Amai, Herman Van Rompuy, President van de Europese Unie? Dat we dat nog mogen meemaken.
Hoera voor de vaderlandsliefde! En ik ga morgen zeker en vast nog eens bij hem op zitdag, eens vragen of hij geen schoon europees postje heeft voor mijne jongste. Waar is mijn CVP-lidkaart, nu ze nog eens van pas kan komen?

Maar wat ik me dan afvraag: wat zouden de Hermannen daar eigenlijk van vinden? Dat een Herman het zo ver schopt.
En ook wel, of er eigenlijk nog iemand zich de Hermannen herinnert?

Allez, De Hermannen, weet ge nog? Een terugkerend item in Villa Tempo, het onovertroffen muzikaal programma op toendertijd nog de VRT, of was ’t zelfs nog BRT toen? Die Hermans-gewijs de wereldproblemen oplosten waar ze bijstonden. Met hun witte pruiken en zwarte zonnebrillen.

Het internet geeft niet thuis, op wat losse vermeldingen in de biografieën van Bart Peeters, Hugo Mathyssen en Marcel Vanthilt na. Wel een Humo-cover, uit 1985:

Uit de tijd dat de covers van Humo nog wat cultureel verantwoorder mochten: de Hermannen als Janssen, Janssen en Janssens. In een decor van Di Chirico. Van de hand van de legendarische illustrator Ever Meulen. Met Eddy Wally (met een kraag die me een beetje aan dat Rubensschilderij van 3 posten terug doet denken), toen al.
Nog nergens een herfstsymphonie met Marie Vinck te bespeuren.

Come to think of it, Marie Vinck was toen niet eens geboren. Of wel, ze is geboren in 1983, en de Hermannen zijn van 1984-1986. Dus als Marie Vinck toendertijd al naakt tussen de herfstbladeren lag te krioelen, kraaide er geen haan naar. Of ’t moet een pedofiele haan geweest zijn.

Verplicht af te sluiten met: Zucht, we worden out.

Gisteren was er nog eens iets te vieren, bij de VDAB. Niet de nieuwe werkloosheidscijfers, want die zijn niet fameus. Wel het 20-jarig bestaan.

Voor de gelegenheid werd de Brusselse hippe club “Le You” afgehuurd. Iedereen kreeg een stempelkaart voor de drankjes. Bert Stephani (van de machtige fotoblog Confessions of a Photographer) trok portretfoto’s van iedereen die het wilde. Hapjes, dessertjes.

Fons Leroy gaf een korte speech en vertelde dat de VDAB niet moet gaat afslanken – de crisis weetuwel – in de komende bezuinigingsronde. Wel gaat er geschoven worden in de opdrachten zodat de komende golf van nieuwe werkzoekenden – de crisis weetuwel – met hetzelfde personeelsaantal gaat opgevangen worden.

En dan was het natuurlijk aan de dansvloer. Ambtenarenbal in oktober.
Er was een deejay-contest, waarbij 4 VDAB’ers met draaitalent elk een half uur hun kunsten mochten tonen. Hilariteit alom bij de 2de DJ – type VJ Tony voor al uw trouwfeesten en pensenkermissen. Hij bleek zelfs een speciale gast bleek bij te hebben. Met een bodyguard:

Die cowboyhoed, zou het Bobbejaan Schoepen kunnen zijn?

Helaas, het was de genaamde Eddy Wally, kranig oudje die zijn Chérie en Spring uit een vliegmachien kwam voorzingen.

Ambiance! Gelukkig kwamen er daarna ook nog twee goeie dj’s (Nassim Berouag en David Vicente), die de lont goed in het danskruidvat wisten te houden. En werd het dankzij de vele halflege drankkaarten van vroege vertrekkers nog wreed plezant. Cue slideshow.

Op naar de 25 jaar VDAB, dus.