Perfect dagje, tweeterde ik vrijdag:

Goed en wel, maar dan wel een perfect dagje, dat eindigde in tranen. Van straattheater-chauvinisme voor A’pen, van zonnebrand zonder zonnecrème, van zelfmoordartiesten op parkings in Kiewit. En van ontroering bij het concert van de Canadese dichter/muzikant in Gent.

Het begon nochtans allemaal redelijk geriatrisch.

Een 100% gezeten publiek (mét kussentjes van De Standaard voor onder de uitgezakte poep), een superstatische setting op het podium, het volume op “zachtjes”, en ticketprijzen voor babyboomers.
Het leverde een publiek waar ik graag een enquête onder gehouden had, met twee vragen:
a) was u erbij in Woodstock?
b) was u erbij vorige week op Rimpelrock?
Waarbij ik zou verwachten dat de twee vragen samen bij ongeveer driekwart van de aanwezigen een “ja” had opgeleverd.
En een vijfenzeventigjarige met een hoedje aan de micro.

Maar zodra Leonard begon te zingen, waren de ouderdomstwijfels weg. Hoe kan het ook anders, als je opent met “Dance me to the end of love“, “The future“, “Bird on the wire“, “Everybody knows“, “In My Secret Life” en “Who By Fire” en ook op vijfenzeventig nog een stem heb die harten doet smelten. En een groep bijhebt met zéér straffe muzikanten.

Kleine inzinking wel, met “The Darkness” en “Born in Chains“, maar toch mooi de pauze in met een straf “Chelsea Hotel” en “Anthem“, en een in het verdwijnende licht steeds sprookjesachtiger worden Sint-Pieters-plein.

“The weather has healed. It’s a great honor to play for such a warm public sitting in grace of the weather, in peace. Thank you so much friends, we are so privileged to be able to gather in moments like this when so much of the world is plunged in darkness and chaos and suffering. So ring the bells that still can ring, forget your perfect offering, there is a crack in everything, that’s how the light gets in.“

Profetische woorden, want na de pauze was het dus niet bepaald perfect (“forget your perfect offering”), met erg kabbelende versies van “Tower Of Song“, “Suzanne“, “Sisters Of Mercy“, “The Gypsy’s Wife“, en “Feel so good“. De achtergrondzangeressen irriteerden met hun onophoudelijk ooeeeh’en, als een kok die chocoladesaus op àl zijn gerechten giet.
Met een valse noot (“there’s a crack in everything”) in de vorm van “Bourbon Street“.
En met het licht, stralend licht (“that’s how the light gets in”), in de vorm van “The Partisan” en “Take this waltz“.

En dan de bissen nog (“So Long Marianne“, “First We Take Manhattan“, “Famous Blue Raincoat“, “Closing Time“) en de hemel helemaal openging. Om L. Cohen op te nemen, ze leek het wel bij “If it be your will“. En tranen vloeiden.

Kortom: of hoe een kranig concertje een kraan van een concert werd.

De meningen zijn verdeeld, over het duet van Gabriel Rios en Natalia ten voordele van de 1212.be actie voor Haïti: ze variëren van “een goed idee“, via “een sterke versie“, over “een aanfluiting“, tot een “hadden die mensen in Haïti nog niet genoeg miserie genoeg misschien?“. Oordeel zelf:

Ik vond het properkens gedaan en schoon gezongen en zolang K’s Choice maar van het podium gehouden werd met hun benefietsingle voor Music for Life is het mij allemaal best, maar ik vraag mij ook af waarom er uitgerekend deze song werd uitgekozen tot campagnelied voor 1212? Vanwaar die “Hallelujah” bij een van de ergste rampen van de laatste jaren? Na de tsunami werd er toch ook niet voor pakweg “Surfin’ Bird” of “Echo Beach” als themasong gekozen?

Leonard Cohen, schrijver van het nummer, maakte meerdere versies van de tekst: een met tal van bijbelfiguren, eentje meer “seculier”. En toen John Cale het nummer enkele jaren nadien wilde coveren en Leonard de tekst vroeg, kreeg hij 15 bladzijden vol “Hallelujahs”. Cale pikte er dan maar de meest “cheeky” verzen uit.

“Natalia en Gabriel brengen een akoestische versie van het nummer. Ze kozen ervoor de originele versie van Cohen te zingen, want die heeft een meer universele boodschap” zegt het persbericht van VTM. “Het nummer gaat heel diep en klinkt universeel“, vindt Natalia. “Mensen kunnen zich optrekken aan zo’n nummer“, vervolledigt DeRedactie. Pax Media Universalis.

Die originele versie gaat over Koning David, en Samson, en lust, en songschrijven, en klaarkomen, en liefde, en geloof. En gelukkig – voor benefietdoeleinden – ook over wanhoop.

Sinds John Cale het van de brommende versie van Cohen had losgemaakt, is het nummer alleszins op op de rand van volledig platgecoverd, van Bon Jovi tot kd lang, Bob Dylan tot Bono. Met als hoogtepunt natuurlijk de fantastische versie door en Jeff Buckley.

Ook in de Amerikaanse telethon ten voordele van Haïti werd ten andere een cover van Hallelujah gebracht, door Justin Timberlake en Matt Morris. Deze deden geen cover van de Buckley-versie zoals Gabriel Rios & Natalia, maar maakten er iets zeemzoeterigers van:

Het laatste woord, aan de bard zelf: Leonard Cohen over het gerokken leven van dit lied in een interview, vorig jaar.

Q: Let me ask you about Hallelujah for a moment because it’s been an interesting year for Hallelujah. If it hadn’t been a song Canadians and people around the world have been singing versions by Jeff Buckley, Rufus Wainwright, k.d. lang, it took on a whole new energy – a song that you wrote in 1984. This past Christmas it appeared, number one and number two on the U.K. bestseller charts… These were cover versions and your own version was also on the top 40 from 1984. What did you make of that?

A: Well I was happy that the song was being used of course. … I was happy about it but it’s I was just reading a review of a movie called Watchmen that uses it and the reviewer said – “Can we please have a moratorium on Hallelujah in movies and television shows?” And I kind of feel the same way.

De meester heeft gesproken.

Yasmine overleed vandaag.
Yasmine? Yasmine!

Zelfmoord Hilde Rens, zegt het nieuwsbericht.
Onverkropte breuk in de liefde.
Dip in het leven.
Boeken toe.

Straffe madam, sterke vrouw, met een ironisch glimlachje dat door alle showbizz heen sneed.
Mooie stem, zeker als ze Leonard Cohen zong.
Bekende Vlaming met recht en reden, want ze kon iets.

Ik kreeg ooit nog een kus van haar (niet omdat ze me mocht, laat staan kende, maar omdat ik tussen haar vriendinnen stond). Maar vandaag voel ik die kus opnieuw, precies.

Yasmine, ik wens je rust. Een zachte droom die niet meer overgaat.

Hoezee, voor Pitchfork TV. Want op de site van dat hippe music-zine is deze week, en deze week alleen, het integrale concert van Leonard Cohen in London te bekijken. Live en levend en integraal, alle 26 nummers.

Zoals mijn favoriete Cohen-nummer, “Who By Fire”. De rest, zoals gezegd meer dan twee uur lang gratis op Pitchfork TV.

Update 6/5: Die week is inmiddels voorbij, vandaar dat er hier nu een promotrack vanop Youtube in de plaats prijkt:

Dit concert is ook te koop op CD, Humo schrijft erover:

Zelden zo’n mooi, ontroerend en ons voor een paar uur weer met de mensheid verzoenend optreden meegemaakt als vorig jaar oktober, toen de 74-jarige Leonard Cohen voor twee ‘afscheids’concerten in Vorst Nationaal neerstreek. Wie er bij was, heeft aan ‘Live in London’ een prachtig souvenir; voor wie nog niet gereserveerd heeft, is deze dubbel-cd hopelijk een aansporing. Het was opmerkelijk hoe Cohen, zijn negenkoppige band (inclusief drie goddelijke backingzangeressen) en de geluidstechnici in het anders zo kille Vorst de klank perfect afgesteld kregen – ze beloven dezelfde krachttoer in het Sportpaleis – en zo zuiver en helder klinken de luisterliedjes ook onder de koepel van de enorme Londense O2 Arena (20.000 stoelen), waar de show vorige zomer werd geregistreerd.

Inderdaad, op 4 juli komt hij weer langs in België, naar het Antwerpse Sportpaleis meer bepaald. Er zijn nog tickets in de prijsklassen “heel erg”, “vreselijk” en “geweldig” duur.