Een licht bewolkte dag, gisteren. Hoe in lichtbewolkte hemelsnaam gingen wij onze kroost een dag lang animeren? Binnenspeeltuinen, televisiemarathons, verscheping naar een subtropisch zwembad: paniekerig werden de opties overwogen.

Ware daar niet een deus ex machina in de vorm van Disney, dat hier 4 vrijkaartjes voor hun nieuwe film en een supergrote hoop merchandising aan onze deur liet bezorgen. Een Monster University notaboekje, Monsters University stickervellen, een pennenzak, een t-shirt en Monsters University wrist slap bands voor 3 op de koop toe. Feest, quoi.

Qua voorbereid zijn voor de film waren mijn kinders dus nogal goed voorbereid. 

Dat werd dus “Gaan we al vertrekken?”, maal honderd. Volgende keer hou ik het nieuws dat we film gaan kijken toch tot we voor de cinema parkeren 🙁

De film zelf dan. Die viel, ondanks de opgeklopte verwachtingen door al dit voorgaande, voor de 4, 6 en 8-jarige recensenten reuze mee. Iets te schrikaanjagende voor de vierjarige misschien, maar alleen in het begin. 
Wat mezelf betreft ging ik ook niet bepaald ontevreden naar huis. Zeer genietbaar als pastiche op alle college movies, met underdogs die het na wat vernederingen door hun moed en volharding toch halen, en heel grappig door de vele griezelfilm-chichés die door de monsterstudenten geoefend moeten worden. En een heel goeie nederlandse versie, deze keer ook. Een maar maar: het kleine venijnige gevoel dat je van een Pixar film misschien nét iets meer had verwacht. Toy story, Up, Wall-E, The Incredibles … noblesse oblige, en die kwaliteit halen ze misschien niet helemaal. Maar “thoroughly enjoyable”, dat wel. 

Kleine tip: blijven zitten tot nà alle credits, er komt nog een goeie grap.

Speciale vermelding voor Randy Newman, die hier weeral een geweldige soundtrack neerzet. Geef die man een oscar, snel, hij heeft er nog niet genoeg.

En als afsluiter, wat hebben we geleerd op de monstersuniversiteit, meisjes?

De wetenschap achter de 3D-bril die gisteren bij het bekijken van John Carter op mijn neus stond, haarfijn uitgelegd door Professor Phil Moriarty van sixty symbols.

Nu nog een verklaring voor de hoofdpijn achteraf.

Tweemaal op 3 dagen naar de cinema geweest. En dat dat al geleden moet zijn van lang geleden.
Voor de voorniet, bovendien. Twee keer op uitnodiging van Disney.

Vrijdag, The Muppets, zoals een hyperaandachtige lezer al had kunnen voelen aankomen door een her en der opduikende Kermit.

Het verhaal: Walter is een pop die opgroeit in een gezin en mag eindelijk op reis naar het Muppet-theater. Maar dat blijkt daar een vervallen boel. Hij ontdekt een complot om het theater af te breken omdat er olie onder de grond zit. Er zit maar een ding op: alle Muppets terug verzamelen en een show op poten te zetten om geld in te verzamelen en zo zelf het theater te kopen.

Waarvan de trailer leuker was dan de film.

Deze Muppets film heeft helaas een flutscenario, dat ongeveer voor de helft werd goedgemaakt door Muppets zelf. Maar ook die al grappiger geweten.
Daarbij moet ik wel zeggen dat ik de nederlandse versie (stemmen van onder andere Iwein Segers, Peter van den Begin, Walter Baele) gezien heb, waarbij ik vermoed dat die dubs heel wat grappen en liedjes de mist instuurden. Ja ik kijk naar u Walter Grootaerts (Statler) en Jacques Vermeire (Waldorf).
Grappig nog wel om het stuk van de film te zien waarbij The Muppets (bijna) vergeten blijken, met naast je 3 kinderen die The Muppets nog (bijna) nooit gezien hebben.

Afijn, ze zullen bij The Muppets heus nog wel een tovermantel hebben liggen. En ze komen binnenkort terug op tv, toch nog goed nieuws dus.

Over naar vanmorgen dus, John Carter. Een blockbuster, star wars style. Die pas deze week woensdag uitkomt in Belgische zalen, en zelfs nog 2 dagen later in de U.S. (gewoonlijk zijn ze ons daar op zijn minst een maand voor met alle releases).

Het verhaal, een soldaat uit de Amerikaanse burgeroorlog wordt “getelegrafeerd” naar Mars, waar hij terechtkomt in een stam Tharks, 3 meter lange groene mannen met vier armen. Dat terwijl twee andere volkeren een oorlog uitvechten die het einde van de planeet Barsoom dreigt te betekenen.

Waarbij de film dan weer leuker was dan de trailer.

Ook hier is het scenario niet zonder fout (er moeten drie volkeren op Mars uitgelegd, en het karakter van John Carter, en hoe hij op Mars terechtkomt, en waarom hij daar over speciale krachten beschikt, en waarom er daar oorlog is, en wie er echt aan de touwtjes trekt, en nog een godsdienstsausje en al). Ook worden er heel wat actiescenes iets te haastig afgeraffeld (vb. de clash van de luchtschepen, John’s eerse gevecht). En een paar van de dialogen, zeker tussen John en prinses Dejah Thoris, deden mijn tenen toch lichtelijk krullen.

Maar teveel kritiek zou John Carter onrecht aandoen. Dit is een bijzonder onderhoudende film, die je meesleept naar een vreemde verre wereld en je na aflooop tevreden achterlaat. Avatar meets Gladiator meets Starwars meest Dune, dus. Zeer goeie CGI, en visuals ook. Maar zonder die foutjes had dit best een klassieker kunnen zijn.

Kijk, wat er daar aankomt in de biscopen, Red Riding Hood:

Hollywood herontdekt de sprookjes… en hoe! Morgen marcheert Roodkapje onze bioscopen binnen, binnenkort gevolgd door Sneeuwwitje, Hans en Grietje, Pinocchio en de Schone en het beest. Voor alle duidelijkheid: het gaat niét om lieflijke kindertekenfilms à la Walt Disney, maar om hervertellingen voor tieners die niet vies zijn van een potje horror en seks. Je kunt er niet naast kijken: Red Riding Hood is duidelijk gebaseerd op het sprookje van Roodkapje, het argeloze meisje dat haar oma in het bos een mand vol lekkers brengt, maar zich onderweg door de boze wolf laat ompraten. Een onschuldig filmpje om met uw zoontje of dochtertje van zes naartoe te trekken? Niet echt. In Red Riding Hood zitten scènes die flirten met horror en erotiek, waardoor dit verhaal bestemd is voor een ouder publiek. Tieners bijvoorbeeld, en dan vooral de 15-jarigen die smulden van Twilight maar de vampiers een beetje beu zijn. (bron)

De trailer:

Roodkapje in combinatie met horror, weerwolven en een snufje erotiek, dat deed een bel rinkelen. Had ik dat niet ooit al eens gezien?

Het zat al ver weg, onder een laagje jaren-tachtig stof, maar ja: dat had ik al eens gezien. En dat heette toen “The Company of Wolves“. Ook het sprookje van Roodkapje, maar dan op een weergaloze manier vermengd met een parabel over de eerste keer sex, vampieren, onbetrouwbare mannen en unibrows.
Een van de eerste films van Neil Jordan, een mens aan wie we later onder anderen The Crying Game, The End of the Affair, Interview with the Vampire en Michael Collins te danken hebben.

Als ik daar de trailer van terugkijk, dan lijkt het te dateren uit de tijd dat special effects nog slechte effecten waren.
De film staat integraal op youTube, in een deel of 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 , maar ik herinner me vooral dit stuk – een bijverhaal uit de film, over een wolvin die als wild wolvenmeisje ronddwaalt:

En – als ge bezig zijt aan een Ride door Memory Lane Hood moogt ge ook tot het einde van het steegje gaan – dat meisje dat daar naakt door het dorp sluipt, dat was Danielle Dax. Een goth-avant-la-lettre uit de jaren tachtig die een paar esthetisch zeer verantwoorde platen (solo en met The Lemon Kittens) maakte die in mijn platenkast zaten (ergens tussen Siouxsie en Lydia Lunch in, denk ik, als ik mijn hormonen uit die tijd nog goed inschat, of tussen Sonic Youth en Jim – Scraping Foetus off the Wheel – Thirlwell als ik mijn muzikale smaak van die dagen nog goed herinner). Jesus Egg That Wept, haar knapste…

Valt bij het herbeluisteren (te) licht uit, zoals veel van de dingen uit die dagen.
Net als de remake, wellicht.

Ik geef toe: ook ik heb een beetje gekwijld, die week dat Lesley-Ann Poppe kwam eten. Waren het de extra grote porties, de smeuïge dressing, de fijne vleeswaren, de appetijtelijke presentatie? Geen idee. Maar de dagelijkse afspraak met Komen Eten had die week gewoon dat beetje meer.

En ik was niet alleen: Lesley-Ann zorgde voor een ongeziene piek in het aantal VT4-voyeurs. Thuis èn Familie overschaduwd, er is vast in menig huisgezin een hartig woordje gewisseld over de 10 die de vader des huizes wilde toekennen.

Maar daar hield het op, of toch in een goed geschapen wereld. Maar niet in deze, want nu moet Lesley-Ann uitgemolken.

Lesley-Ann op de cover van P-Magazine, Lesley-Ann die zich tijdens deze fotoshoot even slechts hult in slagroom (de fles was dopless zeker?) en clint.be die deze foto’s lekt, Lesley-Ann in de krant die het Streisand-effect even in het blond steekt (“We gaan proberen ze zo snel mogelijk van het internet te laten halen”), Lesley-Ann op de schoot van Goedele Liekens (het kan niet elke week Angelina Elander zijn). Citaat van de dag: “O nee, gaat ge die foto tonen? Allez zeg, mijn bomma kijkt mee”. De bomma in kwestie zit zonder twijfel morgen in “Vlaanderen vandaag”.
De media drukken haar aan de borst, en ja, we moeten de hand in eigen boezem durven steken, zelfs deze blog, nu dus. Allemaal opgeklopt.

Ik heb mijn portie Lesley-Ann nu al gehad. Die remake van “10” met Lesley-Ann Poppe in de rol van Bo Derek, ik sla een paar gangen over. Burps. Indigestie.

Ik vrees dat het kwaad geschied is. Wendy, Jean-Marie, Phaedra, Goedele, Sergio, Betty, Romelu, Lesley-Ann. Als een voornaam een bel doet rinkelen, zit ge in BV-land 20 jaar gebeiteld. Lesley-Ann slagroom, ’t is een kwestie van weken.

Oeps… misverstandje. Staakt maar al uw verontwaardiging over de pesters van Mactac. ’t Was allemaal voor de film. Er werd daar een remake van een horrorklassieker uit 1967 gedraaid:

Was ’t orgineel nog sexploitation, de remake is meer factory-floor-exploitation. Het gevaar niet langer een gekke dokter, maar de makkers van uw vakbond.

What the hell. Laat het openen der paraplu’s een aanvang nemen. Van het bedrijf, van de rechter, van de vakbond, van de pesters. In deze zaak met beschermde werknemers wordt de verkeerde werknemer beschermd. Ik gruw.

Nog een deuk in mijn mensbeeld. Die hyena-mentaliteit, dat pikken op de zwakste. Van de duw in de crèche naar de BIR op het schoolplein naar de grap op de werkvloer. Altijd verschieten, hoeveel bovenkamers ingericht zijn als folterkamers.

– – – – – –

Eerder verschenen remakes:
E.T. – Tarzan – Star Trek – Taxi Driver – Jaws – You’ve Got Mail.

Er zijn veel stemmen waar je naar kan luisteren: de stem van de rede, de stem van het monstertje in je broek, de stem van je geweten, de stem van je lichaam.
Vooral deze laatste was bij mij de vorige week nogal nadrukkelijk aan het woord, en i didn’t like what it was sayin’: een snotvalling om S tegen te zeggen, een paar dagen koorts, een dag een pijnlijke ontsteking van m’n schouder, en nog een half dagje rugpijn. Zo kon ‘ie wel weer.

Wat een idee dan ook, om mij gisteren en in avant-première met een groepje bloggers/twitteraars te laten gaan kijken naar de film “Adem“. Een film over muco(viscidose). De film was nog maar halfweg of ik zal al te hoesten als een van de hoofdpersonages, halfweg of de diagnose was gesteld en was nog niet ten einde of ik had al een plaats op de reservelijst voor nieuwe longen. Hypochonder, much?

“Hoe geef je zin aan je leven, als het leven tamelijk miserabel en eindiger dan rechtvaardig is“, daarover gaat Adem. Voor regisseur Hans van Nuffel natuurlijk een onderwerp dat past als het mondstuk op een puffertje. De man is immers zelf een muco-patiënt. Gedoemd elk jaar een beetje minder longcapaciteit te hebben, tot een longtransplantatie noodzakelijk is en het aftakelen opnieuw begint.

Stef Aerts speelt hoofdpersonage Tom, een jongen met deze ziekte. Hij heeft enkele foute vrienden in het gewone leven. In het hospitaal maakt hij kennis met Xavier (Wouter Hendrickx, aka “Dimitri Tersago” uit Witse, vorig jaar nog schitterend in de Helaasheid der Dingen), diens vriendin Anneleen (gespeeld door Marie Vinck, aka she who flashes her boobs, but doesn’t in this movie) en maakt er ook een vriendinnetje (Ademone Valcke, in Aanrijding in Moskou speelt ze de dochter van Matty, hier een meisje dat in quarentaine ligt). Xavier houdt Tom op het rechte pad, of niet, en heeft een stormachtige relatie (of niet) met Anneleen. En op het laatste wachten ze beide op hetzelfde paar longen.

Bij de minpunten zeker de niet altijd even sterke plot, en een paar teleurstellende sleutelscènes (foute vriend Jimmy als moordenaar, de ontmoeting van Anneleen en Tom die verstoord wordt, en alle scènes met de de ouders van Tom).
Bij de pluspunten zeker de acteurs, de fotografie (bijna volledig gedraaid in hospitalen), en ook de muziek van Erik de Jong. Spinvis dus. Die er Geike Arnaert (van Hooverphonic) bijhaalde. Een samenwerking die trouwens langer dan deze film gaat duren, en Dorléac werd gedoopt.

Adem is een film van de grootte-orde van “Aanrijding in Moskou”, maar dat was ook een kleine film tot hij groot werd. Rauw, verliefd, brutaal en triestig ook.
Maar of Adem een even groot kassucces wordt, valt te bezien: hij speelt in zijn geheel in ziekenhuizen, er wordt in gehoest bij de beesten, en de film gaat over opgroeien met de dood in zicht. Niet dadelijk een onderwerp waar de massa storm voor loopt, vrees ik.

Maar het is eerlijke cinema van bij ons, niet te sentimenteel ook, en dus best aangeraden. Het is de openingsfilm op het filmfestival van Oostende (dit jaar “onder auspiciën” van Bart de Pauw), en komt vanaf 8 september in de zalen.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Thx nog aan Pieter Hens voor de organisatie, Sofie en Sofie voor de lift, de rest van de lunchers (Polle, Marieke, Sigrid, ms_powder, Lien, @lulazoid …) en aan Joke en Pieter voor de pintjes. ’t was fijn.

And so it goes, on and on. Weeral een meesterwerk uit de archieven der pelicule dat door gewetenloze movie execs naar onze tijden gaat omgezet worden. Tarzan, allez jong.

Dat er daar eens snel een Facebook groep tegen begonnen wordt …

De zielige trend die de New York Times inmiddels 2010’ification (spreek uit two-oh-tenification) heeft gedoopt, gaat jammer genoeg verder. Alweer een klassieker uit het filmgenre die gaat verknoeid worden. Star Trek, begod.

Dit moet stoppen.

Nog maar net is het filmnieuws over de remake van Taxi Driver hier goed en wel bezonken, of daar rolt al de volgende schokkende telex in de bus. Dat ook E.T., de ontroerende klassieker uit 1982, een eigentijdse make-over gaat krijgen. Werktitel: “E.T.2, the RT”.
Steven Spielberg rolt zich om in zijn graf! Of leeft diene mens nog?

Coming in 2010. 3D in selected theatres. Denk ik.

This just in, rubriek filmnieuws: er gaat een remake van Taxi Driver gemaakt worden. Acteurs (herinner u de legendarische Robert de Niro als Travis Bickle en Jodie Foster) noch regisseur zijn al bekend.
Wel al geweten: het gaat geen klakkeloze kopie worden van het origineel, de actie wordt verplaatst van de jaren zeventig naar anno 2010.