Ja, ik ben nog eens op wintersport geweest. En neen, het is niet gesponsord. Some guys don’t have all the luck.

Voor de laatste keer dat het buiten de schoolvakanties kan, nog eens op Oekki-vakantie met Intersoc, dus. Naar Valmeinier dit keer, een skigebied in de Franse Maurienne. De voet van de Galibier en andere legendarische alpencols.

2 jaar geleden ook al eens een gelijkaardige onderneming op poten gezet. Toen nog met 2 kinderen in plaats van 3. En toen naar Zinal, in Zwitserland, in plaats van naar de Franse Alpen. Tijd voor een vergelijkende bespreking?

1. De reis

Zinal was 1100 kilometer. Valmeinier is er maar 900. Beide doenbaar op 1 dag.
Maar om in Zinal te geraken moet je door een ellendig druk stuk Zwitserland. En om in Valmeinier te geraken moet je via Lyon en het ellendige Chambéry.
In Zwitserland moet je een vignet. In Frankrijk langs de péage om in de file te mogen gaan staan.

Score: ex aequo.

2. Het dorp

Zinal ligt in een dal, omringd door majestueuze bergen in alle richtingen dat je kijkt. Redelijk charmant dorpje ook.
Valmeinier ligt op de berg. Er zijn trouwens twee Valmeiniers: eentje op 1500 meter hoogte (het oorspronkelijke dorp), eentje op 1800 (een nieuwer skidorp). Beide Valmeiniers lijken te bestaan uit parking, nieuwbouwchalets, parkings in opbouw en half afgewerkte nieuwbouwchalets.

Score: Zinal wint

3. Hotel

De Intersoc-hotels van Zinal en Valmeinier zijn vrij goed vergelijkbaar. Ongeveer even groot, zelfde stijl.
Maar in Valmeinier lijkt het allemaal wat steviger en minder afgeleefd dan in Zinal. En onze kamer heeft nu rechte vloeren, wat van die in Zinal niet kon gezegd worden.
Toen we in Zinal waren, was er wel sprake van dat het hotel in de komende jaren een grondige opknapbeurt ging krijgen. Misschien is dat wel gebeurd ondertussen…
Eten, kinderaccomodatie, kinderanimatie, bar … zijn op de twee locaties vrijwel identiek.

Score: Valmeinier wint.

4. Skigebied

Zinal had – meen ik – een kilometer of 90 pistes. Valmeinier is – door aansluiting op het gebied rond Valloir – bijna dubbel zo groot
Zinal had echter een paar grote nadelen: een skidagje begint er met eerst 300 meter wandelen tot de kabelbaan, daar stevig aanschuiven en opeengepropt naar boven, zodat je een kwartier later kon beginnen skiën. En dus ook alweer minstens kwartier vroeger moet stoppen om de omgekeerde calvarie aan te vatten.
In Valmeinier zit ik voor het eerst in een hotel “op de piste”. Botten aandoen, ski’s eronder, en je bent vertrokken. Heerlijk.
Nog een nadeel van Zinal: een ellendig hoog aandeel van de liften in het gebied zijn sleepliften. In Valmeinier is er amper zo’n pannekoekenlift te bekennen.
De staat van de pistes valt precies wel licht in het voordeel van Zinal uit. Hier in Valmeinier is het vechten met het ijs en de wind. Maar het is dan ook ijskoud, en het waait. Volgende week is dat hier misschien helemaal anders.

Score: Valmeinier wint

5. Skilessen

In Zinal gebeurden de skilessen op een minipiste langs het hotel voor de kleintjes, de anderen moesten eerst in eerdergenoemde kabelbaan om boven aan de lessen te kunnen beginnen.
In Valmeinier ligt het hotel weliswaar op de piste, maar is dat stukje piste eigenlijk niet geschikt voor beginners. Daarom gaan de kleintjes met een paar busjes naar een oefenterrein in het dorp, en schuiven/wandelen de iets groteren eerst naar beneden waar er een geschikte beginnerspiste ligt.
In Zinal zijn al de skibegeleiders Belgisch. In Frankrijk heerst echter de Franse Skischool. Die zich niet zomaar laat opzij zetten. Verenigd Europa of niet: hier mag er geen les gegeven worden door Belgen. Enkel “ski-animatie” zien ze door de vingers. Wel moet gezegd dat die Franse skischool en hun leraars echt wel van wanten weten, en dat er in de lessen ook voldoende nederlandstalige begeleiders zijn om de kinderen toch enigszins de bedoeling van het geheel uit te leggen.

Score: Valmeinier wint.

Conclusie

Valmeinier 3 – Zinal 1. Ferme overwinning voor de Fransen dankzij de ski-accomodatie, maar al bij al toch een tamelijk evenwichtige match.
En mochten er voor de rest nog skigebieden/hotels in Europa of in de wereld zijn die een vergelijkende studie van hun skikwaliteiten wel denken te doorstaan, ge kent het adres.

Voor we op skireis vertrokken was het plan niet meteen om Daan (3 jaar en een maand) al op de latten te zetten. Maar in Zinal bleken bijna alle 3-jarigen toch in de voormiddag voor de skiles ingeschreven te zijn. Wij dus ook maar ski’s gehuurd en het erop gewaagd.

Onderaan de vier-jarigen, bovenaan de groep met de 3-jarigen. Onderaan konden ze al bijna beginnen glijden, bovenaan bleef het nog een uurtje chaos.

De eerste ski-les.
Een ramp.
32 huilende 3-jarigen die niet begrepen waarom ze in de sneeuw moesten gaan staan met van die lompe skibotten aan die overal knellen en mutsen en sjaals en zonnebrillen en een te groot skipak en handschoenen.

Veel geskied werd er eigenlijk niet. Wennen aan die gladde dingen onder de voeten was al wat er gebeurde. Tegen dat de hele groep op latten stond, omgevallen en weer rechtgezet, was het alweer bijna tijd om terug te gaan.
De helft van de energie van de skileraars ging in het terug in de rij zetten van kleuters die zich op de grond gooiden om naar hun mama terug te mogen.
Daan (met de rode jas, rechts) hield zich wonder boven wonder erg kranig. Tot hij een keer omviel. Begon te snikken. En niet meer ophield tot de les gedaan was.

Om het wat leuker te maken, stuurden we Daan de tweede dag niet naar het skiklasje, maar namen we hem met de “bollebaan” (kabellift) mee naar boven in het skigebied. Met mama op de latten. Tussen de benen kon hij zo ervaren wat eigenlijk de bedoeling van die skilessen was: glijden naar beneden dus! Ook de rollend tapijt-lift met Teletubbies langs de kant maakte grote indruk.
Zo kreeg hij er zin in…

Klaar voor vertrek.

Vanaf de derde dag was het dan ook veel leuker in de skiles.
De grootste huilebalken waren uit de groep verdwenen, de monitoren waren wat georganiseerder en nu kon er al eens meer gegleden worden.

“Muisje” van voor, “olifant” van achter, handjes op de benen en duwen op de kniëen. Dat was de “techniek” die ze er toch in slaagden bij te brengen tijdens die week.
Draaien of remmen was er nog niet bij, maar het glijden naar beneden ging nu toch al met enige stijl.
En op de vraag of hij volgend jaar zou terugkomen, kwam er een enthousiast “ja”.

Conclusie:

Skiles voor jonge kinderen is eerder skigewenning.
Echt skiles geven aan een drie-jarige – zeker in een grote groep – komt eigenlijk te vroeg. Vanaf vier jaar zijn ze al veel ontvankelijker voor de richtlijnen van de skimonitoren (links, rechts, boven, onder, binnen, buiten … de helft van Daantjes groep begreep die dingen gewoon nog niet). Maar ook voor 4-jarigen is skiles nog vooral kinderanimatie en wennen aan de sneeuw en latten.
Het is pas vanaf 5 jaar dat het serieuze werk kan beginnen: pas dan is de kracht en het evenwicht er om om ploeg te duwen, bochtjes te maken enz…