|
||||||
![]() |
|
Posts met de tag « film»:
jul
13
2013
MonstersuniversiteitEen licht bewolkte dag, gisteren. Hoe in lichtbewolkte hemelsnaam gingen wij onze kroost een dag lang animeren? Binnenspeeltuinen, televisiemarathons, verscheping naar een subtropisch zwembad: paniekerig werden de opties overwogen. Ware daar niet een deus ex machina in de vorm van Disney, dat hier 4 vrijkaartjes voor hun nieuwe film en een supergrote hoop merchandising aan onze deur liet bezorgen. Een Monster University notaboekje, Monsters University stickervellen, een pennenzak, een t-shirt en Monsters University wrist slap bands voor 3 op de koop toe. Feest, quoi. Qua voorbereid zijn voor de film waren mijn kinders dus nogal goed voorbereid. Dat werd dus “Gaan we al vertrekken?”, maal honderd. Volgende keer hou ik het nieuws dat we film gaan kijken toch tot we voor de cinema parkeren 🙁 De film zelf dan. Die viel, ondanks de opgeklopte verwachtingen door al dit voorgaande, voor de 4, 6 en 8-jarige recensenten reuze mee. Iets te schrikaanjagende voor de vierjarige misschien, maar alleen in het begin. Kleine tip: blijven zitten tot nà alle credits, er komt nog een goeie grap. Speciale vermelding voor Randy Newman, die hier weeral een geweldige soundtrack neerzet. Geef die man een oscar, snel, hij heeft er nog niet genoeg. En als afsluiter, wat hebben we geleerd op de monstersuniversiteit, meisjes? ∞ 3D brilDe wetenschap achter de 3D-bril die gisteren bij het bekijken van John Carter op mijn neus stond, haarfijn uitgelegd door Professor Phil Moriarty van sixty symbols. Nu nog een verklaring voor de hoofdpijn achteraf. Lezen: ∞ 3D bril
mrt
4
2012
John Carter & The MuppetsTweemaal op 3 dagen naar de cinema geweest. En dat dat al geleden moet zijn van lang geleden. Vrijdag, The Muppets, zoals een hyperaandachtige lezer al had kunnen voelen aankomen door een her en der opduikende Kermit. Het verhaal: Walter is een pop die opgroeit in een gezin en mag eindelijk op reis naar het Muppet-theater. Maar dat blijkt daar een vervallen boel. Hij ontdekt een complot om het theater af te breken omdat er olie onder de grond zit. Er zit maar een ding op: alle Muppets terug verzamelen en een show op poten te zetten om geld in te verzamelen en zo zelf het theater te kopen. Waarvan de trailer leuker was dan de film. Deze Muppets film heeft helaas een flutscenario, dat ongeveer voor de helft werd goedgemaakt door Muppets zelf. Maar ook die al grappiger geweten. Afijn, ze zullen bij The Muppets heus nog wel een tovermantel hebben liggen. En ze komen binnenkort terug op tv, toch nog goed nieuws dus. Over naar vanmorgen dus, John Carter. Een blockbuster, star wars style. Die pas deze week woensdag uitkomt in Belgische zalen, en zelfs nog 2 dagen later in de U.S. (gewoonlijk zijn ze ons daar op zijn minst een maand voor met alle releases). Het verhaal, een soldaat uit de Amerikaanse burgeroorlog wordt “getelegrafeerd” naar Mars, waar hij terechtkomt in een stam Tharks, 3 meter lange groene mannen met vier armen. Dat terwijl twee andere volkeren een oorlog uitvechten die het einde van de planeet Barsoom dreigt te betekenen. Waarbij de film dan weer leuker was dan de trailer. Ook hier is het scenario niet zonder fout (er moeten drie volkeren op Mars uitgelegd, en het karakter van John Carter, en hoe hij op Mars terechtkomt, en waarom hij daar over speciale krachten beschikt, en waarom er daar oorlog is, en wie er echt aan de touwtjes trekt, en nog een godsdienstsausje en al). Ook worden er heel wat actiescenes iets te haastig afgeraffeld (vb. de clash van de luchtschepen, John’s eerse gevecht). En een paar van de dialogen, zeker tussen John en prinses Dejah Thoris, deden mijn tenen toch lichtelijk krullen. Maar teveel kritiek zou John Carter onrecht aandoen. Dit is een bijzonder onderhoudende film, die je meesleept naar een vreemde verre wereld en je na aflooop tevreden achterlaat. Avatar meets Gladiator meets Starwars meest Dune, dus. Zeer goeie CGI, en visuals ook. Maar zonder die foutjes had dit best een klassieker kunnen zijn.
apr
13
2011
Roodkapje RevisitedKijk, wat er daar aankomt in de biscopen, Red Riding Hood:
De trailer: Roodkapje in combinatie met horror, weerwolven en een snufje erotiek, dat deed een bel rinkelen. Had ik dat niet ooit al eens gezien? Het zat al ver weg, onder een laagje jaren-tachtig stof, maar ja: dat had ik al eens gezien. En dat heette toen “The Company of Wolves“. Ook het sprookje van Roodkapje, maar dan op een weergaloze manier vermengd met een parabel over de eerste keer sex, vampieren, onbetrouwbare mannen en unibrows. Als ik daar de trailer van terugkijk, dan lijkt het te dateren uit de tijd dat special effects nog slechte effecten waren. En – als ge bezig zijt aan een Ride door Memory Lane Hood moogt ge ook tot het einde van het steegje gaan – dat meisje dat daar naakt door het dorp sluipt, dat was Danielle Dax. Een goth-avant-la-lettre uit de jaren tachtig die een paar esthetisch zeer verantwoorde platen (solo en met The Lemon Kittens) maakte die in mijn platenkast zaten (ergens tussen Siouxsie en Lydia Lunch in, denk ik, als ik mijn hormonen uit die tijd nog goed inschat, of tussen Sonic Youth en Jim – Scraping Foetus off the Wheel – Thirlwell als ik mijn muzikale smaak van die dagen nog goed herinner). Jesus Egg That Wept, haar knapste… Valt bij het herbeluisteren (te) licht uit, zoals veel van de dingen uit die dagen.
nov
23
2010
Lesley-Ann SlagroomIk geef toe: ook ik heb een beetje gekwijld, die week dat Lesley-Ann Poppe kwam eten. Waren het de extra grote porties, de smeuïge dressing, de fijne vleeswaren, de appetijtelijke presentatie? Geen idee. Maar de dagelijkse afspraak met Komen Eten had die week gewoon dat beetje meer. En ik was niet alleen: Lesley-Ann zorgde voor een ongeziene piek in het aantal VT4-voyeurs. Thuis èn Familie overschaduwd, er is vast in menig huisgezin een hartig woordje gewisseld over de 10 die de vader des huizes wilde toekennen. Maar daar hield het op, of toch in een goed geschapen wereld. Maar niet in deze, want nu moet Lesley-Ann uitgemolken. Lesley-Ann op de cover van P-Magazine, Lesley-Ann die zich tijdens deze fotoshoot even slechts hult in slagroom (de fles was dopless zeker?) en clint.be die deze foto’s lekt, Lesley-Ann in de krant die het Streisand-effect even in het blond steekt (“We gaan proberen ze zo snel mogelijk van het internet te laten halen”), Lesley-Ann op de schoot van Goedele Liekens (het kan niet elke week Angelina Elander zijn). Citaat van de dag: “O nee, gaat ge die foto tonen? Allez zeg, mijn bomma kijkt mee”. De bomma in kwestie zit zonder twijfel morgen in “Vlaanderen vandaag”. Ik heb mijn portie Lesley-Ann nu al gehad. Die remake van “10” met Lesley-Ann Poppe in de rol van Bo Derek, ik sla een paar gangen over. Burps. Indigestie. Ik vrees dat het kwaad geschied is. Wendy, Jean-Marie, Phaedra, Goedele, Sergio, Betty, Romelu, Lesley-Ann. Als een voornaam een bel doet rinkelen, zit ge in BV-land 20 jaar gebeiteld. Lesley-Ann slagroom, ’t is een kwestie van weken.
nov
21
2010
FolterkamerOeps… misverstandje. Staakt maar al uw verontwaardiging over de pesters van Mactac. ’t Was allemaal voor de film. Er werd daar een remake van een horrorklassieker uit 1967 gedraaid: Was ’t orgineel nog sexploitation, de remake is meer factory-floor-exploitation. Het gevaar niet langer een gekke dokter, maar de makkers van uw vakbond. What the hell. Laat het openen der paraplu’s een aanvang nemen. Van het bedrijf, van de rechter, van de vakbond, van de pesters. In deze zaak met beschermde werknemers wordt de verkeerde werknemer beschermd. Ik gruw. Nog een deuk in mijn mensbeeld. Die hyena-mentaliteit, dat pikken op de zwakste. Van de duw in de crèche naar de BIR op het schoolplein naar de grap op de werkvloer. Altijd verschieten, hoeveel bovenkamers ingericht zijn als folterkamers. – – – – – – Eerder verschenen remakes:
aug
29
2010
AdemEr zijn veel stemmen waar je naar kan luisteren: de stem van de rede, de stem van het monstertje in je broek, de stem van je geweten, de stem van je lichaam. Wat een idee dan ook, om mij gisteren en in avant-première met een groepje bloggers/twitteraars te laten gaan kijken naar de film “Adem“. Een film over muco(viscidose). De film was nog maar halfweg of ik zal al te hoesten als een van de hoofdpersonages, halfweg of de diagnose was gesteld en was nog niet ten einde of ik had al een plaats op de reservelijst voor nieuwe longen. Hypochonder, much? ![]() “Hoe geef je zin aan je leven, als het leven tamelijk miserabel en eindiger dan rechtvaardig is“, daarover gaat Adem. Voor regisseur Hans van Nuffel natuurlijk een onderwerp dat past als het mondstuk op een puffertje. De man is immers zelf een muco-patiënt. Gedoemd elk jaar een beetje minder longcapaciteit te hebben, tot een longtransplantatie noodzakelijk is en het aftakelen opnieuw begint. Stef Aerts speelt hoofdpersonage Tom, een jongen met deze ziekte. Hij heeft enkele foute vrienden in het gewone leven. In het hospitaal maakt hij kennis met Xavier (Wouter Hendrickx, aka “Dimitri Tersago” uit Witse, vorig jaar nog schitterend in de Helaasheid der Dingen), diens vriendin Anneleen (gespeeld door Marie Vinck, aka she who flashes her boobs, but doesn’t in this movie) en maakt er ook een vriendinnetje (Ademone Valcke, in Aanrijding in Moskou speelt ze de dochter van Matty, hier een meisje dat in quarentaine ligt). Xavier houdt Tom op het rechte pad, of niet, en heeft een stormachtige relatie (of niet) met Anneleen. En op het laatste wachten ze beide op hetzelfde paar longen. Bij de minpunten zeker de niet altijd even sterke plot, en een paar teleurstellende sleutelscènes (foute vriend Jimmy als moordenaar, de ontmoeting van Anneleen en Tom die verstoord wordt, en alle scènes met de de ouders van Tom). Adem is een film van de grootte-orde van “Aanrijding in Moskou”, maar dat was ook een kleine film tot hij groot werd. Rauw, verliefd, brutaal en triestig ook. Maar het is eerlijke cinema van bij ons, niet te sentimenteel ook, en dus best aangeraden. Het is de openingsfilm op het filmfestival van Oostende (dit jaar “onder auspiciën” van Bart de Pauw), en komt vanaf 8 september in de zalen. – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – Thx nog aan Pieter Hens voor de organisatie, Sofie en Sofie voor de lift, de rest van de lunchers (Polle, Marieke, Sigrid, ms_powder, Lien, @lulazoid …) en aan Joke en Pieter voor de pintjes. ’t was fijn.
mei
31
2010
Me Tarzan, You JaneAnd so it goes, on and on. Weeral een meesterwerk uit de archieven der pelicule dat door gewetenloze movie execs naar onze tijden gaat omgezet worden. Tarzan, allez jong. Dat er daar eens snel een Facebook groep tegen begonnen wordt …
mei
28
2010
Beam me up, ScottyDe zielige trend die de New York Times inmiddels 2010’ification (spreek uit two-oh-tenification) heeft gedoopt, gaat jammer genoeg verder. Alweer een klassieker uit het filmgenre die gaat verknoeid worden. Star Trek, begod. Dit moet stoppen.
mei
27
2010
E.T. Phone HomeNog maar net is het filmnieuws over de remake van Taxi Driver hier goed en wel bezonken, of daar rolt al de volgende schokkende telex in de bus. Dat ook E.T., de ontroerende klassieker uit 1982, een eigentijdse make-over gaat krijgen. Werktitel: “E.T.2, the RT”. Coming in 2010. 3D in selected theatres. Denk ik.
mei
26
2010
Are you talking to me?This just in, rubriek filmnieuws: er gaat een remake van Taxi Driver gemaakt worden. Acteurs (herinner u de legendarische Robert de Niro als Travis Bickle en Jodie Foster) noch regisseur zijn al bekend. |
![]() |