Dit is het trieste maar stichtende verhaal van een mooie, jonge prinses uit Veltem. Louise heette ze.

Haar vader was een man van bescheiden komaf, die zich elke dag aan de ontbijttafel de koning te rijk achtte, als hij eens rond de tafel keek naar zijn drie mooie bloedjes van kinderen.
Ze groeiden op in peis en vree, tot op een dag vader Maselis zich afvroeg “Wie van mijn kinderen zou nu eigenlijk het mooiste zijn. Want ze zijn allemaal even prachtig.” Hij had het niet zo bedoeld, maar de kinderen hadden het gehoord. En vanaf die dag was het ambras.

Jonas, de oudste, begon er meteen aan.
Hij stortte zich op een bestaan als model.
Hij modelleerde en modelleerde tot zijn oren er geel van uitsloegen.
Maar hij hield vol, en toen een foto van de jongen op een dag op de ondergoedpagina van de Makro-folder prijkte, kon zijn vader niet anders dan toegeven: misschien is Jonas wel mijn schoonste kind.

Louise, het middelste meisje, besloot beter te gaan doen.
Zij had een droom: ze zou gaan meedoen aan de Elite Model Look 2008 modellenwedstrijd, om zo te tonen dat zij het mooiste meisje van heel de wereld was.
Ze won met sprekend gemak de Belgische poot van de wedstrijd, en stoomde door naar China, waar ze zich zou kunnen gaan meten met de mooiste modellen die daar werden verzameld.

Ze zag het al helemaal voor zich. Krantenkoppen als “Vlaamse tiener is ‘s werelds mooiste model” (HbvL), “Vlaamse Louise (15) wint Elite Model Look 2008” (DS). Facebookgroepen ter harer ere. En een verzekerd inkomen, niet slecht voor een lolita van 15. Daar konden topmodellen in spe als Virginie of Alison nog een punt aan zuigen. Ze was er zeker van: Haar vader zou haar bruine lokken strelen en koesteren en in het oor fluisteren: “Louise, jij bent mijn allermooiste”.

Maar dat spel ging niet door. Want in het geniep had ook haar zusje Ana zich ingeschreven. Een mager scharminkeltje. De assepoester van de familie.
En zij won toch wel zeker, daar in China.
Het was hard wakker worden voor Louise. Felipe Massa weet hoe dit arme meisje zich moet gevoeld hebben.
Want Ana ging met alle aandacht lopen.

Geen stijl , vond Louise het, maar het was overal Ana. Ana alom.

Met het gezin Maselis liep het slecht af.
Louise raakte aan lager wal, verteerd door jaloezie. Ze veranderde haar naam in Louis, onderging een geslachtsoperatie en ging voor LouisLouise bij VTM werken.
Jonas werd een vechtersbaas, die overal de eer van zijn zussen ging verdedigen, “Ze heeft gewoon een groeischeut“, riep hij overal schuimbekkend uit. “Een groeischeut zeg ik u“, tot hij werd geïnterneerd.
En Ana, die vond iedereen te mager. “Schande!” stond er in de kranten. “Die Ana heeft voorzekers Anorexia“, zeiden de commentaren (770 comments and counting!). En dat gingen we toch niet meer doen in de modellenwereld. BMI van minimum 17 en zo, anders moogt ge uw runway tits niet meer komen tonen.
En vader rukte zich de haren uit het hoofd, en jammerde: “Waarom heb ik toch ooit willen weten wie de mooiste was van mijn kinderen? Elite koos Ana, maar ze waren gewoon allen even mooi.“.

Update (8 november): Ondertussen is er ook al wat videomateriaal voorhanden. Netwerk in Nederland maakte een item rond “modemodellen en anorexie” naar aanleiding van de overwinning van Louise en ging na of Elite zich wel aan de afgesproken praktijken ivm jonge en/of te magere modellen houdt. Niet dus:

De Laatste Show liet Louise zelf aan het woord:

Ook beelden van de finale zijn inmiddels YouTube-gewijs te bezien:

Elders is er al veel inkt gevloeid over het verbod dat provinciaal gedeputeerde Ludo Helsen uitsprak over de bedoeling van het Antwerpse Provinciaal Fotomuseum Louis-Paul Boon’s “fenomenale feminatheek” in zijn geheel ten toon te stellen.
“Niet artististiek genoeg” oordeelde de député over de tentoonstelling.
“Niet politiek wijs genoeg“, oordeel ik over de gedeputeerde, en ik raad de Provincie Antwerpen dan ook aan om de Heer Helsen stante pede terug naar Veerle-Laakdal te verbannen. En hoop met hen mee de wind die week uit het naburige Beringen komt. Opgeruimd staat netjes. Dat zijn ze daar in Antwerpen aan hun would-be status als cultureel mekka van Vlaanderen verplicht. Censuur van blote plaatjes, politiek die de culturele agenda bepaalt, anno 2008, wie had dat nog gedacht?

Eén verdienste heeft deze Laakdalse kabouter Plop wel: hij heeft de culturele discussie van het jaar geopend. Want dat er vééél te zeggen is over Boon, zijn fenomenale feminatheek, zijn viezetistentijd, zijn obsessie voor obscene jeugd, zijn pseudo-wetenschappelijke aanpak, zijn gegluur naar vrouwelijk naakt, dat blijkt nu wel. En vermits ze in literair Gent inmiddels het voornemen hebben om de tentoonstelling in april daar te laten doorgaan, kan u zeker van zijn dat hier het laatste woord nog niet is over gezegd.

Enkele van de interessantste vragen die in deze discussie opduiken, vind ik deze:

Heeft wat een kunstenaar buiten zijn kunst doet/deed ook kunstwaarde?
Ludo Helsen verwoordde het fijnzinnig als “ik verzamelde vroeger ook sjotterkes, moeten die dan ook in het museum?”, waarop de wereld reageerde met “Neen, wij zijn niet in uw sjotterkes geïnteresseerd, en bij uitbreiding niet in u, mijnheer Helsen”. Maar als Boon postzegels had verzameld, ware dat dan interessant geweest? “Als Hugo Claus Playboys verzamelde, zijn die dan ook een tentoonstelling waard?” vragen ze op Gentblogt.
Hierbij dient wel gezegd dat Boons blotevrouweninsigarenkistjesverzameling veel meer was dan wat uitgeknipte foto’s. Bij de kistjes en de meeste foto’s zit er immers ook commentaar. Classificatie van peervormen en appelrondingen en spleetjes en billen, naar leeftijd, naar huidskleur, naar pose. There is a method in his madness. En humor. En je kan de obsessie die uit deze verzameling spreekt ook niet los zien van een van Louis-Paul Boons meesterwerkjes: het ironisch pornografische schandaal “Mieke Maaike’s obscene jeugd”.

Is Gent kewler dan A’pen?
Ik geloof van wel, ze hebben er alvast geen député’s met ringbaardjes.
Maar aan elke Gentenaar die dezer dagen zegt van “leuk dat dit bij ons wel kan, en in Antwerpen niet”, een waarschuwing: net als het hoofddoekendebat gaat de discussie misschien wel keihard terug in uw gezicht uiteenspatten, over een paar maanden. Een klacht voor pedofilie-pornografie hier, een paar Vlaams Blok interpellaties daar, een politiereglement hier, een paar CD&V-puriteinen daar, en misschien staat ge daar wel weer met rode kaken. Ik help u hopen van niet.

Hoe zit dat met rechten en zo?
Las ik nog nergens niks over, maar ik vraag het me af hoe je in godsnaam een tentoonstelling georganiseerd krijgt met 22.000 foto’s van blote vrouwen. En nog een pak minderjarigen erbij. Hoe bekom je daar de rechten voor? Een monsterwerk: zoveel fotografen te contacteren, zoveel modellen te vragen of ze in hun blootje in een Vlaamse museum willen hangen. Of moet dat opeens niet meer? Als je iets verzamelt, krijg je er dan meteen ook de reproductierechten voor?

Is het niet vrouwonvriendelijk?
Boon documenteerde de ontluikende sexuele revolutie. En dat liep toen uit op heel wat confrontaties met zelfbewuste vrouwen. Post ’68 sloeg voor veel feministen de balans van de seksuele bevrijding door naar de verkeerde kant, en werd het een nieuwe seksuele uitbuiting. Boons documentaire aanpak van de sexualisering van het vrouwbeeld, laat toe om die discussie die ook in 2008 nog steeds erg relevant is opnieuw te gaan voeren.

En wat met de kinderpornografie?
Bruno haalt een stuk uit de inhoudsopgave van de fenomenale feminatheek aan. ’t Zijn dus zeker niet allemaal mooie blote retro-fototjes zoals De Morgen ons laat geloven.
Kan je dit nog tentoonstellen, post-Dutroux tijdperk en al? Er zit daar zeker materiaal tussen waarvoor je nu al in de bak kan vliegen als je het nog maar op een harde schijf zou hebben staan. En het was ook in de jaren zestig zeker geen algemeen aanvaard leesvoer.
Ik denk: ja, dat mag tentoongesteld. Eens zien wat de kindermonsters met ons inschattingsvermogen voor jeugdig bloot gedaan hebben. Lolita en censuur, het is een debat dat niet van gisteren is. Misschien is het tentoonstellen van de fenomenale feminatheek alleen al voor dit debat de moeite waard.

Een testament van verloren onschuld, een tijdsdocument, een spiegel voor een seksueel ontwakende maatschappij… Boons werk heeft waarde en verhit lang na datum nog zeer de Vlaamse gemoederen. Hoe langer geleden, hoe fenomenaler kortom, die feminatheek…