Zoals u al wist of nu verneemt, ben ik in het bezit (of toch de illusie van bezit die wij koesteren onder de noemer ouderschap) van drie kinderen.

Floortje, 3 maanden, verkeert in de kleine Boeddha-fase. Content als ze op tijd haar eten krijgt, ververst wordt, en af en toe van animatie en rammelaars voorzien wordt. Lacht naar elk gezicht dat in haar vizier komt. Kweekt Michelin-bandjes bij de vleet.
Maud, 2 jaar en 7 maanden, zit in haar Terrible Two’s. Malcontent als ze eten moet, of “nee” hoort. Sukkelt met een blaasontsteking en hardnekkige verkoudheden. Alles is “mij” en “Kook” (Ik ook). Maar ook: enorm enthousiast. Achter met woorden, voor met ontdekken.
En dan is er nog Daantje, vier jaar en een half, en die zou ik tot voor kort in de anale fase gesitueerd hebben. Alles is kaka, pipi, en andere lichaamsderivaten die onstuitbaar op zijn lachspieren werken. Al in het bezit van een muts met twee standen: eentje voor boos/stout/geniepig, en eentje voor vrolijk/lief/open.

Maar vandaag kwam deze laatste volgens mij in een nieuwe fase terecht. De filologisch-ontologische.
Er ontspon zich namelijk volgende conversatie, tijdens het avondlijke ritueel der tandenpoets:

Daantje: “Papàaa… waarom noemen ze de mensen dit hier eigenlijk tandpasta?”
Ik: “Ah, wel ik denk dat dat komt omdat het een beetje lijkt op chocopasta, maar het dient voor de tanden. En daarom heeft men dat maar tandpasta genoemd.”
Daantje, even in de hoop dat er voor alle namen van dingen zo een logische verklaring is: “Aha. En waarom heet dat een raam?”
Ik: “Uh, dat weet ik eigenlijk niet. Soms zegt men ook venster. Ik denk dat de mensen dat een mooi woord vonden, en dat ze toen allemaal tesamen beslist hebben om dat zo te gaan noemen”.
Daantje: “Allemaal samen?”
Ik: “Hmmm, ja zo maak je woorden. Want woorden maken is gemakkelijk. Als ik zeg dat deze stoel “boebieboelala” heet, dan is dat mijn woord, maar niemand anders zou dit begrijpen, want iedereen noemt dat stoel”.
Daantje: “Boebieboelala!”
Ik: “Yes”
Daantje: “Da’s een veel mooier woord dan stoel!”
Ik “Uhu”.
Daantje: “Ja, want stoel dat is maar een beetje saai. En mijn tandenborstel zou ik Koekikoekaka kunnen noemen?”
Ik: “Tuurlijk. Maar als je dan zou gaan logeren zou niemand je begrijpen”.
Daantje: “Maar als we iedereen dan zouden uitnodigen naar ons huis?”
Ik: “Huh?”
Daantje: “Ja, dan kunnen we toch vertellen dat Koekikoekaka ons woord is?”
Ik: “Ah zo. Goed plan!”

U bent dus bij deze uitgenodigd op de eerste algemene woordvergadering, morgenvroeg om 9 uur 20 in Balegem. Op de agenda: het goedkeuren van nieuwe woorden voor stoel en tandenborstel. Breng uw Van Dale en een verbeterstift mee.

Grote verwondering vanmorgen toen we opstonden hier ten huize D.: Sinterklaas bleek deze nacht al langs te zijn gekomen!

Dat Heerschap heeft dus net als de Kerst en de eindejaarssfeer absoluut geen scrupules, en komt ongegêneerd te vroeg. Wachten tot zijn verjaardag op 6 december, ho maar!
Nee, zegt de Sint, want dat is dit jaar op een donderdag, en dan kunnen de kindjes niet spelen met het gekregen speelgoed, en dan zeuren ze als ze naar school moeten en zo…
Nee… dan komt het goedheilig meneertje maar een weekend vroeger zijn dingen binnengooien.

En dan maar zeuren dat de kinderen van tegenwoordig verwend zijn, mijnheer… Ge moet ne keer zien wat Mijtermans en zijn vuile Pieten hier zijn komen afsmijten! Een keuken! Met een ontbijtset, een potjesset, en potten en pannen. Ne volledige uitzet, kortom. En een knikkerbaan! En een kerststal! Allemaal van hout… De kerel is precies goeie klant bij Haba en PlanToys tegenwoordig…
En een Bumba-dekentje, een hoop gimauvekes (of hoe heten die gesuikerde dingen), koekjes, chocola, chocoladeletters. En voor mij een boek van Velt over ecologisch tuinieren (Wrijf het er maar een keer in, man, dat er hier in de tuin nog véél moet gebeuren…)

Probeert ge ne keer uw kinderen verantwoord op te voeden, met respect voor het kleine en bewust van ’t feit dat niet iedereen het zo breed heeft. En dan komt zo’n “kindervriend” het weer saboteren! Ouder zijn, ’t is een hondestiel, mijnheer…

* De titel van dit essayistisch hoogstandje is ingegeven door het kijken naar de film én het lezen van het boek “Ex-Drummer” van Herman Brusselmans, op één dag (eerste in de Humo-serie Boek+Film). Ge zoudt van minder…