Er zijn veel stemmen waar je naar kan luisteren: de stem van de rede, de stem van het monstertje in je broek, de stem van je geweten, de stem van je lichaam.
Vooral deze laatste was bij mij de vorige week nogal nadrukkelijk aan het woord, en i didn’t like what it was sayin’: een snotvalling om S tegen te zeggen, een paar dagen koorts, een dag een pijnlijke ontsteking van m’n schouder, en nog een half dagje rugpijn. Zo kon ‘ie wel weer.

Wat een idee dan ook, om mij gisteren en in avant-première met een groepje bloggers/twitteraars te laten gaan kijken naar de film “Adem“. Een film over muco(viscidose). De film was nog maar halfweg of ik zal al te hoesten als een van de hoofdpersonages, halfweg of de diagnose was gesteld en was nog niet ten einde of ik had al een plaats op de reservelijst voor nieuwe longen. Hypochonder, much?

“Hoe geef je zin aan je leven, als het leven tamelijk miserabel en eindiger dan rechtvaardig is“, daarover gaat Adem. Voor regisseur Hans van Nuffel natuurlijk een onderwerp dat past als het mondstuk op een puffertje. De man is immers zelf een muco-patiënt. Gedoemd elk jaar een beetje minder longcapaciteit te hebben, tot een longtransplantatie noodzakelijk is en het aftakelen opnieuw begint.

Stef Aerts speelt hoofdpersonage Tom, een jongen met deze ziekte. Hij heeft enkele foute vrienden in het gewone leven. In het hospitaal maakt hij kennis met Xavier (Wouter Hendrickx, aka “Dimitri Tersago” uit Witse, vorig jaar nog schitterend in de Helaasheid der Dingen), diens vriendin Anneleen (gespeeld door Marie Vinck, aka she who flashes her boobs, but doesn’t in this movie) en maakt er ook een vriendinnetje (Ademone Valcke, in Aanrijding in Moskou speelt ze de dochter van Matty, hier een meisje dat in quarentaine ligt). Xavier houdt Tom op het rechte pad, of niet, en heeft een stormachtige relatie (of niet) met Anneleen. En op het laatste wachten ze beide op hetzelfde paar longen.

Bij de minpunten zeker de niet altijd even sterke plot, en een paar teleurstellende sleutelscènes (foute vriend Jimmy als moordenaar, de ontmoeting van Anneleen en Tom die verstoord wordt, en alle scènes met de de ouders van Tom).
Bij de pluspunten zeker de acteurs, de fotografie (bijna volledig gedraaid in hospitalen), en ook de muziek van Erik de Jong. Spinvis dus. Die er Geike Arnaert (van Hooverphonic) bijhaalde. Een samenwerking die trouwens langer dan deze film gaat duren, en Dorléac werd gedoopt.

Adem is een film van de grootte-orde van “Aanrijding in Moskou”, maar dat was ook een kleine film tot hij groot werd. Rauw, verliefd, brutaal en triestig ook.
Maar of Adem een even groot kassucces wordt, valt te bezien: hij speelt in zijn geheel in ziekenhuizen, er wordt in gehoest bij de beesten, en de film gaat over opgroeien met de dood in zicht. Niet dadelijk een onderwerp waar de massa storm voor loopt, vrees ik.

Maar het is eerlijke cinema van bij ons, niet te sentimenteel ook, en dus best aangeraden. Het is de openingsfilm op het filmfestival van Oostende (dit jaar “onder auspiciën” van Bart de Pauw), en komt vanaf 8 september in de zalen.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Thx nog aan Pieter Hens voor de organisatie, Sofie en Sofie voor de lift, de rest van de lunchers (Polle, Marieke, Sigrid, ms_powder, Lien, @lulazoid …) en aan Joke en Pieter voor de pintjes. ’t was fijn.

Amai, Herman Van Rompuy, President van de Europese Unie? Dat we dat nog mogen meemaken.
Hoera voor de vaderlandsliefde! En ik ga morgen zeker en vast nog eens bij hem op zitdag, eens vragen of hij geen schoon europees postje heeft voor mijne jongste. Waar is mijn CVP-lidkaart, nu ze nog eens van pas kan komen?

Maar wat ik me dan afvraag: wat zouden de Hermannen daar eigenlijk van vinden? Dat een Herman het zo ver schopt.
En ook wel, of er eigenlijk nog iemand zich de Hermannen herinnert?

Allez, De Hermannen, weet ge nog? Een terugkerend item in Villa Tempo, het onovertroffen muzikaal programma op toendertijd nog de VRT, of was ’t zelfs nog BRT toen? Die Hermans-gewijs de wereldproblemen oplosten waar ze bijstonden. Met hun witte pruiken en zwarte zonnebrillen.

Het internet geeft niet thuis, op wat losse vermeldingen in de biografieën van Bart Peeters, Hugo Mathyssen en Marcel Vanthilt na. Wel een Humo-cover, uit 1985:

Uit de tijd dat de covers van Humo nog wat cultureel verantwoorder mochten: de Hermannen als Janssen, Janssen en Janssens. In een decor van Di Chirico. Van de hand van de legendarische illustrator Ever Meulen. Met Eddy Wally (met een kraag die me een beetje aan dat Rubensschilderij van 3 posten terug doet denken), toen al.
Nog nergens een herfstsymphonie met Marie Vinck te bespeuren.

Come to think of it, Marie Vinck was toen niet eens geboren. Of wel, ze is geboren in 1983, en de Hermannen zijn van 1984-1986. Dus als Marie Vinck toendertijd al naakt tussen de herfstbladeren lag te krioelen, kraaide er geen haan naar. Of ’t moet een pedofiele haan geweest zijn.

Verplicht af te sluiten met: Zucht, we worden out.