Interessant leesvoor bij de BBC. Over het ontstaan van het vredesteken, niet de hand-V van Churchill, maar het cirkeltje met de streep erdoor en twee halve diagonale streepjes. Ter illustratie: het vredesteken op een wel erg zonnige dag uitgebeeld op een strand:

<Terzijde> Bemerk op de voorgrond de schaamteloos naakt poserende Franse president Nicolas Sarkozy. Carla Bruni – van wie we dat meer gewoon zijn – ligt er ook in haar blootje bij, wat naar links. De fatso tussen hen in – zonnebril, hoedje, valse snor en baardje verhinderen uiteraard niet dat we hier duidelijk Bart de Wever in herkennen – wilde namelijk niet meer rechtstaan. Rechts van Sarkozy heeft de alomtegenwoordige Axl Peleman (altijd al in geweest voor naaktlopen – zie Ashbury Faith) zich neergevleid. </terzijde>.

Blijkt dus dat het symbool in 1958 werd ontworpen in opdracht van de Britse anti-nucleaire beweging, en staat voor de letters N en D – Nuclear Disarmament – in semafoor-taal (de vlagsymbolen die gebruikt worden om vliegtuigen rond te taxiën op de tarmac). Het vredesteken werd door Gerald Holtom in het voorjaar van 1958 gelanceerd voor de eerste Britse Paasmars van het Londense Trafalgar Square naar het Onderzoekscentrum voor Atoomwapens in Aldermaston. Het werd een tocht die vier dagen duurde en 10.000 deelnemers telde.

Gerald Holtom, a designer and former World War II conscientious objector from West London, persuaded DAC that their aims would have greater impact if they were conveyed in a visual image. The “Ban the Bomb” symbol was born. He considered using a Christian cross motif but, instead, settled on using letters from the semaphore – or flag-signalling – alphabet, super-imposing N (uclear) on D (isarmament) and placing them within a circle symbolising Earth. The sign was quickly adopted by CND. Holtom later explained that the design was “to mean a human being in despair” with arms outstretched downwards.

Via enkele opvallende acties werd het symbool ook elders opgemerkt, opgepikt door de Amerikaanse anti-Vietnam beweging en de hippies, en vandaar via Hollywood tot universeel herkenbaar symbool voor de vrede.

In enkele commentaren op het artikel wordt er al op gealludeerd: het symbool is niet zonder discussie geweest. Allerhande theorieën beweren dat met het symbool niet enkel een vredesboodschap, maar ook een verborgen betekenis wordt meegedragen: het zou een heidens nazi-symbool zijn (dood-rune), het zou een communistisch symbool zijn (kruis van Nero, omgekeerd kruis spot met Jezus’ dood, verwijst naar de omgekeerde kruisiging van Petrus), of een satanistische boodschap uitdragen (er is de bokkepoot van de duivel in te herkennen)

“This, of course, led some people to condemn it as a communist sign,” says Mr Kolsbun. “There has always been a lot of misconception and disinformation about it.” As the sign became a badge of the burgeoning hippie movement of the late 1960s, the hippies’ critics scornfully compared it to a chicken footprint, and drew parallels with the runic letter indicating death. In 1970, the conservative John Birch Society published pamphlets likening the sign to a Satanic symbol of an upside-down, “broken” cross.

Het runeteken voor Dood (terug te vinden op SS-graven) is inderdaad terug te vinden in het vredesteken. Op die manier zou het teken dus eigenlijk “dood op aarde” betekenen. En was had men het symbool beter omgekeerd: dan was het “leven voor de aarde” geweest.

Be warned: hoog Privé-, Dag Allemaal-, Story-, roddelblad-gehalte verderop. En ook wel een beetje Menzo-, Ché-, Maxim-mannekesblad-toestanden. Alweeral.

Grote opschudding in Frankrijk. Vergeten zijn de treinstakingen, de brandende banlieues, de ijzige mistral of de wijnsector in moeilijkheden: monsieur le président Nicholas Sarkozy is er immers naar Disneyland Parijs geweest met een nieuwe vlam, twee maanden na het op de klippen lopen van zijn droomhuwelijk met Cécilia. De reden van de opschudding: ’t is met Carla Bruni begod!

Carla Bruni, het Italiaanse gewezen maar nog steeds bloedmooie topmodel dat aan een tweede – even verleidelijke – carrière begon met haar singer-songwriter luisterliedjes op de uitstekende cd’s “Quelqu’un m’a dit” en “No Promises”. Vriendin van de poëzie. Godin op stelten…

Carla Bruni Tedeschi. Even oud als ik (zij van december 1968, ik van augustus), rijk van bij haar geboorte (papa was bandenfabrikant). Van die benen waar geen eind aan komt, enorme voeten, supermodellentietjes, sluik haar, een blik verleidelijkheid, onbeschaamd, de sensueelste mond van het westelijk halfrond, liefde voor haar gitaar, een stem om in weg te smelten. Mannen verslinden, haar hobby. Ze zegt knip en ze kan er vijftig krijgen. En ze weet het. En ze geniet ervan. What a woman!

Sarko vertelt hoe hij haar aan de haak heeft geslagen:

Nicolas, mijnen beste, ik hoop dat ge weet waaraan ge begint!
Zoals de fransen zeggen: “Carla n’a pas encore soufflé ses quarante bougies et pourtant, elle a un tableau de chasse digne d’une Don Juane!”
Hier is een lijstje van de vorige – meer of minder bekende – gelukkigen:

• Arno Klarsfeld
• Mick Jagger
• Eric Clapton
• Donald Trump
• Vincent Perez
• Charles Berling
• Kevin Costner
• Giovanni Malagò
• Raphaël Enthoven (filosofieprofessor met wie ze getrouwd is geweest, en een dochtertje mee heeft/had: Aurélie uit 2001)
• Laurent Fabius (Sarko is dus zeker niet de eerste politicus)
• Louis Bertignac
• Jean-Jacques Goldman
• Pierre Benichou
• Christopher Thompson
• Léo Scarax

En ze beweert zelf dat ze het niet louter met bekende mannen doet…

Of zoals ze zelf zeg in haar chanson “j’en connais”:

J’en connais des qui charment,
Des qui me laissent femme,
J’en connais qui me pâment…
J’en connais des jolis,
Des qui roulent comme des filles,
Des qui me piquent mes bodys…

J’en connais tant tellement ça me prend tout mon temps,
Et même ma maman qui m’adore tendrement,
Elle me dit : “C’est pas bien, ce n’est pas bon tout ce rien,
Reprends ton droit chemin…”

J’en connais des superbes,
Des bien-mûrs, des acerbes,
Des velus, des imberbes,
J’en connais des sublimes,
Des mendiants, des richissimes,
Des que la vie abîme…

J’en connais même tellement ça me prend trop de temps,
Et ma pauvre maman se dit en soupirant,
“Qu’ais-je fait pour cela ? Est-ce de ma faute à moi,
Si ma fille est comme ça ?” (x2)

J’en connais dans chaque port,
Dans chaque Sud, dans chaque Nord,
J’en connais sans efforts,
J’en connais qui vont dire,
Que je suis bonne à maudire,
Et moi ça me fait sourire…