en wachten op de shuttle terug naar Lissabon. Wel grappig hoe onderweg en tot aan de boarding gate van de luchthaven de 208 ons bleef achtervolgen. Let your body drive. It already did, Sir.

En a good maar redelijk vermoeiende time en een behouden thuiskomst was had by all.

Een vroeg prototype over de de bevindingen met de auto staat klaar en hebt u, de vele mensen van Peugeot, Mario & Elodie van Buzzparadise, de “gentils organisateurs” van dit gebeuren, nog te goed. Een welgemeende “obrigado” hebben ze dus al.

Inderdaad, onze man was dus uitgenodigd door Michelin, voor een uiteenzetting over winterbanden. In het algemeen en die van hen in het bijzonder. Dat die beter zijn dan gewone zomerbanden, zodra het weer onder de 7°C blijft. Want dan wordt gewone rubber te hard, en vermindert dus de grip op de weg. Al zeker bij glad weer. Remafstand, wegligging, aquaplaning … the lot. En winterbanden zijn niet gek veel slechter bij temperaturen boven de 7°C. Beetje meer rolweerstand en dus meerverbruik, langere remafstand … maar niks ergs. Kortom, Michelin beveelt u hun winterbanden van harte aan.
Maar dat was de theorie. Want er mocht ook aan den lijve ondervonden.

Wat vooraf ging, onze man test winterbanden, op uitnodiging van Michelin, op het circuit van de “Peugeot school voor automobielbeheersing”, Nijvel. Na een uiteenzetting over de theorie van winterbanden was het tijd voor de praktijk.

De eerste proef was er eentje waarbij je 50 moest rijden, ter hoogte van een kegel vol in de remmen gaan, en daarbij te trachten een twintig meter verder staande kegel te ontwijken. En dat terwijl het serieus regende en het asfalt dus behoorlijk glad was. Spoiler alert: iedereen slaagde erin het obstakel te ontwijken, want met winterbanden houdt ge wel grip. Dat zou met geen winterbanden geen waar geweest zijn.
Onze man slaagt wonderwel voor deze uitdaging, alhoewel de eerste keer volgens de instructeur veel te vroeg op de rem werd geduwd. “Dat was oewel een beetje vroek gefreind, hein” Geluidstrack: tooook, tok, tok, tok. Muziektrack: “Nobody here but us chickens”.

Wat vooraf ging, onze man test winterbanden op uitnodiging van Michelin, op het circuit van de “Peugeot school voor automobielbeheersing”, Nijvel. Na een uiteenzetting over de theorie en een eerste remproef was het tijd voor wat sneller werk.
De bloggers mochten in een Hummell, op een minicircuitje tegen te tijd racen. Was niet zo moeilijk, want er ging een instructeur mee die constant “remmen, remmen” riep. Wat wel moeilijk was, was de deur openkrijgen, want er zat langs buiten nergens een knopje aan. En niet schakelen (want de korte stukken waren te kort). En niet te glijden (wat deze test met winterbanden te doen had was niet meteen duidelijk). En een scherpe tijd neer te zetten (want die van mij sloeg nergens op).

Over dus naar de derde test. Weer een remtest. Deze keer op een epoxy ondergrond, die de gladheid van vastgereden sneeuw goed zou benaderen. Weer aankomen met 50 km/h en dan na een signaal van een meettoestel alles dichtgooien. Al snel bleek dat auto’s met winterbanden dit nogal eens geen klein beetje korter doen. Bij de testauto’s was er ook een camionette, en daar had je met de zomerbanden echt wel nul komma nul grip op de gladde ondergrond. Pas op de asfaltstrook, dicht bij het decor, kon je daar mee tot stilstand komen.
Ondanks dat deze test absoluut niet moeilijk was, slaagde onze man er toch in voor wat animo te zorgen, en wel door in de verkeerde aanrijstrook aan te schuiven. En hij dus enige rubber kegeltjes diende te verpletteren om terug op de juiste plaats te geraken. Geluidstrack: sad trombone. Muziekje: Britney Spears: “Oops, I did it again”.

Wat vooraf ging, in onze man test winterbanden:, onze man klunst zich lustig door 3 rijproeven op het circuit van de “Peugeot school voor automobielbeheersing”, Nijvel. En de proef waarvoor de meeste rijvaardigheid voor nodig is moest nog komen.

Weer een epoxy ondergrond, voor proef 4, en dit keer in een bocht. Opdracht, er met 50 km/h aan komen gereden en te trachten die bocht “te houden”. Met een auto op zomerbanden, eentje met winterbanden, en eentje met verschillende banden op de voor- en achteras. Gefundenes fressen voor de auto met winterbanden, want daar kon je als je dat wou zelfs nog gas bijgeven in de bocht. Indrukwekkend wegvast.
De auto met zomerbanden bleek met wat tegensturen ook nog plusminus controleerbaar aan een lagere snelheid, maar bij 50 per uur ging die toch onvermijdelijk aan het slippen. De auto met zomer en winterbanden door elkaar was helemaal niet te houden.
Ondanks dat onze man het er bij dat slippen redelijk gecontroleerd van af bracht, slaagde hij er toch in nog een mens bijna door de voorruit te katapulteren. En wel de heer @mschenk die niet had zien aankomen dat de heer @houbi niet wist dat een auto met automatische versnellingsbak die nog aan het rijden is van “Drive” naar “Park”-stand te schakelen geen goed idee is.

Volgde nog: een prijsuitreiking voor de beste chauffeur (nodeloos te zeggen dat onze man hier niet op het hoogste schavotje eindigde). Een goodie bag (een soort overlevingspakket voor auto’s – zonder winterbanden wellicht – in winterse omstandigheden: plaid, muts, krabber, warme sokken …) en een boek over de geschiedenis van het Michelinmannetje, Bibendum. Vaarwel zeggen. Op zomerbanden naar huis rijden. En de blogposts van de andere aanwezige bloggers (mét filmpjes en al) lezen:

• Maarten
• Appelogen
• Yves Ferket
• Herman

En een “grand merci” voor Mario Criscuolo, van het agentschap Buzzparadise, en de mensen van Michelin voor de uitnodiging. Muziektrack: ABBA, “Thank you for the music”.

(voor de halve begrijper van de vorm: vervang in het bovenstaande winterbanden door bijvoorbeeld restaurant of wielertoerisme of dierenmanieren of overleven op een eiland, blog door vtm of vt4 of één of 2be, and you’re good to go. Dat ge tegenwoordig al de hele uitzending in de breaks en voorafkondigingen ziet, dus, en ge u dus afvraagt waarom in hemelsnaam ge nog naar het hele programma zit te kijken).

Mijn methode om te stoppen met roken, nu al een jaar of 10 geleden, bestond uit in 5 stappen:

Stap 1:
Start met roken

Stap 2:
Rook een tijdje

Stap 3:
Rook almaar meer

Stap 4:
Wordt het moe

Stap 5:
Stop de dag erna. En laat het.

10 jaar rookcarrière, en enorm van genoten. De sigaret na het eten. De sigaret voor het slapengaan. De sigaret aan de bushalte. De sigaret aan de bar. De aansteker in de zak. Het zilverpapier uit een vers pakje Camels trekken.

En toen moe geworden. De aanslepende verkoudheden. De rochel in de morgen. De angst zonder pakje komen te zitten. De gele wijs- en middelvinger. De centen. Het gezeur van de baas. De volle asbak en hoe de tafel errond ook steevast vol ligt met as en tabaksrestjes.

En dan, gewacht op het geschikte moment. Een verkoudheid, zo een waar je het verschil niet smaakt tussen een kortgebakken tonijn en tenenkaas. Een moment waarop ook je vriend de sigaret niet smaakt. Verlof gekregen van de dokter voor die verkoudheid, mezelf twee dagen opgesloten. Bang voor de cold turkey, die niet kwam. Op zijn ergst niet meer dan een lauwe duif.

De eerste poging om te stoppen was de goede. Gestopt in het midden van een slof, en die slof ligt er nu nog. Wat doorbijten bij de eerste verleidingen. Een dag wordt er twee, twee dagen een week, twee weken een maand, en na een maand gestopt te zijn zou het toch wel oerdom zijn om opnieuw te beginnen. En nog een maandje later was de sigaret geschiedenis. Rookte gij vroeger niet. Ja, vroeger.

Nu, een jaar of tien later, geen spijt. Een beetje heimwee, soms, na het eten of aan de bar. Maar niks ergs. Geen fantoompijn in de vingers. Blij toe.
Al bijna vergeten hoe het was als roker maar halve longen vol te kunnen ademen. Hoe de lucht na dat stoppen leek binnen te stromen in elke dag grotere hoeveelheden. En hoe het leven erna wat meer leek te blinken dan ervoor.

Kortom: mijn recept was stoppen “op karakter”. Zonder hulpmiddelen.

—– commerciële onderbreking ——

Misschien niet helemaal wat de mannen van Pfizer via Buzzparadise in gedachten hadden toen ze mij vroegen een blogpost te wijden aan hun Serious Quitters Arcade. Een reeks van old school games, ontwikkeld om u zin te doen krijgen om te stoppen:

Hier past een disclaimer bij:

—— einde commerciële onderbreking ——

Maar ieder kiest de methode die hem het best ligt, I guess. Kies de uwe, wanneer het u past. Of steek er nog ene op. It’s your life. This was mine.

Soms, soms heb ik het idee dat ik in een reclamefilmpje leef. Eentje dat de jeugd corrumpeert.

Het begon nochtans onschuldig. Met een telefoontje, van het vierjarig telefoonverslaafde Daantje naar mijn werk.
"Ppaaa", zei hij: "er is een doos van jou!"
Ik: "Een doos?" (denkt, denkt) "Wat voor een doos?"
Daantje "Gewoon, een doos."
Ik: "Owkee. Geef je anders mama eens?"
Mie: "Hallo?"
Ik "Daantje zegt dat er een doos van mij is?".
Mie "Ja, wij komen net terug thuis, en er staat hier een doos voor de deur"
Ik "Staat erop van wie hij komt?"
Mie: "Buzzparadise, Luxemburg".
Ik: "Ha, dat gaat die witte koptelefoon zijn, die ik heb gewonnen door iets te posten op mijn blog over de Madame van Jean-Paul Gaultier. Geef Daantje maar terug."
Ik: "Daantje, ge moogt die doos gerust openmaken, zunne. Veel plezier ermee, en tot straks!"
Daantje: "Joepi!"

Een uur of vijf later, kom ik thuis van een lange warme werkdag, en tref ik volgend tafereel aan:

Mijn bloedjes van kinderen. Aan den drank!

De doos van Buzzparadise bleek immers geen koptelefoon te bevatten. Wel de ingrediënten voor een zogenaamde "Passoã-party": een fles Passoã, twee dozen fruitsap, glazen, rietjes en roerstokjes, een shaker, een mandje, een t-shirt, een bloemenkrans, een sleutelhanger… Dus waren ze maar aan het party’en geslagen. Als de kat van huis is…

Maar mijn ouderlijk gezag was daarmee nog niet genoeg ondermijnd, blijkbaar. Want er zat nog een gadget in: een blazertje. Wellicht bedoeld om verkoeling te geven tijdens warme dagen met Passoã-party’s. Met een LED-lichtje dat "PASSOA" projecteert op het waaiertje. Gezien de lol die de jeugd daaraan beleefde, maakte ik daar dus maar wat foto’s van:

Pas bij de nabewerking van de foto’s op de computer werd me duidelijk welke boodschap daar werkelijk was uitgestraald. ASS? SOA? ASSO?
Komaan zeg. Eerst de jeugd dronken voeren, en hen dan dan de ouders nog een beetje laten uitlachen. U bent bedankt, “les agences de pub machiavéliques”. 😉

Overigens, en vandaar ook mijn enthousiasme om mee te doen met deze Buzzparadise-actie, heb ik het nogal voor Passoã. Ik drink het graag (en met mate, wat u ook beter zou doen) en vind het wreed lekker.
Waarbij ik wel niet uitsluit dat ik in de toekomst neerbuigend ga neerkijken op bovenstaand statement.
Er is namelijk een tijd geweest, een jaar of 20 geleden, dat ik volgaarne in dergelijke positieve bewoordingen zou gesproken hebben over Pisang Ambon. Pi-Sang-fucking-Ambon! Heden ten dage zou ik nog niet in een straal van 25 kilometer rond een halflege fles van dat groene vergif gezien willen worden. Zo’n bocht, jong, snap niet dat ik het ooit door mijn keel heb kunnen krijgen.