U kan zich inbeelden dat er hier nogal gefeest is de voorbije dagen. Niet elke dag wordt een mens immers 181ste van de 210 in de verkiezing "Site van het Jaar", niewaar. Maar nu het stof terug is gaan liggen, dreigt natuurlijk een debâcle. Torenhoge verwachtingen en hoe eraan te voldoen? Trac. Gaat men niet bij elke blogpost uitroepen van "Amai, als dat de 181-beste site is van gans Vlaanderen, wat voor een miserie moet dat dan niet zijn bij de 182-beste"? Ellende!

’t Is daarom dat ik eens extra mijn best gedaan heb. Met een blogpost die nèt dat tikje langer dan gewoonlijk is uitgevallen, dus. Met de 28 beste cd’s van 2008 in de hoop dat er dan voor u, en u, en u, iets interessantigs bij zit.

Om uit te printen, dus bij uw volgende bezoek aan de muziekwinkel.
Oh wait. 2008.
Om in een browsertab open te houden naast een paar tabs van goeie torrents sites.

In ’t kort is dit mijn lijstje:

• 28. Hannelore Bedert – Wat als
• 27. The Hold Steady – Stay Positive
• 26. Boeijen, Hofstede en Vrienten – Aardige jongens
• 25. Santogold – Santogold
• 24. De Jeugd van Tegenwoordig – De Machine
• 23. Bloc Party – Intimacy
• 22. Camille – Music Hole
• 21. The Notwist – The Devil You + Me
• 20. Novastar – Almost Bangor
• 19. Nick Cave – Dig, Lazarus Dig!
• 18. Dido – Safe Trip Home
• 17. Duffy – Rockferry
• 16. dEUS – Vantage Point
• 15. Sigur Rós – með suð í eyrum við spilum endalaust
• 14. TV on the Radio – Dear Science
• 13. Ladyhawke – Ladyhawke
• 12. Lykke Li – Youth Novel
• 11. Hot Chip – Made In The Dark
• 10. Jóhann Jóhannsson – Fordlandia
• 9. The Last Shadow Puppets – The Age Of The Understatement
• 8. Fleet Foxes – Ragged Wood
• 7. Alela Diane – The Pirate’s Gospel
• 6. MGMT – Oracular Spectacular
• 5. Ane Brun – Changing Of The Seasons
• 4. The Ting Tings – We Started Nothing
• 3. Elbow – The Seldom Seen Kid
• 2. Emiliana Torrini – Me And Armini
• 1. Bon Iver – For Emma, Forever Ago

In het lang, na de klik (Ge krijgt er voor al deze platen mijn eigen mening, die van de eminenste muziekkenners op het wereldwijde web, en een schuifke uit de graaikast van YouTube en consoorten. Niet gewoon een videoke uit de plaat, maar meestal acoustische of live-versies, radio- of televisieoptredens die artiesten deden in het zog van deze cd’s. Er zit daar kippenvelmateriaal bij.)

Lees het vervolg van 2(00)8 CD’s…

Omdat ik vanavond naar Sigur Ròs ga, in het Vorst Nationaal, wilde ik wel eens wilde weten of het goed gaat zijn. Daarom hier alvast de bespreking:

Het voorprogramma:
Zal gedaan worden door For a Minor Reflection. Een groepke dat voor deze tour nog nooit voor meer dan 50 man had gespeeld. En elke minuut van de tijd die het gegeven werd waard zal gaan blijken. Volledig instrumentaal, maar toch heel gevarieerd en met verduiveld goed opgebouwde stukken. Regelmatig snoeihard, en een echte ontdekking.

Sigur Ròs dan:
Eenmaal Sigur Ròs echter het podium op zal geklommen zijn, zal het verschil tussen iets van waarde en pure schoonheid snel duidelijk worden. Kippenvel vanaf de eerste minuut.
Een trip die je langzaam mee gaat voeren, als was je onderaan een zweefvliegtuig gebonden over het IJslandse maanlandschap aan het glijden. Filmisch. Repetitief als een metronoom. Maar door de accenten en de glijdende stem van Jón Þór Birgisson altijd hoger en hoger in een spiraal van emotie. Van etherische verstilling tot gillende wanhoop, van naakte uitbundigheid tot fijn gelukkig.
Muziek voor kathedralen. Van straks.

De setlist:
Die zou ik u volontieri neerpennen, maar ik weet niet hoe ge van die Hopelandische/IJslandse letters maakt. Alleen jammer dat Ara Batur, het hoogtepunt van hun jongste cd, niet gespeeld gaat gaan worden.

En ook:
Een groep die tamelijk statisch op het podium staat, wordt natuurlijk best geholpen door sterke visuals. Via verschillende projectoren, een regengordijn (thank God dat wij niet op de eerste rij zullen zijn gaan staan), twee halfdoorzichtbare schermen (voor en achter de groep) en een aantal zwevende bollen vanachter, zal de lichtshow perfect bij de muziek passen.
Het geluid zal niet fenomenaal zijn (het was in Vorst per slot van rekening), maar een kniesoor die zich daaraan zal storen.

De bissen:
Het laatste nummer van voor de bisronde – een verschroeiende versie van Gobbledigook, met de mannen van For a Minor Reflection die terug het podium op klimmen, elk met een drum – overtreffen, zal niet meer gaan. Drie songs spelen ze nog. En dan komen ze nog een stuk of twee keer terug om te groeten. Het publiek recht op de banken.

Kortom. Dit zal goed gaan zijn, vanavond, meer dan goed. Een ongelooflijk intens optreden. Van het schoonste dat ik al gezien zal gezien hebben. Kippenvel van voor naar achter en terug. Een meeslepende trip. Vorst zal even een parochiezaal op een Ijslandse ruigte worden. En wij de kindjes van Heima, die ademloos toe zullen kijken.

—-

En nu maar hopen dat ik morgen kan bevestigen dat het dit was. En nog meer. Dat mijn droom van een droom van een concert geen utopie was, maar echt. Great expectations.

Met dank aan alle Fransen die de voorbije dagen een concertbespreking van Sigur Ròs neerpenden. En Smintjens.

—-

Update. Na het concert.
Het klopt wel ongeveer wat ik schreef. Te horen aan de reacties nadien zal het zelfs voor veel mensen helemaal kloppen. Min een scherm vooraan. Min het regengordijn. En met maar 2 ipv 3 bisnummers.
Maar voor mij, helaas, ook min de adjectieven.
Want: The bunker ate my concert!
Ik heb er na vanavond zelfs 3 vijanden bij:
– de klankman die de piano van Kjartan Sveinsson regelde. Jeez. (En perfecte klank in Vorst is wel degelijk mogelijk, zelf gehoord bij Portishead eerder dit jaar. Dit was een soep).
– de twee Antwerpenaren achter ons. Ga dan op café, mannen.
Kortom. Colour me not very impressed. Het kippenvel bleef uit. Helaas.

Of toch, de muziekvideo’s van tegenwoordig verlichten de zeden.

Soms naakt maar in het gezelschap van enige geïnspireerde censuurbalkjes – zoals in het nieuwe project van Norman Cook (herinner u Fat Boy Slim, The Housemartins…) genaamd The BPA – The Brighton Port Authority. Toe Jam, een verdomd aanstekelijke track, met zang van David – Talking Heads – Byrne.

Soms complêtement en ongegêneerd “artistiek verantwoord naakt” (omdat het verhaal van de video erom vroeg, omdat het verhaal van de video er zorgvuldig naar toe werd geschreven, of gewoon omdat de verkoopcijfers wat begonnen tegen te vallen) zoals het geval bij de Russische al-dan-niet-lesbische meisjes Lena Katina and Yulia Volkova van t.A.T.u. voor hun nieuwe single Beliy Plaschik (vertaald “witte jurk”, of net niet):

En soms gewoon 100% vrolijk zonder kleren – blote piemels en kutjes en al – zoals in de video voor “Gobbledigook“, de imposante eerste single uit het nieuwste, 4de album van het briljante Sigur Ròs dat de ongetwijfeld eveneens sexy titel “Med Sum I Eyrum Vid Spilum Endalaust” meedraagt.

Nu ja, grenzen zijn er om verlegd te worden – zie bijvoorbeeld ook recent de video’s voor N.E.R.D.’s nieuwste “Everyone Nose (all the girls standing in the line for the bathroom)” met beelden uit het café waar Tom Boonen geflikt werd – of de ultra-gewelddadige maar toch bangelijk knappe clip bij het nummer “Stress” van de Franse band Justice.

Ofwel is de crisis in de muziekindustrie nu al zo diep dat ze gewoon geen geld meer hebben om nog kleren voor de figuranten te betalen.
Dan is het misschien ook niet toevallig dat alledrie de blootvideo’s nostalgie naar de jaren zeventig uitstralen (“that seventies show”-achtig enthousiasme in Toe Jam van the BPA, “Walden”-achtige hippie-naaktloperij in “Gobbledigook van Sigur Ròs, en het betere IJzeren Gordijn militarisme in t.A.T.u.’s Beliy Plaschik), toen er wel nog geld met sloten werd verdiend.