Michel verwoordt niet alleen in a nutshell wat er allemaal mis zit aan muxtape (een gammele service waarmee je muziek kan uploaden en vervolgens verspreiden, die na enig knap werk van o.a. Koen Fillet opgang maakt bij het Vlaamsche blogheir), hij biedt meteen een valabel alternatief: mixwit.

Hier mijn mix in aanbouw, met een track van de cd’s die in 2008 tot nog toe mijn boot gerokt hebben (Nick Cave, the Notwist, dEUS, Ana Brun, Hercules & Love Affair, Duffy, Portishead).

Wat bij Michel’s argumenten nog niet bijstaat is dat muxtape je eigenlijk feitelijk een illegale uploader maakt, in the companionship van torrent-seeders of toch tenminste mp3-bloggers. Want als aanbieder van zo’n K7’je doe jij het uploaden van de muziek (naar Amazon’s S3-services), waarna jij (of andere bloggers) vervolgens zorgen voor de verspreiding van die files. Hoe muxtape-verspreiders onder een dikke vette SABAM-factuur (als die er over een jaar of 3 achterkomen dat het bestaat) of erger gaan uitgeraken, beats me…

Mixwit neemt een andere weg. Jij stelt een mix – eerder een tracklist – samen van muziek die al ergens op het internet staat te staan. Jij biedt die mix vervolgens ook niet zelf aan op je blog, maar geeft op je blog een view naar die elders bewaarde mix. Komt misschien eveneens in aanmerking voor een factuur van SABAM of andere rechtenhouders, maar hier heb je als case dat je noch de muziek, noch de mix zelf host. De SABAM-factuur komt hier dus mixwit toe (die hem mogen betalen met reclame, bvb) en de “of erger” degene die de eigenlijke muziekfile host.

Als er één artiest is die hier ten huize D. al sinds mensenheugnis met meer dan gewone belangstelling gevolgd wordt, is het wel de heer Cave Nick. Al sinds hij met The Birthday Party in 1980 vanuit Australië naar Engeland kwam overgevlogen om hier te scoren (muzikaal en op de heroïnemarkt) met “Prayers on Fire” en “Junkyard”, al sinds zijn solo-meesterwerkje “From Her to Eternity”, doorheen al zijn Bijbelse omzwervingen met zijn Bad Seeds, zijn meesterlijke “Your Funeral, My Trial” uit 1986, zijn romantische hoogtepunt “The Good Son” uit 1990, zijn toegankelijke “Let Love In” uit 1994 of “No More Shall We Part” uit 2001. Enkel Nocturama uit 2003 leg ik precies met tegenzin op, maar dat werd dan weer goedgemaakt door de knappe dubbel-CD uit 2004 “Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus” en de vuile lap lawaai die Grinderman ons vorig jaar voorschotelde. En zo werd Cave 50, en ik – met Cave – bijna 40.

Als je een artiest al zo lang volgt, wordt het voor de brave man in kwestie uiteraard moeilijk om nog erg verrassend uit de hoek te komen. Dat vragen we dan ook niet. Wel: kwaliteit. Meer van ’t betere wat al was. En dat treft toch wel, want voorzekers: Dig, Lazarus. Dig!!! is precies dat.

Het enige slechte nieuws is dat het meest boeiende materiaal op “Dig Lazarus, Dig” de tweede helft van de CD lijkt af te wachten. De single “Dig, Lazarus. Dig!!!” is dan wel een erg knappe en overtuigende song, maar precies niet erg goed bestand tegen een bestaan als single. ’t Is te zeggen: na een keer of 10 waar de song je vastgrijpt bij je revers als een brutale buitenwipper in een café waar je ongewenst bent, wordt de greep van het ding wat slapper en dus ook wat minder impressionant. “Today’s Lesson” drijft op een onuitstaanbaar orgeltje en banaal refrein “We’re gonna have a real’ good time, tonight”. “Moonland”, de eerste keer dat gas wordt teruggenomen, is een spannende parlando. “Night of the Lotus Eathers” komt helaas niet echt van de grond. “Albert Goes West” is de enige track die tapt uit het Grinderman vaatje, iets wat Cave nochtans voor dit album in het vooruitzicht had gesteld.
De hoogtepunten komen dan gelukkig wel achteraan: “Hold on to yourself” (hypnotizerend), “Jesus of the Moon” (melodieus), “Midnight Man” (Doors-iaans, en meermaals veroorzaker van kippenvel voor mij.) en slottrack “More News from Nowhere” (Oh Deanna, anno 2008).

Genoeg goeds dus om van een erg geslaagde Nick Cave & The Bad Seeds te gewagen. De moustache zullen we maar door de vingers zien. Ik ben er blij mee, ge kunt het niet geloven…

Tracklist:
1. “Dig, Lazarus, Dig!!!” – ****
2. “Today’s Lesson” – ***
3. “Moonland” – ****
4. “Night of the Lotus Eaters” – **
5. “Albert Goes West” – ***
6. “We Call Upon the Author” – ***
7. “Hold on to Yourself” – ****
8. “Lie Down Here (and Be My Girl)” – ***
9. “Jesus of the Moon” – ****
10. “Midnight Man” – *****
11. “More News from Nowhere” – ****

Een overzichtje van enkele andere persreacties (don’t take my word for it):

Graeme Thomson in The Guardian:

As a man who perennially runs the risk of toppling into caricature, however, Cave recognises that, as he sings near the end of this hugely entertaining album, ‘The game is never won/By standing in any one place for too long.’ After the barely evolved Stoogian clatter of Grinderman, heroically dedicated to the pursuit of a single idea, Cave and the Bad Seeds regroup this time around with a little more consideration and restraint. Indeed, at first Dig!!! Lazarus Dig!!! sounds a little too straightforward, before the sheer extent of its expansive ambition becomes thrillingly evident. Musically, the album is a triumph from first to last. Built around a deep, Doors-y swirl of sound, the bass-heavy groove is crucial in binding together the scattered outpourings of Cave’s fevered imagination. The faster songs drive and thrust without ever losing their sense of elegance and poise, while the slower set-pieces are loose and serpentine, allowing the words plenty of breathing space.

SC in The Sun:

In certain editions of this album, you get a 58-page booklet, 41 of which set out the lyrics of its 11 songs. The author Nick Cave calls it ?a haemorrhaging of words and ideas?. I call it the work of one of the very finest songwriters at the very top of his game.

Peter Marks in On Record:

“Dig, Lazurus Dig” I find myself listening to once and then sitting in silence afterwards for a bit, digesting just how much it has shot out of my speakers. This is an intense record, dear readers. Nick has dropped his incessant need to write love songs and talk about his fatherhood, at last. His voice sounds lowered again, almost to a growl. Unsettling is a word I’d use to describe this new album. The contentedness of maturity has apparently not agreed with our Australian man of the word. He’s on the loose again, everyone.

NME

Just when The Bad Seeds seemed content to settle into middle-age as a cabaret gospel showband – albeit an extraordinary one – they’ve bared their teeth again. Several tracks still rely too heavily on Cave’s familiar ranting preacher routine and maybe only two or three would muscle their way into a greatest hits set. However, let’s put that into perspective. Also turning 50 this year are Prince, Madonna, Paul Weller, Shane MacGowan, Ice-T and Michael Jackson. Even if they got together to form a freakish supergroup, they’d struggle to make an album containing as much vitality, humour and invention as Cave and his wizened cronies have.

Andy Gill in The Independent

There are lyrics here that no other songwriter would dare imagine, let alone commit to disc; and The Bad Seeds’ arrangements likewise forbid no strategy in their pursuit of the appropriate accompaniment – be it pretty, ugly, or just absurd. This isn’t a band trying to win our hearts, it’s a band seeking the truth of each song, wherever it might be found.