Ik ging in heel die pietendiscussie een beetje pro piet zijn. Zwarte piet altijd sympathieker dan die statige griezel van een Sinterklaas gevonden en ongeveer elk argument contra zwarte piet strandt wel op de eenvoudige wijsheid dat piet niet zwart van huidskleur is, maar van het roet.

Ja, hij herinnert aan een koloniaal verleden.
Een snel gemaakte fout, gezien hij zwart ziet. En misschien heeft ons koloniaal plunderen zich wel op dat kinderfeest geënt. Gewoon duidelijk maken dat pieten tegenwoordig niet zwart van huidskleur zijn, wel zwart van hun vuile schoorsteenwerkje.

Ja, hij praat een beetje dom.
Hij is een knechtje, en knechtjes worden wat dommer voorgesteld dan de baas. Achter de vuilkar lopen ook niet allemaal universitairen. Zeker geen uitlachen van de donkere medemens, want hij is niet zwart van huidskleur, hij is zwart van het roet.

Ja, hij stoot mensen tegen de borst. En uw kindje zal maar eens voor zwarte piet uitgemaakt worden.
Maar hoe gaat het weghalen van zwarte piet daaraan verhelpen? Als ze niet „zwarte piet” gaan roepen tegen uw kind, gaan ze wel een ander kwetsend woord vinden. En roep dan terug „zwarte piet is geeneens écht zwart, hij is een vuile bleekscheet”.

Enzoverder.

Maar een weekje later begint dat pro-pietendom toch al te zwaar uit de bocht te gaan. En wil ik daar precies niet meer bij horen.

Die 1000 gore reacties op hln, dat geen stijl woordgebruik dat zich veralgemeent, die pro-pietenbetoging in Nederland die bijna een zwarte mevrouw te lijf ging, of gisteren nog het verhaal van zangeres Anouk. Die de euvele moed had dit op haar Facebook te plaatsen:

En dan de volgende dag enkele superfijne reacties kon optekenen.

Hier een aantal lieve berichten die ik heb mogen ontvangen de afgelopen dagen. #zwartepietmoetblijvenREALLY??!! pic.twitter.com/bGmCpjdbLI

— Anouk (@Anouk) October 28, 2013

of

Voelen jullie de liefde? pic.twitter.com/NVJnt1scUZ

— Anouk (@Anouk) October 28, 2013

of

En hierrrr komt Rob. HOU VOL ALLEMAAL pic.twitter.com/xL0wJ8PZIK

— Anouk (@Anouk) October 28, 2013

Kots.

Daarom mijn voorstel, of meer een dringende oproep: Beste racisten, verander a.u.b. van kamp. Ofwel zijt ge pro white power en zo, en dan vindt ge het misschien beter ook schandalig dat er zomaar negers een kinderfeest komen vergallen. Geef nu toe, dat lijkt toch verdacht multicultureel en zo, dat overeenkomen met die zwarte meute die hier elke december komt binnenvallen. Binnenbreekt in onze huizen en al.
Lijkt mij duidelijk, racisten switchen best naar het anti-Zwarte Pieten kamp. Afschaffen die zwarte handel.

En als zij niet van kamp veranderen, dan doe ik het wel. Pietitie ingetrokken. Ik zet me in het midden (anti-zwartepiet worden is ook geen optie, stel u voor dat ze mijn raad hierboven opvolgen, dan zit ik weer in een kamp met wie ik absoluut niet in een kamp wil zitten).

Zwarte piet zal mij voortaan worst wezen.
Al twijfel ik nog tussen een zwarte pens en een witte boudin. 

Hier is Hij al eens langsgeweest, maar dan alleen om de verlanglijsten, en het laatste tutje van Flo, te komen halen.
Nog geen karrevracht speelgoed afgegooid. Wanneer de Sint komt, dat kiezen wij zelf. Woensdag, zou wel eens kunnen.

Maar er komt hier soms nog een andere Sinterklaas. In de vorm van vreemde (vaak zwarte) koeriers die pakjes aan de deur komen afzetten. Helpers van een vreemde, gulle gever. De PR-Sint

En vreemder nog, soms weet die PR-Sint ook perfect wat er hier op de verlanglijst stond. Zo een paar weken geleden, stond er hier ineens een doos aan de deur. Met een briefje van Marie. En er werd hier nog geen klein beetje gejuicht toen bleek dat dit erin zat: 

Meisjeslego! Zoals hier die reeks “Lego Friends” genoemd wordt.

Dat was dus een Lego-doos die op de brief aan die andere Sint stond. Superverrassing.

En even later kwam nog haar verjaardag, en stond er bij een tante ineens nog een doos. Weeral iets van Lego Friends.

En nu zijn de rest van de Lego-mannetjes friendzoned. Girls night out. Meisjesvakantie. Meisjestochtjes. Meisjes uit. Rien que des femmes sur la rue.
Jongens toch.

Over die keer dat ik naar Brussel gelokt werd met gratis tickets voor de speel(goed)beurs Playtown in Brussel.

De theorie, aka de persmededeling:

Van 4 tot 7 november verenigt de beurs Playtown in Tour & Taxis voor het eerst de leveranciers, merken en culturele instellingen rond eenzelfde project: een interactieve speel- en belevingsbeurs op nationaal niveau.

Playtown is een uniek speel- en belevingsevenement rond de wereld van spel en kinderen, vier dagen voor de ganse familie. Voor de ouders en grootouders is het dé gelegenheid om creatieve ideeën en oplossingen op te pikken. De kinderen vinden er een reusachtig speelterrein, verspreid over maar liefst 4 zalen en meer dan 9500 m2, waar ze nieuwe spelletjes en speelgoed kunnen uitproberen. Ze kunnen er in avant-première kennismaken met de laatste nieuwigheden.

De praktijk, aka na een bezoek op donderdagnamiddag:

• Het aanbod van speelgoedfabrikanten was OK, van de “beleving” had ik iets meer verwacht. De beurs zelf doet daar namelijk niks zelf voor (zoals ik verkeerdelijk dacht), alles is afhankelijk van de stands van de exposanten. De meesten voorzien inderdaad een speelhoekje, een paar zijn geheel op spelen ingesteld. Niet zo leuk als een bezoek aan een pretpark dus, maar wel leuker dan een bezoek aan een speelgoedwinkel (want je kan heel wat zelf proberen).
• Het eten was op. Niet supererg, maar wel niet fijn dat je daar eerst twee keer een half uur voor had moeten aanschuiven om dan te horen dat er bijna niks meer was.
• Het was er wreed druk. Niet dat ge in de gangen niet meer kon bewegen. Wel in de zin dat telkens ge ergens langs kwam waar iets te beleven viel, het vrij lang aanschuiven was. Vanaf vier uur werd het wel plots een stuk rustiger, en konden we nog heel wat “doen”.
• Ik ben er de eerste keer in mijn leven een kind verloren. Daantje (5) en Maud (3) wilden graag op een reuzegroot avonturen-opblaas-parcours, waar de kinderen in groepen van een stuk of vijftig tegelijk in werden gelaten. Aanschuiven dus. Waarna Maud plots niet meer wilde. We Daantje op de eerste plaats in de rij achterlieten. En toen we een paar minuten later terugkwamen om te zien of hij nu al was binnengelaten in het speelparcours, was hij nergens meer te bekennen. Lichte paniek, maar niet lang. Want daar werd “Daantje, 5 jaar, wacht op zijn papa en mama in de infostand” al omgeroepen. Hij was het wachten beu geraakt, naar ons op zoek gegaan en uiteraard de verkeerde kant opgelopen.
• Sinterklaas was er, en daar geraakten we dan weer wel zonder enige wachttijd bij. Redelijk vroegskens op het jaar, en de goedheilige man had zijn “act” dan ook nog niet helemaal “together”: hij had geen pieten bij (wel enkele bevallige groene elfjes om hem te helpen) om een snoepje uit te delen, had geen boek om het goed/slecht gedrag van de kinderen eens op te zoeken, en hij sprak frans. Ter zijner verdediging: Sint moet op zo’n beurs in Brussel natuurlijk beslissen om frans of nederlands te spreken op basis van wat kindergemompel. Bij de onze koos hij dus mis.

Afijn, niet allemaal kommer en kwel. Het was al bij al een redelijk leuk dagje uit, zij het van de vermoeiende soort.

• Favoriete ding van Daantje (5): de Lego-stand, en meer in het bijzonder een hindernissenparcours waarop trucks met zeer onafhankelijke wielen en een afstandsbediening zich voorzichtig een weg baanden. Knap van de mannen van de Belgische Lego User Group (belug). Ook de Lego-spellen, waarover ik hier al eens schreef, stonden er.
• Favoriete ding van Maud (3): een exposant met Hello Kitty materiaal (stylo’s, mappen, tasjes en meer van dat).
• Favoriete ding van Floor (1): de V-Tech stand, en meer bepaald de loopautootjes die ter plaatse konden worden geprobeerd. Waar ik dus bijna een tweede kind kwijt raakte, ware het niet dat haar ontsnapping werd stopgezet door de benen van voorbijgangers.

Playtown kunt ge dit weekend nog bezoeken. Het is te doen in het “Tour & Taxis”-gebouw in Brussel, tussen 10 en 18 uur. Inkom voor volwassenen: 10€. Kinderen (3-14): 7€. Alle praktische info op playtown.be

Online vriendjes met plannen. Het is wat.
Soms wat aan de verkeerde kant van de personal branding en egotripperij die de sociale media van een mens maken, zoals @ntone’s oproep om hem een jaar lang van kleding te voorzien (nadien gaan de spullen wel naar spullenhulp).
Maar soms ook aan de juiste kant, imho. Zoals @dominiek_be’s idee om een grootse Sinterklaasactie op touw te zetten. Speelgoed inzamelen in heel het land, mensen die in deze crisistijd problemen hebben om een mooie Sinterklaas te geven in kaart brengen via OCMW’s, armoedeverenigingen, vluchtelingenorganisatie e.d.m., en er dan langsgaan met het ingezamelde speelgoed.

Maar, ge gaat het zien: de oproep van @ntone, die gaat het maken. Want: amusant, geeky, en haalbaar. Persvoer.
En die andere oproep, dat grootse plan van een Sinterklaas voor iedereen, dat gaat blijven plakken in de planning. Te groot. Te veel. Te mega. Logistiek en organisatorisch. Zo’n actie zou wellicht bottom-up, jaar na jaar een beetje groter, moeten kunnen groeien. Kan op zo’n korte termijn maar slagen als er dadelijk een paar grote partners instappen. ’t Moet snel gaan.

Vandaar mijn oproep: bekijk de Sinterklaasactie-idee eens een keer, en ga na of gij ergens in dat proces iets kunt betekenen. Al was het dit project onder de ogen brengen van iemand die ergens in dat proces iets zou kunnen betekenen (Uw nonkel die een vervoerfirma heeft, uw neef die een baas heeft die een pakhuis heeft leegstaan…).

En als dat niet lukt, doe dan mee aan MIJN oproep aan de social media. Ik ga voor 1 jaar gratis booze. Please RT.

——

Update: mijn oproep is alvast goed begonnen: Baileys gaat hier binnenkort via TheInsiders een hoop staaltjes afleveren, zo laten ze mij weten. Ik gok dat mijn mening daarover gaat zijn: “Het smaakt naar meer”.

Grote verwondering vanmorgen toen we opstonden hier ten huize D.: Sinterklaas bleek deze nacht al langs te zijn gekomen!

Dat Heerschap heeft dus net als de Kerst en de eindejaarssfeer absoluut geen scrupules, en komt ongeg�neerd te vroeg. Wachten tot zijn verjaardag op 6 december, ho maar!
Nee, zegt de Sint, want dat is dit jaar op een donderdag, en dan kunnen de kindjes niet spelen met het gekregen speelgoed, en dan zeuren ze als ze naar school moeten en zo…
Nee… dan komt het goedheilig meneertje maar een weekend vroeger zijn dingen binnengooien.

En dan maar zeuren dat de kinderen van tegenwoordig verwend zijn, mijnheer… Ge moet ne keer zien wat Mijtermans en zijn vuile Pieten hier zijn komen afsmijten! Een keuken! Met een ontbijtset, een potjesset, en potten en pannen. Ne volledige uitzet, kortom. En een knikkerbaan! En een kerststal! Allemaal van hout… De kerel is precies goeie klant bij Haba en PlanToys tegenwoordig…
En een Bumba-dekentje, een hoop gimauvekes (of hoe heten die gesuikerde dingen), koekjes, chocola, chocoladeletters. En voor mij een boek van Velt over ecologisch tuinieren (Wrijf het er maar een keer in, man, dat er hier in de tuin nog v��l moet gebeuren…)

Probeert ge ne keer uw kinderen verantwoord op te voeden, met respect voor het kleine en bewust van ’t feit dat niet iedereen het zo breed heeft. En dan komt zo’n “kindervriend” het weer saboteren! Ouder zijn, ’t is een hondestiel, mijnheer…

* De titel van dit essayistisch hoogstandje is ingegeven door het kijken naar de film �n het lezen van het boek “Ex-Drummer” van Herman Brusselmans, op ��n dag (eerste in de Humo-serie Boek+Film). Ge zoudt van minder…

Vanmorgen naar de bakker met Daantje. Tussen de velden, naar het dorp. Broek, Diepestraat, Berg, Balegem. Vogeltjes, boerderijen, een haas vlucht weg. De kerktoren blijft stil. Geen mens op de baantjes. Wegenwerken (het dorp ligt open), maar op zondag niet. De bakker nog bereikbaar. Vijf koffiekoeken zeggen, en dan pas welke, zodat ze de juiste zak kunnen kiezen. 8 pistolets. Terug naar huis. Weer tussen de velden. Een kraai krast. Ons straatje. Bij de buren is een schaap ontsnapt. Een oud mannetje was ook al gestopt: “Zeg Irène, ao schoap is deruut”. Met vereende krachten het terug in de wei geleid. Naar de warmte binnen. Sinterklaas is vannacht langsgeweest. Of zwarte Piet. Heeft de Sinterklaasbrieven meegepakt. En een chocolade eitje achter gelaten: tijgertje, winnie de pooh en een kangoeroe. De blik in de ogen van het ventje als hij het ontdekt.

Call me a sentimental old sucker, maar Sinterklaas, zo’n morgenwandeling, het dorp, daar krijg ik dus waterogen en een krop in de keel van. Wim Sonneveld’s “Mijn Dorp” is de schuldige:

“Thuis heb ik nog een ansichtkaart,
waarop een kerk, een kar met paard, slagerij J. Van Der Ven,
een kroeg, een juffrouw op de fiets,
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
maar het is waar ik geboren ben,
Dit dorp, ik weet nog hoe het was,
de boerenkinderen in de klas,
een kar die ratelt op de keien.
Het raadhuis met een pomp ervoor,
een zandweg tussen koren door,
het vee, de boerderijen.
En langs het tuinpad van mijn vader,
zag ik de hoge bomen staan,
Ik was een kind en wist niet beter,
dan dat ’t nooit voorbij zou gaan.”

Wondermooie tekst. Ontroerend lied. De schoonheid én de vergankelijkheid.

Maar het bestaat nog steeds. En vandaag had ik het, even dat gevoel dat ik in een “ansichtkaart” rondliep. En dat ik hoop dat hij er over twee generaties aan terug zal denken. Hoe hij in Balegem naar de bakker liep. En alles goed leek zoals het was. En dat zijn papa wilde, dan dat dit nooit voorbij zou gaan.