|
||||||
![]() |
|
Posts met de tag « nick cave & the bad seeds»:
apr
28
2008
Mixing the night awayMichel verwoordt niet alleen in a nutshell wat er allemaal mis zit aan muxtape (een gammele service waarmee je muziek kan uploaden en vervolgens verspreiden, die na enig knap werk van o.a. Koen Fillet opgang maakt bij het Vlaamsche blogheir), hij biedt meteen een valabel alternatief: mixwit. Hier mijn mix in aanbouw, met een track van de cd’s die in 2008 tot nog toe mijn boot gerokt hebben (Nick Cave, the Notwist, dEUS, Ana Brun, Hercules & Love Affair, Duffy, Portishead).
Wat bij Michel’s argumenten nog niet bijstaat is dat muxtape je eigenlijk feitelijk een illegale uploader maakt, in the companionship van torrent-seeders of toch tenminste mp3-bloggers. Want als aanbieder van zo’n K7’je doe jij het uploaden van de muziek (naar Amazon’s S3-services), waarna jij (of andere bloggers) vervolgens zorgen voor de verspreiding van die files. Hoe muxtape-verspreiders onder een dikke vette SABAM-factuur (als die er over een jaar of 3 achterkomen dat het bestaat) of erger gaan uitgeraken, beats me… Mixwit neemt een andere weg. Jij stelt een mix – eerder een tracklist – samen van muziek die al ergens op het internet staat te staan. Jij biedt die mix vervolgens ook niet zelf aan op je blog, maar geeft op je blog een view naar die elders bewaarde mix. Komt misschien eveneens in aanmerking voor een factuur van SABAM of andere rechtenhouders, maar hier heb je als case dat je noch de muziek, noch de mix zelf host. De SABAM-factuur komt hier dus mixwit toe (die hem mogen betalen met reclame, bvb) en de “of erger” degene die de eigenlijke muziekfile host.
mrt
2
2008
Dig, Lazarus. Dig!!!Als er één artiest is die hier ten huize D. al sinds mensenheugnis met meer dan gewone belangstelling gevolgd wordt, is het wel de heer Cave Nick. Al sinds hij met The Birthday Party in 1980 vanuit Australië naar Engeland kwam overgevlogen om hier te scoren (muzikaal en op de heroïnemarkt) met “Prayers on Fire” en “Junkyard”, al sinds zijn solo-meesterwerkje “From Her to Eternity”, doorheen al zijn Bijbelse omzwervingen met zijn Bad Seeds, zijn meesterlijke “Your Funeral, My Trial” uit 1986, zijn romantische hoogtepunt “The Good Son” uit 1990, zijn toegankelijke “Let Love In” uit 1994 of “No More Shall We Part” uit 2001. Enkel Nocturama uit 2003 leg ik precies met tegenzin op, maar dat werd dan weer goedgemaakt door de knappe dubbel-CD uit 2004 “Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus” en de vuile lap lawaai die Grinderman ons vorig jaar voorschotelde. En zo werd Cave 50, en ik – met Cave – bijna 40. Als je een artiest al zo lang volgt, wordt het voor de brave man in kwestie uiteraard moeilijk om nog erg verrassend uit de hoek te komen. Dat vragen we dan ook niet. Wel: kwaliteit. Meer van ’t betere wat al was. En dat treft toch wel, want voorzekers: Dig, Lazarus. Dig!!! is precies dat. Het enige slechte nieuws is dat het meest boeiende materiaal op “Dig Lazarus, Dig” de tweede helft van de CD lijkt af te wachten. De single “Dig, Lazarus. Dig!!!” is dan wel een erg knappe en overtuigende song, maar precies niet erg goed bestand tegen een bestaan als single. ’t Is te zeggen: na een keer of 10 waar de song je vastgrijpt bij je revers als een brutale buitenwipper in een café waar je ongewenst bent, wordt de greep van het ding wat slapper en dus ook wat minder impressionant. “Today’s Lesson” drijft op een onuitstaanbaar orgeltje en banaal refrein “We’re gonna have a real’ good time, tonight”. “Moonland”, de eerste keer dat gas wordt teruggenomen, is een spannende parlando. “Night of the Lotus Eathers” komt helaas niet echt van de grond. “Albert Goes West” is de enige track die tapt uit het Grinderman vaatje, iets wat Cave nochtans voor dit album in het vooruitzicht had gesteld. Genoeg goeds dus om van een erg geslaagde Nick Cave & The Bad Seeds te gewagen. De moustache zullen we maar door de vingers zien. Ik ben er blij mee, ge kunt het niet geloven… Tracklist: Een overzichtje van enkele andere persreacties (don’t take my word for it): Graeme Thomson in The Guardian:
SC in The Sun:
Peter Marks in On Record:
Andy Gill in The Independent
|
![]() |