De natuur presenteert zich dezer dagen op haar lieflijkst. Bloesems, ontluikende blaadjes, vogelgekwetter, bijtjes, phallus impudicussen, lente …
Maar vergis u niet, vrienden: het is een loeder. De natuur is een wreed serpent met een dubbel gezicht. Janus.

Zo ben je bijvoorbeeld een mereljong. Het ene moment ligt de wereld aan je klauwtjes. Bij de eerste warmte in een mooi nestje gelegd, drie weken geduldig uitgebroed door je ma, een maandje opgevoed en vetgemest door ma en pa. Tot je klaar was om te vliegen. De vrijheid tegemoet. Klaar voor een merelleven.
En dan, op je eerste aarzelende vlucht uit het ouderlijk nest, wordt je opgemerkt door een ekster. Zwartwit tettergat met vraatzucht. Die wellicht ook met jongen zit op haar nest, en die jongen graag groot wil krijgen, om ze uit te laten vliegen. Klaar voor een eksterleven.

En dan zit je in plaats van de wereld te ontdekken plots middenin de struggle for life. Een experiment van Darwin, over wie er het best is aangepast aan het leven: merels met gefluit en voorliefde voor wormen, of eksters met zin in alles en een scherpe bek.

Je ouders die er rond fladderden niet in staat de ekster af te leiden. Machteloos. Op paar seconden van de dood, nu al. En toen kwam ik buiten. En ging de ekster op de loop. Net als je merelouders.

Daar zit je dan. Je prille hersens kunnen er niet bij, ingeslagen als ze zijn. Het bloed voor je ogen. Daar gaat je geloof in de natuur, of toch in de lieflijke kant ervan.

Arm ding. Of ze het gehaald heeft, weet ik niet. Ik heb het mereljong niet te ver van de plaats van het voorval onder een struik gezet, in de hoop dat ma en pa merel er terug om zouden komen. Een half uurtje later was het weg. Op weg naar een merelleven?