De Morgen publiceert elke dag een column op zijn voorpagina. Waarvoor hulde. De helft van de tijd zijn die stukjes immers van een ontroerende schoonheid, een krop in de keel die ik in de trein wegspoel met een blik op het langszoevende landelijke landschap.

Vandaag bijvoorbeeld:

Of ik, vraagt hij, als ik nú sterf op tv zou komen. Ik glimlach allervaderlijkst van niet. Het stelt hem een beetje teleur. Soms moet hij ook weten waarom wij geen Porsche hebben. En geen Mini Cooper. En geen plasmascherm.
Hij probeert ons te plaatsen. In een begin van een maatschappij. Erg links gaat hij daarbij niet te werk. Geld en dingen en roem – daar tolt zijn verbeelding graag omheen. Ook de helden van zijn meeste vriendjes zijn Audi en BMW. En Nokia. En Ipod.
En Bill Gates. En zichzelf. Veel solidariteit komt er niet uit de moederkoek en de borst. Het paradijs van ons bestaan bloeit in egoïsme. Elke bevalling baart een monstertje van zelfzucht en eigenwaan. Geboren dictators, topmanagers en kunstenaars.
[…]
En toch, ooit moet dat Eden van roem & en rijkdom veranderen in een verzorgingsstaat. Ooit moet Oost-Congo dichterbij liggen dan zijn spiegelbeeld. Ooit moet hij door die spiegel stappen.
Maar nu, dus, groeit er nog een Porsche voor zijn deur in zijn toekomst. Nu hangen de groupies straks aan zijn toonladder van beroemdheid.
En zo, voorlopig, is het goed.

Vooral in de columns waarin hij stilstaat bij het verglijden van de tijd is Bernard Dewulf gegroeid naar een zen-achtige puurheid. Stukjes over afscheid. Over het uit handen geven dat het opgroeien van kinderen is. Zelfs van een verbouwing in huis maakt hij met zijn klare taal een poëtische beschouwing over wat weg gaat, wat is, en wat misschien komen zal.

De andere helft van de dagen zijn die kolommen op de voorpagina echter van de hand van Hugo Camps. Deze voetbalkenner en ex-belangvanLimburg-hoofdredacteur krijgt mij steevast kwaad. Kwaad op een kwast. Negeren zou beter zijn. Als hij een blog had met PageRank 8 zou ik zijn feed nog links laten liggen. Met een Noord-Nederlandse verwaandheid, een gemene trek om de mond en een veel te doorwrochte woordenschat probeert hij meningen als messen te poneren. Maar al wat eruit komt zijn boeren. Lucht. Stinkende wind. Mitrailleert woorden op een rij, en hoopt dat er eens drie in een logische volgorde vallen. Wat zelden gebeurt.

Mijn oproep: De Morgen, smijt Hugo Camps buiten. Vraag Dimitri Verhulst (die ook elke week een schitterend stuk plaatst) om de andere dagen voor zijn rekening te nemen. Of als het toch spitant moet zijn, bijvoorbeeld Chris Van Camp of PDW. Maak er desnoods “Dewulf en Dewael” van en vraag de Dewaele-brothers om elke andere dag in dat hokje wat dwaze tekeningskes te plaatsen om hun laatste remixen te promoten… Alles beter dan deze blaas. En ik ben niet alleen met deze mening… Please!!!!