Vreest niet, lezer, met een titel als deze: ’t is niet omdat Albert II zijn indexaanpassing vorige week wat werd teruggeschroefd, dat hij nu al door zijn laatste paar schoenen zit. Dit gaat over een andere koning. En ook over het verkeer. Dat verkeerd verkeert, tegenwoordig.

De winter prikt, en het steekt. Vandaag bijvoorbeeld hadden ze een laagje ijs vastgelijmd op ons lapje Vlaanderen. Recht blijven staan ineens een opgave. En zondag was het ook al van dat geweest, met sneeuw op onze wegen nét op het moment dat iedereen “op de baan” was. Wij bijvoorbeeld, op weg van Balegem naar Wetteren voor een kindertheatervoorstelling. Onverschrokken. Want als we al toegeven als de terroristen dreigen, hebben ze al gewonnen.

We waren dus wel een kar te laat, maar uiteindelijk hebben we ons de risicovolle glijpartij richting ccNova niet beklaagd. Want het werd leuk. Een erg fijne voorstelling (doelpubliek 2,5 tot 4 jaar): “De Koning zonder Schoenen”, door 4hoog.

Het verhaal in een notendop: een koning is ongelooflijk tevreden met zichzelf. Blij met zijn kroon, zijn gouden mantel, zijn ring met rode steen, en zijn beste, mooiste, meest geweldige schoenen van heel de wereld. Tot die op een dag ineens verdwenen zijn. Kwijt. Weg. Foetsie. Ontroostbaar is de koning. En de vervangschoenen die hem worden gegeven zijn altijd te dit, te dat, te zus, te zo, te si en te la. Aan het eind vindt hij zijn schoenen terug. Ingepalmd door een familie muizen.
Het verhaal in het lang: hetzelfde, eigenlijk.

Het decor is een muur met schilderijen (Velazquez, Magritte, Mondriaan, Van Gogh …), van waaruit alle spelelementen beginnen. De koning wordt gespeeld door Fabrice Delecluse (ooit Lukas in De Kotmadam), zijn tegenspeelsters (hostess, kok, wulpse prinses) door Saskia Verstiggel. Tekst is van Raf Walschaerts (Kommil Foo), muziek van Helder.

Deze voorstelling zit erg juist op het niveau van zijn doelpubliek. Maud, 2 nu, was een beetje benauwd van de koning en zijn vervaarlijke mantel. Maar Daan – bijna 4 – was meegesleept vanaf de eerste moment, en nadien danig onder de indruk. Fijn ook dat de toeschouwers op matten en kussens op het toneel vlakbij de acteurs zitten, in plaats van in een verre theaterstoel.

Twee minpuntjes:

• De iets oudere kinderen riepen volop suggesties of waarschuwingen naar de acteurs. Maar daar werd niet op ingespeeld.
• En het einde is leuk, maar mist de catharsis van het applaus. Nadat de schoenen ingenomen blijken door een muizenfamilie, mogen de kinderen de acteurs volgen naar een tentoonstelling van dit muizenhuis. Zodat er zich heel wat kindjes afvroegen of het nu eigenlijk al gedaan was. Wat dan gelukkig wel weer veel ruimte liet om naderhand over het geziene door te fantaseren.

Kortom: heb je “kinders” tussen 2 en 5, aarzel dan niet om deze erg leuke voorstelling te gaan bekijken. De speellijst staat hier. Wees voorzichtig als ge er naar toe slibbert.

Toen we gisterenmiddag van het schooltje terugkwamen, kwam onze poes Mirre trots aangelopen met haar nieuwste vangst: een piepklein muisje. Dat ze dan geheel Tom & Jerry-gewijs weer losliet om er dan weer achter te kunnen jagen. Het leefde dus nog, piepte wiii-gewijs. Maar voor hoelang? Met fluwelen pootjes en scherpe nagels werd er met het muisje gesold. Mooi wreed.

Dat was buiten de gevoeligheid van onze kinderen gerekend. Papa werd aangespoord de muis te redden. Maud gilde wiii-gewijs de muis achterna. Daan begon bijna te wenen. Dus werd er maar ingegrepen in de natuur.
De prooi werd van het roofdier afgepakt, schade opgemeten (enkel haar oortje zag er wat verfromfraaid uit), gestreeld. Een doodsbang schattig muisje blijkt geen margrieten te eten, zo bleek. Wreed mooi.

De poes kreeg een kommetje melk en werd daarmee achter slot en grendel gelokt. En de muis werd plechtig naar het bos gedragen, waar ze een nieuwe woonst kreeg onder een stapel takken. Een tweede leven?
En de poes mocht ’s avonds nog eens naar de muis kijken. Op het computerscherm. Nja-ja-jaja-ja. Ook wreed dus.