Vrijdag een première beleefd: kind in hospitaal.

Weliswaar in het daghospitaal. Voor een geplande ingreep (aan de tanden). Maar toch, het was met volledige narcose, en geen lach: ze had het benauwd gekregen door het nuchter blijven, was nerveus geworden door het wachten, was bang gemaakt door de telkens nieuwe verpleegsters aan de bedrand, werd angstig door de rit op het bed naar het operatiekwartier, en dan paniekerig door het narcosemasker dat op haar mond gedrukt werd. 

Maar gelukkig was er nog beer. Die een naamkaartje kreeg zoals zij, en een hoofddoekje zoals zij, en plakkers op de borst zoals zij. En hij mocht wel bij haar blijven tijdens de operatie. Dat hielp.

Dat wegglijden in de narcose. Snik, “rustig Maudje”, adem, glij, oog dat wegdraait, “slaap zacht, meisje”, geen reactie meer, oog dat dichtvalt, iets als slaap, iets als dood zijn. In 30 seconden is het gepiept. “U mag weggaan meneer, we gaan u roepen als ze bijkomt”. Een vies gevoel, toch. Of spookte die doe-het-zelfmevrouw in Diest die onlangs haar hoogbegaafde kinderen met lachgas de dood injoeg nog door mijn hoofd?

En toen riepen ze me natuurlijk maar terug toen ze al bijgekomen was, in paniek door de half-wakkere staat (waar ben ik, waar is mijn papa, waar is dat buisje aan mijn hand goed voor, waarom doet mijn mond pijn, waar komt die vieze smaak vandaan). Maar kalmeerde ze toch in m’n armen.

En toen werd het mooie meisje het mooie kotsende meisje. De rest van de dag, en de avond, en de nacht. Wel zonder iets te hebben om uit te kotsen (door dat nuchter blijven).

Geen lach dus. Maar, we zijn inmiddels zondag, en het is voorbij. En voorzover we nu kunnen zien/merken allemaal goed gekomen. De première is geweest, en ik hoop dat er geen volgende voorstellingen meer komen.

En voor het geval ge u afvraagt waarmee ze hier zo geconcentreerd zitten te spelen: met de Playmobil. Het zwembadje, meen ik, al werd dat precies ook met dingen uit andere dozen gecombineerd:

Kroost, karnaval, vleugelkes en een cape. Wij kunnen vliegen, papa.

Een foto die op deze blog wellicht niet was gepasseerd, ware het niet dat ik gisteren per toeval ook nog op de perfecte soundtrack ervoor stootte. Een mash-up, van “Jump” van Van Halen en “Imagine” van John Lennon. Imagine a jump.

Imagine-a-jump-john-lennon-vs.-van-halen by jackstanleywp

Het kan met vleugelkes van witte wol. Het kan met een zorro cape van niet-parachute stof. Het kan ook zonder.
Als je maar blijft dromen. Blijft proberen.

Het onderwijs zorgt voor een kloof. In onze gezinsplanning.

Wij hadden ons bedje, en de resulterende geboortedata van onze kroost 9 maanden daarna, nochtans redelijk mooi gespreid:
Tussen kleine 1 en kleine 2 zit er 1 jaar en 10 maanden (ofte 22 maanden)
Tussen kleine 2 en kleine 3 zit er 2 jaar en 4 maanden (ofte 28 maanden)

Schoon verdeeld, kortom.

Maar wat blijkt, als je dat gaat vertalen in inschrijvingen en leerjaren in het jaarsysteem van ons onderwijs:
Tussen kleine 1 en kleine 2: 1 jaar verschil
Tussen kleine 2 en kleine 3: 3 jaar verschil

Kindjes van vroeg op het jaar (januari tot maart), die steken namelijk langer in het kleuteronderwijs. Een vol jaar inloopklas, en dan drie kleuterjaren. Terwijl die van laat op het jaar die inloopklas bijna overslaan.
En dus zitten Daan en (binnen 3 jaar) Floortje vier jaar in de kleuterklassen.
En dus zit Maud er eigenlijk maar drie jaar in, met nu al een maandje om aan de school te wennen.

3 jaar verschil … nu lijkt Floortje plots een nakomertje.

Zitten zus en broer al in de derde kleuterklas en het eerste leerjaar als zij naar school begint te gaan.
En is ze een jaar later, en dat drie jaar lang, zelfs de enige kleuter. Zal zij drie jaar lang nog als enige op de lagere school zitten, terwijl broer en zus al naar Gent of Zottegem naar het middelbaar zullen gaan.

En gaapt er dus precies een kloof. Onderwijskloof.

Goed, dank u. ‘ T is te zeggen, toch met die van ons, en op dit ogenblik.

Deze blog wordt – naast door het kruim van de blogwereld en een flink stuk van de pers, Vlaamse intellectuelen en Belgische machtshebbers – uiteraard ook gevolgd door vrienden en familie. Van ver en van dichtbij. En die mensen hebben bijzonder veel interesse voor het opgroeien en bloeien van onze twee spruiten. En dat is hier precies niet veel aan bod gekomen de laatste maanden. Daarom een snelupdate:

Daan (nu 3 jaar, 3 maanden).

Na de skiperikelen, een weekje ziek thuiszijn en de paasvakantie, is meneertje nu eindelijk terug deftig naar school aan het gaan. Het gaat hem goed af, maar als hij volledige dagen moet + eten blijven, dan is het vet de rest van de dag en zelfs de dag erna toch van de soep. Moe moe. Uitgeput.
Waar we aan het begin van het jaar vonden dat twee jaar in eerste kleuterklas wellicht lang voor hem zou zijn, zien we nu dat hij toch nog niet helemaal mee is met de grootsten van zijn klas. Kleuren binnen de lijntjes, een stuk handigheid dat nog ontbreekt.
Maar het is een crème van een manneke. Lief en geduldig. Wordt later zeker dokter of verpleger of zo, zie maar hoe hij hier onze kat Mirre onderzoekt.

Maud (nu 1 jaar, 5 maanden)

Maud heeft sinds we terug zijn van de skireis reuze vorderingen gemaakt. Klimt overal op, en valt overal van af. Doet niet meer alles met schreeuwen en gillen, maar tracht ons nu ook al eens te overtuigen met een knikje of een blik. Eet alleen, en weigert geholpen te worden. Zit al in een Triptrap zonder leuning, en kruipt er zelf op en af.
Zegt nog niet veel woordjes echt duidelijk, maar “tut”, “pap”, “mama”, “papa”, “mmm”, “koek” en “Tjeu” (van Daan-tje) is toch al het begin van een woordenschat. We houden ons hart trouwens al vast voor de moment dat ze meer gaat kunnen zeggen, want dat mondje gaat niet veel stilstaan…

En het leukste is, dat ze sinds een paar weken ook vaak heel leuk sàmen spelen. Maud breekt nu ook niet meer alles af wat Daan probeert te bouwen… Maar ze ontwikkelen ook al spelletjes samen: verkleedpartijen in onze slaapkamer. Apporteren. Babytje in de poppenwagen. Rozijntjes delen in de zetel. Koken en de tafel dekken… Schoon om te zien…

Een paar zedige foto’s van Daan en Maud in hun dagelijkse bad.

Vooral Maud geniet er tegenwoordig met volle teugen van. Tateren, gillen en proesten dat het een lieve deugd is.

Daan stribbelt meestal wat tegen als hij erin moet, maar eenmaal met zijn gat in ’t water begint hij volle bak te spelen en vind hij het altijd heel plezant. Daarna een warm papje in de armen van papa of mama voor de televisie, soms nog een verhaaltje, en dan vallen de ogen al bijna toe. Weer een dag voorbij…

Het moet tenslotte niet elke dag over neusloop of spuitpoep gaan, niet?

Kindje. Kijkt niet echt gelukkig. Een kop vol snot (het meisje had van de week een blaasontsteking, herstelde van een dag buikgriep én had een sinusitis om sin-U-sitis tegen te zeggen). Een mes (plastiek). Een groezelige pyama (waar ze de hele dag niet uit is geweest). Een vloer die snakt naar een dweil. Een keukenkastje dat snakt naar een lik verf. Redelijk marginaal allemaal, maar iedereen heeft wel eens een marginaal dagje, niet?

Geometrie, vlakverdeling, licht – schaduw, de gulden snede: om een of andere reden vind ik dat het allemaal “juist” zit bij deze foto.

Kritiek is heel zeker welkom. Maar ik vind dat nu eens een sterke foto. Van eigen hand. Van eigen kind. Leuk, zo heb ik het gevoel dat ik toch een beetje vorderingen met de Nikon D80 aan het maken ben …

Kijk eens diep in mijn ogen… … en zeg me: kijk ik scheel, of niet?

Ikke vind van niet. Maar de dokter van Kind en Gezin dacht het en mama had ook iets in de mot en papa wist niet wat hij ervan moest denken (hij ziet zelf een beetje scheel) en ik wist het ook niet goed maar ik dacht van niet.

Dus had mama een afspraak gemaakt in het UZ van Gent (waar ik geboren ben) en daar zijn we dinsdag naar toe geweest en daar was een dokter die met lichtjes in mijn ogen scheen en ik moest ook in een zwarte doos kijken naar lijnen. Maar aan het eind van die doos was er ook een piepgaatje en daar keek ik liever naar want daar zat een verpleegster achter dat gaatje. En ze moest lachen van dat ik maar niet naar de lijnen wilde kijken.
En toen zei die dokter van dat lichtje dat ik pseudostrabisme heb en dat is dat mensen denken dat je scheel ziet, maar dat dat eigenlijk niet zo is want dat dat zo lijkt omdat mijn neusbrug een beetje dik is en dat er over mijn rechteroogje (het linkse op de foto hierboven dus) een epicanthus of zoiets zit dat een beetje dikker is en dat je daarom minder oogwit ziet in dat oog en dat je daarom gaat denken dat ik een beetje scheel kijk.
Niet dus!
Want de dokter had gezien dat zijn lichtje op dezelfde plaats in alletwee mijn ogen viel en dat is niet zo bij schele mensen, bij die schijnt het lichtje helemaal niet op dezelfde plaats. En dat dat dus goed nieuws is want nu moet ik geen lapke op mijn ogen dragen zoals mijn mama al schrik voor had.

De dokter zei dat ik over 9 maanden toch nog eens terug moet komen om er nog eens een lichtje in te laten schijnen en naar lijnen in een doos te kijken (niet naar het gaatje), want het schijnt dat dat van die brede neusbrug of dat epidinges er dan misschien al uitgegroeid als mijn hoofdje groter is geworden. Maar voor zeker te zijn en zo, toch nog eens terugkomen dus.

Maar tot dan moogt ge dus niet zeggen dat ik scheel zie! Nikske zingen van “Schele Van der Linden” of roepen van “Schelen otter” of “Esotroop”, of vragen of mijn papa misschien Marc Reynebeau is!

1 jaar na datum, wordt Maudje vandaag 1 jaar.

Een jaar van veel vertedering, lachjes, gilletjes, rollebollen, rommel maken en groeien.
Jammer genoeg ook een jaar vol slapeloze nachten, van afgebelde afspraken omdat je lastig deed of ergens last van had, van kwaaltjes en pijntjes, van honger en dorst, slaap of geen zin in slaap, van huilen en honger om aandacht.

Maar het gaat beslist de goeie kant uit: je hebt je slaapritme te pakken, je eet de oren van onze kop, je groeit uit je kleren en je kan ons al duidelijk maken wat er scheelt (honger, dorst, slapen, spelen, gedaan, joepie, kus, dada …). Je werd de laatste weken precies een nieuw kindje, een rustiger…
Dat gebleit zullen we over een paar jaar wel terug vergeten zijn, meisje.

Gelukkige verjaardag!!!