Deze morgen meerdere keren tegengekomen: dat Nick Cave, dit jaar eerder al de auteur van een geweldige nieuwe plaat, nu ook een Spotify App heeft gemaakt.

Cave heeft zijn – indertussen al indrukwekkende – oeuvre en dat van wat bevriende muzikanten opgedeeld in een aantal thema’s (Murder & Mayhem, Love, Super Dark, Spiritual, Classic, Confessional, Blasphemy, Heartbreak, Comic, Sex…). Via een ruk aan het rad (Mood Wheel) kies je jouw mood van het moment (hmmm, ik voel me wel wat Murder & Mayhem) en je krijgt een playlist.

Dat deed er mij aan denken: hoeveel geld laten onze Vlaamse muzikanten op deze manier alweer niet liggen? Omdat ze niet mee zijn. Geen enkele Vlaamse muzikant heeft er al een, alhoewel dat zo moeilijk nu ook weer niet is. Heb op een half uurtje zelfs al een Bart Kaëll Spotify app ineengeknutseld:

Een paar thema’s kiezen, op ‘generate playlist’ drukken, en ge krijgt (wat ge ook kiest) de Mamadora, Zeil je voor het Eerst, de Marie-Louise en Kap’tein.

Waar wachten Bart – en Helmut en Christoff, John en Will, Eddy en Laura … – eigenlijk nog op?

U kan zich inbeelden dat er hier nogal gefeest is de voorbije dagen. Niet elke dag wordt een mens immers 181ste van de 210 in de verkiezing "Site van het Jaar", niewaar. Maar nu het stof terug is gaan liggen, dreigt natuurlijk een debâcle. Torenhoge verwachtingen en hoe eraan te voldoen? Trac. Gaat men niet bij elke blogpost uitroepen van "Amai, als dat de 181-beste site is van gans Vlaanderen, wat voor een miserie moet dat dan niet zijn bij de 182-beste"? Ellende!

’t Is daarom dat ik eens extra mijn best gedaan heb. Met een blogpost die nèt dat tikje langer dan gewoonlijk is uitgevallen, dus. Met de 28 beste cd’s van 2008 in de hoop dat er dan voor u, en u, en u, iets interessantigs bij zit.

Om uit te printen, dus bij uw volgende bezoek aan de muziekwinkel.
Oh wait. 2008.
Om in een browsertab open te houden naast een paar tabs van goeie torrents sites.

In ’t kort is dit mijn lijstje:

• 28. Hannelore Bedert – Wat als
• 27. The Hold Steady – Stay Positive
• 26. Boeijen, Hofstede en Vrienten – Aardige jongens
• 25. Santogold – Santogold
• 24. De Jeugd van Tegenwoordig – De Machine
• 23. Bloc Party – Intimacy
• 22. Camille – Music Hole
• 21. The Notwist – The Devil You + Me
• 20. Novastar – Almost Bangor
• 19. Nick Cave – Dig, Lazarus Dig!
• 18. Dido – Safe Trip Home
• 17. Duffy – Rockferry
• 16. dEUS – Vantage Point
• 15. Sigur Rós – með suð í eyrum við spilum endalaust
• 14. TV on the Radio – Dear Science
• 13. Ladyhawke – Ladyhawke
• 12. Lykke Li – Youth Novel
• 11. Hot Chip – Made In The Dark
• 10. Jóhann Jóhannsson – Fordlandia
• 9. The Last Shadow Puppets – The Age Of The Understatement
• 8. Fleet Foxes – Ragged Wood
• 7. Alela Diane – The Pirate’s Gospel
• 6. MGMT – Oracular Spectacular
• 5. Ane Brun – Changing Of The Seasons
• 4. The Ting Tings – We Started Nothing
• 3. Elbow – The Seldom Seen Kid
• 2. Emiliana Torrini – Me And Armini
• 1. Bon Iver – For Emma, Forever Ago

In het lang, na de klik (Ge krijgt er voor al deze platen mijn eigen mening, die van de eminenste muziekkenners op het wereldwijde web, en een schuifke uit de graaikast van YouTube en consoorten. Niet gewoon een videoke uit de plaat, maar meestal acoustische of live-versies, radio- of televisieoptredens die artiesten deden in het zog van deze cd’s. Er zit daar kippenvelmateriaal bij.)

Lees het vervolg van 2(00)8 CD’s…

Fans van Lutgard Simons, treur niet langer. Want er is een nieuw programma op de radio waarin gij de agenda kunt bepalen. Groetjes doen is er niet bij. Maar “the mike is yours”… en dus ook de platenkeuze.
Het Laatste Uur, heet het, en het is het nieuwe kindje van Koen Fillet.

Voor de eerste uitzending rond het thema “start” kon ik niet dadelijk iets bedenken, maar voor de tweede uitzending rond “snorren” ging er wel een lichtje branden en stuurde ik deze tekst in.

Al jaren is mijn bewondering voor Nick Cave groot, erg groot.
Maar er zijn grenzen aan de grootheid.
Want wat stond er op zijn laatste plaat?
Goeie muziek. Natuurlijk. Spreekt vanzelf.
Maar ook een moustache.
Een grote. Vieze. Moustache.
Ik ben bereid véél door de vingers te zien, maar niet een snor,
dus vraag ik een lied uit beter tijden aan:
The ship song.
Ook een snorrenlied, eigenlijk.
Want wat loopt er op schepen, zeker op piratenschepen rond?
Bultenaars, eenarmigen, mankepoten, outcasts met één oog.
En allemaal met baarden – Jan, Piet, Joris en Korneel – en een snor.
Nick Cave dus. Mijn favoriete holenmens. Maar toch liever zonder knevel.

Maar helaas. Mijn tekstje werd gesmaakt, maar Nick Cave bleek al “vergeven”. Gereserveerd door Serge Simonart. En ze hadden Lux Janssen ook al moeten zeggen dat hij een andere snorremans moest zoeken.

Grmbl. Dat die Simonart eens bij zijn idool Prince blijft. Da’s toch ook een soort snorremans met zo een subtiel maar oerlelijk lijntje boven de bovenlip. Een pornosnor voor beginners. Was ik een babe, met zo’n gezichtbegroeiing had hij nog lang om een Kiss kunnen smeken, mr. Symboolmans.

Maar niet getreurd. Het geweer van schouder veranderd, en naar een ander icoon overgelopen. Met dit mooie lied:

Een uitzending over snorren, zonder de oppersnor, dat zou niet mogen zijn. Daarom stel ik voor een lied op te nemen van de man die de bijnaam “de gesnorde” droeg.
Neen, Guy Mortier, gij niet… terug in uw mand.
Ik heb het natuurlijk over Georges Brassens, bijgenaamd “Le Moustachu”.
Dichter met gitaar en een snor die altijd trots bleef, eerst zwart, later grijs
Met “Les Copains d’Abord”, misschien.
Gitaargepluk uit de tijd dat de wind bij ons nog uit het Franse Zuiden waaide, met een eloquente ode aan de vriendschap.
Over vrienden van vroeger…
Kleuterkameraadjes, broekventjes, studiemakkers, Erasmusvrienden, collega’s van vroegere werken. Verdwenen, in mist opgegane vriendschap. Die misschien luisteren naar de radio op dit ontieglijk uur. Of die een snor gekweekt hebben, inmiddels. Rijkswachter zijn, of pornoster. Het weze hen vergeven…

Om te weten of mijn moustache de snoruitzending heeft gehaald, luister aanstaande zondag naar “Het Laatste Uur” op Radio 1, abonneer u op de podcast, of volg de blog van radiomaker Koen Fillet.

Als er één artiest is die hier ten huize D. al sinds mensenheugnis met meer dan gewone belangstelling gevolgd wordt, is het wel de heer Cave Nick. Al sinds hij met The Birthday Party in 1980 vanuit Australië naar Engeland kwam overgevlogen om hier te scoren (muzikaal en op de heroïnemarkt) met “Prayers on Fire” en “Junkyard”, al sinds zijn solo-meesterwerkje “From Her to Eternity”, doorheen al zijn Bijbelse omzwervingen met zijn Bad Seeds, zijn meesterlijke “Your Funeral, My Trial” uit 1986, zijn romantische hoogtepunt “The Good Son” uit 1990, zijn toegankelijke “Let Love In” uit 1994 of “No More Shall We Part” uit 2001. Enkel Nocturama uit 2003 leg ik precies met tegenzin op, maar dat werd dan weer goedgemaakt door de knappe dubbel-CD uit 2004 “Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus” en de vuile lap lawaai die Grinderman ons vorig jaar voorschotelde. En zo werd Cave 50, en ik – met Cave – bijna 40.

Als je een artiest al zo lang volgt, wordt het voor de brave man in kwestie uiteraard moeilijk om nog erg verrassend uit de hoek te komen. Dat vragen we dan ook niet. Wel: kwaliteit. Meer van ’t betere wat al was. En dat treft toch wel, want voorzekers: Dig, Lazarus. Dig!!! is precies dat.

Het enige slechte nieuws is dat het meest boeiende materiaal op “Dig Lazarus, Dig” de tweede helft van de CD lijkt af te wachten. De single “Dig, Lazarus. Dig!!!” is dan wel een erg knappe en overtuigende song, maar precies niet erg goed bestand tegen een bestaan als single. ’t Is te zeggen: na een keer of 10 waar de song je vastgrijpt bij je revers als een brutale buitenwipper in een café waar je ongewenst bent, wordt de greep van het ding wat slapper en dus ook wat minder impressionant. “Today’s Lesson” drijft op een onuitstaanbaar orgeltje en banaal refrein “We’re gonna have a real’ good time, tonight”. “Moonland”, de eerste keer dat gas wordt teruggenomen, is een spannende parlando. “Night of the Lotus Eathers” komt helaas niet echt van de grond. “Albert Goes West” is de enige track die tapt uit het Grinderman vaatje, iets wat Cave nochtans voor dit album in het vooruitzicht had gesteld.
De hoogtepunten komen dan gelukkig wel achteraan: “Hold on to yourself” (hypnotizerend), “Jesus of the Moon” (melodieus), “Midnight Man” (Doors-iaans, en meermaals veroorzaker van kippenvel voor mij.) en slottrack “More News from Nowhere” (Oh Deanna, anno 2008).

Genoeg goeds dus om van een erg geslaagde Nick Cave & The Bad Seeds te gewagen. De moustache zullen we maar door de vingers zien. Ik ben er blij mee, ge kunt het niet geloven…

Tracklist:
1. “Dig, Lazarus, Dig!!!” – ****
2. “Today’s Lesson” – ***
3. “Moonland” – ****
4. “Night of the Lotus Eaters” – **
5. “Albert Goes West” – ***
6. “We Call Upon the Author” – ***
7. “Hold on to Yourself” – ****
8. “Lie Down Here (and Be My Girl)” – ***
9. “Jesus of the Moon” – ****
10. “Midnight Man” – *****
11. “More News from Nowhere” – ****

Een overzichtje van enkele andere persreacties (don’t take my word for it):

Graeme Thomson in The Guardian:

As a man who perennially runs the risk of toppling into caricature, however, Cave recognises that, as he sings near the end of this hugely entertaining album, ‘The game is never won/By standing in any one place for too long.’ After the barely evolved Stoogian clatter of Grinderman, heroically dedicated to the pursuit of a single idea, Cave and the Bad Seeds regroup this time around with a little more consideration and restraint. Indeed, at first Dig!!! Lazarus Dig!!! sounds a little too straightforward, before the sheer extent of its expansive ambition becomes thrillingly evident. Musically, the album is a triumph from first to last. Built around a deep, Doors-y swirl of sound, the bass-heavy groove is crucial in binding together the scattered outpourings of Cave’s fevered imagination. The faster songs drive and thrust without ever losing their sense of elegance and poise, while the slower set-pieces are loose and serpentine, allowing the words plenty of breathing space.

SC in The Sun:

In certain editions of this album, you get a 58-page booklet, 41 of which set out the lyrics of its 11 songs. The author Nick Cave calls it ?a haemorrhaging of words and ideas?. I call it the work of one of the very finest songwriters at the very top of his game.

Peter Marks in On Record:

“Dig, Lazurus Dig” I find myself listening to once and then sitting in silence afterwards for a bit, digesting just how much it has shot out of my speakers. This is an intense record, dear readers. Nick has dropped his incessant need to write love songs and talk about his fatherhood, at last. His voice sounds lowered again, almost to a growl. Unsettling is a word I’d use to describe this new album. The contentedness of maturity has apparently not agreed with our Australian man of the word. He’s on the loose again, everyone.

NME

Just when The Bad Seeds seemed content to settle into middle-age as a cabaret gospel showband – albeit an extraordinary one – they’ve bared their teeth again. Several tracks still rely too heavily on Cave’s familiar ranting preacher routine and maybe only two or three would muscle their way into a greatest hits set. However, let’s put that into perspective. Also turning 50 this year are Prince, Madonna, Paul Weller, Shane MacGowan, Ice-T and Michael Jackson. Even if they got together to form a freakish supergroup, they’d struggle to make an album containing as much vitality, humour and invention as Cave and his wizened cronies have.

Andy Gill in The Independent

There are lyrics here that no other songwriter would dare imagine, let alone commit to disc; and The Bad Seeds’ arrangements likewise forbid no strategy in their pursuit of the appropriate accompaniment – be it pretty, ugly, or just absurd. This isn’t a band trying to win our hearts, it’s a band seeking the truth of each song, wherever it might be found.