Knappe politieke advertentie in Humo vandaag: het lijkt wel of het blad twee covers heeft. De achterste is gekaapt door Geert Lambert en zijn S-LP.

Goed zo, Geert: met zo’n inventieve marketing staat vast dat jij en je liberaal-progressieven afstevenen op een monsterscore. Mogelijk een lichtjes afgeslankte of zwaar anorectische, maar een monsterscore nonetheless.

De vreugde bleek echter van korte duur. S-LP laat weten absoluut niet opgezet te zijn met de grapjassen van Humo, die er niet beter op hebben gevonden dan er uitgerekend nu een soort culinair themanummer van te maken. Claudio en Gaëlle van Mijn Restaurant! op de cover. Een restaurantgids als bijlage (Bib Gourmand, de lekkerbekkenbijbel). Geert Lambert is not amuse-gueuled. “Don’t bite the hand that feeds you (magere schellekens hesp)”, waarschuwt hij Mortier en de zijnen.

En dan had hij het Gat van de Wereld nog niet gelezen. Met de Dirk Vijnck – broodjesbar. Waarin het Geert Lambert-broodje een “halve piccolo met een dun laagje platte kaas, enkele zeer fijne schijfjes radijs en een toefje tuinkers” wordt.
Nog altijd beter dan de “witte baguette met magere kip, sperziebonen, rozijnen en gedroogde pruim” van Inge Vervotte. Maar toch, die Caroline Gennez met haar “Multigranenbroodje met twee grote bouletten, bloemkool, watermeloen, gebakken uier, ketchup en rode ajuin“, komt er toch weer beter uit.

update:
Jelle en Micheline zijn de winnaars van Mijn Restaurant geworden…
Verrassend, maar de Limburgers waren de voorbije dagen misschien te druk bezig met Oud-Rekem als dorp van het jaar te laten verkiezen om ook nog massaal voor Exquisa te stemmen. Kent het Limburg-gevoel dan toch zijn limieten? Het spannendste van de finale uitzending was misschien nog wel het kleedje van Rani, en de manier waarop ze een nipple slip wist te vermijden…

Die uitslag, eerlijk gezegd, kan me gestolen worden. Of roest aan mijn reet. Want – net nu de ontknoping nadert en het programma dus het allerspannendste zou moeten zijn – kan het me niet al te veel meer schelen of Yanaïka en Stephanie, dan wel Jelle en Micheline het gaan worden.

Sterk begonnen, maar gaandeweg toch heel wat minder sterk geworden, is mijn mening over dit programma.
In het begin viel het beslist op. Sterke casting, sterke settings, goeie jury. Maar de jury had niks te zeggen. Culinair werd ondergeschikt aan al de rest. De boeiende karakters van de deelnemers hielden het recht, maar het werd langzaamaan een sms-oproepfestijn van dertien in een dozijn. Elke week een beetje leger. Realityprogramma als een ander.
Met weinig inzet bovendien, want al snel bleek ook dat de afvallers geen bestaan in de goot boven het hoofd hangt, wel het vooruitzicht van overname van een goed draaiend restaurant met droompubliciteit.

Too bad…

Pietel’s ergernisrant over “televotingsucks” was meer dan terecht, zij het met een verkeerd gekozen vijand in de Limbabwanen. De vijand van een rechtvaardige uitslag zit niet in Hasselt, Genk of Sint-Truiden, de vijand zit in de hoofdkantoren van televisiezenders in Vilvoorde en de Reyerslaan. Waar steeds driftiger het hooglied van de melkkoe van de telecom wordt gezongen.
Als je het oordeel voorlegt aan het publiek, een keuze tussen Exquisa en Matizze, tussen Ishtar of Sandrine, tussen de Boekentoren of de Stroopfabriek, tussen Deurle of Oud-Rekem, dan is er geen uitslag de juiste of de foute. Dan is de uitslag de uitslag. Net als in de politiek.

Naar verluidt wordt er al ijverig gewerkt aan de opvolger, die zou gaan tussen mensen die een “bed & breakfast” willen opstarten. “Mijn B&B” of zo, met Francesca Vanthielen als zwaaister met het pepervat
Leuk. Kunnen we via SMS naar 3274 onze mening kwijt over wie volgens ons het lekkerste zachtgekookte eitje kookt of het schoonst het bed heeft opgedekt. 75 cent per bericht. Jihaa!

update: naam van dit nieuwe programma wordt “Wij zijn weg”, want de bed & breakfast wordt in het zonnige buitenland opgestart. Een kruising tussen “Mijn Restaurant” en “De Werf”, een ander programma dat Francesca Vanthielen presenteerde in 2004 en 2006 (Waar het lesbische koppel wél won. En waarvan de sponsor – ARB Woningbouw – ondertussen allang failliet is).

In Wij Zijn Weg volgen we vier koppels die op een romantische plek in het zuiden van Europa hun eigen bed&breakfast uit de grond proberen te stampen. Ook in dit format starten de deelnemers met een krot dat ze moeten omtoveren. Er worden plannen gemaakt voor de verbouwing en ze moeten soms een beroep doen op plaatselijke vaklui, die niet altijd hun afspraken nakomen. De koppels worden beoordeeld door een vakjury, het slechtst presterende duo valt af. Ook houden de leden van de geheime dorpsraad de deelnemers goed in de gaten. Hun stem telt even zwaar als die van de vakjury. Uiteindelijk bepaalt de dorpsraad wie de Bed and Breakfast wint.

’t Was verbazend lang geleden, maar zaterdag is het er eindelijk nog eens van gekomen: babysit voor de kleintjes, en de groten culinair op zwier in Gent.

Ook verbazend hoe moeilijk het was om nog een restaurant te vinden dat én “Open” was, én “Nog Plaats” had. Faim Fatale, Faim de Toi, Faim du monde, Kaai 14 … allemaal dicht of vol. Tegen dat we door de Hoogpoort liepen, was onze Faim dus al behoorlijk groot. Daar viel ons lodderig oog echter op Amatsu, een stijlvol Japans restaurant. Eenmaal binnen, hebben we ons die keuze geen seconde beklaagd.

Hier krijg je immers authentieke Japanse sushi en sashimi geserveerd. Met een echte Japanner achter de toog, die met Franse verfijndheid, Zwitserse precisie en Duitse maniakaliteit voor details – op zijn Japans dus – zijn vis en groentjes staat te snijden en te schikken op prachtige houten torentjes.

We kozen eensgezind voor het sashimi-menu en een aperitiefje van Japanse pruimenwijn. Zo krijg je massa’s hapjes (zeewier, lotuswortel, visballetje, nog meer zeewier, groentjes, iets gefrituurds, nog een beetje zeewier) voor de hoofdschotel: een royale portie kraakverse sashimi, plakjes rauwe tonijn, zalm, octopus, zoetwatergarnaal enz…, geserveerd samen met miso-soep, gember-pickles en rijst. En nog wat zeewier. Na afloop volgde dan nog een heerlijke en overigens geheel zeewier-loze sorbet en koffie/thee.
Dit was genieten van voor tot achter (dat zeewier is dus wel lekker), met als uitschieter de bijna op de tong smeltende tonijn.

Prijs: 130€ voor twee. Niet bepaald goedkoop, en sinds eerdere besprekingen op internet is dit restaurant precies wel al serieus in prijs gestegen. ’t Is iets met de voedselprijzen van tegenwoordig…

Sinds “Mijn Restaurant”, moet het natuurlijk naast de “cuisson” (rauw), de “mise en place” (knap), de “service” (uiterst attent en vriendelijk, precies het juiste tempo), de wijn (onopvallend, noch in positieve of negatieve zin) ook nog over de sfeer van dit etablissement gaan, en die was geweldig. We genoten echt van het geprul met de eetstokjes, de prachtige kommetjes, … en hadden dus in het geheel geen “Lost in Tokyo”-gevoel.

Speaking of “Mijn Restaurant”: na afloop trouwens nog eens langs de Charlekijn gelopen, om te checken of dat wel een echt restaurant en zo was. Televisie en realiteit, soms is het moeilijk te geloven dat die dingen ook in ’t echt gebeuren. Maar ja hoor: Kris stond in het deurgat van zijn keuken, en Angelo stond op straat te paffen.

Practicalities:
Amatsu : Hoogpoort 29, 9000 Gent
tel. : 09/224.47.06 – fax : 09/224.47.08
info@amatsu.be – www.amatsu.be

Mijn glazen bol is “en forme” vandaag! Na de volledige afloop van de Peking Express revolutieroute zag ik er zonet immers ook al het volledige spelverloop van het nieuwe reality programma Mijn Restaurant! in.

Mocht je het begin gemist hebben, dit is het concept (gebaseerd op My Restaurant Rules):

VTM lanceert op 4 maart nieuwe reality met Mijn Restaurant!, een programma waarin vijf duo’s dingen naar één hoofdprijs: het runnen van een eigen restaurant. Presentatrice Rani De Coninck en juryleden Peter Goossens, Dirk De Prins en Christel Cabanier oordelen samen met de kijker elke dinsdag en donderdag welke zaak uiteindelijk overeind blijft in deze heuse afvallingsrace. … In onze versie gaan binnenkort de deuren open van vijf nieuwe zaken in vijf Vlaamse steden: Oostende, Gent, Antwerpen, Leuven en Hasselt. Achter het fornuis, of in de zaal, zwaaien telkens twee mensen de plak van wie het hun levensdroom is om samen een restaurant open te houden. Ze starten allemaal met gelijke wapens een te renoveren pand op een toplocatie en 200.000 euro maar het is hun verantwoordelijkheid om alle andere ingrediënten zo te presenteren dat hun zaak een goudhaantje wordt. Niet alleen de jury zal beslissen wie het het verst zal schoppen. Elk restaurant zal geregeld een culinaire recensent over de vloer krijgen en ook de kijker krijgt een dikke vinger in de pap. Want hoewel de jury om de twee weken twee restaurants nomineert en met sluiting bedreigt, is het de kijker die beslist welke zaak de deuren moet sluiten en welke er open blijft. De ontknoping volgt op 27 mei in een rechtstreekse uitzending, waarin het winnende duo de sleutel van hun restaurant definitief zal overhandigd krijgen.

Wel, dit gaat als volgt gaan.
In aflevering 2, 3, 4, 5 en 6 worden achtereenvolgens geëlimineerd:

• de arrogante snijbonen Ghislaine en Pieter (Oostende, Red Pepper) omdat ze weigerden streekeigen vissen te serveren (eigen vis eerst!),
• de herenhuis-sinjoren Lindsey en David (Antwerpen, Matizze) omdat hun fusion-keuken van Italiaans, Japans, Belgisch en Frans verdacht veel bleek te smaken als Tsjechische borsjt, en die is zoals je allemaal weet werkelijk niet te vreten,
• de baardmensen Kris en Angelo (Gent, de Vergeetput de Charlekijn) vermits hun gerechten helaas al vergeten waren nog voor ze eraan begonnen waren en ze bovendien weigerden een kapke rond hun baard te doen en er allemaal klachten kwamen van de intellectuelen van de Gravensteengroep die soep kwamen eten,
• moeder en dochterzoon Micheline en Jelle (Leuven, d’Hoogeschool) omdat hun geheime incestueuze relatie aan het licht komt en de tolerantiedrempel van jonge mannen met oudere vrouwen na Karlijn Sileghem en Ides Meire in Vlaanderen al bereikt was.
• en uiteraard ook de patatloze patatjes van Yanaïka en Stephanie uit Hasselt (La bonne de terreExquisa)

Waarna Winnaar van Mijn Restaurant! uiteraard Peter Goossens wordt. Na het Hof van Cleve in Kruishoutem en de museumbrasserie in Brussel, neemt hij ook hier resoluut het heft in handen, smijt alle kandidaten uit hun keukens wegens totale incompetentie en niet te vreten, buêaaark, troep. Bleh. Onder het zingen van “Dit is MIJN restaurant! En dit ook. En dit is MIJN restaurant! Het is ik die hier kook!” neemt hij ze stuk voor stuk over en vestigt er een keten driesterrenrestaurants “La bonne de terre”. Da’s 18 Michelinsterren in totaal, waarna hij Paul Bocuse en Ferràn Adrià van El Bulli persoonlijk gaat uitlachen.
Tweede wordt Rani de Coninck. Ze slaagt erin op de 22 uitzendingen van Mijn Restaurant! maar liefst drie blaadjes sla, een wortel, twee patatjes en een volledige truffel op te eten. EN binnen te houden! Hulde!
Derde wordt Dirk De Prins. Zijn bril, haarstijl én dubbele kin worden en passant dé nieuwe mode voor monturen, kapsels en kinnen in Abchazië.
Vierde wordt Christel Cabanier. Haar bril, haarstijl en weggeretoucheerde kin werden net iets minder bevonden door de Abchaziërs.

Zo, nu heeft u de komende weken ook alweer de dinsdag- en donderdagavond vrij. Bijvoorbeeld om deze blog te lezen. Of uw teennagels eens mooi te verzorgen. Graag gedaan!