Vandaag in alle kranten: The Sun is gehackt. Door @lulzsec. Redirecten de website van The Sun naar hun twitterfeed, plaatsen er valse persmededelingen over al dan niet gehackt zijn op, of rapporteren over de plotse dood van Rupert Murdoch. Lollig.

Dan maar eens een rondje Vlaamse pers (de Waalse durf ik niet meer te linken uit schrik een ja dan nee dan ja dan nee verbod aan mijn broek te hebben). En al wat dat ze zeggen dat gehackt is zijn ze zelf gehackt.

Neem nu De Standaard: vroeger een platform voor interessante artikelen. In de papieren versie bijvoorbeeld gisteren een intelligente bijdrage van Guido Vanden Wijngaerd, die haarfijn blootlegt waarom de Belgische regeringsformatie vastzit en zal blijven vastzitten, door inzicht te geven in het Waalse standpunt. Maar moet ge nu zien op hun website. Gehackt. Het artikel is herleid tot vier zinnetjes, en de rest is vervangen door wat lezersbrieven aan het Pallieterke en le gazette de l’FDF en Spellcheckers anonymous, lukrake uittreksels uit het N-VA programma en door Google Translate gehaalde bijdragen van een Amerikaans White Power forum. Bladzijden en bladzijden lang, de Redditors hebben zich laten gaan.

Of de Morgen. Ook gehackt. Op twitter van het weekend nog een gedurfd standpunt van Walter Pauli over waarom er iets stinkt in de Tour en het niet normaal is hoe van Vanendert en Voeckler de tourfavorieten op een hoopje rijden. In de krant, vervangen door iets hoe hij niet meer naïef kan jubelen door de schuld van coureurs die vroeger in de fout gingen, zijn twitterstandpunt in een redactie van Marc Coucke.

Of Knack. Vroeger ook bekend staand als een vrij intelligente publicatie. Tegenwoordig gehackt door een zekere Rik Van Cauwelaert. Een grapjas eerste klas, al vermoed ik dat het hier gaat om een vermomming van Koen Meulenaere die zich in het rabiaatste vlaamsnationalisme inleeft.

Het Laatste Nieuws, daar is de miserie compleet. Eerste vijf artikels momenteel: "Gruwelijke executie video door Taliban", "Tiener doodt ouders en geeft party met hun lijken in huis", "Crombé (54) verwacht kind bij Trisha (28)", "Schotse toeriste sukkelt tussen schroeven speedboot" en "Suri Cruise leert zwemmen met papa en mama". Beste inzending lager op de pagina "Robbie Williams heeft iets slecht gegeten" #. Gehackt door een alliantie van Fark, Clint.be en de Rechtzetting, peins ik.

Zelfs websites hebben er last van. De Plasky’s bijvoorbeeld. Ooit een beredeneerde radiouitzending vol met scherpe maar faire mediakritiek. Tegenwoordig een nest van ad hominem aanvallen op schrijvende medemensen die zich op een foutje of kennislacune durven laten betrappen.

Waar er gehackt wordt vallen spaanders. Luidt de klok: pelletkachels hebben de toekomst.

Als bloggers journalisten zijn (een vaag artikel, dat in feite gaat over deze zaak), dan is een blog een krant (of in mijn geval eerder een onregelmatig verschijnend weekblad) en kunnen wij bijgevolg niet achterblijven. Daarom een mededeling van interne orde:

Dirk Houbrechts, blogger op deze blog, gaat vanaf vandaag aan de slag als nieuwe ombudsman van houbi.com. De vorige was om persoonlijke redenen gestopt, of ergens onderweg zoek gelegd, of nooit begonnen.

Om eerlijk te zijn: op de redactie rees twijfel of we wel een nieuwe ombudsman moesten aanstellen. Draai of keer het, maar het doet pijn om op eigen blog bijwijlen striemende kritiek te publiceren op het eigen werk, zelfs al stelt dit alles welbeschouwd eigenlijk nooit veel voor. Een fabrikant van koekjes zet ook niet zelf op zijn verpakking dat in de vorige lading te weinig suiker zat?

Precies, we zijn geen koekjesbakkers. Wij doen hier maar wat. We proberen dat zonder scrupules te doen, hanteren absoluut geen strikte journalistieke regels en maatstaven. Streven geen objectiviteit na, en al helemaal niet de scheiding van berichtgeving en commentaar, woord en wederwoord. We hebben geen idee over wat maatschappelijk relevant is maar we koesteren wel onze onafhankelijkheid.

Wij als redactie zullen op onze staart getrapt worden. De columns en tweets van de ombudsman zullen op de redactie in seminaries worden besproken/eigenlijk gewoon genegeerd worden.

Is Dirk Houbrechts niet eerder de huiscriticus? Revisor? Thuislezer? Het persoonlijke Observatorium van houbi.com? Ach wat, blogs hebben ombudsmannen. Zij houden er zelfs een vereniging op na. Het is een herkenbare naam, ook al zal hij concrete, persoonlijke klachten en vragen om rechtzettingen niet zelf behandelen, maar verticaal klasseren.

Laat deze ombudsman in de eerste plaats lezen en interpreteren. Zoals zijn voorganger doet hij dat onafhankelijk van de blogredactie – die zijn bijdrages in haar geheel kan en zal weigeren, maar ze niet kan aanpassen.

Die opdracht hebben we Dirk Houbrechts meegegeven: wees onze eerste (en vaak enige) lezer. Heb ons lief, en wees daarom streng.

Noot van de ombudsman:

Zoudt ge hier lay-outmatig niet eens een duidelijker onderscheid kan maken tussen ‘groot’ en ‘klein’, tussen ‘lichte’ en ‘echte’ blogberichten. Dat lijkt hier allemaal even (on)belangrijk. Dus krijg je ook meer reacties als: “Is dit nu feitelijk om te lachen? Of serieus?“.
Ge neemt hier een artikel uit de Standaard van deze week en de eerste bijdrage van de DS-ombudsman, en doet daar een paar aanpassingen aan, zonder dat iemand dat gaat beseffen.
Ik denk dat het onderschat wordt, in welke mate een blogschrijver zijn blog als een geheel beschouwt met de info die hij daarvoor las, en in welke mate de online consument de blogposts individueel, los van dat geheel leest. Als nieuws gaat ‘zwerven’ – als individuele stukken gedeeld worden, en lezers belanden meteen op de artikels zelf, zonder eerst via de oorspronkelijke bron te gaan – valt een dosis contextgebonden informatie weg.

Noot van de redactie:

Fuck off, Houbrechts. Ge zijt al ontslagen.

Tijdens het groot mediadebat werd er door Van Thillo nog gezegd dat “crossmediaal een fabeltje” is, maar ondertussen weet ik beter.

Crossmediaal part 1:
Deze morgen in de mailbox. Een mail van Humo over een actie, wijn te winnen. Deze actie is niet te doen op humo.be, maar op de standaard online.

Crossmediaal part 2:
Over naar de Standaard online dus, alwaar naast de wijnactie, ook nieuws te rapen valt, zoals vandaag dat Steven van Herreweghe in De Pappenheimers Tom Lenaerts gaat vervangen.

Crossmediaal part 3:
Over naar Woestijnvis dus. Alwaar op de site nu al 10 jaar lang bijna niets staat (de Ronde heeft er nooit bestaan, bijvoorbeeld). En de nieuws-rubriek is er zo leeg als een oude-moppentrommel op zolder na een bezoek van Geert Hoste.

Want voor dat Woestijnvis-nieuws moeten we dus naar Humo. En voor dat bijna niets ook, want dat staat daarin, in Humo, tegenwoordig.

Crossmediaal, de cirkel is rond.
Vervang het de volgende keer dat u de term hoort opduiken, gerust door het eigentijdsere kringrukken.

Laurent, toch. Je zou denken dat hij geleerd zou hebben, uit de ophef rond zijn reisje naar Zaïre. Maar neen. Nu is hij alweer weg geweest. Naar Moiré, de hoofdstad van The United Optical Illusions, by the looks of it:

Reactie van Leterme: We hadden hem nog zo gezegd, doe een pied-de-poule aan, of iets effen blauw, daar is ook nog nooit iemand over gestruikeld. Geen lijntjes, wat dat betreft staat onze regering op één lijn. Maar nee, hij moest en zou dat aandoen wat hij aangedaan heeft.

Reactie van Laurent: Ik snap de commotie niet. Mensen spelen een spelletje met mij. En ik doe dat allemaal voor de wetenschap.

Reactie van de N-VA: Wij stellen voor de dotatie van de clown met onmiddellijke kracht in te trekken, een prins die buiten de lijntjes kleurt met zijn lijntjespak is onaanvaardbaar.

Reactie van Wikipedia: Mogen wij deze illustratie gebruiken bij ons item over Moiré? Please?

Reactie van de Standaard: Wij wilden Prins Laurent helemaal niet belachelijk maken, dat doet hij zelf wel genoeg. Ten andere, in onze print-editie is er niks te zien van dat moiré-patroon. Het is gewoon op de iPad dat er op sommige resoluties dat bijverschijnsel optreedt. Kijk maar, in het groot is daar niks van te zien:

Kijk, een intelligent opiniestukje in De Standaard (abonnees only) van vandaag:

Over de roddels in Dag Allemaal over de Antwerpse VLD’ers Annick De Ridder en Ludo Vancampenhout, en over de off-the-record commentaren van de Vlaamse en Franstalige onderhandelaars over elkaar in La Libre Belgique.

Premisse van het artikel:

De voorbije week verschenen enkele grensverleggende artikels. Ze hadden met elkaar gemeen dat ze enkel op off the record-gesprekken waren gestoeld. Steeds ging het om prettig leesvoer, hoe vernietigend het beeld ook was over de politieke zeden. Helaas was de berichtgeving onjuist.

En de conclusie:

Wetstraatjournalisten weten dat het er aan de onderhandelingstafel soms niet al te vriendelijk aan toegaat. Zeker als de gesprekken maar moeizaam vorderen, raken de zenuwen oververhit. Er valt dan eens een onvertogen woord, vooral off the record. Iedereen moet immers stoom aflaten. Zoiets uitvergroten, doet de waarheid geweld aan. … Politiek is mensenwerk. Het gaat om relaties. Maar het blijft gevaarlijk om slechts één facet uit zo’n verhouding te isoleren en op te blazen. Ook een gewoon huwelijk heeft zo van die ups-and-downs. Wie vervolgens enkel de kwade momenten als werkelijkheid introduceert, plaatst zich buiten de werkelijkheid.

Schitterend, dat een krant ervoor kiest om, in plaats van die wederzijdse beschuldigingen in zijn krantenkolommen te herhalen, er een kritische kanttekening over te plaatsen. Niet mee te gaan in de roddel, maar aan de zijlijn te gaan staan en meewarig het hoofd te schudden over zo laag bij de grondse praktijken.

Tot mijne frank viel.

Want waar had ik gisteren geleerd over die straffe uitspraken van Vlamingen over Walen en vice versa, over de eyeliner van Elio, de debiliteit van Joëlle en Laurette en de wafels van Bart de Wever? Op www.destandaard.be.
Onder welk artikel kwamen er weeral 219 comments van de stilaan voltijds op de payroll van N-VA staande commentaargevers te staan? Yup. Op www.destandaard.be.
Waar was dat artikel over die wederzijdse demonisering het meest gelezen artikel van de dag? Yup. Op www.destandaard.be.
Good for ‘em.

Maar wat ik me dan afvraag is wie er zich hier “buiten de werkelijkheid” plaatst? In welke werkelijkheid is het achteloos uitpakken met iets op de ene plaats en het genadeloos neersabelen van datzelfde op een tweede plaats een uiting van consequentie en rechtlijnigheid?

Of ook: hoe lang denkt men nog het verschil tussen een kwaliteitskrant en een kwaliteitssite in stand te kunnen houden, zonder dat de reputatie van de ander de een gaat besmetten en naar de moeizaam opgebouwde vaantjes helpen? Het argument van Peter Vandermeersch en zijn opvolgers dat enkel de “faits divers” (de opkomst yoni-massage, de mac van Evi Hanssen, de single van mevrouw Crombé, het lief van Evy Gruyaert die ook de ex van Lynn Wesenbeek is, etc etc… ) op de site een beetje losser mogen dan in de krant, gaat hier immers niet op: dit is Wetstraatnieuws.

Of is zowel lezers en als clickers bereiken echt alleen mogelijk met een onmogelijke spreidstand?

Hullup! De Hunnen komen! Sterker nog, ze zijn er al. Want, zo bericht de Standaard vandaag onder de kop “Bevolking België groeit sterk aan“:

De Belgische bevolking groeide in 2009 aan met niet minder dan 7 procent. Vooral door immigratie. Maar niet door immigratie die het land nodig heeft

Een screenshot, voor als ge mij niet zou geloven:

7% immigranten, vorig jaar alleen al. Da’s 10.000.000 maal 7 en dat gedeeld door honderd, ofte 700.000 nieuwe Belgen. Op één jaar, dus. Overrompeling.

Potdomme, hoe wereldvreemd kunt ge zijn: zit ik hier nietsvermoedend in het rustige Balegem, en terwijl ik even niet keek is de rest van België gewoon overspoeld!

Hoi Barbaroi. Hun kans geroken, wellicht, nu het Vlaams Belang aan belang heeft ingeboet. Sterker nog, nu het Vlaams Belang in vreemde talen begint te afficheren en de nationalistische voorman in het Latijn communiceert. Zo lok je ze natuurlijk, de buitenlandse meutes. De schrik is weg, hé.

7%, allez zeg, da’s toch enorm veel. Het inwonersaantal van Antwerpen en Gent samen, op 365 dagen erbij. Waar hebben ze die mensen allemaal gestoken, eigenlijk? Geen wonder dat ze nu al met caravans rondrijden en lukraak West-Vlaamse weides inpalmen.

Laten we dat zomaar gebeuren? Laten wij ons overspoelen? Ik dacht het niet. Met 7% per jaar, zijn wij hier nog 7 jaar in de meerderheid. Het is nog niet te laat. Grijp naar de wapens!

Of wacht.

Op De Standaard Online is het precies een ander verhaal. De groei maar 0,7%. De explosie van de bevolking een losse flodder. Stop de persen, en laat dat van die wapens maar zitten.

Tss, De Standaard. Ondertekenen met “Guy Tegenbos”, maar in feite uw artikels laten schrijven door Philippe Muyters. Hoe durft ge.

Eerder op de week kreeg ik van de Talking Heads (diezelfden die eerder verantwoordelijk waren voor mijn avontuur op roze voetbalschoenen naar Standard) een mailtje: of ik zin had om eens naar de in de steigers staande nieuwe versie van De Standaard-website te kijken?

En met eraan gekoppeld natuurlijk de vraag dan “en passant” mijn mening te geven, en bugs te melden en zo. Interessant idee eigenlijk, en een nuttige toepassing van sociale netwerken door een websitebouwer. @netlash doet dit bijvoorbeeld regelmatig: vlak voor de lancering van een site al wat nieuws erover op twitter verspreiden, en dan met de onmiddellijke feedback snel nog wat bugs uit de wereld redden.

Fijn, ik was benieuwd. Want De Standaard is een van mijn meest gelezen websites (waarbij ik dan wel moet vermelden dat dit wellicht komt omdat ik een De Morgen-abonnee ben, en die krant dus al ’s morgens aan het ontbijt gelezen heb). En de De Standaard-Online staat er inderdaad al een heel wat jaren in zijn huidige oranje toestand bij, een opfrissing is dus zeker welkom.

De URL van de testsite mag ik niet verspreiden, screenshots wel. De homepagina komt er zo uit te zien:

Een aangenaam paginabeeld. Knappe grid. Goeie typografie en whitespace. Een radicaal verbeterde navigatie (enkel nog bovenaan, nu is dat met tabs en linkermenu). Kortom: alleszins een verbetering ten opzichte van de huidige site.

Maar ook: met vrij weinig nieuwigheden (misschien bewaren ze die trouwens nog achter de schermen). “Lees later” is er een (werkt nog niet in deze alpha-versie, maar de bedoeling is dat je op die manier artikel-titels kan snel overlopen, de interessante “bewaren” en dan in “Mijn Standaard” een soort map hebt met al de artikels in die je nog wilde lezen). De mogelijkheid om artikels een “stem” te geven een andere (erg onduidelijk uitgewerkt). En eenmaal de advertentie-afdeling er op volle kracht zijn banners en andere promo-formaten in heeft geplaatst zal het rustige paginabeeld ook gegarandeerd minder rustig zijn dan nu. En heb blijft precies wachten op een Belgische nieuwssite die eindelijk ten volle gebruik maakt van de internetomgeving waarin hij een speler is, en dus bij een artikel ook relevante pointers naar info elders op het web zet (kijk eens naar De Volkskrant.nl bijvoorbeeld …)

Bugs om te melden waren er ook genoeg – hoop dat ze er iets aan hebben. Eentje kon ik echter niet kwijt in het feedbackformulier. Die krijgen ze dan hier.

De navigatie bovenaan heeft een m.i. serieuze fout. Inconsistentie.
Op de HP ziet ze er zo uit:

In de secties als “Opinies”, “Lifestyle”, “Ontspanning” en “In beeld”, komt er een andere steunkleur, blijft het eerste niveau hetzelfde, en komt er op het tweede niveau een ander submenu.

Maar in de rubriek “.biz”, werkt dat ineens helemaal anders. Daar wordt zowel het eerste als het tweede niveau van de navigatie vervangen.

De “Nieuws” op de eerste rij is nu ineens niet meer de “nieuws” van de eerste rij op de eerste screenshots. Het is een link naar het economisch nieuws. En waar op de andere secties en de home de link “archief” stond, staat nu de link om je terug naar de andere secties te kunnen begeven. Niet eens zo’n groot probleem zijn als je deze verandering enkel kreeg bij het navigeren in de hoofdmenu. Erger is dat je deze veranderde navigatie natuurlijk ook gaat krijgen als je een economisch artikel aanklikt op de Homepagina. De verdwaalde Standaard-lezers zou ik niet graag de kost geven.

Afijn, ik vond het interessant dit werk in opbouw te mogen bekijken. En net stof genoeg voor een verantwoord oninteressante blogpost over deze onverantwoord interessante krantensite.

Tijd om eens wat draftposts af te werken. Eentje waar de lijstjesman in mij (jager-verzamelaar van brol en stof) al een tijdje wilde mee uitpakken: de blufboeken van De Standaard (100 moderne literatuurklassiekers waar je mee kan pronken).

Eerst het goede nieuws. 40 van de 100 titels heb ik gelezen, nog eens 6 begonnen maar niet tot het eind uitgelezen, en 4 staan nog in de kast te wachten op betere tijden. Lang niet slecht, als ik vergelijk met heel wat andere bloggers die ook hun “score” publiceerden(vb. Bruno: ook 40, andere Bruno: 16, Michel of Appelogen: 15, Het Radiofonisch Instuut: 12 Ruben: 11, Vuurtorenweg 18: 8, Tales from the Crib: 5)
Echte literatuurkenners of letterminnaars hebben natuurlijk wel wat beter te doen dat lifeblogging en andere internetongein, dus zo om over naar huis te schrijven is mijn score nu ook niet…

Gelezen, van gesmuld, goedgekeurd en aangeraden:
Sarah Waters – Vingervlug
Umberto Eco – De naam van de roos
Gabriel Garcia Marquez – Honderd jaar eenzaamheid (1967)
Joseph Heller – Catch-22
John Irving – De wereld volgens Garp (1978)
George Orwell – Nineteen Eighty-Four (1949)
Primo Levi – Is dit een mens (1947)
Ernest Hemingway – De oude man en de zee
Hugo Claus – Het verdriet van België
Tom Wolfe – The Bonfire of the Vanities (1987)
Mario Vargas Llosa – De oorlog van het einde van de wereld (1981)
Malcolm Lowry – Onder de vulkaan (1947)
Martin Amis – Geld (1984)
Douglas Coupland – Generatie X (1991)
Kurt Vonnegut – Slachthuis 5
Marguerite Duras – L’amant (1984)
J.D. Salinger – The Catcher in the Rye
Günter Grass – De blikken trommel (1959)
Patrick Süskind – Het parfum (1985)
A.F.Th. van der Heijden – De tandeloze tijd (1983-1996)

Gelezen en OK bevonden, straf spul maar met bedenkingen:
William Golding – Lord of the flies
Truman Capote – In koelen bloede
Peter Høeg – Smilla’s gevoel voor sneeuw (1992)
Bret Easton Ellis – American Psycho (1991)
Gerard Reve – De Avonden
Evelyn Waugh – Brideshead revisited (1945)
Aleksandr Solzjenitsyn – De Goelag archipel
Heinrich Boll – Groepsfoto met dame (1971)
Walter van den Broeck – Brief aan Boudewijn
Julian Barnes – Flauberts papegaai (1984)
Willem Elsschot – Het dwaallicht (1946)
John Fowles – The French Lieutenant’s Woman (1969)
Tom Lanoye – Kartonnen dozen (1991)
Fran̤oise Sagan РBonjour tristesse (1954)
Vladimir Nabokov – Lolita (1955)
Jack Kerouac – On the Road (1957)
Donna Tartt – De verborgen geschiedenis (1992)

Gelezen en eigenlijk niet gelust:
W.F. Hermans – De donkere kamer van Damokles
Milan Kundera – De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (1984)
Boris Pasternak – Dokter Zjivago

Begonnen maar niet afgemaakt:
Julio Cortázar – Rayuela: een hinkelspel ( 1963)
Ohran Pamuk – Het zwarte boek (1990)
Yukio Mishima – Het Gouden Paviljoen
Joost Zwagerman – Gimmick!
Salman Rushdie – Middernachtskinderen
Louis de Bernières – Kapitein Corelli’s mandoline

Gekocht maar nog geen fut/tijd gehad om erin te beginnen:
Isabel Allende – Het huis met de geesten (1982)
Jung Chang – Wilde zwanen
Zodie Smith – Witte tanden
Jonathan Franzen – De correcties (2001)

Ohja-erlebnissen, boeken die ik nog wilde lezen maar uit het oog verloren was:
Ian McEwan – Atonement (2001)
Arundhati Roy – De god van kleine dingen

Niet bijster in geïnteresseerd, deze sla ik over:
V.S. Naipaul – Een huis voor Mr. Biswas
Chinua Achebe – Een wereld valt uiteen
Toni Morrison – Jazz (1992)
E.L.Doctorow – Billy Bathgate (1989) – Spijtig dat ze ragtime niet kozen
Gyorgy Konrad – Het tuinfeest
Peter Handke – Namiddag van een schrijver
Paul Auster – De New York trilogie (1987)
James Ellroy – De zwarte Dahlia (1987)
John Updike – Rabbit – run (1960)
Leo Pleysier – De Gele Rivier is bevrozen
Samuel Becket – Molloy
Jeroen Brouwers – Bezonken rood
J.M. Coetzee – In ongenade (1999)
Marguerite Yourcenar – Herinneringen van Hadrianus (1951)
Zen en de kunst van het motoronderhoud – R.M. Pirsig (1974)
Graham Greene – The Heart of the Matter (1948)
Douglas Adams – The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (1979-1992) – het radiospel daarintegen!
Harry Mulisch – De ontdekking van de hemel
Albert Camus – De plaag (1947)

Nooit van gehoord, precies. Gaten in mijn cultuur en schaam op mij:
Peter Esterhazy – Harmonia caelestis (2000)
A.S. Byatt – Possession (1990)
J.M.G. Le Cl̩zio РLe proc̬s-verbal (1963)
Tahar ben Jelloun РLa nuit sacr̩e (1987)
James Baldwin – Verkondig het op de bergen
Jeanette Winterson – Kersen kruisen
Patrick Modiano – De plaats van de ster (1968)
Margaret Atwood – The Blind Assassin (2000)
Pierre Michon – Roemloze levens (1984)
Bohumil Hrabal – Vita Nuova
Georges Perec – Het leven, een gebruiksaanwijzing
Kazuo Ishiguro – De rest van de dag (1989)
Jean-Philippe Toussaint – De badkamer
John Berger – Het varken aarde (1979)
Jose Saramago – Het beleg van Lissabon
Haruki Murakami – Spoetnikliefde
Oek de Jong – Hokwerda’s kind (2002)
Philip Pullman – Het gouden kompas (1995-2000)
Italo Calvino – Als op een winternacht een reiziger (1979)
Michel Tournier – De elzenkoning (1970)
Raymond Queneau – Exercices de style (1947)
Kenzaburo Oë – Het eigen lot (1968)
Giorgio Bassani – De tuin van de Finzi-Contini’s (1962)
Michel Faber – Lelieblank – scharlakenrood. (2002)
Michael Cunningham – Bloedverwanten (1995)
Cesare Pavese – Leven als ambacht
Pascal Quignard – Tous les matins du monde (1991)
Michail Boelgakov – De Meester en Margarita (1966)
Thomas Pynchon – Regenboog der Zwaartekracht (1973)

En dan had u het slechte nieuws nog tegoed.
Had je mij vijf jaar geleden dezelfde lijst voorgeschoteld, dan was mijn score quasi hetzelfde geweest. Om maar te zeggen dat ik véél en véél te weinig boeken ter hand neem. Laat staan ze uitgelezen krijg.
Gezin, internet, televisie, slaapgebrek, … alle excuses zijn precies goed om geen boek te lezen. Jammer, want naast muziek en jeweetwel is het lezen van een goed boek mijn opperste genot.
Op mijn laatste vakantie vergat ik zelfs een goed boek mee te nemen, daar waar ik vroeger altijd een hele stapel – ongelezen – meenam en – gelezen – terugbracht naar de bibliotheek in Genk. Sinds de verhuis naar Gent en daarna Oosterzele – en daar zijn de bibliotheken toch ook groot en vol ongelezen parels genoeg – is dat boeken ontlenen echter niet meer van de grond gekomen.

Het enige moment dat ik nog echt tijd maak om te lezen (of geconcentreerd naar muziek te luisteren) is in de sauna. Mijn sauna. Zalige afgezonderde momenten met zweet, verkoeling en letters of noten.
M’n vast voornemen: vanaf nu kruip ik er weer minstens één eindeloos lange en warme avond per week in.

Nieuws in Het Laatste Nieuws. Over het EK voetbal (alsof er ander nieuws is dezer dagen):

De tekst bij het artikel:

De Duitse pers heeft de oorlog verklaard aan de echtgenotes en lieven van de Mannschaft. Ze zouden te vaak in het hotel van Schweinsteiger & co gesignaleerd zijn waardoor de voetballers zich niet meer op de wedstrijd kunnen richten. Bovendien zou hun aanwezigheid, volgens ondermeer Bild, tot ruzie binnen het team leiden: vedette Michael Ballack ergert zich kapot aan zijn collega’s – Schweinsteiger, Klose, Gomez, Lehmann – die te veel tijd doorbrengen met hun partners.

Er was eens een jongetje met een kort broekske op wandel.
Hij kwam voorbij een kikkerpoel.

“Bwèèkes” dacht het jongetje “Wat een zielige kikkerpoel“.

Dus pakte het jongetje een steen, en gooide hem in de kikkerpoel (die steen had hij nog in zijn zak zitten).

En de kikkers die erin zaten, zij begonnen te kwaken: luid, to the point, grappig, zielig… Een heel kikkerconcert.

“He he, wat grappig,” dacht het jongetje “Dat doe ik volgende keer dat ik hier voorbij kom weer! Of misschien breng ik dan wel eens een rietje mee, om een paar van die kikkers op te blazen?”
Zijn mama beweert nochtans dat het géén ettertje is.