Traagheid is een zonde. Waaraan ik helaas lijd.
Zoals toen in de webstatistieken van vorige week opeens snuffelende surfers opdoken die vergeefs zochten naar de “ishtar nipple slip” of “belgium nipple incident“.
En ik me dan voorneem een post te schrijven over hoe wat Soetkin overkwam geen nipple slip was. Dat het hier op zijn best ging om een “wardrobe malfunction”, of een inzending voor het EK Lingerie (waar Ishtar wellicht ook kansloos zou zijn tegen de schone Oost-Europese oppositie of de op blote ventjes beluste gay-scene).
En hoe die post dan blijft liggen, en Ishtar allang en breed en dik verdiend uitgeschakeld is en zelfs de ondanks een hoog showgehalte zeer vervelende Eurovisiesongfestivalfinale allang voorbij.
En hoe zo de kans op nog eens wat blogborsten en de bijhorende push-up in de kijkcijfers dreigt verkeken…

Toch was de Louis-Paul Boon in mij al voldoende ver gevorderd, de veldresearch al intensief genoeg gebeurd, om u Fenomenale-feminatheek-gewijs een classificatie van nippleslips, of tepelongelukjes zo u wil, aan te bieden:

Fase 1: de overijverige décolleté – the cleavage peek
De grens tussen een spectaculaire décolleté en een nipple slip is uitermate dun. Zodra er echter een tepelhof of areola piept, is er officieel sprake van een nipple slip.
Een mooi voorbeeld, geleverd door Cameron Diaz:

Fase 2: inkijk langs boven – the downblouse
Interessante en indiscrete invalshoek die voorvalt op het moment dat los geklede dames zich wijden aan het oprapen van spullen, knuffelen van kinderen of andere laag-bij-de-grondse activiteiten.
Een voorbeeld u geleverd door Claire Danes:

Fase 3: de zijdelingse inkijk – the sideview
Meestal veroorzaakt door veel te ingewikkelde vestimentaire ambities.
Komt voor bij de besten, en wordt hier dus gedemonstreerd door Nathalie Portman:

Fase 4: de zijdelingse ontsnapping – the sideways escape
Anders dan bij de overijverige décolleté gebeurt de borstontsnapping bij dit vestimentair ongelukje niet in het midden, maar aan de zijkant.
Hier met verve gedemonstreerd door Paris Hilton:

Fase 5: met voorbedachte rade – the premeditated nipple slip
Meestal meer “boobage” te zien dan in fases één t/m vier, maar opgezet spel.
Het meest bekende voorbeeld uiteraard de gewilde/ongewilde nipple slip van Janet Jackson in de rust van de Amerikaanse Super Bowl.

Fase 6: tet complet – the full monty
Om de een of andere reden geraakt een volledige borst zichtbaar
Kan het gevolg zijn van een kledijmankementje (de wardrobe malfunction in het engels) zoals Sophie Marceau demonstreerde op de rode loper van Cannes, of het gevolg van een sabotage-actie, zoals hier gedemonstreerd door Courtney Cox en haar zoontje.

Fase 7: het dubbele ongeluk – the double nipple slip
Vrij zeldzaam, maar het gebeurt, zoals Kirstin Dunst hier bewijst met een onwillig topje van haar bikini. Ons advies: eerst passen, die dingen.

Fase 8: Tieten als fashion statement – the runaway runway tits
Welk beter argument om textiel te verkopen, dan de afwezigheid van textiel op strategische plaatsen. Gezien de frequentie waarmee modellenborstjes (toch meestal niet van de grootste) aan kleding ontsnappen, is deze nippleslip dan ook geen gevolg van toeval.
Hier ten overvloede geshowd in een fashion-tv special:

fase 9: de monokini – the topless
Vanaf deze fase wordt het opnieuw moeilijk op van een nipple “slip” te spreken. In feite mag je in deze fase van geluk spreken als er überhaupt nog een slip in de buurt is. Om deze fase te bekijken begeeft u zich dan ook best richting strand als het warm is.

fase 10: de Britney Spears, de Pamela Anderson en de Pornoster.
Er over dus. Ver over.

Fases 1 tot en met 3 vind ik het leukste, omdat er daar voldoende voor de fantasie van de toeschouwer overblijft.
En u, geacht kennerspubliek?

Elders is er al veel inkt gevloeid over het verbod dat provinciaal gedeputeerde Ludo Helsen uitsprak over de bedoeling van het Antwerpse Provinciaal Fotomuseum Louis-Paul Boon’s “fenomenale feminatheek” in zijn geheel ten toon te stellen.
“Niet artististiek genoeg” oordeelde de député over de tentoonstelling.
“Niet politiek wijs genoeg“, oordeel ik over de gedeputeerde, en ik raad de Provincie Antwerpen dan ook aan om de Heer Helsen stante pede terug naar Veerle-Laakdal te verbannen. En hoop met hen mee de wind die week uit het naburige Beringen komt. Opgeruimd staat netjes. Dat zijn ze daar in Antwerpen aan hun would-be status als cultureel mekka van Vlaanderen verplicht. Censuur van blote plaatjes, politiek die de culturele agenda bepaalt, anno 2008, wie had dat nog gedacht?

Eén verdienste heeft deze Laakdalse kabouter Plop wel: hij heeft de culturele discussie van het jaar geopend. Want dat er vééél te zeggen is over Boon, zijn fenomenale feminatheek, zijn viezetistentijd, zijn obsessie voor obscene jeugd, zijn pseudo-wetenschappelijke aanpak, zijn gegluur naar vrouwelijk naakt, dat blijkt nu wel. En vermits ze in literair Gent inmiddels het voornemen hebben om de tentoonstelling in april daar te laten doorgaan, kan u zeker van zijn dat hier het laatste woord nog niet is over gezegd.

Enkele van de interessantste vragen die in deze discussie opduiken, vind ik deze:

Heeft wat een kunstenaar buiten zijn kunst doet/deed ook kunstwaarde?
Ludo Helsen verwoordde het fijnzinnig als “ik verzamelde vroeger ook sjotterkes, moeten die dan ook in het museum?”, waarop de wereld reageerde met “Neen, wij zijn niet in uw sjotterkes geïnteresseerd, en bij uitbreiding niet in u, mijnheer Helsen”. Maar als Boon postzegels had verzameld, ware dat dan interessant geweest? “Als Hugo Claus Playboys verzamelde, zijn die dan ook een tentoonstelling waard?” vragen ze op Gentblogt.
Hierbij dient wel gezegd dat Boons blotevrouweninsigarenkistjesverzameling veel meer was dan wat uitgeknipte foto’s. Bij de kistjes en de meeste foto’s zit er immers ook commentaar. Classificatie van peervormen en appelrondingen en spleetjes en billen, naar leeftijd, naar huidskleur, naar pose. There is a method in his madness. En humor. En je kan de obsessie die uit deze verzameling spreekt ook niet los zien van een van Louis-Paul Boons meesterwerkjes: het ironisch pornografische schandaal “Mieke Maaike’s obscene jeugd”.

Is Gent kewler dan A’pen?
Ik geloof van wel, ze hebben er alvast geen député’s met ringbaardjes.
Maar aan elke Gentenaar die dezer dagen zegt van “leuk dat dit bij ons wel kan, en in Antwerpen niet”, een waarschuwing: net als het hoofddoekendebat gaat de discussie misschien wel keihard terug in uw gezicht uiteenspatten, over een paar maanden. Een klacht voor pedofilie-pornografie hier, een paar Vlaams Blok interpellaties daar, een politiereglement hier, een paar CD&V-puriteinen daar, en misschien staat ge daar wel weer met rode kaken. Ik help u hopen van niet.

Hoe zit dat met rechten en zo?
Las ik nog nergens niks over, maar ik vraag het me af hoe je in godsnaam een tentoonstelling georganiseerd krijgt met 22.000 foto’s van blote vrouwen. En nog een pak minderjarigen erbij. Hoe bekom je daar de rechten voor? Een monsterwerk: zoveel fotografen te contacteren, zoveel modellen te vragen of ze in hun blootje in een Vlaamse museum willen hangen. Of moet dat opeens niet meer? Als je iets verzamelt, krijg je er dan meteen ook de reproductierechten voor?

Is het niet vrouwonvriendelijk?
Boon documenteerde de ontluikende sexuele revolutie. En dat liep toen uit op heel wat confrontaties met zelfbewuste vrouwen. Post ’68 sloeg voor veel feministen de balans van de seksuele bevrijding door naar de verkeerde kant, en werd het een nieuwe seksuele uitbuiting. Boons documentaire aanpak van de sexualisering van het vrouwbeeld, laat toe om die discussie die ook in 2008 nog steeds erg relevant is opnieuw te gaan voeren.

En wat met de kinderpornografie?
Bruno haalt een stuk uit de inhoudsopgave van de fenomenale feminatheek aan. ’t Zijn dus zeker niet allemaal mooie blote retro-fototjes zoals De Morgen ons laat geloven.
Kan je dit nog tentoonstellen, post-Dutroux tijdperk en al? Er zit daar zeker materiaal tussen waarvoor je nu al in de bak kan vliegen als je het nog maar op een harde schijf zou hebben staan. En het was ook in de jaren zestig zeker geen algemeen aanvaard leesvoer.
Ik denk: ja, dat mag tentoongesteld. Eens zien wat de kindermonsters met ons inschattingsvermogen voor jeugdig bloot gedaan hebben. Lolita en censuur, het is een debat dat niet van gisteren is. Misschien is het tentoonstellen van de fenomenale feminatheek alleen al voor dit debat de moeite waard.

Een testament van verloren onschuld, een tijdsdocument, een spiegel voor een seksueel ontwakende maatschappij… Boons werk heeft waarde en verhit lang na datum nog zeer de Vlaamse gemoederen. Hoe langer geleden, hoe fenomenaler kortom, die feminatheek…