En hoe was uw dag? Ik, ik mag niet klagen. Dit in tegenstelling tot twee van mijn huisgenoten, die daar wel recht op hebben.

De kat. Die herstelt. En zal het verder zonder haar melkklieren moeten stellen. En zonder baarmoeder, of eierstokken.
Vorige week zagen we immers dat ze met een serieuze hangbuik rondliep. Een vriendin/dierenarts die op bezoek was, merkte dat er iets ergers dan wintervet aan de hand was: een gezwel – de grootte van een kleine appel, onderaan haar buik. Tumor op de melkklieren. Onmiddellijke operatie, en sterilisatie. Operatie vakkundig uitgevoerd door schoonbroer en -zus (ook al dierenartsen).
Nu natuurlijk een jaap van een litteken op haar buik. Lopen is pijnlijk, maar het gaat ondertussen toch al wat vlotter.

En Floortje. Die lijdt. Aan waterpokken, windpokken en wijnpokken, al naargelang ge wilt. Varicella dus.
En ze heeft er last van. Maud had het twee weken geleden ook al, maar die was ervan af met een blaasje of 20 en een weekje thuisblijven. Floortje, die is er zondag mee begonnen, en staat intussen zo vol met blaasjes als een wei in Werchter in het eerste weekend van juli. Van kop tot teen dus, waarbij zelfs haar ogen en de binnenkant van haar mond niet gespaard werden. We zijn nu de derde dag, dus normaal is het nu ongeveer gedaan met nieuwe blaasjes krijgen. En intussen: arm kind.

Maar we leven dus op hoop, afijn. Op tumoren die wegblijven. En pokken die verdwijnen.

Mijn kat. Ze wìlde zelfs niet geeuwen vanmorgen.

Voor het overige raad ik u het lezen van deze blogpost aan. Over kranten en weekendkranten en hun toekomst en al. Zwaar de moeite.

Toen we gisterenmiddag van het schooltje terugkwamen, kwam onze poes Mirre trots aangelopen met haar nieuwste vangst: een piepklein muisje. Dat ze dan geheel Tom & Jerry-gewijs weer losliet om er dan weer achter te kunnen jagen. Het leefde dus nog, piepte wiii-gewijs. Maar voor hoelang? Met fluwelen pootjes en scherpe nagels werd er met het muisje gesold. Mooi wreed.

Dat was buiten de gevoeligheid van onze kinderen gerekend. Papa werd aangespoord de muis te redden. Maud gilde wiii-gewijs de muis achterna. Daan begon bijna te wenen. Dus werd er maar ingegrepen in de natuur.
De prooi werd van het roofdier afgepakt, schade opgemeten (enkel haar oortje zag er wat verfromfraaid uit), gestreeld. Een doodsbang schattig muisje blijkt geen margrieten te eten, zo bleek. Wreed mooi.

De poes kreeg een kommetje melk en werd daarmee achter slot en grendel gelokt. En de muis werd plechtig naar het bos gedragen, waar ze een nieuwe woonst kreeg onder een stapel takken. Een tweede leven?
En de poes mocht ’s avonds nog eens naar de muis kijken. Op het computerscherm. Nja-ja-jaja-ja. Ook wreed dus.

Els van Eeckhaut vraagt “Iemand ervaring met het verhuizen van poezen?”, wij draaien.

Een kater of poes verhuizen is nochtans geen onoverkomelijk onoplosbaar ingewikkeld probleem. Koop gewoon een “cat carrier”.
Supermakkelijk: Men neme een kat, men stoppe het hoofdje in de kattenhoofdjeshouder, men schroeve de vijs aan de achterkant aan tot het geheel stevig zit (even oppassen dat ze niet klauwt), en men verhuist. Makkelijk toch?

Nu serieus. Er is niks moeilijks aan, op voorwaarde dat je een paar regeltjes in acht neemt:

• Voor de verhuis: zet de kattebak en een slaapplaatsje voor katlief in een kamertje dat je bij de verhuis makkelijk leeg kan maken en afsluiten. Laat de kat in de weken voor de verhuis al regelmatig wennen aan een tijdje in dat kamertje opgesloten te zitten.
• Op de verhuisdag: sluit je kat op in haar kamertje. De drukte van de verhuizers zou haar zot maken en schuw. En begin dan maar te zoeken waar ze/hij zich verstopt heeft.
  Hang een blad aan de deur van dat kamertje met “Pas op, gevaarlijke kat. Doodt mensen. Met haar blik.”, of neem andere maatregelen om de verhuizers duidelijk te maken dat ze in dat kamertje niet binnen mogen gaan.
  De kat verhuis je op het laatste. In een kattemandje.
  In het nieuwe huis, zet je de kat met haar kattebak, eten, drinken en haar slaapplaatsje in een kamertje waar je een tijd niet moet zijn. Laat haar daar gerust.
• De volgende week: hou de kat binnen. Laat haar wennen aan het huis. In het begin mag ze in een paar kamers komen, na een paar dagen in gans het huis. Waarschijnlijk zal je zien dat je poes/kater tegen meubels, tafelpoten en deuren aanwrijft. Dit doet ze om haar eigen geur aan die dingen te hangen, en aldus te verklaren dat die dingen van haar/van hem zijn
• De week erna: op verkenning. Zet de deur al eens open, zodat ze haar/zijn neus kan buitensteken. Blijf zelf in de buurt. Je zal zien: de kat zal dat maar mondjesmaat doen, en al snel terug naar binnen vluchten.
  Tip voor de eerste keren: zorg dat je kat honger heeft op het moment dat ze buiten komt. En roep haar terug met een blikje of brokjes als ze zich iets te ver waagt.
• Vanaf week 3 zou het geen probleem meer mogen zijn. Nu mag zij/hij los. De kat heeft het nieuwe huis dan al helemaal aanvaard als haar/zijn territorium, en ook de onmiddellijke omgeving is dan vertrouwd genoeg om als de hare/zijne te beschouwen. Vanaf dan zal ze zich steeds verder wagen en heersen in haar nieuwe kattenrijk alsof het altijd al het hare/het zijne was.