In 2011 ga ik zijn zoals een roofvogel. Een sperwer zoals er hier een in de tuin zat.

Met een arendsoog loerend naar prooi; op het juiste moment vertrekkend met m’n klauwen en vlijmscherpe bek al in aanslag; laag maar pijlsnel zwevend naar het nietsvermoedend vogeltje op de mezenbol; keihard toeslaand en … beng … tegen de ruit vliegend en dan enigszins versuft op een tak nadenkend over wat er zonet gebeurd is. Ja, een roofvogel ga ik zijn. Een schele.

Kijk eens diep in mijn ogen… … en zeg me: kijk ik scheel, of niet?

Ikke vind van niet. Maar de dokter van Kind en Gezin dacht het en mama had ook iets in de mot en papa wist niet wat hij ervan moest denken (hij ziet zelf een beetje scheel) en ik wist het ook niet goed maar ik dacht van niet.

Dus had mama een afspraak gemaakt in het UZ van Gent (waar ik geboren ben) en daar zijn we dinsdag naar toe geweest en daar was een dokter die met lichtjes in mijn ogen scheen en ik moest ook in een zwarte doos kijken naar lijnen. Maar aan het eind van die doos was er ook een piepgaatje en daar keek ik liever naar want daar zat een verpleegster achter dat gaatje. En ze moest lachen van dat ik maar niet naar de lijnen wilde kijken.
En toen zei die dokter van dat lichtje dat ik pseudostrabisme heb en dat is dat mensen denken dat je scheel ziet, maar dat dat eigenlijk niet zo is want dat dat zo lijkt omdat mijn neusbrug een beetje dik is en dat er over mijn rechteroogje (het linkse op de foto hierboven dus) een epicanthus of zoiets zit dat een beetje dikker is en dat je daarom minder oogwit ziet in dat oog en dat je daarom gaat denken dat ik een beetje scheel kijk.
Niet dus!
Want de dokter had gezien dat zijn lichtje op dezelfde plaats in alletwee mijn ogen viel en dat is niet zo bij schele mensen, bij die schijnt het lichtje helemaal niet op dezelfde plaats. En dat dat dus goed nieuws is want nu moet ik geen lapke op mijn ogen dragen zoals mijn mama al schrik voor had.

De dokter zei dat ik over 9 maanden toch nog eens terug moet komen om er nog eens een lichtje in te laten schijnen en naar lijnen in een doos te kijken (niet naar het gaatje), want het schijnt dat dat van die brede neusbrug of dat epidinges er dan misschien al uitgegroeid als mijn hoofdje groter is geworden. Maar voor zeker te zijn en zo, toch nog eens terugkomen dus.

Maar tot dan moogt ge dus niet zeggen dat ik scheel zie! Nikske zingen van “Schele Van der Linden” of roepen van “Schelen otter” of “Esotroop”, of vragen of mijn papa misschien Marc Reynebeau is!