Automatic captions op YouTube. Klonk niet zò slecht als idee. Omdat het ondertitelen van video’s een beestig werkje is, waarom de computer het werk niet laten doen? Alles wat via stemherkenning op woorden lijkt gaat in de ondertitels. Beta, maar ze worden almaar accurater, claimen ze. Toegankelijkheid FTW. Right.

Een paar voorbeelden uit de trailer van de film “Bad Teacher” (een film in aantocht deze zomer, met Cameron Diaz en Justin Timerlake, over een “Teacher who doesn’t give a F***“.
Die zoals elke zelfrespecterende film z’n trailer op YouTube zet, er vervolgens weer afhaalt en op Facebook plaatst zodat je hem nog alleen kan zien als je de film al “liket” en dan door de rest van de internetgemeenschap maar terug op YouTube wordt gezet en tegen de tijd dat u dit leest daar wellicht alweer verwijderd is).

Cameron Diaz die door een leerlinge betrapt wordt op het roken van een joint en reageert met “No, it’s medicinal marihuana“, wordt in het YouTube-captionees:

“Are – You – Fucking – Kidding – Me ?” (nadrukkelijker uitgesproken kunt ge ze niet vinden), wordt:

“From now on, my full-time job is finding a man who will take care of me“, luidt:

In de film luidt haar repliek op “I love it how his eyes sparkle when he smiles”, “I wanna sit on his face“. In het Youtubistaans gaat dat:

En als ze de man op wie ze verliefd wordt probeert af te raden te vallen op een andere vrouw, gaat het in de film van “She hates cock“. Edoch, zegt de caption:

Afijn, you get the picture. Of – in ’t geval je slechthorend of doof bent en op deze captions aangewezen – you don’t get the picture.
En dan ben je nog beter af dan de niet-engels-beheersende slechthorende medemens die dit zootje ook nog eens door de zootjesmolen van “Translate captions” moet gooien. Want dat voegt nog een “layer of incomprehensability” toe.

Enkel te vergelijken met iemand die voor duiding bij de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren geheel is aangewezen op een uitleg van Carl Decaluwé.

Stemherkenning, in 2011. 10 jaar na Lernout en Hauspie. En nog altijd een farce?

Traagheid is een zonde. Waaraan ik helaas lijd.
Zoals toen in de webstatistieken van vorige week opeens snuffelende surfers opdoken die vergeefs zochten naar de “ishtar nipple slip” of “belgium nipple incident“.
En ik me dan voorneem een post te schrijven over hoe wat Soetkin overkwam geen nipple slip was. Dat het hier op zijn best ging om een “wardrobe malfunction”, of een inzending voor het EK Lingerie (waar Ishtar wellicht ook kansloos zou zijn tegen de schone Oost-Europese oppositie of de op blote ventjes beluste gay-scene).
En hoe die post dan blijft liggen, en Ishtar allang en breed en dik verdiend uitgeschakeld is en zelfs de ondanks een hoog showgehalte zeer vervelende Eurovisiesongfestivalfinale allang voorbij.
En hoe zo de kans op nog eens wat blogborsten en de bijhorende push-up in de kijkcijfers dreigt verkeken…

Toch was de Louis-Paul Boon in mij al voldoende ver gevorderd, de veldresearch al intensief genoeg gebeurd, om u Fenomenale-feminatheek-gewijs een classificatie van nippleslips, of tepelongelukjes zo u wil, aan te bieden:

Fase 1: de overijverige décolleté – the cleavage peek
De grens tussen een spectaculaire décolleté en een nipple slip is uitermate dun. Zodra er echter een tepelhof of areola piept, is er officieel sprake van een nipple slip.
Een mooi voorbeeld, geleverd door Cameron Diaz:

Fase 2: inkijk langs boven – the downblouse
Interessante en indiscrete invalshoek die voorvalt op het moment dat los geklede dames zich wijden aan het oprapen van spullen, knuffelen van kinderen of andere laag-bij-de-grondse activiteiten.
Een voorbeeld u geleverd door Claire Danes:

Fase 3: de zijdelingse inkijk – the sideview
Meestal veroorzaakt door veel te ingewikkelde vestimentaire ambities.
Komt voor bij de besten, en wordt hier dus gedemonstreerd door Nathalie Portman:

Fase 4: de zijdelingse ontsnapping – the sideways escape
Anders dan bij de overijverige décolleté gebeurt de borstontsnapping bij dit vestimentair ongelukje niet in het midden, maar aan de zijkant.
Hier met verve gedemonstreerd door Paris Hilton:

Fase 5: met voorbedachte rade – the premeditated nipple slip
Meestal meer “boobage” te zien dan in fases één t/m vier, maar opgezet spel.
Het meest bekende voorbeeld uiteraard de gewilde/ongewilde nipple slip van Janet Jackson in de rust van de Amerikaanse Super Bowl.

Fase 6: tet complet – the full monty
Om de een of andere reden geraakt een volledige borst zichtbaar
Kan het gevolg zijn van een kledijmankementje (de wardrobe malfunction in het engels) zoals Sophie Marceau demonstreerde op de rode loper van Cannes, of het gevolg van een sabotage-actie, zoals hier gedemonstreerd door Courtney Cox en haar zoontje.

Fase 7: het dubbele ongeluk – the double nipple slip
Vrij zeldzaam, maar het gebeurt, zoals Kirstin Dunst hier bewijst met een onwillig topje van haar bikini. Ons advies: eerst passen, die dingen.

Fase 8: Tieten als fashion statement – the runaway runway tits
Welk beter argument om textiel te verkopen, dan de afwezigheid van textiel op strategische plaatsen. Gezien de frequentie waarmee modellenborstjes (toch meestal niet van de grootste) aan kleding ontsnappen, is deze nippleslip dan ook geen gevolg van toeval.
Hier ten overvloede geshowd in een fashion-tv special:

fase 9: de monokini – the topless
Vanaf deze fase wordt het opnieuw moeilijk op van een nipple “slip” te spreken. In feite mag je in deze fase van geluk spreken als er überhaupt nog een slip in de buurt is. Om deze fase te bekijken begeeft u zich dan ook best richting strand als het warm is.

fase 10: de Britney Spears, de Pamela Anderson en de Pornoster.
Er over dus. Ver over.

Fases 1 tot en met 3 vind ik het leukste, omdat er daar voldoende voor de fantasie van de toeschouwer overblijft.
En u, geacht kennerspubliek?